Khazadowie nie są rasą jednolitą. Zawsze byli podzieleni na siedem plemion i można wśród nich wyróżnić:

• Długobrodych (Longbeards),
• Ognistobrodych (Firebeards),
• Przysadzistych (Broadbeams),
• Żelaznych Pięści (Ironfists),
• Sztywnobrodych (Stiffbeards) oraz
• Czarnych Kędziorów (Blacklocks) i
• Kamiennostopych (Stonefoots).

Nazwy poszczególnych szczepów najprawdopodobniej pochodzą od charakterystycznych cech ich wyglądu. Podobnie jak elfy i ludzie, wybierali oni władców z linii starożytnych przodków. Plamiona żyły osobno i kontaktowały się ze sobą najczęściej podczas wielkich zjazdów na świętej górze Gundabad lub w razie nadzwyczajnych sytuacji, takich jak wojna z orkami. Jest jednak bardzo prawdopodobne, że w późniejszych erach kontakty były częstsze, bowiem historia zmusiła wielu krasnoludów do migracji. Sprawiło to, że szczepy wymieszały się między sobą, na co wskazuje casus Bifura, Bofura i Bombura, którzy mieszkali w Khazad-dum ale nie należeli do rodu Durina.

Naugrimowie zostali ukształtowani przez Aulego w ciemnościach Śródziemia. Ponieważ jednak Valar nie wiedział dokładnie jaki kształt będą miały Dzieci Eru, postacie jakie wymyślił swemu ludowi są charakterystyczne: małe, brodate i krępe. Mierzą około 1,20 -1,50 cm (zatem są większe od hobbitów i mniejsze od elfów i ludzi), mają szeroka klatkę piersiową, silne ramiona i stabilne nogi. Są krótkowzroczni i rozwijają się wolno . Więcej jak pięcioro dzieci w rodzinie jest rzadkością lecz są one dla nich bardzo cenne. Khazadowie czasem traktują je z szorstkością (szczególnie kiedy chcą aby te wyrosły na twardych i niezłomnych), lecz prawdą jest też, że bronią ich z całych sił i pamiętają ich krzywdy i rany bardziej jak swoje własne. Ta sama właściwość jest charakterystyczna także w relacji dzieci do dorosłych. Krasnolud mógł spędzić całe życie szukając rewanżu za krzywdy ojca. A ponieważ głowy rodów są uważane za "rodziców" całych grup, łatwo zrozumieć dlaczego w Trzeciej Erze całe plemię Durina chciało pomścić Thróra.

