Bitwa o Balhaut

	Pamiętał Balhaut, ogniste sztormy, które nadeszły nocą i przyniosły ze sobą siły Chaosu. On i jego ukochani Hyrkanie byli w samym środku, w jeziorach błota, przedzierając się z trudem przez potrzaskany teren, dysząc ciężko przez maski aparatów tlenowych. Mistrz Wojny okrył się chwałą po tym słynnym zwycięstwie. Należała mu się jako dowódcy, chociaż ceną była krew i pot ludzi Gaunta. To było jego najważniejsza wygrana, a potwierdziło ją odznaczenie nadane przez umierającego Slaydo.
	— Wspomnienia Pułkownika - Komisarza Ibrama Gaunta

Bitwa o Balhaut (ang. The Battle of Balhaut) - 765 M41. Starcie pomiędzy armiami Imperium, a siłami Chaosu na planecie Balhaut, byłej stolicy Światów Sabbat. Balhaut była celem Krucjaty o Światy Sabbat, której przewodził Mistrz Wojny Slaydo, a planety broniły siły Archonatu, na którego czele stał Archon Nadzybar. Bitwa zakończyła się zwycięstwem Imperium i dała podstawę do dalszego uderzenia w głąb Światów Sabbat.

Preludium - Operacja "Newfound"[]

	Nie wiem, czy to kosmos kręci się za wolno, czy to wskazówki mojego chronometru pędzą za szybko, ale to zadanie wydaje się męczące, jak poruszanie źle naoliwioną maszyną, a w dodatku przebiega zdecydowanie za wolno. Nasze najjaśniejsze wysiłki płoną jasnym blaskiem, ale płomień ten szybko migocze i gaśnie, pozostawiając nas w nieruchomym i duszącym mroku
	— przemyślenia Lorda Militianta Cybona na temat Operacji "Newfound"

Bitwa o Balhaut była ostatnim etapem operacji „Newfound”, która miała za cel zdobycie Szlaku Newfound, oraz zniszczenia ośrodka władzy Archonatu w Światach Sabbat, jakim był Balhaut. Pomimo dobrze zaplanowanej ofensywy, siły Imperium poruszały się bardzo powoli, co wynikało nie tylko z zaciekłego oporu wroga, ale także nieustannych kontrataków sił Chaosu, oraz obecności partyzanckich oddziałów nieprzyjaciela, które zagrażały konwojom i słabo bronionym światom za linią frontu. Ci oportuniści stanowili tak wielki problem, że do walki z nimi oddelegowano Lorda Militianta Delayniego, który, wraz ze wsparciem Imperialnej Marynarki, zdołał w końcu wyeliminować pięć grup tych partyzantów, w tym także słynnego łupieżcę Patera Burbethola.

W czasie tej operacji stoczono wiele bitew, które zapisały się w annałach historii Krucjaty. Jedną z nich było niewątpliwie Oblężenie Asheka II, gdzie po raz pierwszy siły Imperium zetknęły się z wynaturzonymi tworami jednego z magistrów, „Dziedzica” Asphodela. Jego niesława zrodziła się z skłonności do tworzenia i wykorzystywania na polu walki groteskowych maszyn, zwanych „Machinami Niedoli”. Planetę udało się zdobyć dopiero po skierowaniu w to miejsce trzech brygad pancernych, oraz pełnego szwadronu Tytanów.

Inne bitwy także wybrzmiały głośno, wśród nich należy wymienić obie bitwy o Sverren, tajemnicze starcie na Fornax Aleph, oraz powolną i nużącą wojnę na Cociaminus. Pomimo tych zwycięstw, z powodu opóźnień, oraz wystąpienia oporu, który był bardziej zorganizowany niż przewidywano, wielu wysokich rangą dowódców, w szeregach Krucjaty (wśród nich prym wiedli Lord Militiant Dravere i Lord Militiant Cybon), nalegało na zmianę ostatecznego celu Operacji "Newfound", jakim był Balhaut. Mistrz Wojny Slaydo sprzeciwiał się jednak temu stanowczo, zarówno z powodów strategicznych, jak i osobistych. Wkrótce postawił na swoim i wojska Imperium przygotowały plan inwazji.

