Przejdź do zawartości

Enklityka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Enklityka (z gr. enklínein – oprzeć) – wyraz nieposiadający własnego akcentu, lecz tworzący całość akcentową z wyrazem poprzedzającym[1].

W języku polskim enklitykami są:

  • jednosylabowe formy fleksyjne zaimków osobowych i zaimka zwrotnego
kochała go, uczył się
  • partykuły by, że, no
zrobiliby, podajże, dajcie no mi
czterysta, pięciuset
robiliśmy, chodziliście.

W języku serbsko-chorwackim enklitykami nazywa się krótkie formy czasowników „biti” być i „htjeti” chcieć oraz takież formy zaimków osobowych w przypadkach innych niż mianownik (np. enklityką od słowa „mene” mnie jest słowo „me”). Użyciem serbsko-chorwackich enklityk rządzą odpowiednie zasady (krótka forma wyrazu nie może być na przykład pierwszym słowem w zdaniu).

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Bąk 1977 ↓, s. 119.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Trzaski, Everta i Michalskiego encyklopedyczny słownik wyrazów obcych Warszawa, 1939
  • Język chorwacki dla początkujących David Norris; Kraków, 2006
  • Piotr Bąk: Gramatyka języka polskiego - zarys populrny. Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1977. ISBN 83-214-0923-7.