Erda

	Byłam innym źródłem. Genetycznym dawcą. On jest Ojcem Ludzkości. Ja jestem matką. I klinicystką. Zrodziliśmy dwudziestu wspaniałych synów. Lecz On nie pozwolił mi na nic wpływać. Byłam po prostu biologicznym narzędziem. I kiedy się urodzili zaczęłam prawidłowo rozumieć przyszłość, jaką On dla nich szykował. Bolesne przeznaczenie. Agresywny rozwój i nienaturalna dzikość była tym, co on zrobił w ramach skoku ewolucyjnego. Nic dobrego z takiej natury nie mogło wyniknąć, John. Poprzez swoich synów On chciał poprowadzić rasę ludzką ku przyszłości siłą, zmusić ich do uległości i zakazać Osnowie tego, co robiła. Zbudował sztuczne odpowiedniki Wiecznych i uzbroił ich, gotowych zniszczyć opór nieugiętego kosmosu. Planował krucjatę w celu odzyskania gwiazd. By odzyskać przez wiek czy dwa to, co stracił po tysiącleciach na początku. To było wtedy, gdy i ja odeszłam. Astarte została i zakończyła swoją geno-budowę Legionów. Ale ja odeszłam. Byłam ze złamanym sercem i osamotniona, ale odeszłam.
	— Erda tłumaczy Johnowi Grammaticusowi odnośnie rozrzucenia prymarchów - synów jej i Imperatora - po całej galaktyce przy pomocy portali Osnowy.

Erda - była jedną z Wiecznych, czyli ludzi którzy niemalże nie mogli zginąć i nigdy nie umierali z powodów naturalnych. Żyła na Terze, gdzie przez dziesiątki tysięcy lat towarzyszyła Imperatorowi Ludzkości w jego misji ochrony ludzi przed Chaosem i innymi niebezpieczeństwami na nią czyhającymi. Przekazała razem z nim swoje geny na projekt w ramach którego narodzili się późniejsi wielcy wojownicy Imperium - Prymarchowie. Jest więc nieformalnie ich matką oraz w pewny sensie babką każdego Adeptus Astartes.

Historia[]

Wczesne życie[]

	- Czy on ma może jakieś imię? - Wiele. Miał wiele imion przez tysiąclecia, żadne nie było Jego własnym. Nie mam pojęcia czy miał kiedykolwiek prawdziwe imię. Znałam go jako Neoth. - Neoth? Nazywa się Neoth? - Nie, tak po prostu ja go znałam. Tak siebie wtedy nazywał, kiedy Go spotkałam. Byliśmy wtedy równi sobie.
	— Erda opowiada Johnowi Grammaticusowi o swoim spotkaniu z Imperatorem Ludzkości.

Erda urodziła się w trakcie Historii Starożytnej, w okresie znanym jako Era Pierwszych Miast. Nie licząc Imperatora była to najpotężniejsza psioniczka jaka kiedykolwiek pojawiła się wśród tego rodzaju. Jej ówczesne życie jest nieznane, aczkolwiek wiadomo, że urodziła się na terenie znany jako Mauritania, na zachodzie kontynentu zwanego Afryką. Pewnego dnia poznała króla ziem, na których mieszkała, a nazywał się Neoth. Postanowiła mu służyć, aż w końcu stała się jego najbliższą agentką i towarzyszką licznych podróży. Neoth było imieniem Imperatora, którym ten się posługiwał w ówczesnych czasach, być może nawet imieniem nadanym przy narodzinach^[1].