Przegląd sił i plany Slaydo[]

Siły Imperium[]

Wśród sił podległym Mistrzowi Wojny, największą część stanowiły różne regimenty Gwardii Imperialnej. Formacje te różniły się wyszkoleniem i wyposażeniem, jednoczył je jednak wspólny system rang i wiara w Boga Imperatora. Z sławniejszych regimentów należy wymienić Regimenty Hyrkańskie, Patrycjuszy z Jant, Mordiańską Żelazną Gwardię, "Błękitnokrwistych" z Volpone, oraz Vitriańskich Dragonów.

Siły Imperium wspierane były także przez Adeptus Astartes, z Zakonu Białych Szram i Zakonu Srebrnej Straży. Dzięki wsparciu Adeptus Mechanicus do ofensywy na Balhaut oddelegowano Tytany.

Dowództwo[]

1. Mistrz Wojny Slaydo (głównodowodzący) (KIA) - oprócz pełnienia funkcji głównodowodzącego, Slaydo przewodził szturmowi na Oligarchię
2. Lord Militiant Cybon - dowodził siłami na Zachodnich Równinach
3. Marszałek Blackwood - dowódca armii w mieście Zaebes
4. Marszałek Kyter - przewodził atakowi na Bal Prime
5. Marszałek Bazer - dowódca sił na południu planety
6. Marszałek Fylesa - dowódca sił na południu planety
7. Generał Oliphant - dowodził atakiem na Wyspy Tark
8. Generał Scalia - przewodził szturmowi na Kopiec Boruna
9. Generał Curell - dowodził oddziałami w Balopolis
10. Generał Korsen (KIA) - zastępca Curella
11. Generał Saulton - otrzymał zadanie przejęcia kompleksu rafienerii na Gatterii
12. Admirał Kristor
13. Admirał Shaever (KIA)
14. Wice-Admirał Gharnhorst
15. Wice-Admirał Sanloque
16. Wice-Admirał Von Haegl
17. Mistrz Zakonny Veegum - Zakon Srebrnej Straży

Siły Chaosu[]

Wśród żołnierzy Archonatu na próżno szukać jednolitości w uzbrojeniu, czy w umundurowaniu. Łączyła ich jednak wiara w Archona i powszechne podporządkowanie się jego rozkazom. Pochodzili oni w większości z Sanguinarskich plemion, w których skład wchodzili głównie ludzie, byli obywatele Imperium, którzy odwrócili się od światła Boga Imperatora i przeszli na służbę mrocznych potęg, lub zostali do tego zmuszeni. Zdarzało się w późniejszych latach, że całe regimenty Gwardii Imperialnej zmieniały stronę, oddając się pod rozkazy Archona.

W czasie bitwy o Balhaut można było podzielić żołnierzy Archonatu na trzy grupy:

1. Barbarzyńcy, kiepsko wyposażeni i prymitywni, ale waleczni.
2. Kultyści Chaosu, nie posiadający wyszkolenia, ani odpowiedniego ekwipunku. Są jednak fanatycznie lojalni, a do boju prowadzą ich charyzmatyczni oratorzy i kapłani.
3. Militarne Bojówki, uformowane i wyposażone na wzór Gwardii Imperialnej. Obecność tych oddziałów była dla dowódców Imperium największym zaskoczeniem w pierwszych fazach Krucjaty, jako że stawali oni na równi z siłami Imperialnymi.

Archon miał pod swoja komendą utalentowanych przywódców, tzw. magistrów, którzy zwykle stali na czele całego plemienia kultystów.

Kithowie[]

Jedno z Plemion Sanguinarskich, Kithowie służyli pod rozkazami magistra Sholena Skary, znanego ze swej brutalności i oddania Mrocznym Bogom. W okresie Bitwy o Balhaut byli najbardziej "profesjonalnymi" żołnierzami Archonatu. Ich elitą byli wyznający Khorna fanatycy, znani jako Wyjący Mrok, których w walce wspierały nadnaturalne siły.

