What do you think?
Rate this book
Karawana kryzysu. Za kulisami przemysłu pomocy humanitarnej
Nigdy wcześniej nie istniało tak wiele instytucji niosących pomoc. Karawana organizacji humanitarnych wraz z podążającymi ich śladem gwiazdami muzyki pop, aktorami, politykami i dziennikarzami sunie po wszystkich kontynentach, przesuwając się od obszaru dotkniętego kryzysem do strefy wojennej, od przepełnionych obozów dla uchodźców, wzdłuż punktów dystrybucji żywności na obszarach dotkniętych głodem, do zbombardowanych wiosek i domów dziecka dla sierot wojennych.
Niesienie pomocy stało się przemysłem, w którym obraca się miliardami, walczy o jak największy udział w rynku i robi wszystko, by uprzedzić konkurentów. A pomocy udziela się, nawet jeśli pieniądze i towary zasilają kasy wojenne walczących stron. Czy więc organizacje humanitarne mogą twierdzić, że są neutralne? Czy powinny pomagać, jeśli pomoc dociera tylko do najwyżej postawionych, ginie w sidłach korupcji albo przedłuża walki? Co jest na dłuższą metę bardziej okrutne – pomagać czy pozwolić krajowi się wykrwawić albo samemu stanąć na nogi? Kiedy zasady humanitarne przestają być etyczne?
Karawana kryzysu to trafna, a jednocześnie szokująca analiza działalności międzynarodowej pomocy humanitarnej. Od Półwyspu Bałkańskiego po Darfur, od Somalii po Afganistan.
Niesienie pomocy stało się przemysłem, w którym obraca się miliardami, walczy o jak największy udział w rynku i robi wszystko, by uprzedzić konkurentów. A pomocy udziela się, nawet jeśli pieniądze i towary zasilają kasy wojenne walczących stron. Czy więc organizacje humanitarne mogą twierdzić, że są neutralne? Czy powinny pomagać, jeśli pomoc dociera tylko do najwyżej postawionych, ginie w sidłach korupcji albo przedłuża walki? Co jest na dłuższą metę bardziej okrutne – pomagać czy pozwolić krajowi się wykrwawić albo samemu stanąć na nogi? Kiedy zasady humanitarne przestają być etyczne?
Karawana kryzysu to trafna, a jednocześnie szokująca analiza działalności międzynarodowej pomocy humanitarnej. Od Półwyspu Bałkańskiego po Darfur, od Somalii po Afganistan.
264 pages, Hardcover
First published January 1, 2008
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 120 reviews
May 2, 2024
Daje do myślenia.
Miesiąc afrykański
Miesiąc afrykański
April 14, 2019
Mocna rzecz. Odwraca do góry nogami to, co znamy pod pojęciem pomocy charytatywnej. Pokazuje w bardzo krytycznym świetle instytucje, które się tym zajmują a cały system jako bezsensowny - w tym znaczeniu, że nie osiąga celu jakim jest pomaganie ludziom potrzebującym pomocy.
Kluczowy dylemat, który rozpatruje ta sprawa to neutralność. Czy należy pomagać w sytuacji, gdy ma się świadomość, że duża część pomocy trafia nie do potrzebujących ale do "bad guys", który wykorzystują pozyskane środki do przedłużania konfliktu, czyli generowania jeszcze więcej biedy do zwalczania.
Bardzo daje do myślenia opisany w książce przykład Live Aid - słynnej akcji z połowy lat 80-tych. Klęska głodu została sztucznie wywołana w ramach konfliktu zbrojnego. Pomoc z Live Aid trafiła głównie do tej strony konfliktu, która tę klęskę wywołała. Łącznie z tym, że za te pieniądze sfinansowano czystkę etniczną i przeniesieniu ludzi do obozów, w których wykonywali niemal niewolniczą pracę.
W książce wspomniano też Matkę Teresę. Czytałem o niej także w "Głodzie" Caparrosa. Tu także nie jest opisana przychylnie. Lubiła gromadzić pieniądze i miała ich dużo. Leczyła się najlepszych amerykańskich szpitalach, ale nie wydawała pieniędzy na sprzęt do ratowania życia ludziom w jej umieralniach. Pozwalała ludziom godnie umierać, zamiast ratować im życie - to refleksje na temat Matki Teresy z obu tych książek.
Niestety mam zastrzeżenia do tłumaczenia. Szczególnie do częstych błędów w kwotach. Miliony, miliardy.... często miałem wrażenie, że tłumacz traktował je dość dowolnie.
Co ważne - ta książka nie sugeruje, że nie należy pomagać. Ona tylko mówi, że przemysł pomagania jest zdemoralizowany i wymaga reform a wysyłanie pieniędzy do miejsc, którymi rządzą skorumpowane reżymy wymaga przemyślenia, bo może pośrednio oznaczać wspieranie tych reżymów i przedłużanie cierpienia ludzi.
Kluczowy dylemat, który rozpatruje ta sprawa to neutralność. Czy należy pomagać w sytuacji, gdy ma się świadomość, że duża część pomocy trafia nie do potrzebujących ale do "bad guys", który wykorzystują pozyskane środki do przedłużania konfliktu, czyli generowania jeszcze więcej biedy do zwalczania.
Bardzo daje do myślenia opisany w książce przykład Live Aid - słynnej akcji z połowy lat 80-tych. Klęska głodu została sztucznie wywołana w ramach konfliktu zbrojnego. Pomoc z Live Aid trafiła głównie do tej strony konfliktu, która tę klęskę wywołała. Łącznie z tym, że za te pieniądze sfinansowano czystkę etniczną i przeniesieniu ludzi do obozów, w których wykonywali niemal niewolniczą pracę.
W książce wspomniano też Matkę Teresę. Czytałem o niej także w "Głodzie" Caparrosa. Tu także nie jest opisana przychylnie. Lubiła gromadzić pieniądze i miała ich dużo. Leczyła się najlepszych amerykańskich szpitalach, ale nie wydawała pieniędzy na sprzęt do ratowania życia ludziom w jej umieralniach. Pozwalała ludziom godnie umierać, zamiast ratować im życie - to refleksje na temat Matki Teresy z obu tych książek.
Niestety mam zastrzeżenia do tłumaczenia. Szczególnie do częstych błędów w kwotach. Miliony, miliardy.... często miałem wrażenie, że tłumacz traktował je dość dowolnie.
Co ważne - ta książka nie sugeruje, że nie należy pomagać. Ona tylko mówi, że przemysł pomagania jest zdemoralizowany i wymaga reform a wysyłanie pieniędzy do miejsc, którymi rządzą skorumpowane reżymy wymaga przemyślenia, bo może pośrednio oznaczać wspieranie tych reżymów i przedłużanie cierpienia ludzi.
January 25, 2022
Bo nie chodzi o to czy pomagać, ale o to jak pomagać.
