Ik heb de dikke, donkerblauwe Mak nog ongelezen op mijn nachtkastje liggen. Maar kon het niet laten om met dit extra hoofdstuk (een 'nagekomen verslagIk heb de dikke, donkerblauwe Mak nog ongelezen op mijn nachtkastje liggen. Maar kon het niet laten om met dit extra hoofdstuk (een 'nagekomen verslag' noemt Mak het zelf) te beginnen.
Staan weer een paar mooie Makiaanse duidingen in....more
Wie de Volkskrant op zaterdag leest kent de gelijknamige rubriek. Dit boekje is een bundeling van alle 64 edities.
Naast voorspelbare 5e Beatles als GeWie de Volkskrant op zaterdag leest kent de gelijknamige rubriek. Dit boekje is een bundeling van alle 64 edities.
Naast voorspelbare 5e Beatles als George Martin, Stu Sutcliff (de 1e bassist) en Pete Best (de 1e drummer) bevat het boekje ook een aantal verrassende 5e Beatle-kandidaten van eigen bodem: Johan Cruijff, Jan Cremer, Maup Caransa (Amsterdamse hoteleigenaar), Hans Boskamp (acteur) en Simon Posthuma (kunstenaar en vader van Douwe Bob).
Als naslagwerk geen must voor fans, vandaar de ***....more
In een compacte 182 pagina's schetst klimaatjournalist Jelmer Mommers van De Correspondent: - Wat er mis is met het klimaat. - Welke rampen er op ons afIn een compacte 182 pagina's schetst klimaatjournalist Jelmer Mommers van De Correspondent: - Wat er mis is met het klimaat. - Welke rampen er op ons af komen. - En wat we kunnen doen om onleefbaarheid van de aarde te voorkomen.
Het boek is helder en overzichtelijk (Mommers kan prima uitleggen) maar ik miste het knalvoormijnkanisgevoel> dat ik had tijdens het lezen van De onbewoonbare aarde van techjournalist David Wallace-Wells (zie ook mijn recensie over dat boek).
Het grootste inzicht dat Mommers me aanreikt is dat het fundamentele denkpatroon dat ons in de nesten heeft gewerkt verder teruggaat dan de groeigeilheid (mijn eigen benaming) van Amerikaanse neoliberalen. Het ging volgens Mommers mis bij de Franse filosoof en wiskundige René Descartes die tussen 1629 en 1635 vanuit Amsterdam verkondigde dat de mens boven de natuur staat....more
Als ik kijk naar de Goodreads-statistiek van deze 6-delige Noorse autobiografische serie is de overkoepelende titel Mijn strijd goed gekozen. Het lijkAls ik kijk naar de Goodreads-statistiek van deze 6-delige Noorse autobiografische serie is de overkoepelende titel Mijn strijd goed gekozen. Het lijkt er sterk op dat veel lezers een innerlijke strijd voeren bij de beslissing om door te gaan naar het volgende deel of af te haken.
Mijn-strijdcijfers Een blik op de cijfers uit Goodreads leert me dat Vader/deel 1 door ruim 33.000 personen werd gelezen en het laatste deel slechts door 10% van de lezers van deel 1 (uitgaand van een lineaire leesrichting van 1 naar 6).
tussen haakjes gemiddelde rating en lezers = totaal aantal ratings.
Vastloper Nieuwsgierig gemaakt door een lovende recensie van het boekenpanel in De Wereld Draait Door begon ik aan deel 1 van de serie. De belofte van de vijf boekwinkeliers werd volledig waargemaakt. Een rauw en indrukwekkend boek vond ik het.
Het tweede deel waarin Knausgard zijn eerste en laatste liefde deelt vond ik mooi en grappig maar hier en daar ook wat saai: iets teveel scènes met kinderwagens, luiers en kinderverjaardagen.
Van het 3e deel kan ik me niets meer herinneren. Alleen dat ik voortijdig ben uitgestapt en het oranje boek heb verkocht, op de jaarlijkse rommelmarkt in het straatje waar ik woonde.
Van 3 naar 6 Waarom heb ik de draad in 2020 weer opgepakt? En waarom met deel 6 en niet met 4? Ik was al afgehaakt en niet van plan om nog meer delen te lezen. Totdat ik las wat Goodreaders Arne-Jan, Chris, Tonny en niet te vergeten Sini van deel 6 hadden gevonden.
Wat ik van deel 6 vond Vrouw, het laatste en omvangrijkste deel uit de serie vond ik soms wat te breed uitwaaierend en het essay over Hitler en Mein kampf wat lomp tussengevoegd. Maar omdat Knausgard in de laatste 200 pagina's alle losse eindjes aan elkaar knoopt en het verhaal ook een onverwachte wending krijgt sla ik het dikste deel uit de cyclus toch met bewondering en verbazing dicht.
