Amerzone: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
rozbudowa |
→Produkcja: rozbudowa |
||
Linia 53: | Linia 53: | ||
=== Produkcja === |
=== Produkcja === |
||
Zespół rozpoczął tworzenie oprawy wizualnej w 1996 roku, używając narzędzia [[LightWave 3D]] do modelowania postaci i obiektów oraz Bryce 3D do tworzenia środowiska gry''<ref name=":1" />''. Modelowanie postaci na pożądanym przez Sokala poziomie jakości było czasochłonne, więc obsada postaci została ograniczona{{Odn|Ichbiah|1999|s=146}}<ref>{{Cytuj |tytuł = Benoît Sokal : Un miracle nommé Amerzone |data dostępu = 2024-07-09 |opublikowany = www.france.tv |url = https://www.france.tv/france-2/ |język = fr}}</ref>. Niezaznajomiony z grafiką trójwymiarową Sokal musiał uczyć się w locie, studiując dokumentację oprogramowania i korzystając z pomocy bardziej biegłego technicznie Duquesne'a{{Odn|Ichbiah|1999|s=140}}. |
Zespół rozpoczął tworzenie oprawy wizualnej w 1996 roku, używając narzędzia [[LightWave 3D]] do modelowania postaci i obiektów oraz Bryce 3D do tworzenia środowiska gry''<ref name=":1" />''. Modelowanie postaci na pożądanym przez Sokala poziomie jakości było czasochłonne, więc obsada postaci została ograniczona{{Odn|Ichbiah|1999|s=146}}<ref>{{Cytuj |tytuł = Benoît Sokal : Un miracle nommé Amerzone |data dostępu = 2024-07-09 |opublikowany = www.france.tv |url = https://www.france.tv/france-2/ |język = fr}}</ref>. Niezaznajomiony z grafiką trójwymiarową Sokal musiał uczyć się w locie, studiując dokumentację oprogramowania i korzystając z pomocy bardziej biegłego technicznie Duquesne'a{{Odn|Ichbiah|1999|s=140}}. |
||
Sokal w końcu zdał sobie sprawę, że projekt był zbyt ambitny dla dwuosobowego zespołu i od 1996 roku zatrudnił absolwentów Supinfocom do pomocy przy grafice''<ref name=":1" />''. W 1998 roku Duquesne odszedł z zespołu, aby kontynuować karierę w LightWave w Stanach Zjednoczonych{{Odn|Ichbiah|1999|s=139}}, a Sokal zwrócił się do belgijskiej firmy Grid Animation z prośbą o produkcję przerywników filmowych i dalsze prace graficzne{{Odn|Ichbiah|1999|s=140}}. Doświadczenie to sprawiło, że Sokal przezwyciężył swoje obawy dotyczące pracy zespołowej<ref>{{Cytuj |tytuł = Interview de Benoît Sokal |data dostępu = 2024-07-09 |opublikowany = www.dailymotion.com |url = https://www.dailymotion.com/video/x4t2mj |język = en-US}}</ref>. |
Sokal w końcu zdał sobie sprawę, że projekt był zbyt ambitny dla dwuosobowego zespołu i od 1996 roku zatrudnił absolwentów Supinfocom do pomocy przy grafice''<ref name=":1" />''. W 1998 roku Duquesne odszedł z zespołu, aby kontynuować karierę w LightWave w Stanach Zjednoczonych{{Odn|Ichbiah|1999|s=139}}, a Sokal zwrócił się do belgijskiej firmy Grid Animation z prośbą o produkcję przerywników filmowych i dalsze prace graficzne{{Odn|Ichbiah|1999|s=140}}. Doświadczenie to sprawiło, że Sokal przezwyciężył swoje obawy dotyczące pracy zespołowej<ref>{{Cytuj |tytuł = Interview de Benoît Sokal |data dostępu = 2024-07-09 |opublikowany = www.dailymotion.com |url = https://www.dailymotion.com/video/x4t2mj |język = en-US}}</ref>. |
||