Bo pomoc to biznes. Zachód kupuje sobie dobre samopoczucie i wizerunek dobrego Samarytanina. Organizacje humanitarne tym kupczą. Co dostają kraje Trzeciego Świata w zamian? (Nie)pomoc. Działania, które wpędzają je w jeszcze wiekszą nędzę, depresję, kryzys i serwilizm polityczny.
Bo w całej tej pomocy nie chodzi o to by dać wędkę (i nie daj Boże uniezależnić dany obszar), ale by podarować rybę. Rybę złowioną u nas, już trochę nadpsutą, której nikt nie chciał, ale wypadałoby, żeby jej koszt się zwrócił.
Bo przy wieczorze lubimy liczyć dobre uczynki. Dziś wsparliśmy sierociniec w Kambodży (w którym mieszkają dzieci sprzedane tam przez rodziców), oplaciliśmy szkołę dziecka z Kazachstanu mającego polskie korzenie (bo nasz Zakon Św. Nathaniela wymaga dobroczynności, a członkowstwo w nim to same profity), rzuciliśmy trochę grosza na budowę drogi w środku dżungli (kto dba o to, że niczego nie łączy), a za młodu pojechaliśmy budować szkołę gdzieś w Afryce przez dwa miesiące (przy okazji opłaciliśmy jakiś rzezimieszków i odebraliśmy pracę tubylcom, ale wpis w CV jest).
Lindę Polman to wszystko mierzi. To widać, słychać i czuć. Traci na tym jej obiektywizm dziennikarski. Popada w przesadę, powołuje się na liczby z kosmosu, ironizuje i sama traci na bezstronności. W rezultacie napisała książkę bardzo pobieżną i nie zawaham się użyć tego słowa - niechlujną. Niewiele wyżej stawiam ją niż artykuł w gazecie. Nie poszerzyła znacząco mojej wiedzy. O większości tych faktów wiedziałam z innych źródeł. I moje ulubione. Słowniczek zajmujący 1/4 książki. To woła o pomstę do nieba. Serio? Tak się teraz pisze reportaże?
Dwa dobre rozdziały na zachętę, trzy znośne, a reszta, stanowiąca clue problemu, upchana w słowniczku? Takie sztuczki nie ze mną, Polman.
Bo pomoc to biznes. Zachód kupuje sobie dobre samopoczucie i wizerunek dobrego Samarytanina. Organizacje humanitarne tym kupczą. Co dostają kraje Trzeciego Świata w zamian? (Nie)pomoc. Działania, które wpędzają je w jeszcze wiekszą nędzę, depresję, kryzys i serwilizm polityczny.
Bo w całej tej pomocy nie chodzi o to by dać wędkę (i nie daj Boże uniezależnić dany obszar), ale by podarować rybę. Rybę złowioną u nas, już trochę nadpsutą, której nikt nie chciał, ale wypadałoby, żeby jej koszt się zwrócił.
Bo przy wieczorze lubimy liczyć dobre uczynki. Dziś wsparliśmy sierociniec w Kambodży (w którym mieszkają dzieci sprzedane tam przez rodziców), oplaciliśmy szkołę dziecka z Kazachstanu mającego polskie korzenie (bo nasz Zakon Św. Nathaniela wymaga dobroczynności, a członkowstwo w nim to same profity), rzuciliśmy trochę grosza na budowę drogi w środku dżungli (kto dba o to, że niczego nie łączy), a za młodu pojechaliśmy budować szkołę gdzieś w Afryce przez dwa miesiące (przy okazji opłaciliśmy jakiś rzezimieszków i odebraliśmy pracę tubylcom, ale wpis w CV jest).
Lindę Polman to wszystko mierzi. To widać, słychać i czuć. Traci na tym jej obiektywizm dziennikarski. Popada w przesadę, powołuje się na liczby z kosmosu, ironizuje i sama traci na bezstronności. W rezultacie napisała książkę bardzo pobieżną i nie zawaham się użyć tego słowa - niechlujną. Niewiele wyżej stawiam ją niż artykuł w gazecie. Nie poszerzyła znacząco mojej wiedzy. O większości tych faktów wiedziałam z innych źródeł. I moje ulubione. Słowniczek zajmujący 1/4 książki. To woła o pomstę do nieba. Serio? Tak się teraz pisze reportaże?
Dwa dobre rozdziały na zachętę, trzy znośne, a reszta, stanowiąca clue problemu, upchana w słowniczku? Takie sztuczki nie ze mną, Polman.
December 29, 2021
Troszkę szkoda, że "Karawana kryzysu" jest tak krótka, bo przez to zdaje się niestety nieco powierzchowna i pozostawiająca czytelnika w nieprzyjemnym poczuciu niedoinformowania.
Taki dezorientujący rozkrok między absolutną niewiedzą a solidną i rzetelną podstawą.
Taki dezorientujący rozkrok między absolutną niewiedzą a solidną i rzetelną podstawą.
Read
June 27, 2021Heftig boekje. In De crisiskaravaan beschrijft journaliste Linda Polman het probleem van humanitaire acties. Ze legt uit dat hulporganisaties zoals Het Rode Kruis, Artsen Zonder Grenzen en Caritas deel zijn van een gigantische noodhulpindustrie waar massaal veel geld in omgaat, een industrie met concurrentie, targets en marketing, en dat de vraag zich stelt of ze niet meer kwaad dan goed doen.
Haar belangrijkste punt: hulporganisaties spelen een grote rol in de oorlogsvoering, ook al doen ze alsof ze neutraal zijn en enkel slachtoffers willen helpen. Ze toont hoe hulporganisaties door alle strijdende partijen ingeschakeld worden voor hun militaire doelen: om hun troepen te voeden, om veilige enclaves te creëren tegen de vijand, om volkeren op hun plaats te houden, om terroristische dreiging te verminderen.
Hulporganisaties moeten vaak onderhandelen met minstens één van de strijdende partijen om te mogen werken of hulpgoederen in een gebied binnen te brengen. Ze betalen belastingen, of een percentage van de goederen zelf wordt afgestaan en gaat dus niet naar de mensen voor wie ze bedoeld zijn.
Zo beschrijft ze de befaamde hongersnood in Ethiopië in de jaren 80 als een bewust georganiseerde actie van de regering tegen een rebellengroep. De sympathieke artiesten die optraden tijdens Live Aid hielden vooral een dubieus regime aan de macht. Ze vertelt uitgebreid over Goma, waar de vluchtelingenkampen vol zaten, niet met de slachtoffers, maar met de daders van de afslachting van de Rwandese Tutsi's.
Een ander probleem: de oorlog of de rampsituatie wordt door de komst van hulpverleners vaak verlengd. Landen waarin hulporganisaties toestromen na een humanitaire ramp, laten volgens Linda Polman alles vallen om zich te richten op het verlengen van de hulp. De donaties zijn de grootste inkomstenbronnen van het land en ze proberen dit zo te houden. Ze vertelt het hallucinante verhaal van een kamp met geamputeerden in Sierra Leone, die met geen stokken weg te krijgen zijn uit hun vluchtelingenkampje omdat hun zielige uitzicht hen zoveel hulp oplevert.