...En ga ik de gemiste delen (3,4 en 5) nog inhalen? Het zou maar zo kunnen. Ik houd Marktplaats in 2021 nauwlettend in de gaten.
Deel 5 staat te wachten Op 21 januari 2021 ontving ik via de post een tweedehands gebonden exemplaar van Nacht/deel 5. Ik verwacht dat ik daarna deel 4 -het minst realistische deel verklapt Knausgard op pagina 907 van deel 6- nog ga lezen....more
Oorlog en vrede, Ulysses, De man zonder eigenschappen, De toverberg; er zijn van die boeken die ik later nog een keer ga lezen, later als ik groot benOorlog en vrede, Ulysses, De man zonder eigenschappen, De toverberg; er zijn van die boeken die ik later nog een keer ga lezen, later als ik groot ben. Boek der rusteloosheid (BdR) van de Portugese dichter Fernando Pessoa (1888 - 1935) stond tot voor kort ook op dit lijstje.
[image]
Tot ik in de zomer van 2020 een bezoek aan mijn 75-jarige vader in Zutphen bracht en hij me in boekhandel Van Someren & Ten Bosch op een boek trakteerde. Toen ik daar met BdR (Privédomein nr 283 / 16e druk / vertaler Harry Lemmens) in mijn hand stond te twijfelen (‘ben ik hier wel oud genoeg voor?') nam hij het boek uit mijn handen en beende hij triomfantelijk naar de kassa.
Met mate innemen Een fles whisky (de Schotse variant, dus zonder e voor de y) kopen en drinken doe ik een of twee keer per jaar. Meestal in de donkere maanden. Een keer in de week een paar nipjes en de fles weer terug in de kast. BdR heb ik ook met mate ingenomen, ik las het in ruim 3 maanden. En niet een keer in de week maar elke dag een stukje.
‘De wil is een emmer die in de achtertuin en passant achteloos omver wordt geschopt.’
Waarom lees je BdR in een rustig tempo? Het zijn de aantekeningen van Pessoa op zijn eenzaamst en donkerst. ‘Mijn geestestoestand wordt bepaald door een diepe, kalme depressie. Ik bevind mij al dagen op het niveau van het Boek der rusteloosheid, Ik heb er ook aan geschreven, vandaag bijna een heel hoofdstuk’, schrijft hij op 26e jarige leeftijd aan een bevriende dichter.
[image]
Zelf heb ik geen aanleg voor lang somberen. En toch heb ik intens genoten van dit aantekenboek. Dat komt omdat Pessoa de kunst van het onder woorden brengen van zijn gevoelens tot in perfectie beheerst. Als het filosofisch en analytisch wordt kan ik hem vaak niet volgen maar als hij zichzelf of zijn omgeving observeert en dat doet in wonderlijke metaforen, volg ik hem op de voet.
Meester van de metafoor ‘Vandaag, overdenkend wat mijn leven tot nog toe is geweest, voel ik me een levend dier dat in een hengselmand van de ene halte naar de andere wordt vervoerd.' (p74)
‘Geen enkele briljante gedachte kan ingang vinden als ze niet een element van domheid in zich draagt. Het collectieve denken is dom omdat het collectief is: niets passeert de slagboom van het collectieve zonder er het grootste deel van de intelligentie die het in zich bergt als tolgeld achter te laten.' (p128)
‘Halverwege tussen geloof en kritiek ligt de herberg van de rede. De rede is het geloof in iets wat je kunt begrijpen zonder geloof; maar ze blijft een geloof, want begrijpen houdt de veronderstelling in dat er iets begrijpelijk is.’ (p 190)
‘Als het leven ons niet meer heeft gegeven dan een gevangeniscel, laten we die dan versieren, al is het maar met de schaduwen van onze dromen, gekleurde tekeningen waarmee wij het feit dat we vergeten zijn in de stilstaande buitenkant van de muren krassen.' (p315)
‘Het leven houdt het midden tussen een uitroep en een vraag. Bij twijfel is er een punt.’(p380)
'Dingen die niemand ooit fout doet, heb ik altijd fout gedaan. Wat de anderen moeiteloos afgaat, kost mij de grootste moeite. Ik heb altijd willen kunnen wat anderen bijna ongewild lukt. Tussen mij en het leven heeft altijd matglas gezeten, maar dat heb ik nooit gemerkt, noch met mijn ogen noch met mijn handen.' (p400)
Wat kun je verwachten? De bijna 21.000 Goodread-lezers van dit boek geven BdR gemiddeld een 4,4. Dat is hoog. Maar bezint voordat u aan dit boekje begint. Het is namelijk geen verhaal maar een bundel aantekeningen. Aantekeningen van een fictief personage: een boekhouder die niet veel meer doet dan met de tram naar zijn werk rijden, boekhouden en ’s avonds, ’s nachts en in het weekend zijn rijke innerlijke leven duiden.
