Gra Call of Cthulhu Shadow of the Comet | PC

Najśmieszniejszy komentarz wszechczasów XD

MMMMMMMMMAAAAm Drgawki aoaoaoaoa!!!!!
Co to za badziewie,
NO ZARAZ będe buuuuuuuuuueeeee.........
paw zdobi mój monitor.

Co sie tak krzywicie? nie zauwazyliscie w ktorym roku wyszła ta gra? to az 16 lat wiec niewiem czego oczekujecie :/ a Ty JackWalters wielki miłosniku C.o.C. nie powinienes narzekac baranie

W sumie masz racje J4sik ale gra mi się nawet podoba i muszę powiedzieć że to był błąd co napisałem wyżej,
jestem miłośnikiem COC, nawet wielkim,
więc nie mogę nażekać na tą grę.
daje poprawkowe 8/10
Jak na tamte czasy to żle oceniłem grę......
Trochę byłem ubzdryngolony i nie wiedziałem co piszę......
Ale wszystkie części mi się podobają !!!
A COC wymiata !!!!!!

O, kurwa, Jack Walters! Masz zajebistą pamięć, że po 15 miechach pamiętasz, że byłeś najebany! Szczególnie w porównaniu do prawdziwego Jacka Waltersa, który nie pamiętał ponad 6 lat życia. Usiądź, chłopcze, nad jakąś książką choć na moment, bo twoje "nażekanie" wypala oczy i atakuje poczytalność.

Całkiem udane przeniesienie twórczości Lovecrafta na ekrany komputerów. Nie jest to "egranizacja" żadnego istniejącego opowiadania tylko autorska historia stworzona przez twórców gry, ale klimat i najważniejsze elementy są tu zachowane: jest zapyziała mieścina, pradawny kult, tajemne rytuały, podziemne kompleksy, oślizgłe potwory i cała śmietanka Wielkich Przedwiecznych z Dagonem, Yog-Sothothem i Cthulhu na czele. Fabuła sama w sobie nie powala, jest dość przewidywalna i daleko jej do najlepszych dzieł Samotnika z Providence, każdego kto miał styczność z jego twórczością raczej niczym nie zaskoczy.

Sterowanie jest niestety toporne, gdyż pierwotnie gra była obsługiwana jedynie przy pomocy klawiatury. Co prawda w wersji CD doszła obsługa myszy jednak obejmowała ona jedynie przeniesienie funkcji wykonywanych klawiaturą na gryzonia, a nie całkowite przemodelowanie interfejsu na modłę point&click. Tak więc postać poruszać się może jedynie w czterech kierunkach, a wejście w interakcję z przedmiotami i NPCami często wymaga kilku podejść aby uzyskać właściwe położenie.

Poziom trudności oczywiście jest wysoki (jak na dzisiejsze standardy wręcz kosmiczny), albo inaczej - typowy dla przygodówek z tamtego okresu. Zagadki są różne, mniej i bardziej logiczne, głównie polegające na używaniu przedmiotów we właściwych miejscach. Są również fragmenty zręcznościowe, w których trzeba unikać przeciwników oraz takie gdzie trzeba działać pod presją czasu. O przedwczesny game over nie jest tu trudno, więc warto zawczasu zaprzyjaźnić się z funkcją zapisu. Problemem jest to, że nie zawsze jest jasno powiedziane co należy zrobić w następnej kolejności co skutkuje błądzeniem po omacku lub sięganiem do solucji. Do niektórych zagadek również brakuje wskazówek: trzeba np. wywołać zdjęcia korzystając z odpowiednich odczynników chemicznych, a w grze nie ma żadnych informacji na ten temat. Zostaje więc żmudne próbowanie na chybił trafił lub zerknięcie do googli (tyle, że kiedy gra miała premierę nikt o googlach nie słyszał:)).
Za to pewnym ułatwieniem jest to, że gra działa na zasadzie "węzłów" i aby popchnąć fabułę do przodu trzeba wykonać jakąś konkretną czynność i dopiero wtedy uaktywni się następne kluczowe zdarzenie/dialog/postać. Dzięki temu nie da się zbyt głęboko wkopać i nie mają miejsca sytuacje gdzie w 3/4 gry okazuje się, że trzeba zaczynać od nowa, bo nie zrobiło się czegoś tam kilka godzin wcześniej.

Grafika jaka jest każdy widzi. Niektóre współczesne "indyki" mają taką samą albo i gorszą i się ludziom podobają, więc to raczej nie problem. Muzyka dosyć monotonna, ale bardzo klimatyczna i na swój sposób "hipnotyzująca" (http://www.youtube.com/watch?v=md44Mo8_Qjs ) - stworzył ją gościu od Alone in the Dark. Jedynie voice acting jest dość kiepski i do tego niekiedy niezsynchronizowany z tekstem.

http://gryannelotte.blogspot.com/

Opis przejścia i recenzja od Shiris.