Ethische afspraken over de omgang met strijdende partijen en over wie hulp krijgt, worden steeds moeilijker omdat er zò veel hulporganisaties zijn.
Voorts vertelt dit boek over de rijkelijke levensstijl van de duur betaalde westerse hulpverleners. Over het gebrek aan controle op hoe het geld gebruikt wordt. De auteur beschrijft de willekeur en de mediacultuur die sommige rampen tot 'donor darlings' maakt en andere links laat liggen. Ze vertelt over kleine plaatselijke westerse organisaties (lees: wij allemaal) die - wellicht goed bedoeld - nutteloze hulp verzamelen of de situatie ronduit slechter maken.
De crisiskaravaan toont een falikante omdraaiing van doel en middelen: de hulporganisatie die vooral zichzelf probeert te laten bestaan, de hulp zelf die de grootste economische activiteit van een regio blijft. Het resultaat op lange termijn wordt niet in vraag gesteld; wat telt is dat de hulpindustrie blijft draaien.
Linda Polman laat in dit boek uit 2008 enkel de negatieve kant van hulpverlening zien. Wellicht zijn er ook voorbeelden te vinden van situaties waarin er voor een bevolking oplossingen op lange termijn gevonden worden. Maar de problemen in het boek zijn schrijnend genoeg om ons grote zorgen te maken. Zonder in te gaan op mogelijke oplossingen, verscherpt het onze kritische blik naar hulporganisaties en televisiebeelden toe, en dat is altijd een goede zaak.
Volledig leesverslag: https://wimoosterlinck.wordpress.com/...
Haar belangrijkste punt: hulporganisaties spelen een grote rol in de oorlogsvoering, ook al doen ze alsof ze neutraal zijn en enkel slachtoffers willen helpen. Ze toont hoe hulporganisaties door alle strijdende partijen ingeschakeld worden voor hun militaire doelen: om hun troepen te voeden, om veilige enclaves te creëren tegen de vijand, om volkeren op hun plaats te houden, om terroristische dreiging te verminderen.
Hulporganisaties moeten vaak onderhandelen met minstens één van de strijdende partijen om te mogen werken of hulpgoederen in een gebied binnen te brengen. Ze betalen belastingen, of een percentage van de goederen zelf wordt afgestaan en gaat dus niet naar de mensen voor wie ze bedoeld zijn.
Zo beschrijft ze de befaamde hongersnood in Ethiopië in de jaren 80 als een bewust georganiseerde actie van de regering tegen een rebellengroep. De sympathieke artiesten die optraden tijdens Live Aid hielden vooral een dubieus regime aan de macht. Ze vertelt uitgebreid over Goma, waar de vluchtelingenkampen vol zaten, niet met de slachtoffers, maar met de daders van de afslachting van de Rwandese Tutsi's.
Een ander probleem: de oorlog of de rampsituatie wordt door de komst van hulpverleners vaak verlengd. Landen waarin hulporganisaties toestromen na een humanitaire ramp, laten volgens Linda Polman alles vallen om zich te richten op het verlengen van de hulp. De donaties zijn de grootste inkomstenbronnen van het land en ze proberen dit zo te houden. Ze vertelt het hallucinante verhaal van een kamp met geamputeerden in Sierra Leone, die met geen stokken weg te krijgen zijn uit hun vluchtelingenkampje omdat hun zielige uitzicht hen zoveel hulp oplevert.
Ethische afspraken over de omgang met strijdende partijen en over wie hulp krijgt, worden steeds moeilijker omdat er zò veel hulporganisaties zijn.
Voorts vertelt dit boek over de rijkelijke levensstijl van de duur betaalde westerse hulpverleners. Over het gebrek aan controle op hoe het geld gebruikt wordt. De auteur beschrijft de willekeur en de mediacultuur die sommige rampen tot 'donor darlings' maakt en andere links laat liggen. Ze vertelt over kleine plaatselijke westerse organisaties (lees: wij allemaal) die - wellicht goed bedoeld - nutteloze hulp verzamelen of de situatie ronduit slechter maken.
De crisiskaravaan toont een falikante omdraaiing van doel en middelen: de hulporganisatie die vooral zichzelf probeert te laten bestaan, de hulp zelf die de grootste economische activiteit van een regio blijft. Het resultaat op lange termijn wordt niet in vraag gesteld; wat telt is dat de hulpindustrie blijft draaien.
Linda Polman laat in dit boek uit 2008 enkel de negatieve kant van hulpverlening zien. Wellicht zijn er ook voorbeelden te vinden van situaties waarin er voor een bevolking oplossingen op lange termijn gevonden worden. Maar de problemen in het boek zijn schrijnend genoeg om ons grote zorgen te maken. Zonder in te gaan op mogelijke oplossingen, verscherpt het onze kritische blik naar hulporganisaties en televisiebeelden toe, en dat is altijd een goede zaak.
Volledig leesverslag: https://wimoosterlinck.wordpress.com/...
March 7, 2010
Érg indrukwekkend boek. Linda Polman laat aan de hand van vele voorbeelden zien hoe de doelstelling van de humanitaire organisaties om zich altijd en overal neutraal op te stellen en zo dus zowel daders als slachtoffers te helpen er voor gezorgd heeft dat hulp nu oa gebruikt wordt als middel in oorlogen, om rebellenlegers in vorm te houden, etc. Hongersnoden worden soms gecreeërd (door oogsten te verbranden) om hulporganisaties te lokken.
Daarnaast wordt duidelijk hoe de humanitaire sector eigenlijk verworden is tot een deel van de markteconomie, zonder dat bijvoorbeeld journalisten haar kritisch benaderen. Er is veel concurrentie tussen organisaties, maar er wordt niet of nauwelijks gecontroleerd hoe die organisaties hun werk doen en of het überhaupt bijdraagt aan een betere situaties voor slachtoffers (dit is namelijk zeer de vraag in gebieden waar het merendeel van de hulp naar het leger of naar rebellen gaan, waardoor de oorlog verlengd wordt).
Polman laat echt op heel confronterende wijze zien dat ontwikkelingshulp niet benaderd kan worden met een zwart/wit kijk op wat goed en slecht is. Ze roept dan ook op dat er veel kritischer gekeken wordt naar het werk van humanitaire organisaties.
Nogmaals, erg indrukwekkend.
Daarnaast wordt duidelijk hoe de humanitaire sector eigenlijk verworden is tot een deel van de markteconomie, zonder dat bijvoorbeeld journalisten haar kritisch benaderen. Er is veel concurrentie tussen organisaties, maar er wordt niet of nauwelijks gecontroleerd hoe die organisaties hun werk doen en of het überhaupt bijdraagt aan een betere situaties voor slachtoffers (dit is namelijk zeer de vraag in gebieden waar het merendeel van de hulp naar het leger of naar rebellen gaan, waardoor de oorlog verlengd wordt).