Is er een rode draad? Ruim 20 jaar maakte Pessoa aantekeningen voor BdR. Ergens op drie kwart van dit proces schrijft hij het volgende: ‘In deze indrukken, die geen samenhang hebben noch beogen te hebben, vertel ik onverschillig mijn biografie zonder feiten, mijn levensverhaal zonder leven. Het zijn mijn bekentenissen en als ik daarin niets vertel, komt dat doordat ik niets te vertellen heb.’
Is de rode draad dat er geen rode draad is? Nee, ik kan de lezer van deze recensie enigszins geruststellen. Er is een advies dat steeds terugkomt, ‘mens durf te dromen’. In paragraaf 2 van de 481 paragraven loopt Pessoa, of eigenlijk boekhouder Bernardo Soares alvast warm: ‘Ik moet kiezen wat ik verafschuw -dromen, waaraan mijn intellect een hekel heeft, of handelen, waarvan mijn gevoel gruwt; handelen, waartoe ik niet geboren ben, of dromen, waartoe niemand geboren is. Ook dit fragment komt uit de laatste fase van dit project.
Schilder met woorden Er is nog een reden om dit boek te lezen. De zintuiglijke manier waarop Pessoa het weer en het leven in de stad beschrijft. ‘Toen de laatste regendruppels aarzelend de dakranden loslieten en de straatstenen langzaam een blauwe hemel begonnen te weerspiegelen, werd het geluid van de voertuigen harder en vrolijker, en was te horen hoe ramen werden opengezet tegen het vergeten van de zon.’ (p36)
[image]
Dissonante hoofdstukken Alle lof voor dit boek gaan wat mij betreft niet op voor de Grote teksten die een zevende van dit boek (de druk uit 2019) beslaan. In deze hoofdstukken is de droeve, introverte, romantische Bernardo Soares ver weg en krijgen we een soort zelfhulpboek voorgeschoteld. Om de afdronk van dit prachtige boek niet te veel te verpesten heb ik deze hoofdstukken scannend gelezen....more
Interessant boekje dat nieuwsgierig maakt naar meer leeswerk op dit gebied. Auteurs houden een pleidooi voor een nieuw economisch systeem. Inclusief eInteressant boekje dat nieuwsgierig maakt naar meer leeswerk op dit gebied. Auteurs houden een pleidooi voor een nieuw economisch systeem. Inclusief een einde voor BNP-groei als economisch vizier.
Het moois dat we delen is een beloftevol boek dat de belofte wat mij betreft niet waar kan maken. Geslaagd vind ik de setting, het thema en het wisselHet moois dat we delen is een beloftevol boek dat de belofte wat mij betreft niet waar kan maken. Geslaagd vind ik de setting, het thema en het wisselende vertelperspectief: het verhaal wordt door de ogen van een jonge Belgisch-Marokkaanse vrouw (deel 1), door de ogen van een oude Belgische weduwnaar (deel 2) en beurtelings door deze personages (deel 3 en 4) verteld.
Minder geslaagd vind ik het taalgebruik en de manier waarop Ish scènes verbeeldt. Op belangrijke momenten moest ik passages meerdere keren teruglezen om de situatie te snappen. De plotwending aan het einde van het boek en de slotscène laten een rare smaak in mijn mond achter. Jammer. Want dit verhaal verdient in deze tijd een groot publiek. Overigens is het verhaal en de compositie sterk genoeg om er een filmscenario van te destilleren. Welke filmmaker durft??...more
De Britse journalist Steve Turner focust in dit boek op de activiteiten van de 4 Beatles in 1966. Het jaar waarin ze in San Francisco hun laatste concDe Britse journalist Steve Turner focust in dit boek op de activiteiten van de 4 Beatles in 1966. Het jaar waarin ze in San Francisco hun laatste concert gaven, de drug LSD omarmden, het album Revolver opnamen en iets heel anders gingen doen: John speelde een kleine rol in een serieuze film (van een regisseur die ook twee Beatles-films had geregisseerd), George nam sitarles in India, Paul schreef filmmuziek en reisde met een nepsnorretje door Frankrijk en Ringo zette zijn eerste stappen als ondernemer. Vermakelijk boek voor Beatles-fans....more
Ik ben blij dat ik dit boek eindelijk heb gelezen. Ook al is het -van begin tot einde- niet het meesterwerk dat ik had verwacht.