Dowództwo:[]

1. Archon Nadzybar (KIA) - głównodowodzący, obrona Oligarchii
2. Magister "Dziedzic" Asphodel - Oligarchia
3. Magister Sholen Skara - Balopolis
4. Magister Khul Kolesh (KIA) - Oligarchia
5. Magister Qull (MIA) - Dolina Wyniesienia]
6. Magister Allikarn - Oligarchia (przypuszczalnie)

Plan inwazji[]

Slaydo nadał swojemu planowi inwazji na Balhaut kryptonim „Hell Storm” („Piekielna Burza”). Operacja „Hell Storm” opierała się na następujących założeniach:

1.      Atak floty, mający doprowadzić do osiągnięcia dominacji w powietrzu, oraz zniszczenia większości statków przeciwnika.

2.      Orbitalne bombardowanie kluczowych regionów planety.

3.      Desant planetarny oddziałów szturmowych, przeprowadzony możliwie jak najszybciej i pod osłoną elementów floty.

4.      Szturm zdesantowanych sił na cele pierwszorzędowe.

5.      Desant reszty wojsk, kontynuowanie natarcia.

Starcie Flot[]

Zebranie sił[]

Sygnałem do rozpoczęcia walk na Balhaucie był astropatyczny przekaz, zawierający niewerbalny zaśpiew, po którym nastąpił dokładnie 32 sekundowy kod anulujący transmisję. Komunikat ten był dla niewtajemniczonych nie do odróżnienia od innych nieudanych i urwanych transmisji, jakich pełno było w strefie wojny.

Atak floty składał się z czterech grup bojowych. Pierwsza z nich („awangardowa”), była złożona z szybkich i zwrotnych statków, pod dowództwem Admirała Kristora, który przybył do systemu 16 godzin przed rozpoczęciem działań wojennych, a następnie ukrył swoje okręty w polu elektromagnetycznym lokalnej gwiazdy, co zamaskowało ich obecność. Na czele drugiej grupy, złożonej głównie ze statków transportowych i desantowców, stał Wice-Admirał Gharnhorst. Po przybyciu na 11 godzin przed starciem, zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami, ukryła się ona w chmurach składających się z cukru i węglowodorów, poza granicą systemu. Obaj oficerowie wykorzystali zaburzenia Osnowy, wywołane gromadzeniem się statków Archonatu, by ukryć transfer własnych sił. Admirał Shaever dowodził trzecią grupą, składającą się głównie ze statków szturmowych, która wyszła z Osnowy wewnątrz systemu, a jej przybycie oficjalnie zapoczątkowało bitwę kosmiczną. Czwartą grupę stanowiła rezerwa, pod dowództwem Wice-Admirała Sanloque.

Bitwa kosmiczna[]

Zaraz po nawiązaniu przez trzecią grupę walki z wrogiem, Admirał Kristor wyprowadził swoje siły z ukrycia, a następnie uderzył na umocnienia przeciwnika, niszcząc doki i stacje naprawcze, wraz ze znajdującymi się tam okrętami, które jeszcze nie zdążyły wystartować . Dopiero wtedy Wice-Admirała Gharnhorst skierował swoje statki transportowe w stronę planety, w celu przeprowadzenia desantu. Chwilę potem, do sytemu trafiła czwarta grupa, wspierając trwający szturm.

Niebo nad Balhaut zostało rozświetlone setkami świateł, spowodowanymi intensywną walką zarówno w kosmosie jak i na orbicie. Zakłada się, że w ciągu pierwszych sześciu godzin 52% statków Archonatu zostało zniszczonych jeszcze zanim wyleciały z doków, a dodatkowe 12% stało się wrakami po przegranej walce z Imperialną Marynarką. Imperium straciło 9% ze swoich sił, w tym flagowiec Admirała Shaevera, "Myrmidiona", który został zniszczony w wyniku walki z dwoma krążownikami Chaosu, "Bloodmark" i "Destitution". Dowództwo nad trzecią grupą przejął Wice-Admirał Von Haegl.