Polman laat echt op heel confronterende wijze zien dat ontwikkelingshulp niet benaderd kan worden met een zwart/wit kijk op wat goed en slecht is. Ze roept dan ook op dat er veel kritischer gekeken wordt naar het werk van humanitaire organisaties.
Nogmaals, erg indrukwekkend.
April 10, 2022
NGOs sammeln Geld für die ärmsten Länder, für die schlimmsten Umweltkatastrophen und setzen sich für die Opfer des Krieges in Gebieten der Welt ein, die seit Jahren von Unruhen geprägt sind?
Doch landen diese Gelder wirklich bei denen, die es benötigen? In diesem Buch wird ein Blick hinter die Kulissen gewährt.
Tatsächlich behauptet die Autorin, dass NGOs sogar Teil des systematischen Problems sind weil teilweise militante Gruppen finanziert werden und sie hohe Steuern für die Einfuhr von Hilfsgütern einfordern. So hoch, dass es als Finanzspritze für diejenigen gilt, die Schuld an der Misere sind.
Ein weiteres Problem ist auch, dass Geldspenden nur gesammelt werden können, wenn die Berichte negativ sind und Zahlen verfälscht und übertrieben werden. Denn die Natur des Menschen ist es nun mal nur dann zu helfen, wenn die Bilder und Statistiken ihr Herz treffen.
Das Buch ist ein interessanter Einblick in das Zusammenspiel zwischen Journalismus, NGOs und den Übeltätern.
Doch landen diese Gelder wirklich bei denen, die es benötigen? In diesem Buch wird ein Blick hinter die Kulissen gewährt.
Tatsächlich behauptet die Autorin, dass NGOs sogar Teil des systematischen Problems sind weil teilweise militante Gruppen finanziert werden und sie hohe Steuern für die Einfuhr von Hilfsgütern einfordern. So hoch, dass es als Finanzspritze für diejenigen gilt, die Schuld an der Misere sind.
Ein weiteres Problem ist auch, dass Geldspenden nur gesammelt werden können, wenn die Berichte negativ sind und Zahlen verfälscht und übertrieben werden. Denn die Natur des Menschen ist es nun mal nur dann zu helfen, wenn die Bilder und Statistiken ihr Herz treffen.
Das Buch ist ein interessanter Einblick in das Zusammenspiel zwischen Journalismus, NGOs und den Übeltätern.
February 26, 2019
Książka bardzo ważna i potrzebna, przybliża działalność organizacji humanitarnych. Niestety została napisana w sposób okropnie chaotyczny. Żałuję, że nie przeczytałam w oryginale, bo polskie tłumaczenie jest często zbyt dosłowne i przez to wiele fragmentów brzmi po prostu sztucznie. Dlatego tylko trzy gwiazdki.
October 17, 2011
Rzetelna publikacja poświęcona pomocy humanitarnej (choć po przeczytaniu książki można mieć wątpliwości czy to wciąż humanitaryzm).
Pozycja dla odpornych i niezrażonych, gdyż treść przypomina bardziej thriller ze scenami, które mrożą krew w żyłach.
Z jednej strony jesteśmy mocno osadzeni w realiach opisywanej tragedii. Coś na wzburza, bulwersuje, czy wręcz rozwściecza. Z drugiej, stanowimy wyłącznie biernych obserwatorów, którym pozostaje jedynie bezradność, bezsilność i niemożność.
Linda Polman poświęciła 5 lat na napisanie książki. Efekty jej pracy są wręcz szokujące. Przedstawia mocne argumenty, tezy popiera coraz silniejszymi przykładami, prezentuje jeszcze potężniejsze dowody. Dostaje się wszystkim, od Busha, przez Matkę Teresą, po Colina Powella.
Książka nie pozostawia złudzeń, nie znajdziemy w niej również happy endu wieńczącego dzieło. Pozbawiona jest moralizatorstwa czy wskazówek jak zbawić świat. Autorka w swej ocenie jest obiektywna. Jej dzieło jest jedynie głosem w sprawie, które i tak nic nie zmieni, a jej protest zginie w odmęcie czasu. Albowiem po przeczytaniu książki wiemy już, że świat humanitaryzmu sądzi się własnymi prawami.
Jednakże największy plus należy się Polman za uzmysłowienie sensu niesienia pomocy. Niby to co wiadomo już od dawna, a co w praktyce jest trudne do zrealizowania. Mianowicie, pomoc polegająca na ofiarowaniu ludziom wędki a nie ryby. Jest to problem, który przewija się w książce ciągle i najczęściej zarzuca go autorka organizacjom humanitarnym.
(Dodatkowo książka zawiera alfabetyczny 'aid speak' czyli żargon humanitarystów).
Pozycja dla odpornych i niezrażonych, gdyż treść przypomina bardziej thriller ze scenami, które mrożą krew w żyłach.
Z jednej strony jesteśmy mocno osadzeni w realiach opisywanej tragedii. Coś na wzburza, bulwersuje, czy wręcz rozwściecza. Z drugiej, stanowimy wyłącznie biernych obserwatorów, którym pozostaje jedynie bezradność, bezsilność i niemożność.
Linda Polman poświęciła 5 lat na napisanie książki. Efekty jej pracy są wręcz szokujące. Przedstawia mocne argumenty, tezy popiera coraz silniejszymi przykładami, prezentuje jeszcze potężniejsze dowody. Dostaje się wszystkim, od Busha, przez Matkę Teresą, po Colina Powella.
Książka nie pozostawia złudzeń, nie znajdziemy w niej również happy endu wieńczącego dzieło. Pozbawiona jest moralizatorstwa czy wskazówek jak zbawić świat. Autorka w swej ocenie jest obiektywna. Jej dzieło jest jedynie głosem w sprawie, które i tak nic nie zmieni, a jej protest zginie w odmęcie czasu. Albowiem po przeczytaniu książki wiemy już, że świat humanitaryzmu sądzi się własnymi prawami.
Jednakże największy plus należy się Polman za uzmysłowienie sensu niesienia pomocy. Niby to co wiadomo już od dawna, a co w praktyce jest trudne do zrealizowania. Mianowicie, pomoc polegająca na ofiarowaniu ludziom wędki a nie ryby. Jest to problem, który przewija się w książce ciągle i najczęściej zarzuca go autorka organizacjom humanitarnym.
(Dodatkowo książka zawiera alfabetyczny 'aid speak' czyli żargon humanitarystów).