Grapes of wrath verschIk ben blij dat ik dit boek eindelijk heb gelezen. Ook al is het -van begin tot einde- niet het meesterwerk dat ik had verwacht.
Grapes of wrath verscheen in 1939 als het 9e boek van John Steinbeck, twee jaar na zijn succesvolle mini-roman Of mice and men. Grapes of wrath werd in 1940 bekroond met de Amerikaanse Pulitzerprijs voor literatuur. In 1962, op zijn 60e, ontving Steinbeck de Nobelprijs voor literatuur voor zijn hele oeuvre. Toen hij in 1966 overleed eindigde zijn productie op 27 boeken: 16 romans, 5 verhalenbundels en 5 non-fictie-boeken. Grapes of wrath wordt gezien als zijn belangrijkste werk.
Reacties op dit boek Niet iedereen was enthousiast over Grapes of wrath. Een genootschap van Californische boeren noemde het communistische propaganda en riep op het boek te verbranden. En in Rusland, werd het daar dan gratis uitgedeeld? Nee, niet bepaald. Joseph Stalin liet het uit de Moskouse boekwinkels verwijderen. Hij wilde niet dat de Russen zouden lezen dat zelfs de allerarmste Amerikanen een eigen auto bezaten. Iets wat Stalin zijn onderdanen niet kon bieden.
[image]
Dialogen & observaties Steinbeck wisselt in dit 600 pagina's tellende verhaal recht-voor-zijn-raap-dialogen af met bijna poëtische observaties, eerst van de natuur, verderop van kapitalistische systemen en misstanden. Met name die observaties zijn sterk. Het boek begint ermee.
'De laatste regenbuien daalden mild op het rode land en op een deel van het grauwe land van Oklahoma neer, zonder de gebarsten grond weg te spoelen. De ploegen kruisten telkens de sporen van beekjes. Door de regen kwam de mais snel op en schoot her en der in grote hoeveelheden onkruid en gras op langs de kant van de weg, zodat het grauwe land en het donkerrode land onder een groen dek verdwenen.'
Steinbeck neemt je vervolgens mee naar het platteland van de VS in de crisisjaren '30. Een keiharde en verwarrende tijd waarin boeren in Oklahoma door hun banken werden gedwongen om hun uitgedroogde, uitgeputte land te verlaten en hun heil elders te zoeken.
[image]
Elders was voor velen de staat Californië. Een groene staat, vol fruitbomen, wijngaarden en katoenplantages. Met pamfletten werden boeren uit Oklahoma opgeroepen om naar Californië te komen.
moved on to another town tried hard to settle down for every job, so many men so many men no-one needs
Fragment uit Don't give up van Peter Gabriel
[image]
Wat deze boeren niet wisten dat ze tegen elkaar uitgespeeld gingen worden en voor halve daglonen aan de slag moesten. Bovendien keken de inwoners van Californië vaak neer op deze 'Okies'.
Schokkend is om te zien hoe de politie er alles aan deed om protest en organisatie door arbeiders te voorkomen. Vaak met excessief geweld. Arbeiders hadden hierdoor geen kans om zichzelf te verenigen en eerlijke lonen te eisen.
Het boek toont de lelijke en onmenselijke kanten van een kapitalistisch systeem en is alleen om die reden nog steeds relevant. Hopelijk geven we klimaatvluchtelingen die in de toekomst van het zuiden naar het noorden vluchten een eerlijkere behandeling dan de familie Joad en andere Oakies.
[image]
Minder sterk (deze paragraaf niet lezen als je bezig bent aan dit boek) Alle seinen op groen voor 5 sterren zou je zeggen. Dat was ook zo. Tot hoofdstuk 27. Vanaf daar heeft Steinbeck nog maar 60 pagina's nodig om zijn verhaallijnen af te ronden. En dat doet hij wat mij betreft houteriger en haastiger dan de 540 pagina's waarin hij voorspoed en veel, heel veel tegenspoed beschrijft. Bovendien vergeet hij te vertellen wat er met Tom Joad is gebeurd.
Inspiratie voor film... Heb je toevallig de sci-fi-film Interstellar gezien? Dan herinner je je vast nog de beginscene waarin de hoofdpersoon, zijn vader en zijn kinderen moeten schuilen voor een zandstorm.
Net als Steinbeck heeft regisseur Christopher Nolan inspiratie geput uit de vernietigende klimaatverandering in het Oklahoma uit de jaren '30.
[image]
Ook Peter Gabriel geïnspireerd Midden jaren '80 was de Britse muzikant Peter Gabriel gegrepen door het verhaal van Steinbeck. Hij schreef er een liedje over en nam dat samen met Kate Bush op.