Desant[]

Pod koniec dwudziestej pierwszej godziny starcia, Imperium osiągnęło dominację w przestrzeni, chociaż pojedyncze starcia będą trwały dalej, aż do końca starć na powierzchni. Rozpoczęło się bombardowania orbitalne, przynoszące zniszczenie na Balhaut. Jeden ze świadków porównał to do "ognia pochłaniającego całą północną część zachodniego kontynentu". Pod koniec trzydziestej trzeciej godziny, kiedy bombardowanie orbitalne wciąż trwało, rozpoczął się desant planetarny. Skala tego przedsięwzięcia nie została osiągnięta potem, aż do bitwy o Morlond, a nawet wtedy działa się ona na znacznie mniejszym terenie. Imperium poniosło około 32% strat w ludziach podczas desantu, chociaż liczby te nie były jednakowe pomiędzy miejscami zrzutu. Przykładem jest Oligarchia, gdzie straty sięgały 84%.

Szturm na Oligarchię[]

Slaydo dowodził drugą największą armią podczas inwazji (najliczniejszymi siłami przewodził Cybon), a mierzył się z największym oporem Archonatu na planecie. Przeciwko prowadzonym przez niego żołnierzom, stanęły połączone siły czterech magistrów, oraz fanatycy służący samemu Archonowi.

Szturm trwał aż dziesięć dni, co było spowodowane nie tylko przez silne ufortyfikowanie regionu, ale wynikało także z obecności samego Archona Nadzybara, która zagrzewała sługi Chaosu do jeszcze zacieklejszego oporu. Swoją rolę odegrały w tym także "Dziedzic' Asphodel, poprzez wsparcie sił Archonatu swoimi "Machinami Niedoli". Teren też nie ułatwiał zadania sługom Imperatora - bombardowanie orbitalne zamieniło większość powierzchni w gruz, oraz wzbiło w atmosferę mnóstwo pyłu i chemicznych resztek, które nie dość że skaziły powietrze, to wywołały potężne burze, które rozmoczyły grunt. Żołnierze Gwardii Imperialnej zostali zmuszeni do używania ciężkich i nieporęcznych masek przeciwgazowych.

Pierwszy przełom nastąpił piątego dnia, kiedy to wojownicy z Zakonu Białych Szram przebili się przez Pustą Ścianę, zmuszając do odwrotu oddziały Magistra Khul Kolesha. Sam Magister poległ w czasie wymiany ognia w Syrenim Pałacu.

Siódmego dnia, drużyny Adeptus Astartes z Zakonu Srebrnej Straży pod dowództwem Mistrza Zakonnego Veeguma, przebiły się przez zewnętrzną linię obrony Emancypacji, gdzie do tej pory ich natarcie powstrzymywały Maszyny Niedoli i Drednoty Chaosu. Udało im się tego dokonać przy wsparciu sił pancernych Gwardii Imperialnej, w składzie 12-stego Pardusiańskiego, 18-stego, 21-szego, oraz 22-giego Ketzockiego, 18-stego Marinerskiego, oraz Drugiego Zmechanizowanego Vitriańskiego. Po tym przełomie Adeptus Astartes zajęli Emancypację, oraz z pomocą 50-tego z Volpone "Błękitnokrwistych", 10-tego Pragańskiego i 447-go lekkiego wsparcia z Kolstec przeprowadzili szturm na Klasztor Świętego Kiodrusa.

Także dnia siódmego Patrycjuszy z Jant i elementy 11-stego regimentu Mordiańskiej Żelaznej Gwardii zajęły dzielnicę Oligarchii, utrzymały ją przez trzy godziny, po czym zostały zmuszone do wycofania się przez siły Archonatu. Nie poddały się jednak i już o brzasku następnego dnia przeprowadziły kontrnatarcie, odbijając utracony teren.

Pomimo tych zwycięstw, Wieża Plutokracji i centralne dzielnice miasta - kopca wciąż opierały się agresji najeźdźcy. Po południu dziewiątego dnia Slaydo nakazał atak na Bramę Oligarchii, strzegącą dostępu do tych miejsc. Nominalnie dowódcą szturmu był Capitan Allentis, który wraz ze swoimi braćmi z Zakonu Srebrnej Straży przeprowadził szarże na pozycje sił Chaosu. Jego siły zostały jednak zdziesiątkowane przez Machiny Niedoli strzegące wejścia. Pomimo tej porażki, Brama Oligarchii została zdobyta dzięki młodemu Ibramowi Gauntowi i podległym mu żołnierzom z 8-go Hyrkańskiego. Zostali oni szybko wsparci przez Srebrną Straż, Kolscańskie "Młoty" oraz cztery dywizje pancerne. Wieża Plutokracji upadła tego samego dnia, zajęta dzięki szturmowi Regimentów Hyrkańskich.