February 8, 2022
Esej reporterski Lindy Polman obnaża patologie systemu pomocy humanitarnej. Demaskuje w rzeczowy sposób nadużycia, korupcję i błędy popełniane na różnych poziomach, od pojedynczych darczyńców po globalne organizacje i głowy państw. Stawia pytania o etyczny wymiar pomocy i prawdziwe cele organizacji pomocowych. W opisywanych przykładach chodzi o zysk, politykę, zaistnienie, pokonanie konkurencji, prywatne korzyści, a dopiero na końcu o pomoc. Proces pomagania staje się celem samym w sobie, biznesem, który utrzymuje firmy i całe kraje, nakręca spiralę potrzeb (a czasem i przemocy). Celowa, realna pomoc nie ma miejsca.
Mocna i potrzebna refleksja nad tym, jak mądrze i skutecznie pomagać, a jak pomagać nie należy. Więcej tu pytań i diagnozy niedociągnięć, niż gotowych odpowiedzi, ale warto to przemyśleć nawet na naszym, szeregowych darczyńców, poziomie, by patrzeć na organizacje i akcje pomocowe bardziej krytycznie i pomagać bardziej świadomie.
Mocna i potrzebna refleksja nad tym, jak mądrze i skutecznie pomagać, a jak pomagać nie należy. Więcej tu pytań i diagnozy niedociągnięć, niż gotowych odpowiedzi, ale warto to przemyśleć nawet na naszym, szeregowych darczyńców, poziomie, by patrzeć na organizacje i akcje pomocowe bardziej krytycznie i pomagać bardziej świadomie.
November 3, 2018
Kiedyś może skończę, ale jest to książka, którą powinnam była przeczytać z pięć lat temu - żaden z opisywanych w niej mechanizmów mnie nie zaskakuje.
June 5, 2023
It is truth universally acknowledged that while perusing desolate dating landscape of any big european city you can gather an entire pokemon collection of various NGO workers who are working hard to lift impoverished out of their misery while conveniently getting all their expenses covered by donors
This book sheds a bright light on a lot of NGO,INGO, MUNGO problems ethical and others. I really enjoyed the book.it does paint NGOs in rather grim colors of greed, carelessness, volture-like behavior and over-expenditure.
It does ask important questions of whether humanitarians cab be accused of fuelling or prolonging the conflict in two countries, where does the balance lie, if we weigh up the positive effects of aid against its exploitation by warring parties? At what point do humanitarian principles cease to be ethical?
Humanitarians carry the integrity of their Red Cross principles—neutrality, independence, and impartiality—before them like a shield and think it is self-evident that the principles are more important than their consequences.
Key outakes:
Rwandan genocide
refugees were the perpetrators of the genocide. The stream of refugees included the entire Rwandan Hutu army and tens of thousands of members of extremist citizens’ militias that had helped carry out the killings in Rwanda
Even long afterward, aid organizations would refer to those first few months of the “cholera crisis” as a period when the “tap was turned on” and it was possible “to do anything,” which included treating cholera and dysentery with expensive drugs that were unavailable anywhere else in Africa and airlifting clean drinking water all the way from Europe to Goma.
In Goma he’d felt as if he were in an “aid agency supermarket”
The refugee camp economy was flourishing compared to that of Rwanda, where hardly any aid organizations, let alone investors, had shown their faces.
Almost every night, militias crept back over the border into Rwanda to go “hunting Tutsi
Іn their evaluations, some INGOs estimated that on average militias stole 60 percent of all aid supplies being distributed, partly for their own use, partly to sell back to civilians in the camps. Fearful of bad publicity and a consequent decline in financial support, the INGOs kept quiet about the thefts.
Sierra Leone Civil War (with rebels amputtating people's extremis) - 80 percent of the children in Sierra Leone are not registered anywhere, so they’re an easy target for trafficking.
The ICRC reckons that every major disaster now attracts, on average, about a thousand national and international aid organizations.
NGO in turn to give an account of what was happening. “Each one would give a higher death toll, because each one would know that the man with the highest death toll would get on the nine o’clock news that night. And being on the nine o’clock news meant you got money and that is how the NGOs were trying to manipulate the media in Goma,”
For an aid organization, it’s at least as important to show that you’re there, to avoid being upstaged by the competition. Which leads to a lot of marketing
the most powerful link between humanitarian aid agencies is that of commercial competition.
Aid organizations go with their help where donors money lead them
Significant proportions of aid organizations’ budgets are devoted to “press and publicity.”
Victims are universal and stripped of anything that might frighten off donors, such as political convictions or tainted pasts. They’re the obvious good guys: “women and children,” “the elderly and babies,” “defenseless civilians.” In these stories they do what you’d expect victims to do. They suffer, period.
The salaries, per diems, and danger-and-discomfort bonuses on offer make working in the established aid sector highly attractive. In “humanitarian territories,” the restaurants, squash courts, and golf and tennis facilities are often back up and running before bombed-out schools and clinics.
“well-intended but unwanted gifts that clog up airfields and logistical hubs” are among the most significant problems faced by anyone providing emergency relief in a crisis.
Government provides tax exemption to an average of 83 new charities a day
victims in war zones had a right to protection from aid workers who arrive unannounced and set about their work without the most basic qualifications.
In Somalia, the entrance fee charged by warlords ran to as much as 80 percent of the amount the aid supplies were worth.Exchange rates applied to the foreign currency in humanitarians’ pockets are another gold mine for local war lords
The number of organizations and the amount of money they come to spend in countries with no other sources of income turn the aid industry, supposedly neutral and unbiased, into a potentially lethal force the belligerents need to enlist.
Fighters who conceal themselves among displaced civilians are employing a common military tactic.
But those who wage war, be they Sudanese, Kosovars, Somalis, Afghans, or Americans, nevertheless use the hunger weapon if they get the chance. It’s quick, effective, and cheap—and there are no sanctions for failing to comply with the Geneva Conventions.
“In any war, the last ones to die of hunger will be the soldiers,”
Sudan’s economy is booming. The regime extracts more than five hundred thousand barrels of oil a day—a mere drip compared to the production of such countries as Saudi Arabia,enough to generate a daily income for the state of roughly a million dollars. For the foreigners, generators hum day and night. As for the rest of the population of Kabul, seven years after the reconstruction operation began, only 2 percent are supplied with electricity. The latest Harry Potter novel was available in Kabul as quickly as in the “normal” world; copies of Harry Potter and the Deathly Hall
ows arrived on the plane from Dubai only a few hours after they rolled off the presses in London.
After Sudan and Afghanistan, Ethiopia was the third largest recipient of official humanitarian assistance in 2008.
He estimated that 35 to 40 percent of all international aid to Afghanistan is “wrongly spent.” Due to systematic lack of control of aid funding is called “Afghaniscam.”
“The Department of Defense has failed every official audit of the past 10 years
At any given moment the populations of fifty to sixty countries in the world are afflicted by war, often civil war—in 2008 the figure was sixty-one—but the crisis caravan moves on whenever and wherever it sees fit, scattering aid like confetti.