De Beatles haalden in de herfst van 2023 in Nederland het achtuurjournaal met een nieuwe plak-en-knipsingle (Now and then). Een goed moment om deze diDe Beatles haalden in de herfst van 2023 in Nederland het achtuurjournaal met een nieuwe plak-en-knipsingle (Now and then). Een goed moment om deze dikke Beatlesbiografie nog eens te pakken. Wat mij betreft de compleetste en best vertaalde Beatles-bio (5 vertalers werkten er aan mee).
Het bijna 1000 pagina's omvattende werk van Bob Spitz (muziekjournalist en oud-manager van Bruce Springsteen) kostte 7 jaar om te onderzoeken en schrijven. In die tijd:
+ zag Spitz tal van documentaires over de fab4
+ beluisterde hij geluidsopnames van Albert Goldman met John Lennon
+ las hij ruim 300 muziekbiografieën
+ had hij toegang tot brieven en dagboeken van manager Brian Epstein
+ beluisterde hij zo'n 60 radiointerviews met Beatles
+ sprak hij met 'Beatles-souteneurs' Derek Taylor, Alistair Taylor, Bob Wooler
+ interviewde hij George Harrison.
Compliment voor Nieuw Amsterdam Het boek leest door de liefdevolle vertaling onder toezicht van Ulysses- en Dylan-hertaler Erik Bindervoet als een trein. Daarmee verdient uitgeverij Nieuw Amsterdam wat mij betreft een groot compliment. Het inhuren van vertalers en redacteuren maakt de kostprijs van een vertaling immers hoger en de winstmarge lager.
Twist & auw Ook als je geen fan bent van de Beatles ken je het nummer Twist & Shout (het nummer dat begint met 'She was just seventeen, you know what I mean'). Vanaf pagina 424 legt Bob Spitz uit waarom John Lennon op dit nummer zo ruig en rauw klinkt. Dit nummer dat deel uitmaakt van het debuutalbum van de Beatles moest binnen 10 uur worden opgenomen en tot overmaat van ramp was John ziek toen ze aankwamen. Met keelpastilles, sigaretten en melk (...) probeerde Lennon zijn stem te smeren. Terwijl de studiotijd erop zat overtuigde producer George Martin Lennon en de overige Beatles ervan dat ze nog één nummer moesten doen en dat was Twist & Shout.
De beschrijving van die sessie is weergaloos: 'Iedereen in de studio wist dat het meteen bij de eerste take raak moest zijn...Nadien zou er namelijk niets meer over zijn van Johns stem.' ...'Vanaf de allereerste noten was het wel duidelijk dat John worstelde om zijn stem onder controle te krijgen te krijgen. 'Shake it up bay-be-eee...'was eerder een hese schreeuw dan zingen... Zijn stembanden en keel waren kurkdroog en compleet rauw, elke resonantie was dof omvloerst en hij klonk meer als een kwade, schore voetbalfan bij een voetbalwedstrijd.'
Conclusie Ben je een fan van de Beatles en wil je de hele geschiedenis ondergaan alsof je er zelf bij was? Laat je niet afschrikken door het aantal pagina's (bruto 1088 pagina's, netto 950, gewicht 1200 gram) en neem dit boek mee naar je volgende vakantiebestemming of je quarantaine-onderkomen....more
Wie heeft de computer bedacht en wie het internet? Dat is de centrale vraag van dit 600 pagina's tellende boek van Walter Isaacson (je kent hem misschWie heeft de computer bedacht en wie het internet? Dat is de centrale vraag van dit 600 pagina's tellende boek van Walter Isaacson (je kent hem misschien van boeken over de levens van Henry Kissinger, Leonardo da Vinci en Steve Jobs).
Walter publiceerde dit boek in 2014 maar had het basisidee voor het boek al in 2004. In 2006 overtuigde Bill Gates hem om niet alleen de ontstaansgeschiedenis van het internet te vertellen maar ook die van de PC. Net toen Isaacson aan het boek wilde beginnen, kreeg hij een telefoontje van een bekende van Bill Gates, Steve Jobs. [image]
De baas van Apple vertelde Isaacson in de zomer van 2009 over zijn broze gezondheid en vroeg hem of hij zijn biografie wilde schrijven. De biograaf zei ja en zijn andere idee, The innovators, verdween in een archiefmap. In twee jaar interviewde Isaacson de ambassadeur van de zwarte coltrui maar liefst 40 keer. Tot Jobs op 5 oktober 2011 zijn strijd tegen alvleesklierkanker moest opgeven en zijn laatste adem uitblies. Applefans waren weken van slag. Isaacsons boek bood troost en de verkoopcijfers gingen door het dak: in de eerste week ging het witte boek al 370.000 keer over de toonbank. Collega's van Jobs waren minder enthousiast
Terug naar The Innovators.