Sokal wspominał, że rozwój gry był w wielu momentach problematyczny<ref name=":2" />. W 1997 roku Casterman przeżywało trudne chwile i zwróciło się o dofinansowanie do wydawnictwa Microfolie's. To jednak zbankrutowało, a projekt został uratowany, gdy [[Microïds]] wykupiło Microfolie's i zgodziło się sfinansować dalsze prace nad grą''<ref name=":1" />''. Całkowity budżet wyniósł 5 milionów franków (760 000 euro), znacznie więcej niż początkowa szacowana przez Sokala kwota poniżej miliona franków. Później określił ukończenie gry jako "cud"<ref name=":2" />. |
|||
Projekt ''Amerzone'' przeszedł kilka zmian, ponieważ niektóre pomysły projektowe okazały się niepraktyczne lub nieatrakcyjne. Sokal początkowo dążył do ściśle dwuwymiarowego stylu graficznego, ale był rozczarowany wynikami{{Odn|Ichbiah|1999|s=140}}. Zespół rozważał użycie prawdziwych aktorów naklejonych na komputerowe tła zamiast czasochłonnego modelowania postaci w trójwymiarze, ale uznał, że łączenie prawdziwych i fałszywych elementów jest rażące. Jednocześnie Duquesne i wydawcy naciskali na wysoce interaktywny produkt, podczas gdy Sokal początkowo wyobrażał sobie grę jako bardziej bierne doświadczenie{{Odn|Ichbiah|1999|s=147}}. |
|||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
Wersja z 09:54, 9 lip 2024
![]() |
Trwa reanimacja tego artykułu/biogramu. Pomóż go nam poprawić. |
![]() | |
Producent | |
---|---|
Wydawca | |
Dystrybutor |
PL: Coda[1] |
Reżyser | |
Projektant |
Benoît Sokal |
Artysta |
Benoît Sokal |
Główny programista |
Emmanuel Dexet |
Silnik | |
Data wydania | |
Gatunek | |
Tryby gry | |
Wymagania sprzętowe | |
Platforma | |
Nośniki |
1 DVD lub 3 CD |
Wymagania |
166 MHz Intel Pentium CPU, 32 MB RAM, Windows 95 |
Kontrolery |
myszka |
Strona internetowa |
Amerzone (we Francji znana pod tytułem L'Amerzone: Le Testament de l'explorateur) – pierwszoosobowa komputerowa gra przygodowa osadzona w świecie fantasy, wyprodukowana przez studio Microïds na podstawie projektu Benoît Sokala, który oparł ją na swoim komiksie L'Amerzone z 1986 roku (z serii Canardo). Amerzone została pierwotnie wydana na Microsoft Windows, Mac OS i PlayStation w 1999 roku, a następnie ponownie wydana na iOS i Androida w 2014 roku nakładem wydawnictwa Anuman Interactive, które przejęło Microïds w 2009 roku.
Podobnie jak komiks, gra opowiada historię francuskiego odkrywcy Alexandre'a Valembois, który wyrusza na wyprawę do fikcyjnego południowoamerykańskiego kraju Amerzone. Tam odkrywa wiele fantastycznych zwierząt, w tym gatunek magicznych „białych ptaków”, które wymagają ludzkiej pomocy, aby przetrwać. Znajdują się one w stanie zagrożenia, gdy przyjaciel Valembois'go zamienia Amerzone w brutalną dyktaturę; Valembois próbuje uratować zagrożone gatunki. Gra dodaje do pierwowzoru postać gracza w osobie dziennikarza, który kontynuuje misję Valembois, gdy mężczyzna jest bliski śmierci.
Amerzone została ogólnie pozytywnie przyjęta. Była chwalona za atmosferę, udźwiękowienie i oprawę wizualną[2][3], podczas gdy krytyka dotyczyła sterowania i poziomu trudności[4][2]. Gra odniosła wielki sukces komercyjny, sprzedając się w liczbie ponad miliona egzemplarzy[5]. Na fundamencie Amerzone oparta została seria Sokala pod tytułem Syberia[6], a nazwa jego późniejszego studia, White Birds Productions, była aluzją do „białych ptaków” z Amerzone.