Przez następne tysiąclecia Erda, pod czujnym okiem Imperatora, odkrywała swoje talenty, towarzysząc mu wszędzie tam, gdzie postawił stopę. Brała udział w ważnych wydarzeniach, pojawiając się u jego boku, jak również dowiadując się wiele odnośnie psioniki i samokontroli nad nią. Dodatkowo pobierała liczne nauki odnośnie rozmaitych dziedzin, między innymi o genetyce, co później miało się przydać oraz rekrutowała do sprawy innych Wiecznych. Podczas Epoki Terry działała dalej dla Imperatora, pomagając mu prowadzić potajemnie ludzkość ku lepszej przyszłości. W trakcie Mrocznej Epoki Technologii kontynuowała swoje powołanie razem z takimi osobami jak Ollanius Persson czy Alivia Sureka. Na przełomie epok Technologii i Walk Erda, podobnie jak kilku innych, między innymi Ollanius czy Malcador Pieczętnik, pozostała po stronie przyszłego władcy ludzkości, podczas gdy większość odeszła, wierząc że sami poprowadzą całą rasę ku lepszej przyszłości, każdy na własną rękę^[2].

Projekt i Przewrót[]

	- Próbowałam ocalić swoich synów. - Rozproszyłaś ich. - Owszem. Zabrałam ich od Niego. Wrzuciłam ich do fal, by oszczędzić im Jego okropnej ambicji. On prowadził ich do tego.
	— Erda wyjaśniając Johnowi czemu rozrzuciła portalami swoich synów po galaktyce.

Erda służyła u boku Imperatora przez całe 5 tysięcy lat , a gdy ten przejął Himalazję i szykował się do Wojen Zjednoczeniowych, pomagała mu w przygotowaniach do unifikacji pogrążonej w Starej Nocy wyniszczonej przez ataki bronią masowej zagłady planety. Gdy Imperator powołał Dywizję Biotechniczną zrekrutował wielu błyskotliwych genetyków, między innymi z przybyłych z Luny Selenarów czy Ezekiela Sedayne'a, a dyrektorem projektu super-żołnierzy mianował Amar Astarte, jedną z najlepszych genetyk odrzucaną przez rozmaitych wodzów techno-barbarzyńskich plemion. Erda pomagała jej i Imperatorowi w opracowaniu idealnych wojowników. Jednak kobieta, razem z Imperatorem, pracowali nad innym projektem w postaci stworzenia wojowników oraz przywódców idealnych, jacy poprowadzą elitarnych żołnierzy Astarte - prymarchów. Wkład kobiety był nieoceniony.

Jednak matka prymarchów zaczęła się obawiać o ich przyszłość. Imperator widział ich bowiem jako wielkich wodzów, którzy w jego imieniu poprowadzą Wielką Krucjatę i zjednoczą ludzkość. W akcie paniki kobieta postanowiła rozrzucić swych synów po rozmaitych zakątkach galaktyki, tworząc rozmaite portale Osnowy, jakie rozrzuciły ich po całej galaktyce. Zrobiła to wierząc, że będą mieli lepszą przyszłość^[3].

Wygnanie[]

	- Cholera. I co wtedy zrobił? - Wściekał się, przez dłuższą chwilę. Ukryłam się na jakiś czas. Ale On nigdy nie starał się mnie odnaleźć. Wydawało mi się to dziwne. Zawsze oczekiwałam Jego zemsty, bo mógł być mściwy, ale nigdy nie był. Ostatecznie przybyłam tutaj, do miejsca którego zawsze kochałam. Urodziłam się niedaleko stąd. Usunęłam się ze świata i nigdy nie przybył mnie odszukać.
	— Erda odpowiada Johnowi co się stało po rozrzuceniu prymarchów po galaktyce.