In our view, there are few phenomena in modern life as political as humanitarian aid
Without violence and devastation, no aid. And the more ghastly the violence and the more complete the devastation the more comprehensive the aid.
The ICRC knew by 1942 that the Holocaust was happening, but at a meeting on October 14 that year the organization decided to keep the information confidential. It felt the evil in the camps was outweighed by the importance of its own principles of neutrality and impartiality. It kept silent, so as not to turn the Nazis against it.
UN studies show that not Africa but the Arab world has the poorest, weakest, most illiterate, underdeveloped, unhealthy,
“So many organizations, and they fought for the best-trained local staff. Offering salaries of ten times the amount we could pay, they robbed our hospitals of doctors, our businesses of technicians, our institutions of qualified personnel,” said the director of the Kosovo branch of Mother Teresa’s organization, Gani Demolli.9 He saw most of his seventeen hundred social and medical staff defect to take jobs with foreign organizations and was forced to shut up shop.
NGOs make decisions about where to work based not primarily on ethical considerations but on the availability of donor contracts.
This book sheds a bright light on a lot of NGO,INGO, MUNGO problems ethical and others. I really enjoyed the book.it does paint NGOs in rather grim colors of greed, carelessness, volture-like behavior and over-expenditure.
It does ask important questions of whether humanitarians cab be accused of fuelling or prolonging the conflict in two countries, where does the balance lie, if we weigh up the positive effects of aid against its exploitation by warring parties? At what point do humanitarian principles cease to be ethical?
Humanitarians carry the integrity of their Red Cross principles—neutrality, independence, and impartiality—before them like a shield and think it is self-evident that the principles are more important than their consequences.
Key outakes:
Rwandan genocide
refugees were the perpetrators of the genocide. The stream of refugees included the entire Rwandan Hutu army and tens of thousands of members of extremist citizens’ militias that had helped carry out the killings in Rwanda
Even long afterward, aid organizations would refer to those first few months of the “cholera crisis” as a period when the “tap was turned on” and it was possible “to do anything,” which included treating cholera and dysentery with expensive drugs that were unavailable anywhere else in Africa and airlifting clean drinking water all the way from Europe to Goma.
In Goma he’d felt as if he were in an “aid agency supermarket”
The refugee camp economy was flourishing compared to that of Rwanda, where hardly any aid organizations, let alone investors, had shown their faces.
Almost every night, militias crept back over the border into Rwanda to go “hunting Tutsi
Іn their evaluations, some INGOs estimated that on average militias stole 60 percent of all aid supplies being distributed, partly for their own use, partly to sell back to civilians in the camps. Fearful of bad publicity and a consequent decline in financial support, the INGOs kept quiet about the thefts.
Sierra Leone Civil War (with rebels amputtating people's extremis) - 80 percent of the children in Sierra Leone are not registered anywhere, so they’re an easy target for trafficking.
The ICRC reckons that every major disaster now attracts, on average, about a thousand national and international aid organizations.
NGO in turn to give an account of what was happening. “Each one would give a higher death toll, because each one would know that the man with the highest death toll would get on the nine o’clock news that night. And being on the nine o’clock news meant you got money and that is how the NGOs were trying to manipulate the media in Goma,”
For an aid organization, it’s at least as important to show that you’re there, to avoid being upstaged by the competition. Which leads to a lot of marketing
the most powerful link between humanitarian aid agencies is that of commercial competition.
Aid organizations go with their help where donors money lead them
Significant proportions of aid organizations’ budgets are devoted to “press and publicity.”
Victims are universal and stripped of anything that might frighten off donors, such as political convictions or tainted pasts. They’re the obvious good guys: “women and children,” “the elderly and babies,” “defenseless civilians.” In these stories they do what you’d expect victims to do. They suffer, period.
The salaries, per diems, and danger-and-discomfort bonuses on offer make working in the established aid sector highly attractive. In “humanitarian territories,” the restaurants, squash courts, and golf and tennis facilities are often back up and running before bombed-out schools and clinics.
“well-intended but unwanted gifts that clog up airfields and logistical hubs” are among the most significant problems faced by anyone providing emergency relief in a crisis.
Government provides tax exemption to an average of 83 new charities a day
victims in war zones had a right to protection from aid workers who arrive unannounced and set about their work without the most basic qualifications.
In Somalia, the entrance fee charged by warlords ran to as much as 80 percent of the amount the aid supplies were worth.Exchange rates applied to the foreign currency in humanitarians’ pockets are another gold mine for local war lords
The number of organizations and the amount of money they come to spend in countries with no other sources of income turn the aid industry, supposedly neutral and unbiased, into a potentially lethal force the belligerents need to enlist.
Fighters who conceal themselves among displaced civilians are employing a common military tactic.
But those who wage war, be they Sudanese, Kosovars, Somalis, Afghans, or Americans, nevertheless use the hunger weapon if they get the chance. It’s quick, effective, and cheap—and there are no sanctions for failing to comply with the Geneva Conventions.
“In any war, the last ones to die of hunger will be the soldiers,”
Sudan’s economy is booming. The regime extracts more than five hundred thousand barrels of oil a day—a mere drip compared to the production of such countries as Saudi Arabia,enough to generate a daily income for the state of roughly a million dollars. For the foreigners, generators hum day and night. As for the rest of the population of Kabul, seven years after the reconstruction operation began, only 2 percent are supplied with electricity. The latest Harry Potter novel was available in Kabul as quickly as in the “normal” world; copies of Harry Potter and the Deathly Hall
ows arrived on the plane from Dubai only a few hours after they rolled off the presses in London.
After Sudan and Afghanistan, Ethiopia was the third largest recipient of official humanitarian assistance in 2008.
He estimated that 35 to 40 percent of all international aid to Afghanistan is “wrongly spent.” Due to systematic lack of control of aid funding is called “Afghaniscam.”
“The Department of Defense has failed every official audit of the past 10 years
At any given moment the populations of fifty to sixty countries in the world are afflicted by war, often civil war—in 2008 the figure was sixty-one—but the crisis caravan moves on whenever and wherever it sees fit, scattering aid like confetti.
In our view, there are few phenomena in modern life as political as humanitarian aid
Without violence and devastation, no aid. And the more ghastly the violence and the more complete the devastation the more comprehensive the aid.
The ICRC knew by 1942 that the Holocaust was happening, but at a meeting on October 14 that year the organization decided to keep the information confidential. It felt the evil in the camps was outweighed by the importance of its own principles of neutrality and impartiality. It kept silent, so as not to turn the Nazis against it.
UN studies show that not Africa but the Arab world has the poorest, weakest, most illiterate, underdeveloped, unhealthy,
“So many organizations, and they fought for the best-trained local staff. Offering salaries of ten times the amount we could pay, they robbed our hospitals of doctors, our businesses of technicians, our institutions of qualified personnel,” said the director of the Kosovo branch of Mother Teresa’s organization, Gani Demolli.9 He saw most of his seventeen hundred social and medical staff defect to take jobs with foreign organizations and was forced to shut up shop.