Ik las de Nederlandse vertaling en merkte dat ik me gaandeweg steeds meer stoorde aan liefdeloze, houterige vertalingen. Met name de lijdende werkwoordsvormen: p130 "...Maar soms stak het anderen die wilden dat de eer, of zelfs het eigendomsrecht werd toebedeeld (lijdende werkwoordsvorm 1) aan degene die het verdiende. Ooit verkondigde hij dat het onmogelijk was (lijdende werkwoordsvorm 2) om de oorsprong van een idee dat in een groep besproken was (lijdende werkwoordsvorm 3), aan iemand toe te schijven."
Het zal toch niet dezelfde vertaler zijn? bedacht ik toen ik op zoek ging naar de naam van de vertaler. Dat bleek dezelfde persoon te zijn: namelijk Rob de Ridder.
Hoe bestaat het: per dag 9000 woorden vertalen Bij het Jobs-boek had ik nog begrip voor de vaak wat houterige zinnen. Rob had nog geen maand om het manuscript te vertalen omdat het boek van 700 pagina's voor 5 december in de boekwinkels moest liggen. Een eenvoudig sommetje leert me dat er per dag ruim 20 pagina's vertaald moesten worden. Als je uitgaat van 13 woorden per regels en 25 regels per pagina kom je uit op 455 woorden per pagina. Per dag is dat meer dan 9000 woorden. Dat lijkt me vertaalslavernij.
Ik kan me niet voorstellen dat De Ridder voor dit boek een zelfde werktempo moest aanhouden. Het boek heeft niet één maar tientallen hoofdrolspelers. Veel van die spelers zijn al lang overleden. Alle tijd om het Engelse manuscript naar het Nederlands te vertalen, zou je zeggen.
WK pc uitvinden Met wat fantasie zou je dit boek over de uitvinders van de PC en het internet: een bijna twee eeuwen omvattend Wereldkampioenschap Computerinnovatie kunnen noemen. Een wat mij betreft interessant onderwerp.
Mijn voorpret werd alleen maar groter van de tijdlijn op een van de eerste pagina's. Op zwart-witte Panini-achtige plaatjes staan de portretten van uitvinders als Vannevar Bush & Alan Turing (computerpioniers), Bill Gates &, Paul Allen (Microsoft), Tim Berners-Lee (internet), Steve Jobs & Steve Wozniak (Apple), Larry Page & Sergey Brin (Google), Jimmy Wales (Wikipedia) en Ev Williams (Blogger)
Jan Jongbloed onder de vertalers Jammer dat zo'n WK door een houterige Nederlandse vertaling niet het spektakel is geworden dat ik van te voren gehoopt had. Een vergelijkbaar gevoel dat ik met terugwerkende kracht kreeg van de verloren WK-finale tegen Duitsland uit 74 (met terugwerkende kracht omdat ik de finale als 6-jarige niet actief heb meegemaakt). Zonder de houterige Jan Jongbloed en met de sierlijke Jan van Beveren hadden we waarschijnlijk meer plezier beleefd aan de finale.
Soms ook grappig Een innovatieve afdeling van het Amerikaanse kopieermachineconcern Xerox bedacht in het begin van de jaren '70 een pc met een grafische UI (user interface) en een muis. De bazen zagen er niet veel in: 'De computer zal nooit zo belangrijk zijn als de kopieermachine', zei één van hen. Onder meer Steve Jobs ging later met hun ideeën aan de haal. Het boek heeft helaas iets te weinig van dit soort grappige passages maar deze zal ik niet snel vergeten.
Is dit boek een leestip? Wel als je interesse hebt in dit onderwerp. Beheers je de Engelse taal dan zou ik aan de originele versie beginnen.
Met wielrennen heb ik heel weinig. Als 8-jarig jochie bezat ik weliswaar een witte Peugeot-racefiets maar de liefde brokkelde geleidelijk af toen ik rMet wielrennen heb ik heel weinig. Als 8-jarig jochie bezat ik weliswaar een witte Peugeot-racefiets maar de liefde brokkelde geleidelijk af toen ik rond mijn 10e naar een klein voetbalgek dorp verhuisde.
Ik heb misschien een keer een Tour de France gevolgd maar als kijksport doet wielrennen helemaal niets met me. Toch boeide dit boek me van begin tot eind.
[image]
In dit Griekse drama zie je de val van het supertalent Thomas Dekker uit het Noord-Hollandse dorpje Dirkshorn. Dekker kreeg op zijn 17e een contract bij de juniorenploeg van Rabobank, tekende er 4 jaar later een profcontract en begon in zijn tweede op eigen houtje met een vorm van doping die nauwelijks te traceren was.