Produkcja
Prace przygotowawcze
Przed wejściem do branży gier Benoît Sokal rysował komiksy takie jak Canardo, które kolorował na komputerze osobistym[7]. Wraz z pojawieniem się płyt CD-ROM, które mogły pomieścić znacznie więcej danych niż wówczas wszechobecne dyskietki, Sokal wpadł w 1995 roku na pomysł stworzenia multimedialnego CD-ROMu zawierającego sztukę dwu- i trójwymiarową, która złożyłyby się na spójny wszechświat[8]. Wydawca jego komiksów, Casterman, zaakceptował ten pomysł i po udanej demonstracji Sokal rozpoczął pracę nad projektem z programistą Gregorym Duquesne'em[9][10]. Początkowa wizja Castermana zakładała tani produkt na niewielką skalę z bardzo ograniczonym nakładem; ostatecznie wydawnictwo zdało sobie sprawę, że taki niszowy produkt nie będzie się sprzedawał, więc zdecydowało się na coś bardziej ambitnego[10].
Sokal i Duquesne zaczęli planować pełnoprawną grę komputerową, którą Sokal postanowił oprzeć na swoim komiksie L'Amerzone[10]. Miała się składać z prerenderowanych ekranów, powiązanych ze sobą za pomocą silnika Phoenix VR[11]. Sokal sprawował pełną kontrolę twórczą nad produktem, wykonując samodzielnie całą pracę projektową. Uważał, że praca w pojedynkę będzie sprzyjać kreatywności, podczas gdy współpraca zaowocuje banalnym i standardowym produktem komercyjnym[12]. Zatrudnił wprawdzie do pomocy przy pisaniu kolegę po fachu, rysownika komiksów Benoîta Peetersa, ale ten wkrótce opuścił projekt[10].
Sokal chciał, aby gra była przystępna dla niedoświadczonych graczy. Oznaczało to unikanie nagłych skoków poziomu trudności, które mogłyby pozostawić gracza w martwym punkcie; scenariuszy bez możliwości powrotu, w których gracz utknął, ponieważ pominął jakiś przedmiot; oraz stanów porażki, w których postać gracza ginie[13]. Przyznał, że w rezultacie gra stała się zbyt prosta i obiecał, że „gdybyśmy mieli zrobić sequel, myślę, że byłby bardziej złożony, zwłaszcza w końcówce”[14].
Sokal napisał scenariusz do gry tak, jak w przypadku swych komiksów: najpierw napisał linearną historię, a następnie przedstawił ją klatka po klatce w formie scenorysu[15]. Jego naczelną zasadą było stworzenie „takiej przygody, jakiej już się nie spotyka, przygody z początku XX wieku”[16]. Wyzwaniem dla Sokala było uczynienie tej przygody interaktywną; w tym względzie Sokal uznał wkład Duquesne'a za bardzo cenny[10]. Za inspirację posłużyły mu gra Myst, a także filmy Wernera Herzoga (Fitzcarraldo) i dzieła literackie Gabriela Garcíi Márqueza[16]. Wspomniał, że zwłaszcza „Myst był grą, która sprawiła, że chciałem zrobić Amerzone”[17].
Produkcja
Zespół rozpoczął tworzenie oprawy wizualnej w 1996 roku, używając narzędzia LightWave 3D do modelowania postaci i obiektów oraz Bryce 3D do tworzenia środowiska gry[10]. Modelowanie postaci na pożądanym przez Sokala poziomie jakości było czasochłonne, więc obsada postaci została ograniczona[18][19]. Niezaznajomiony z grafiką trójwymiarową Sokal musiał uczyć się w locie, studiując dokumentację oprogramowania i korzystając z pomocy bardziej biegłego technicznie Duquesne'a[17].
Sokal w końcu zdał sobie sprawę, że projekt był zbyt ambitny dla dwuosobowego zespołu i od 1996 roku zatrudnił absolwentów Supinfocom do pomocy przy grafice[10]. W 1998 roku Duquesne odszedł z zespołu, aby kontynuować karierę w LightWave w Stanach Zjednoczonych[16], a Sokal zwrócił się do belgijskiej firmy Grid Animation z prośbą o produkcję przerywników filmowych i dalsze prace graficzne[17]. Doświadczenie to sprawiło, że Sokal przezwyciężył swoje obawy dotyczące pracy zespołowej[20].