Naugrimowie pozostają młodzi - a raczej są uważani za młodych i zbyt delikatnych do ciężkiej pracy czy walki, dopóki nie skończą 30 lat. Dain był bardzo młodym Khazadem (32 lata) kiedy zabił Azoga w bitwie dlatego był uważany za postać wybitną. Wszystkie krasnoludy, które dorastają do 50 lat wyglądają mniej więcej tak samo aż do chwili, kiedy osiągają podeszły wiek 240 lat. Wtedy zaczyna postępować proces starzenia, pojawiają im się zmarszczki, siwieją (łysina jest niespotykana wśród nich). Przeciętny wiek krasnoluda wynosi około 250 lat lecz czasem może się wydłużyć nawet do 300. 300 letni krasnolud jest tak rzadki jak 100 letni człowiek. U niektórych proces starzenia trochę się odwleka, zaś za szczególnie długowiecznych uważani są Długobrodzi. Są odporni na większość chorób nękających ludzi i hobbitów, najlepiej też znoszą trudy, ogień, głód i cielesne rany. Szybko też leczą się z takich, które mogłyby być uznane u ludzi za śmiertelne. Właściwie jedyną fizyczną niedogodnością, która może ich trapić, jest tusza. W sprzyjających okolicznościach wielu z nich staje się otyłymi po osiągnięciu 200 lat i niewiele może samodzielnie robić (poza jedzeniem). W każdym razie podeszły wiek trwa u nich niewiele więcej jak 10 lat a od 40 do prawie 240 lat, sprawność fizyczna większości krasnoludów jest zadziwiająco duża. Mają niskie głosy i bardzo lubią śpiewem umilać sobie pracę, a także upamiętniać w pieśniach swe starożytne siedziby . Jedną z najbardziej charakterystycznych cech Naugrimów są ich brody. Świadczą o długości życia, są także oznaką mądrości, wiedzy i doświadczenia. Krasnoludy mają brody od narodzin, zarówno kobiety jak i mężczyźni, stąd trudność rozpoznania płci przez inne rasy . Brody są dla krasnoludów tym, czym dla elfów włosy - darzą je wyjątkową miłością i bywa, że sięgają im one czasem aż palców u nóg .W rodzie Durina brody należą do najdłuższych i często są rozdzielone i zatknięte za pas, zaś kiedy Długobrodzi podróżują poza granicami swych siedzib zawiązują je w węzeł na środku. W zwyczaju jest również ich splatanie. Nie było człowieka czy elfa, który widziałby ogolonego Khazada, chyba, że zrobiono by to przemocą. Krasnolud taki umarłby ze wstydu. Brody, co ciekawe, mają różne kolory: są siwe albo szare, żółte, brązowe, a czasem nawet błękitne, a Naugrimowie zatykają je za złociste lub srebrzyste pasy . Noszą także różnokolorowe kaptury: jasno i ciemnozielone, szkarłatne, błękitne, niebieskie, brązowe, szare, białe, żółte oraz fioletowe. Kaptury te są traktowane jako wizytowa część stroju i szczególny element dekoracyjny, są odpinane od płaszczy i zwykle narzucone na skórzane kubraki. Oznaką wyższej rangi w hierarchii społecznej jest srebrny pompon w kapturze, a czasem złoty łańcuch na piersiach. Khazadowie noszą ciężkie buty a także... pończochy. Mają też zwyczaj wkładać do boju wielkie maski, szkaradne wprawdzie, lecz bardzo pomocne w starciu ze smokami.

Jaki jest ich charakter? Główną cechą Mistrzów Kamieni jest upartość i pragmatyzm. Niełatwo je zwieść piękna mową, są skryte i łatwo się obrażają. Hobbici uważają krasnoludów za istoty o niepewnym temperamencie i unikają ich. Nie bez powodu, bo Khazadowie są szczególnie pamiętliwi i zacięci, a gdy ich urazić, stają się bardzo niebezpieczni. Na ogół jednak są grzeczni ale niezbyt uprzejmi, wierni w przyjaźni i zawzięci w nienawiści. Odznaczają się dumą i wyrachowaniem, niechętnie doceniają zasługi innych, szczególnie jeśli chodzi o umiejętności i wyroby tradycyjnie należące do ich domen. Ich miłość posiadania ziemi i rzeczy dla samego posiadania równa jest radości, którą daje im tworzenie arcydzieł mistrzowskiego rzemiosła. Doskonale znają wartość pieniądza, są hojne i potrafią się odwdzieczyć lecz czasem bywają także podstępne i zdradliwe. Mimo to zdecydowana większość jest uczciwa i honorowa choć wiele nie można po nich oczekiwać, jeśli tematem jest majątek. Umiłowanie krasnoludów do rzemiosł znacznie przewyższa podobne pasje przejawiane przez Eldarów. Kochają kamienie i metale oraz klejnoty, wszystkie rzeczy, które rosną i nabierają kształtu w ich rękach bardziej, niż otaczającą ich przyrodę. Nie przygarniają i nie trzymają w siedzibach żadnych zwierząt, nawet psów. Przyjaźnią się z krukami i drozdami, używając ich jako posłańców, a za przenoszenie tajnych wiadomości wynagradzają ptaki różnymi błyskotkami. Podróżują najczęściej odwiedzając swych krewnych albo handlując. Nigdy nie dosiadają koni przynajmniej nie z własnej woli . Być może dlatego, że konie są dla nich zwyczajnie za wysokie. W podróży jednak nie mają obaw przed dosiadaniem kuców . Nie cierpią szumu morza i lękają się jego widoku, lubią za to góry i ciemności podziemi, bo w nich czują się bardzo dobrze.

© Autor: Anna Adamczyk 'Nifrodel'

Powrót

Ten artykuł był czytany 2192 razy.