Ger Klein beschrijft en analyseert in dit boek zijn indringende ervaringen met manische depressitiviteit, dus met ernstige stemmingswisselingen. KleinGer Klein beschrijft en analyseert in dit boek zijn indringende ervaringen met manische depressitiviteit, dus met ernstige stemmingswisselingen. Klein werd geboren in 1925 in de marineplaats Den Helder in een sociaal democratisch gezin, dat qua gezindheid nogal afweek van de doorgaans rechtse sympathieen van het marinepersoneel. Dat leidde zelfs tot uitsluiting. Het is nu bijna niet voor te stellen maar In Nederland was de SDAP, de voorloper van de PvdA, in 1933 verboden en de Natonaal Socialistische NSB niet. Klein kon goed leren, haalde de HBS met hoge cijfers en studeerde vervolgens exacte vakken. Hij werkte bij Philips en werd ook actief in de Partij van de Arbeid, De politionele acties in Nederlands Indie waren voor hem een reden om zijn lidmaatschap tijdelijk te beeindigen. Hij werd staatssecretaris voor Hoger Onderwijs in het Kabinet Den Uyl, van 1973 tot 1978. Hierna volgde een uitzichtloze formatie en hij werd toen weer lid van de Tweede Kamer. Een beruchte kwestie werd in 1978 het oorlogsverleden van Willem Aantjes, een van de voormannen van het net opgerichte CDA en daarvoor de voorman van de Antirevolutionaire Partij. Professor Lou de Jong, directeur van het NIOD en auteur van een omvangrijke reeks over de Tweede Wereldoorlog velde publiek een oordeel en in feite een vonnis over Aantjes, waarbij zijn partijgenoten waaronder Van Agt passief bleven. Klein was hier als PvdA fractielid bij betrokken, maar hij voelde zich ook door zijn eigen partij niet gesteund. Midden in de nacht na het Kamerdebat over de 'kwestie Aantjes' , onderweg naar huis, knapte er iets in het hoofd van Ger Klein. Dit was voor hem het begin van een langdurige periode van manische depressitiviteit. Hij beschrijft zowel zijn levensloop voor deze ingrijpende gebeurtenis, als die daarna, die wordt gekenmerkt door diepe dalen en ook weer perioden van betrekkelijke stabiliteit. De titel 'over de rooie' heeft een dubbele betekenis. Enerzijds die van overspannen zijn, anderszijds als je er 'over de rooien' van maakt, gaat het ook over de PvdA en hoe hij zich door 'zijn ' partij' in de steek gelaten heeft gevoeld, bijvoorbeeld doordat velen niets van zich lieten horen. Deze dubbelzinnige titel is door Klein bewust gekozen. Hij gaat diep in op hoe het is om te lijden aan wanen en ook op hoe mensen daar wisselend op reageren, soms met mededogen en begrip, soms ook bot en onverschillig. Zijn ziekte werd soms ook tegen hem gebruikt, om hem uit te schakelen, terwijl hij zeker ook tijdens en na zijn ziekte wel tot werken in staat was en dat ook heeft aangetoond. De persoonlijke ervaringen zijn ontroerend om te lezen, de stukken waarin hij met een wetenschappelijke psychiatrische bril naar zich zelf kijkt als een soort object van studie, zijn wat houterig geschreven. Het is een belangwekkend boek, omdat het ook wat zegt over politiek en hoe de politiek ingrijpt in het leven van mensen. Door zijn hoge begaafdheid had Klein vermoedelijk ook meer door dan anderen, maar intelligentie wordt een mens niet altijd in dank afgenomen. Het boek is opgedragen aan zijn vrouw, 'die het volhield'. Hij ontmoette haar in zijn jeugd in Engeland, in de oorlogsjaren....more
De biografie over Els Borst begint met haar gruwelijke einde. Ze werd in 2014 op eenentachtigjarige leeftijd in haar huis in Bilthoven vermoord. De auDe biografie over Els Borst begint met haar gruwelijke einde. Ze werd in 2014 op eenentachtigjarige leeftijd in haar huis in Bilthoven vermoord. De auteur, Nele Beyens, geeft aan deze gebeurtenissen aandacht om daarna over te gaan tot de chronologische biografie van haar leven dat in 1932 begon. Aan het einde van het boek komt zij hier verder niet op terug. Els Eilers groeide op als enig kind in een Amsterdams gezin en kon goed leren. Ze was een kind en een jong meisje in de wereldoorlog. Ze zag dat joodse kinderen uit haar klas verdwenen en later werden vermoord. Ze verbleef maanden bij een boerenfamilie in noord Holland om aan te sterken. Na haar lagere school ging ze naar het Barlaeus gymnasium. Toen ze zeventien was won ze een opstelwedstrijd en mocht ze twee maanden naar Engeland om deel te nemen aan een internationale jeugdconferentie. Na de middelbare school ging ze medicijnen studeren. Ze ontmoette Jan Borst, die ook medicus was en trouwde met hem. Ze kregen drie kinderen. Op haar drieendertigste ging zij werken, mede op aandringen van haar man. Ze werkte vervolgens tientallen jaren in de medische wereld, eerst als wetenschappelijk onderzoeker, later steeds meer in management-functies. Ze was nooit een dokter met patiënten, maar voelde zich wel betrokken bij patienten. Op haar 40e promoveerde ze op een proefschrift over bloedonderzoek en ze was voortaan dr. Borst. Ze