Imperator był na Erdę wściekły, po tym jak dowiedział się co zrobiła z prymarchami. Gniew jaki wobec niej okazał ponoć był największym w dziejach, jaki kiedykolwiek okazał wobec innego człowieka. Odeszła, ale Imperator jej nie ścigał. Przyczyna tego nie jest znana, możliwe że jej wybaczył, albo nie potrafił zabić bądź po jakimś czasie pojął, że to co kobieta zrobiła, było lepsze od wychowywania ich w trakcie przygotowań do Wielkiej Krucjaty. Zamieszkała w Guelb er Richât, niedaleko miejsca swoich narodzin, gdzie żyła w luksusowej posiadłości z osobistym gwardzistą w postaci Pierwszego Astartes imieniem Leetu, jaki towarzyszył jej od odejścia z Pałacu Imperialnego. Żyła w bogatym domu, nie niepokojona przez nikogo i nie odwiedzana zarówno przez mieszkańców miasta, jak i dawnych przyjaciół z Pałacu Imperialnego. Gdy Wojny Zjednoczeniowe się skończyły i ruszyła Wielka Krucjata Imperator najwyraźniej wiedział gdzie przebywa, lecz uznał że są ważniejsze rzeczy, którymi jako władca Imperium Człowieka musi się zająć, między innymi projektem Imperialnej Osnowy.

Pewnego dnia w 31. tysiącleciu na Terrę, w trakcie jej oblężenia przybył John Grammaticus, były agent Kabały - grupy Xenos walczącej z Chaosem i widzącej w ludzkości wielki potencjał - teraz będący współpracownikiem eldarskiego proroka, Eldrada Ulthrana. Obcy wiedział bowiem, że Kabała nie jest po stronie lojalistów, lecz heretyków i wierzą że używając Horusa do pokonania Imperatora zdołają zniszczyć Chaos. Arcyprorok wiedział jednak, że stanie się zupełnie inaczej^[4]. Wieczny dotarł wobec tego przy pomocy nożyczek z upiorytu do Guelb dzięki portalowi Osnowy, gdzie spotkał się z Leetu, a ten pozwolił mu spotkać się ze swoją matką. Pierwszy Astartes towarzyszył im w każdej minucie.

John wyjaśnił Erdzie dlaczego przybył - chciał spotkać się z Ollaniusem Perssonem. Kobieta usłyszała, że zarówno John jak i Oll ingerują w historię ludzi, chociaż nie razem, oraz że jej syn został spaczony przez Zgubne Moce i że Grammaticus opuścił Kabałę z racji różnic. Erda powiedziała jednak prawdę - nie wiedziała, gdzie Ollanius mógł być i że go nie było u niej w domu. postanowiła powrócić do świata na kilka minut i spróbować pomóc przyjacielowi. Ustawiła wobec tego tarot i na podstawie jego oraz własnych zdolności psionicznych odkryła, że Wieczny przybędzie na Ziemię 2 dni po Johnie. Grammaticus przeczekał więc u niej te 2 dni po tym jak zaoferowała mu nocleg, jedzenie i wodę, a potem ruszył do starego znajomego. Na odchodnym kobieta życzyła mu powodzenia i kazała iść Leetu z nim, zwalniając go z jego służby^[5].

Śmierć Wiecznej[]

W późniejszym czasie walk o kolebkę ludzkości Erdę odwiedził sam inicjator Herezji Horusa - Erebus. Zaoferował jej dołączenie w szeregi Chaosu i przeciwstawienie się istocie, która ją odrzuciła po wykradzeniu Prymachów. Ta jednak odmówiła, przez co przyzwał cztery demony, po jednym od każdego bóstwa. Ta jednak ujawniła swoją potęgę dzieląc się na trzy: jako ciemnoskóra kobieta dzierżąca kostur, królową zdolną do zamrożenia wszystkiego, czego tylko dotknie oraz młodą dziewczynę z sierpem^[6]. Te trzy formy Erdy stworzyły potężne tornado energii psionicznej, niszcząc całą czwórkę za jednym zamachem. Jednakże koszt tego był olbrzymi - kobieta padła na ziemię wyczerpana i ciężko ranna. Apostoł Niosących Słowo podszedł więc do niej i zażądał dołączenia do Chaosu oraz czczenia go pod groźbą śmierci od ostrza athame. Ta jednak nie tylko się nie przestraszyła, ale splunęła mu w twarz. Wobec tego Astartes Chaosu podciął jej gardło, w rezultacie czego tak oto wierna towarzyszka Imperatora Ludzkości i jedna z Wiecznych dokonała żywota^[7].