Thijs Zonneveld, sportjournalist met wielrennen als specialisme, beschrijft Dekkers gedachten, een paar uur na de eerste toediening in een schemerig hotelkamertje als hij in een vliegtuig op weg naar een Italiaanse wielerronde is: 'Ik heb het gedaan. Ik heb mezelf een cadeautje gegeven. Ik kan niet wachten om op mijn fiets te stappen, ik wil weten hoe het voelt...Zodra ik thuis ben (Dekker woont dan in Italië - IO), pak ik mijn fiets. Ik voel het al voordat ik Lucca uit ben gereden. Ik heb power in mijn poten. Ik rij zo makkelijk dat ik er bang van word.'
Junk op een fiets Dekker wint deze ronde en is vanaf dat moment een junk op een racefiets. Hij gebruikt epo, testosteronpleisters en zijn eigen bloedzakken. En in zijn gedrag begint hij op verwende, ontspoorde voetballers als Paul Gascoigne en Fernando Ricksen te lijken. Pas in 2008 wordt hij betrapt. Zonneveld zit dan op 60% van het verhaal.
In de resterende 40% dist Zonneveld anekdotes op waaruit blijkt dat Dekker echt van God los is (dit boek heeft veel weg van de autobiografie van Fernando Ricksen, een Nederlandse voetballer die ook moeite had om van drank, drugs en vrouwen af te blijven) en laat hij zien hoe Dekker schoon schip maakt.
Kindertaal Het boek is vermakelijk, soepel geschreven en beschrijft een belangrijke periode in de wielersport: de laatste dopingjaren. De kinderboekentaal van de eerste hoofdstukken maakt geleidelijk plaats voor een rijkere taal met wielrenjargon en metaforen. Pas later begrijp ik deze keuze. Zonneveld beschrijft Dekkers tienerjaren in kindertaal.
Man in de put Na dit lichte tussengerecht ga ik weer verder met de hoofdmaaltijd. Een verhaal dat toevallig ook gaat over een man die flink in de put heeft gezeten en er weer uit is gekomen: de Opwindvogelkronieken van Haruki Murakami....more
Belangrijk boekje over de noodzaak van de energietransitie. Als we het in de jaren '50 konden, kunnen we het nu ook. Tenminste dat vindt Bregman. NietBelangrijk boekje over de noodzaak van de energietransitie. Als we het in de jaren '50 konden, kunnen we het nu ook. Tenminste dat vindt Bregman. Niet zo zeer dijken bouwen maar met onze huizen, bedrijven, auto's van het gas en de olie af en aan de duurzame energie.
Slim van Bregman om dit verhaal op te hangen aan een vergeten, historische figuur. De Groningse ingenieur Johan van Veen, de geestelijk vader van de Zeeuwse Deltawerken.
Volgens Bregman waarschuwde Van Veen 20 jaar voor de watersnoodramp al voor dijkdoorbraken. Helaas was er pas na de ramp van 1953 belangstelling voor zijn plan.
Jammer dat dit verhaal over Van Veen soms wat droog en feitelijk wordt opgediend....more
Geweldige biografie met voor de Cruijff-fan herkenbare Cruijff-anekdotes van de afgelopen 30 jaar én voor mij nieuwe anekdotes uit de jaren 60 en 70. Geweldige biografie met voor de Cruijff-fan herkenbare Cruijff-anekdotes van de afgelopen 30 jaar én voor mij nieuwe anekdotes uit de jaren 60 en 70.
Auke Kok geeft de jaren '60 en '70 (de successen van de voetballer Cruijff in Amsterdam en Barcelona) volop de ruimte. De veranderende relatie met Rinus Michels komt aan bod en zijn relatie met de bekende spelers van het succesvolle Ajax uit de jaren 70.
Kok heeft veel minder pagina's over voor de fluwelen revolutie, Cruijffs coup bij Ajax. Omdat hij hier voor mij niets nieuws meldt had hij dit deel ook weg mogen laten. Maar dat past waarschijnlijk niet bij een echte biografie.
Al met al een rijk en goed gedocumenteerde biografie. Ik ben jaloers op de Cruijff-liefhebbers die dit boek nog gaan lezen....more
Mijn kennismaking met Colson Whitehead was een indrukwekkende, eentje die me bij blijft. De structuur van dit boek vond ik soms wat lastig maar aan heMijn kennismaking met Colson Whitehead was een indrukwekkende, eentje die me bij blijft. De structuur van dit boek vond ik soms wat lastig maar aan het einde knoopt hij de losse eindjes vakkundig aan elkaar.