Sokal wspominał, że rozwój gry był w wielu momentach problematyczny[19]. W 1997 roku Casterman przeżywało trudne chwile i zwróciło się o dofinansowanie do wydawnictwa Microfolie's. To jednak zbankrutowało, a projekt został uratowany, gdy Microïds wykupiło Microfolie's i zgodziło się sfinansować dalsze prace nad grą[10]. Całkowity budżet wyniósł 5 milionów franków (760 000 euro), znacznie więcej niż początkowa szacowana przez Sokala kwota poniżej miliona franków. Później określił ukończenie gry jako "cud"[19].
Projekt Amerzone przeszedł kilka zmian, ponieważ niektóre pomysły projektowe okazały się niepraktyczne lub nieatrakcyjne. Sokal początkowo dążył do ściśle dwuwymiarowego stylu graficznego, ale był rozczarowany wynikami[17]. Zespół rozważał użycie prawdziwych aktorów naklejonych na komputerowe tła zamiast czasochłonnego modelowania postaci w trójwymiarze, ale uznał, że łączenie prawdziwych i fałszywych elementów jest rażące. Jednocześnie Duquesne i wydawcy naciskali na wysoce interaktywny produkt, podczas gdy Sokal początkowo wyobrażał sobie grę jako bardziej bierne doświadczenie[14].
Przypisy
- ↑ Amerzone. „Gry Komputerowe”. 9/1999, s. 49. CGS Computer Studio.
- ↑ a b Heidi Fournier , Amerzone review [online], Adventure Gamers, 21 maja 2002 [dostęp 2024-07-08] (ang.).
- ↑ Tom Houston , Throwback Thursday - Amerzone: The Explorer's Legacy - Review [online], Just Adventure, 8 października 2015 [dostęp 2024-07-08] (ang.).
- ↑ Jonathan Katari , Amerzone: The Explorer’s Legacy – Hardcore Gaming 101 [online], Hardcore Gaming 101, 25 maja 2018 [dostęp 2024-07-08] (ang.).
- ↑ Rachel Kaser , Microids reveals remake of classic adventure game Amerzone [online], VentureBeat, 7 marca 2024 [dostęp 2024-07-08] (ang.).
- ↑ Daniel Kłosiński , Bez tej gry nie byłoby Syberii. Kultowe Amerzone dostanie remake [online], Eurogamer.pl, 8 marca 2024 [dostęp 2024-07-08] (pol.).
- ↑ Ichbiah 1999 ↓, s. 142.
- ↑ Ichbiah 1999 ↓, s. 137.
- ↑ Ichbiah 1999 ↓, s. 136–137.
- ↑ a b c d e f g h Article : En conversation avec Benoît Sokal - Planète Aventure [online], www.planete-aventure.net [dostęp 2024-07-09] .
- ↑ Titles using Phoenix 3D our 3D engine & our other products available for PC, XboX, Playstation2 & Dreamcast [online], 4X Technologies, 10 grudnia 2000 [dostęp 2024-07-09] [zarchiwizowane z adresu 2000-12-10] .
- ↑ Ichbiah 1999 ↓, s. 138.
- ↑ Ichbiah 1999 ↓, s. 148.
- ↑ a b Ichbiah 1999 ↓, s. 147.
- ↑ Ichbiah 1999 ↓, s. 138–139.
- ↑ a b c Ichbiah 1999 ↓, s. 139.
- ↑ a b c d Ichbiah 1999 ↓, s. 140.
- ↑ Ichbiah 1999 ↓, s. 146.
- ↑ a b c Benoît Sokal : Un miracle nommé Amerzone [online], www.france.tv [dostęp 2024-07-09] (fr.).
- ↑ Interview de Benoît Sokal [online], www.dailymotion.com [dostęp 2024-07-09] (ang.).
Bibliografia
- Daniel Ichbiah , L'Amerzone, Sybex, 1999, ISBN 2-7361-3364-1 (fr.).