Charakterystyka[]

Erda była, nawet jak na człowieka, bardzo wysoka. Nosiła agaję ciągnącą się do podłogi w kolorze indygo, pokrytą opalizującym woskiem, który podkreślał jej kształt poza biodrami. Na plecach miała zarzucony fioletowy rodzaj szala, zawinięty wokół jej głowy i zakrywający szyję. Elementy jej ubioru miały na celu tłumić jej moce, by nikt nie mógł na pierwszy rzut oka ocenić tego, jak była potężna oraz by nikt nie mógł nic odczytać z jej umysłu przy pomocy zaklęć. Miała palisanderowy odcień skóry oraz jasnoniebieskie żywe oczy. Otaczała ją aura piękna, podobnie jak Imperatora. Nosiła też nikab całkowity, choć mogła go zmienić na połowiczny, by pokazać swoją twarz. Nie można było na nią patrzeć za długo, ponieważ aura jaka ją otaczała sprawiała, że każdy zakochiwał się w niej bez pamięci. Według Johna Grammaticusa miała wiele wspólnego z natury Wiecznych i mocy psionicznych względem Imperatora, więcej niż ktokolwiek, kto z nim działał^[8].

Jej dom był bardzo bogato urządzony, zamieszkały nie tylko przez nią i Leetu, ale też liczną służbę. W środku ustawione były drogie meble, rzeźby wykonane ze szlachetnych materiałów, piękne obrazy oraz kilka z roślin terrańskich, jak również liczne ciemne zasłony wykonane z drogocennych materiałów, między innymi z jedwabiu. Dodatkowo miejsce pełne było rozmaitych dzieł sztuki datowanych na czasy od Historii Starożytnej po Epokę Walk skończywszy. Wiele z artefaktów było niemożliwych do rozpoznania dla agenta Kabały, a wiele innych z kolei mógł. Najnowsze przedmioty z tego typu zostały stworzone w 5. tysiącleciu ISD, czyli gdy miała miejsce Herezja Horusa liczyły już 25 tysięcy lat^[8]. Wśród artefaktów z dawnych lat były:

• Malowidła naścienne Matki Ziemi z najstarszej Historii Starożytnej, liczące sobie kilkadziesiąt tysiącleci.
• Ikona katolickiej (lub też kateryckiej) Matki Bożej, datowana na Wieki Ciemne.
• Odlane z brązu rzeźby bogiń z Historii Starożytnej:
  • Frygijskiej Kybeli;
  • Greckiej Persefony;
  • Rzymskiej Prozerpiny;
  • Hinduskiej Prythiwi.
• Gliniane znicze z wizerunkami Pajęczej Pramatki lub też Kokyangwuti.
• Bożki przedstawiające bóstwa oszustw, posłańców i żyzności.
• Talizmany z kości słoniowej Di Mu lub też Houtu;
• Terakotowa waza z wizerunkiem sumeryjskiej bogini Ninhursag.
• Hetycka trójca przedstawiająca trzy położne: Elutellurę, Isirrę i Tawarę.

Ciekawostki[]

• W języku staro-wysoko-niemieckim słowo Erda oznacza Ziemię.
• W starszych edycjach Warhammera 40K było wyjaśnione w kodeksach, że prymarchów rozrzucił po galaktyce Chaos. Stoi to więc w konflikcie z Saturnine, jako że jest tam dokładnie powiedziane, iż za rozrzucenie ich odpowiada właśnie Erda.
• Nim pojawiła się Erda najpotężniejszym psionikiem po Imperatorze był Malcador Pieczętnik. Pojawienie się kobiety zdeklasowało go na trzecią pozycję.
• Według Erdy Wieczni są następnym krokiem w ewolucji człowieka, nazywając ich mianem Homo Superior^[9].

Źródła[]