De Nederlandse literatuur heeft er een nieuwe meesterstilist bij. Zijn naam is Jaap Robben.
Birk, zijn in 2014 gepubliceerde debuutroman, speelt zich De Nederlandse literatuur heeft er een nieuwe meesterstilist bij. Zijn naam is Jaap Robben.
Birk, zijn in 2014 gepubliceerde debuutroman, speelt zich voor 98% af op een fictief Noors eiland. Op het eiland staan maar 3 huizen. Een van die huizen wordt bewoond door Dora, haar man Birk en de 9-jarige Michael Hammerman (de hoofdpersoon en verteller). Een belangrijke bijrol is voor buurman Karl die Michael regelmatig meeneemt op zijn vissersboot. Het derde huis staat leeg sinds het overlijden van de eigenaresse (een oude vrouw genaamd Augusta).
Het verhaal begint mysterieus: op een avond komt Michael thuis, zijn moeder heeft weinig aandacht voor haar zoon en moppert over het feit dat haar man te laat is voor het eten. Robben laat de lezer voelen dat Michael weet waar zijn vader is maar het niet durft te vertellen: 'In mijn tong jeukten mieren, mijn voeten waren zwaar.'
Knap aan dit boek is het zorgvuldig gecreëerde decor, de schurende en soms grappige dialogen en de Robbensiaanse observaties ('Ze schudde haar hoofd alsof er zo een paar vreemde gedachten uit verdwenen'). Net als in Zomervacht weet Robben mij als lezer te boeien, te ontroeren en te laten lachen.
**spoiler alert** Hoe is het om in een door corona gegijzelde wereld een roman te lezen over een jonge man die vrijwillig dagenlang in een meters diep**spoiler alert** Hoe is het om in een door corona gegijzelde wereld een roman te lezen over een jonge man die vrijwillig dagenlang in een meters diepe put in de achtertuin van een verlaten huis gaat zitten. Blijft het boek na herlezing overeind?
Nieuwsgierigmakend interview Ik las de Opwindvogelkronieken ruim 10 jaar geleden na het zien van een oud interviewfragment (2007) waarin Tim Krabbé Matthijs van Nieuwkerk uitlegt wat er zo bijzonder is aan de boeken van Murakami. Op 2:35 van dit fragment noemt hij de beeldspraken van de Japanse auteur 'meesterlijk' en declameert Krabbé een typisch Murakami-bouwsel. Het fragment maakte me nieuwsgierig, ik las de Opwindvogelkronieken, wilde meer-meer-meer en schrokte in de maanden die volgden het hele beschikbare oeuvre naar binnen (op zijn verhalenbundel na). Nooit eerder had ik zo'n honger naar meer werk van dezelfde auteur.
Herlezen, doen of niet doen? Hoe het is bevallen, dit boek nog een keer te lezen? In het begin was het of ik een oude vriend terugzag maar dat gevoel verdween bij deel 3, de hoofdstukken die Murakami er later aangeplakt heeft. De zoektocht van Toru Okada naar zijn echtgenote zit muurvast en als herlezer stoorde me het dat er vooral personages bij komen, in plaats van oplossingen. Ik laat de 5 sterren staan maar zeg er wel bij dat ik na herlezing eerder 4 sterren zou geven
Heb je dit boek nog niet gelezen? Trek je dan niets aan van mijn recensie en neem een duik in dit geestverruimende boek.
Van Reybrouck is erin geslaagd om uit talloze (eigen) interviews, films en boeken een reportage van ruim 580 pagina's te componeren. Een verhaal waarbVan Reybrouck is erin geslaagd om uit talloze (eigen) interviews, films en boeken een reportage van ruim 580 pagina's te componeren. Een verhaal waarbij mijn aandacht geen moment verslapte. Iets wat me bij de standaard-historische werken nog wel eens overkomt.
Ik las het boek om iets te begrijpen van een land dat met zijn koper, cobalt, zink, goud en diamant over de rijkste voorraadkelder van Afrika beschikt maar waar toch steeds gedoe is.
Nu weet ik dat die voorraadkelder juist het probleem is. Congo werd door verschillende landen leeggeroofd: door de Belgische Koning Leopold II maar ook door andere landen.
Ook snap ik nu een klein beetje meer van de genocide in buurland Rwanda en de rol van Congo (Zaïre) in dit trieste hoofdstuk.
Met stip aan kop van mijn Top 3 geschiedenisboeken...
1 Congo - David van Reybrouck 2 In Europa - Geert Mak 3 1968 - Mark Kurlansky
Tip: check Marktplaats Wil je het boek aanschaffen? Maak een zoekopdracht aan op Marktplaats. Ik kocht de paperback voor € 10 (incl verzending)....more
Loading...