NGOs make decisions about where to work based not primarily on ethical considerations but on the availability of donor contracts.
April 29, 2018
I've read the book couple of years ago and at the time was not up to writing a review, because the stories told were so soul wrenching and because I could do absolutely nothing to change it. The other day the subject of humanitarian aid came up in a discussion and I looked again at the book.
I'm giving it 5 stars not because it is brilliantly written (it's good, but there are better exposés), but because it rises the right questions.
By examining numerous cases of modern humanitarian aid Polman shows the readers how the system of such aid is flowed, sometimes unprofessional, always driven by a political and economical agenda of a particular aid organisation and often enough immoral.
In 19942 the Red Cross didn't disclose its knowledge of Holocaust because it feared ban on working on Nazi territory. Since then this "tragic mistake" was repeated in Ethiopia, Rwanda and Darfur. In order to operate in war zones aid organizations support war lords and governments that conduct genocide. Aid groups are not controlled or audited by anyone on quality and usefulness of their aid or their adherence to the humanitarian and ethical principles.
To put it in the words of one of the belligerents in Sierra Leone that Polman meets: WAR means "Waste All Resources". Destroy everything. Then your people will come and fix it.
I'm giving it 5 stars not because it is brilliantly written (it's good, but there are better exposés), but because it rises the right questions.
By examining numerous cases of modern humanitarian aid Polman shows the readers how the system of such aid is flowed, sometimes unprofessional, always driven by a political and economical agenda of a particular aid organisation and often enough immoral.
In 19942 the Red Cross didn't disclose its knowledge of Holocaust because it feared ban on working on Nazi territory. Since then this "tragic mistake" was repeated in Ethiopia, Rwanda and Darfur. In order to operate in war zones aid organizations support war lords and governments that conduct genocide. Aid groups are not controlled or audited by anyone on quality and usefulness of their aid or their adherence to the humanitarian and ethical principles.
To put it in the words of one of the belligerents in Sierra Leone that Polman meets: WAR means "Waste All Resources". Destroy everything. Then your people will come and fix it.
August 24, 2017
Yes, the information in this book is important. No, it's not new. And yes, organizations are trying to do better, but when you are in a crisis situation with corrupt governments, there are ugly things that happen. Or they don't happen, like Yemen now. Yes, some NGOs use outrageous marketing approaches...so don't give them money. Or report them. Or do some research and find out what the good NGOs are. Foundations can be equally dangerous as they don't officially have to report their results and they can drive agendas that may or may not be in the public good. OK...with that said, I found this book to be snarky, holier-than-thou and in some parts, she used stereotypes of Africans that were racist and unfair. And the aid lingo dictionary in the back was just stupid.
April 11, 2020
Czytając tę książkę doszłam do wniosku, że najlepszym sposobem na zarobienie łatwych pieniędzy jest założenie organizacji pomocy humanitarnej;) A tak poważnie, to bardzo fajny zbiór reportaży o tym jak naprawdę działa pomoc humanitarna. Pokazuje jak niewiele może być prawdy w tym, co widzimy w mediach na temat miejsc ogarniętych konfliktami bądź dotkniętymi klęskami żywiołowymi. Mówi też o tym, że nie wszystkie pieniądze trafiają do potrzebujących, ponieważ po drodze trzeba przekupić rebeliantów czy innych lokalnych "szefów". Co więcej - pomoc humanitarna nieraz bardziej rozleniwia tych, którymi się opiekuje i zamiast dać im wędkę, daje im rybę, więc w dalszym ciągu są bezradni i niesamodzielni. Ciężka jest ta książka, ale bardzo pouczająca. Polecam!
August 23, 2016
Autorka skupia się w tej książce na ciemnej stronie przemysłu (bo tak to trzeba określać) pomocy humanitarnej. I opis ten jest przerażający i przygnębiający. Czegoś takiego się spodziewałem, ale potrzebne mi to było do uzupełnienia nie mniej frustrującej wiedzy wyniesionej z "Głodu" Capparosa, czy "Wykluczonych" Domosławskiego. Szkoda że autorka nie pogłębiła rozważań dotyczących wykorzystywania organizacji pomocowych przez państwa. Ale i bez tego jest tu sporo rzeczy, które i zbulwersują i pozostawią w bezsilnej złości. Choć warto pamiętać, że to książka o złych stronach działania organizacji humanitarnych i że istnieją te oczywiste, dobre.
March 7, 2014
Dit boek is een absolute must read voor iedereen die zich interesseert voor buitenlandse politiek, dynamiek en relaties. Waar gaat het toch steeds mis met de hulpacties in de wereld ? Welke vrgaen moeten hierover gesteld worden, en waarom gebeurt dat maar niet. Schockerend voor mensen die geloven in hulpacties. Bevestigend voor mensen die het hebben mee moeten maken.
Een schandaal dat geen grenzen kent. Er kan niet genoeg over geschreven worden.
Een schandaal dat geen grenzen kent. Er kan niet genoeg over geschreven worden.
January 13, 2014
You will think twice about putting some money into those donation boxes of many aid organizations after reading this book, though some of the allegations must be taken with a grain of salt.
Read
September 21, 2023Czemu wzialem ta ksiazke do reki? Niewiem. Czy bylo warto? Niewiem. Ale jezeli ktos ma malo rozkmin w glowie lub mocna psyche to polecam.
Wydaje nam sie ze pomoc humanitarna to czyste dobro. Przelewamy pieniazki i ktos nie jest glodny. Przelewamy hajs i umiera mniej dzieci. Niedokonca. Autorka dostrzega i opisuje problemy dot.pomocy humaniternaj. Naduzyc, bezprawia, zbikajacych pieniedzy, wspierania rezimow. Nigdy nie patrzylem na to z tej strony i fajnie zmienic perspektywe. Uprzedzam ze nie jest to zaden manifest antyhumanitarny, tylko naglosnienie problemu zebysmy mogli robic to lepiej.
Wydaje nam sie ze pomoc humanitarna to czyste dobro. Przelewamy pieniazki i ktos nie jest glodny. Przelewamy hajs i umiera mniej dzieci. Niedokonca. Autorka dostrzega i opisuje problemy dot.pomocy humaniternaj. Naduzyc, bezprawia, zbikajacych pieniedzy, wspierania rezimow. Nigdy nie patrzylem na to z tej strony i fajnie zmienic perspektywe. Uprzedzam ze nie jest to zaden manifest antyhumanitarny, tylko naglosnienie problemu zebysmy mogli robic to lepiej.
August 22, 2023
jak zwykle, podzielam zdanie martuni - brakuje danych współczesnych, regiony wybrane bardzo selektywnie, a szkoda bo w przypisach znalazłam smaczki (tsunami górskie w Pakistanie??)