Mistrz Wojny wkroczył do wewnętrznych dzielnic na czele ośmiu regimentów, w tym swojej gwardii honorowej, i o świcie dziesiątego dnia rozpoczął szturm na Wysoki Pałac.

Pomniejsze Starcia[]

Wyspy Tark[]

Generał Oliphant dowodził atakiem na Wyspy Tark, który był najdłużej trwającą ofensywą w ciągu całej bitwy. Trwał on bowiem aż dziewiętnaście dni, co spowodowane było przez wiele umocnionych pozycji obsadzonych przez małe, ale w pełni niezależne od siebie oddziały Archonatu. Wymuszało to ostrożne działanie sił Imperialnych, aczkolwiek nie uchroniło to wyznawców Imperatora od poniesienia ciężkich strat. Już w pierwszej godzinie szturmu, w wyniku błędnej informacji, trzy desantowce wylądowały w morzu i zostały zniszczone ogniem artylerii oddziałów Chaosu, zabierając na dno ponad dziewięć tysięcy żołnierzy.

Głównym celem operacji, jaki powierzono Generałowi Oliphantowi, było zabezpieczenie kopalń gazu i rafinerii, zaopatrujących Balhaut w paliwo i energię. Chociaż udało się zdobyć część rafinerii, wycofujące się siły Archonatu podpaliły złoża gazu w dwóch kopalniach, prowadząc do strat w złożach, oraz ogromnej katastrofy ekologicznej, która zniszczyła klimat na południowej półkuli. Gaz płonął przez następne pięć lat, a podejrzewa się, że dalej są jeszcze jakieś pożary pod powierzchnią ziemi. Zdruzgotany Generał Oliphant, po tym jak nie udało mu się wypełnić wszystkich celów operacyjnych, podał się do dymisji, a trzy lata później popełnił samobójstwo.

Zachodnie Równiny[]

Ofensywą na Zachodnich Równinach dowodził Lord Militiant Cybon, mając pod swoją komendą najliczniejsze siły Imperialne na planecie. Pierwszy poważny opór napotkali już po czterdziestu czterech godzinach od desantu, kiedy na ich drodze stanęły kolumny zmotoryzowanych sił Archonatu. Pomimo ciężkich strat, Cybon parł na północ, w kierunku Doliny Wyniesienia, gdzie doszło do rozstrzygającego starcia na Zachodnich Równinach.

Początkowo siły Imperium nie były w stanie osiągnąć przewagi, ale kiedy zostały one wsparte świeżymi rezerwami, oraz dotarła do nich budująca informacja o przejęciu Kopca Boruna, Cybon poprowadził natarcie kolumn pancernych przez Ujście Luminary, aż do wejścia do Doliny Wyniesienia. Doszło tam do starcia z siłami Magistra Qulla, które zostały pokonane po szesnastu godzinach walk, w których Imperium zostało wsparte Legionami Tytanów. Dzięki temu zwycięstwu, udało się zabezpieczyć cały Zachodni Kontynent.

Walki w Balopolis[]

	Nigdy nie widziałem takiej furii, ani takiego zniszczenia. Walka do ostatniego tchu na każdej barykadzie, wszystkie osiedla zamienione w twierdze. Widziałem epickie starcia na ulicach, w których obie walczące strony dawały z siebie wszystko, jednak każda taka potyczka wkrótce bladła, zastępowana przez następną, jeszcze zacieklejszą
	— Generał Curell o walkach w Balopolis