werkte onder meer als directeur van de Bloedbank en van het Academisch ziekenhuis in Utrecht. Later werd ze vice voorzitter van de Gezondheidsraad, een belangrijk adviesorgaan van de overheid. Dat was ze tot haar 62e. Ondertussen was ze al jaren actief binnen D 66, maar dan vooral op lokaal niveau, in de Bilt en Bilthoven, waar zij woonde. Op die leeftijd kun je al aan pensioen gaan denken, maar bij Els Borst liep het anders. Haar man was al voor zijn zestigste overleden aan kanker en Els was weduwe; haar kinderen waren inmiddels volwassen. Bovendien genoot zij door haar werk meer bekendheid. Daarom vroeg Hans van Mierlo, de toenmalige partijleider van D 66 haar in 1994 om toe te treden tot het eerste paarse kabinet met de PvdA, de VVD en D 66. Ze werd minister van Volksgezondheid en zou dat acht jaar blijven, dus tot haar zeventigste. In de Tweede periode, van 1998 tot 2002 was ze bovendien vice premier. Els Borst wist veel van de medische wetenschap, aanvankelijk iets minder van de landelijke politiek en de valkuilen die je daar tegenkomt. Toch was ze als bewindsvrouw behoorlijk effectief en wist zij resultaten te bereiken, bijvoorbeeld over orgaandonatie en euthanasie en ook als het ging om de kosten in de zorg. Ze kon goed tegenspel bieden tegen eigenwijze medische specialisten. De euthanasiewetgeving lag moeilijk, ze maakte een blunder door te zeggen 'het is volbracht', omdat dat leek te verwijzen naar Jezus Christus, maar dat was zeker niet haar bedoeling geweest. In 2002 stopte haar actieve politieke loopbaan, maar bleef ze nog wel op vele fronten actief. Ze kreeg ook meer tijd voor de kinderen en kleinkinderen en voor uitstapjes in binnen- en buitenland. Ze volgde de politiek nog wel met aandacht en gaf ook regelmatig haar mening. Ook gaf ze wel adviezen aan Kamerleden van D 66, zonder hen voor de voeten te lopen.
Nele Beyens heeft een voortreffelijke biografie geschreven, waarvoor zij veel werk heeft verzet. Ze heeft met een groot aantal mensen gesproken en veel bronnen geraadpleegd. Dit wordt allemaal in het boek verantwoord. Het boek is niet alleen interessant om meer over de persoon Els Borst te weten, maar ook om meer te weten over belangrijke ontwikkelingen in de gezondheidszorg in Nederland. Bovendien denk ik dat een inhoudelijke deskundige minister zoals zij was, voor de aanpak van problemen toch wel de voorkeur - althans mijn voorkeur- heeft boven een minister die vooral op die positie is gekomen door bestuurlijke en politieke ervaring. Je weet natuurlijk nooit hoe zij het in tijden van corona zou hebben gedaan, maar ze wist veel van wetenschap en keek niet op tegen vermeende autoriteit. Het is waardevol dat haar persoonlijke en politieke leven zo is gedocumenteerd....more
De socioloog en muziekliefhebber Rudy Koopmans schreef in 1977 het essay ‘ over muziek en politiek’ . Het handelt over maatschappelijk engagement van De socioloog en muziekliefhebber Rudy Koopmans schreef in 1977 het essay ‘ over muziek en politiek’ . Het handelt over maatschappelijk engagement van muziek en ook over hoe er maatschappelijk of politiek misbruik van muziek wordt gemaakt. Koopmans staat sterk in de traditie van de jaren zestig, met nogal wat verheerlijking van progressieve musici en afschuw voor in zijn ogen rechtse muziek. Toch ziet hij wel dat ook zijn eigen vader graag naar marsmuziek luisterde, zonder voor rechts te vallen Er staan wat aardige observaties in, maar de neiging om voortdurend een ideologische bril op te zetten, komt nu een kleine vijftig jaar later toch wat potsierlijk voor. Als socioloog die eind jaren dat vak leerde, vond en vind ik dat je vooral ook moet kijken en analyseren, je niet moet wentelen in het eigen gelijk. Op het omslag een foto van Jimi Hendrix, die overigens in het boek verder nergens vermeld wordt. Hij mocht maar 27 worden....more
Een verslag van de lastige formatie van het Kabinet Den Uyl in 1972 en in 1973. Jaap Burger speelde daarbij een vitale rol. Hij probeerde een progressEen verslag van de lastige formatie van het Kabinet Den Uyl in 1972 en in 1973. Jaap Burger speelde daarbij een vitale rol. Hij probeerde een progressief Kabinet te vormen met gedoogsteun van twee Christelijke partijen, de Katholieke Volkspartij en de Antirevolutionaire Partij. Die gedoogsteun was niet van harte. Het succes van Burger was uiteindelijk maar betrekkelijk omdat de Christelijke partijen later revanche zouden nemen. Zie bijvoorbeeld het dagboek van een onderhandelaar van Ed van Thijn uit 1977. ...more
Mooi uitgegeven boek over een beminnelijke en markante burgemeester. Geeft inzicht in zijn persoon en zijn bestuurlijk optreden. Bovendien tijdsbeeld Mooi uitgegeven boek over een beminnelijke en markante burgemeester. Geeft inzicht in zijn persoon en zijn bestuurlijk optreden. Bovendien tijdsbeeld van Amsterdam in de jaren zeventig en tachtig....more
Loading...