August 31, 2018
Ich bereue es nicht dieses Buch gelesen zu haben. Die Argumentationen der Autorin gegen viele Einsätze von wohltätigen Organisationen war mir zwar neu, ist aber durchaus nachvollziehbar. Abzug gibts für eine sehr einseitige negative Sichtweise und teilweise reißerischen Schreibstil.
November 23, 2022
ciężko sie czyta, bardzo dużo informacji - skrótów nazw NGOsów, konfliktów, które spokojnie mogłyby być bardziej pogłębione, moim zdaniem to materiał na esej, a nie na pełen reportaż lub zdecydowanie powinno się go ubrać w inną formę
March 8, 2012
Linda Polman challenges her audience to rethink the paradigm of international aid. Her central thesis is that, in the name of "neutrality," international humanitarian aid organizations are not only allowing atrocities to occur, but also playing a key role in the general care and feeding of the war machinery; in other words, INGOs are part of the problem. Her underlying theme - that there's no such thing as neutrality when it comes to war - is driven home in devastating and effective fashion, and should cause do-gooders everywhere to take a deep breath and confront the contradictions that often lie at the heart of even (especially?) the most well-meaning organizations. Polman takes no prisoners and wastes little time. From the opening argument, which illuminates the ideological differences between Florence Nightengale and Henry Dunant (whose ideas eventually set the tone for the agenda of the United Nations), it's clear that she's aiming for the big leagues.
Overall, it's a scathing critique of aid and industries that such endeavors have spawned. Definitely worth a read, but a bit of a diatribe. She offers next to nothing in the way of solutions, and can't bring herself to say that international aid should end, either, so you might close the book feeling jaded and disillusioned, especially if you're young and idealistic. Thankfully, I'm not really either any more, so I found this a useful corrective to the reflexive mainstream ideas about aid.
Overall, it's a scathing critique of aid and industries that such endeavors have spawned. Definitely worth a read, but a bit of a diatribe. She offers next to nothing in the way of solutions, and can't bring herself to say that international aid should end, either, so you might close the book feeling jaded and disillusioned, especially if you're young and idealistic. Thankfully, I'm not really either any more, so I found this a useful corrective to the reflexive mainstream ideas about aid.
October 12, 2017
I can't believe it: how on Earth a book on such an important topic can be so BADLY WRITTEN?? It's one of the most chaotic books I've ever read. It's difficult to understand what the author is talking about because she jumps from one topic to another, merging some other people's dialogs, mentioning some events from the past from other countries and a hell of a lot of examples at the same time. None of them emphasized enough to point out the actual problem. I can't even order in my head WHAT are the real problems behind the humanitarian aid, I can just remember some of the blurry examples of bad money and work management from all over Africa. I'd love to be able to understand what is wrong with the system, get all scandalous about it and tell my friends what is going on - but I just can't, there are too little shocking facts to actually shape your opinion and get you the full picture of how the work is and should be done. All there is is just chaos of random cases which get just a couple of sentences of attention from the author.
February 9, 2020
An eye-opening piece about humanitarian aid organizations, Linda Polman asks and explores a lot of questions about the intentions and exploitation of aid organizations. The author really makes the reader think about where aid money is going and how it’s being spent (if the money even makes it to the desired people/project/group/etc. and if it can even be traced to its final destination). The book shows the bigger picture and really puts into perspective the help/relief aid organizations are actually providing. In many cases, it seems that organizations are just trying to satisfy donors with the bare minimum in the short-term, while not providing what is actually needed for long-term solutions.
The question is whether humanitarian aid should be given even if the time, money, and resources end up in the wrong hands. Do we have an obligation to help in the moment, no matter what the ultimate outcome or consequences are?
All in all, although difficult to follow at times, an interesting and informative read.
The question is whether humanitarian aid should be given even if the time, money, and resources end up in the wrong hands. Do we have an obligation to help in the moment, no matter what the ultimate outcome or consequences are?
All in all, although difficult to follow at times, an interesting and informative read.
October 2, 2020
"Karawana kryzysu" zadziałała na mnie jak środek przeczyszczający. Zabrzmiało dosadnie. Ale to nieprzyjemne doświadczenie, szczególnie wtedy, kiedy głowę* ma się napakowaną wieloma szlachetnymi ideami. Na szczęście są jeszcze na świecie ludzie, którzy potrafią wylać na ten przybytek myśli kubeł zimnej wody, dzięki czemu można ochłonąć, nabrać dystansu i na nowo spojrzeć na problematykę pomocy humanitarnej. W rozmowie m.in. na ten temat z jednym z użytkowników portalu - padło z jego strony sformułowanie: "Myślę, że dobra w ogóle jest więcej na świecie, tylko ono jest ciche i nie pcha się przed kamerę, skutkiem czego może się wydawać, że jest odwrotnie... ". Chłop ma dużo racji.
* Skoro środek przeczyszczający, to powinien być brzuch a nie głowa, ale brzuch i idee - takie połączenie odpada, choć niektórzy naukowcy wskazuj�� na olbrzymi wpływ, jaki wywiera flora bakteryjna na pracę mózgu; zjawisko to znane jest jako oś jelita-mózg.
* Skoro środek przeczyszczający, to powinien być brzuch a nie głowa, ale brzuch i idee - takie połączenie odpada, choć niektórzy naukowcy wskazuj�� na olbrzymi wpływ, jaki wywiera flora bakteryjna na pracę mózgu; zjawisko to znane jest jako oś jelita-mózg.
July 24, 2017
Schokkend kijkje achter de schermen van de internationale noodhulpindustrie (omgerekend de 5e economie ter wereld).
Over hoe de zogenaamde neutraliteit van de hulporganisaties vaak helpt de nood-situatie in oorlogsgebieden in stand te houden. (Hulp als vast onderdeel van de plaatselijke economie) Vooral omdat zij zich niet durven of willen verzetten tegen de veroorzakers van de noodsituatie, wat regelmatig tot dubieuze 'samenwerking' leidt. En zij verschuilen zich achter hun neutraliteit om geen standpunt te hoeven innemen over de vraag: wanneer houden humanitaire beginselen op ethisch te zijn?
Over hoe de zogenaamde neutraliteit van de hulporganisaties vaak helpt de nood-situatie in oorlogsgebieden in stand te houden. (Hulp als vast onderdeel van de plaatselijke economie) Vooral omdat zij zich niet durven of willen verzetten tegen de veroorzakers van de noodsituatie, wat regelmatig tot dubieuze 'samenwerking' leidt. En zij verschuilen zich achter hun neutraliteit om geen standpunt te hoeven innemen over de vraag: wanneer houden humanitaire beginselen op ethisch te zijn?
January 17, 2011
It was a decent introduction to the problems of humanitarian aid, though it wasn't very well written. In addition the layout of the book with glossary at the end was very disappointing. There was some really good information included in the glossary definitions which I would have preferred to see included in the actual book, as reading a glossary is pretty boring.
Displaying 1 - 30 of 120 reviews