Od samego początku w Balopolis toczyły się ciężkie walki. Siły Imperialne pod wodzą Generała Currella starły się z niesławnym magistrem Skollenem Skarą, który przywiódł ze sobą swoich Kithian. Siły Chaosu dobrze okopały się w mieście i zaciekle odpierały Imperialny szturm. Sam Curell został ciężko ranny w drugą dobę walk, a jego miejsce zajął Generał Korsen (zginął mniej więcej 8 godzin później) , a po nim kontrole nad oddziałami przejął Marszałek Bernz (zabity trzy godziny po awansie). Wyznaczony jako zastępstwo Generał Delayni nie był w stanie połączyć się z swoim nowym sztabem, w związku z czym ciężar dowodzenia spoczął na najwyższym rangą oficerze, który pozostał przy życiu. Ten wątpliwy zaszczyt spotkał Dowódcę Macarotha, który został praktycznie natychmiast wyniesiony przez Slaydo do rangi Marszałka, który to awans miał zapewnić oficerowi szacunek i posłuch wśród innych dowódców w Balopolis. Na tym etapie Slaydo nie wierzył w sukces sił Imperium w Balopolis, a sytuacja nie pozwalała na przesunięcie tam posiłków.

Pomimo tych założeń, ósmego dnia opór sił Chaosu w mieście zaczął słabnąć. Na przekór logice, Marszałkowi Macarothowi udało się zabrać rozproszone siły Imperium i przeprowadzić kontrnatarcie w stronę centrum Balopolis. Walki były tak intensywne, że ciężko było zebrać jakiekolwiek informacje o przebiegu starcia. Widomo jednak że Macaroth był obecny w samy centrum akcji, prowadząc swoich ludzi przeciwko siłom Archonatu. Nie wiadomo, czy dowodząc szturmem miał on szerszą wiedze na temat działań podległych mu żołnierzy w obrębie miasta. Swoje rozkazy prawdopodobnie opierał w główniej mierze na intuicji, co miało być jego znakiem szczególnym w późniejszej karierze.

Wczesnym rankiem dnia dziewiątego, siły Imperialne pod dowództwem Macarotha przebiły się przez opary chloru, rozpylone przez siły Chaosu, i przepuściły szturm na centrum miasta, które zostało zdobyte pod koniec tego samego dnia, zamieniając rozpaczliwy odwrót w zwycięstwo Imperium. Sukces Marszałka nie przebył bez echa, a jego dokonania głęboko wstrząsnęły samym Mistrzem Wojny, co miało wkrótce zaważyć na jego decyzji...

Wysoki Pałac[]

O świcie dziesiątego dnia, Slaydo osobiście poprowadził szturm na Wysoki Pałac, będący ostatnim bastionem Archona Nadzybara. Podczas ataku doszło do brutalnych starć w korytarzach i komnatach niegdyś pięknego pałacu. Szczególnie wyczerpująca okazała się potyczka w Wodnym Ogrodzie, która trwała przez cztery godziny.

O osiemnastej dziesiątego dnia doszło do pojedynku pomiędzy Archonem Nadzybarem a Mistrzem Wojny. Slaydo zwyciężył w tym starciu, ale przypłacił to życiem. Widząc jak ich dowódca padł, straż przyboczna Mistrza Wojny zaatakowała kultystów, z których wielu przestało walczyć i zaczęło płakać po śmierci Archona. Żołnierze Archonatu próbowali wynieść ciało swojego umiłowanego przywódcy w lektyce, ale zostali zaskoczeni i wyrżnięci przez żołnierzy Imperialnej Gwardii.

Wynik[]

Bitwa o Balhaut zakończyła się zwycięstwem sił Imperium, i doszczętną porażką Chaosu. Pomimo ucieczki "Dziedzica" Asphodela i Sholena Skarry, większość magistrów zgineła na Balhaucie, albo (w przypadku Magistra Allikarna) wkrótce potem. Doszło do rozpadu całego łańcucha dowódczego Archonatu, który jednak został wkrótce odbudowany, ku zaskoczeniu Imperium.

Slaydo został pochowany z pełnymi honorami w mauzoleum "Honorarium" na Balhaucie. Imperium rozpoczęło program mający na celu odbudowę zniszczonej powierzchni planety. Około trzydzieści lat później dokonano niewielkiej poprawy. Po konflikcie siły Imperium odkryły zarówno obozy koncentracyjne Sholena Skarry, umieszczone na Półwyspie Balopolis; jak i dowody na bluźniercze praktyki medyczne Asphodela w Oligarchii. Każdy kto ujrzał te okropności cierpiał jeszcze przez wiele lat na koszmary, a niektórzy popadli w szaleństwo.

Źródła[]

"The Sabbat World Crusade" Dan Abnett - str. 54 - 86