- De Amerikaanse freelance journaliste en marketing consultant Nia Springer-Norris kreeg een paar jaar geleden een relatie met een timmerman.
- Voor haar partner was regelmatig ontslagen worden en een nieuwe klus vinden, de gewoonste zaak van de wereld.
- Ze leerde dat je je identiteit niet hoeft op te hangen aan je beroep, schrijft Springer-Norris in een bijdrage voor Business Insider.
- Lees ook: Dit zijn 6 nieuwe kansrijke beroepen, als je op zoek bent naar een baan: van schoenmaker tot advocaat
Ik ontmoette Tom tijdens een gezellig avondje met een kampvuur bij een vriendin. Hij stuurde mij diezelfde avond nog een berichtje en nu bijna vier jaar later zijn we nog steeds samen. We werden een koppel, nadat ik scheidde van mijn inmiddels overleden ex-man.
Toen Tom zei dat hij timmerman was, dacht ik aan iets als kunstzinnige meubelmaker. Maar hij bleek in de bouw te werken en zware arbeid te verrichten, waardoor zijn knieën zijn beschadigd en hij al halverwege de veertig artritis had.
Ik was net begonnen met mijn carrière als schrijver toen ik Tom ontmoette
Mijn familie zegt altijd vol trots dat we een vakbondsfamilie zijn: zo maakte mijn overgrootmoeder Maida jurken en bracht haar carrière haar naar Afrika, Engeland en Turkije waar ze streed voor arbeidsrechten.
Nu zijn we meer van de ‘white collars’. Mijn opa – de zoon van Maida – was advocaat en mijn oma stond aan het hoofd van een stichting. Ikzelf ging altijd naar privéscholen en reisde met mijn moeder het land door om poëzieoptredens te verzorgen.
Toen ik in de twintig was ging ik van plek naar plek binnen de VS voordat ik toen ik begin dertig was kinderen kreeg. Daardoor heeft mijn professionele carrière vertraging opgelopen. Toen ik halverwege de dertig was begon ik met schrijven en ging ik terug naar school. Mijn carrière als schrijver was nog maar net begonnen toen Tom en ik elkaar leerde kennen.
We werken in totaal verschillende sectoren
De eerste keer dat hij me vertelde dat hij ontslagen werd, vond ik dat heel vervelend voor hem. Maar dat vond hij zelf helemaal niet. Hij zei me dat alle banen in zijn sector tijdelijk zijn en ontslag een onvermijdelijk deel is van het proces. Dat was nieuw voor mij — ik werkte bij de meeste banen een paar jaar voordat ik zelf besloot om op te stappen.
Toen ik mijn studie afrondde, een serieuze journalist werd en begon aan mijn master was het enige dat in zijn wereld veranderde mij entree en die van mijn kinderen. Zijn werk bleef hetzelfde. Een baan. Een ontslag. Een nieuwe baan.
Ik deed allemaal nieuwe dingen: lesgeven in spreken in het openbaar, schrijvers interviewen en zoveel mogelijk te weten komen over artificial intelligence (AI) voor mijn afstudeerscriptie.
Vlak voor mijn laatste semester van mijn masteropleiding ging ik in een leidinggevende functie aan de slag bij een stichting. Toen mijn functie na zes maanden verviel vanwege bezuinigen was dat voor mij veel makkelijker te accepteren nadat ik zijn hele reeks van ontslag op ontslag had aanschouwd.
Hij zegt vaak: "Ik kwam hier op zoek naar een baan en ik vertrek weer op zoek naar een baan." Ik probeerde ook die houding aan te nemen en optimistisch te blijven.
Die zomer ging ik parttime aan de slag als consultant en richtte me op mijn carrière in de journalistiek. Ik schreef mijn eerste voorpaginaverhaal en bouwde aan blijvende relaties met (eind)redacteuren, waardoor ik een constante stroom aan inkomsten wist te genereren.
We hebben veel van elkaar geleerd
Terwijl mijn carrière opbloeit, dooft die van Tom juist uit. Hij is van plan om als hij 50 is te stoppen als timmerman en wil dan misschien een opleiding gaan doen of een delicatessenzaak openen.
De bouwwereld ligt soms stil en hij heeft al zes maanden geen werk. Maar hij zorgt goed voor ons huis en is dol op mijn kinderen. Hij zou het heel leuk vinden een baan te vinden als meubelmaker, omdat dat minder belastend is voor zijn lichaam dan werken in de bouw, maar dat lukt voorlopig nog niet.
Hij heeft me geleerd dat mijn werk niet mijn identiteit bepaalt. Een baan is gewoon een baan en ik stop heel veel energie in mijn schrijven. Hij zegt dat ik hem heb geleerd vooruit te kijken naar zijn pensioen als kans om betekenisvoller en leuker werk te doen.
We hebben elkaar ondernemender gemaakt. En dat had ik met niemand anders ter wereld willen doen.
