Amerzone: Różnice pomiędzy wersjami

Trwa reanimacja tego artykułu/biogramu. Pomóż go nam poprawić.

Amerzone

Producent	Microïds
Wydawca	Casterman Ubisoft
Dystrybutor	PL: Coda[1]
Reżyser	Benoît Sokal
Projektant	Benoît Sokal Emmanuel Dexet Eric Brouillat
Artysta	Benoît Sokal
Główny programista	Emmanuel Dexet Sébastien Guillaume
Silnik	Phoenix VR
Data wydania	EU: 1999 Am.Płn.: 18 października 1999
Gatunek	gra przygodowa
Tryby gry	gra jednoosobowa
Wymagania sprzętowe
Platforma	Windows, PlayStation
Nośniki	1 DVD lub 3 CD
Wymagania	166 MHz Intel Pentium CPU, 32 MB RAM, Windows 95
Kontrolery	myszka
Strona internetowa

Amerzone (we Francji znana pod tytułem L'Amerzone: Le Testament de l'explorateur) – pierwszoosobowa komputerowa gra przygodowa osadzona w świecie fantasy, wyprodukowana przez studio Microïds na podstawie projektu Benoît Sokala, który oparł ją na swoim komiksie L'Amerzone z 1986 roku (z serii Canardo). Amerzone została pierwotnie wydana na Microsoft Windows, Mac OS i PlayStation w 1999 roku, a następnie ponownie wydana na iOS i Androida w 2014 roku nakładem wydawnictwa Anuman Interactive, które przejęło Microïds w 2009 roku.

Podobnie jak komiks, gra opowiada historię francuskiego odkrywcy Alexandre'a Valembois, który wyrusza na wyprawę do fikcyjnego południowoamerykańskiego kraju Amerzone. Tam odkrywa wiele fantastycznych zwierząt, w tym gatunek magicznych „białych ptaków”, które wymagają ludzkiej pomocy, aby przetrwać. Znajdują się one w stanie zagrożenia, gdy przyjaciel Valembois'go zamienia Amerzone w brutalną dyktaturę; Valembois próbuje uratować zagrożone gatunki. Gra dodaje do pierwowzoru postać gracza w osobie dziennikarza, który kontynuuje misję Valembois, gdy mężczyzna jest bliski śmierci.

Amerzone została ogólnie pozytywnie przyjęta. Była chwalona za atmosferę, udźwiękowienie i oprawę wizualną^[2][3], podczas gdy krytyka dotyczyła sterowania i poziomu trudności^[4][2]. Gra odniosła wielki sukces komercyjny, sprzedając się w liczbie ponad miliona egzemplarzy^[5]. Na fundamencie Amerzone oparta została seria Sokala pod tytułem Syberia^[6], a nazwa jego późniejszego studia, White Birds Productions, była aluzją do „białych ptaków” z Amerzone.

Przed wejściem do branży gier Benoît Sokal rysował komiksy takie jak Canardo, które kolorował na komputerze osobistym^[7]. Wraz z pojawieniem się płyt CD-ROM, które mogły pomieścić znacznie więcej danych niż wówczas wszechobecne dyskietki, Sokal wpadł w 1995 roku na pomysł stworzenia multimedialnego CD-ROMu zawierającego sztukę dwu- i trójwymiarową, która złożyłyby się na spójny wszechświat^[8]. Wydawca jego komiksów, Casterman, zaakceptował ten pomysł i po udanej demonstracji Sokal rozpoczął pracę nad projektem z programistą Gregorym Duquesne'em^[9][10]. Początkowa wizja Castermana zakładała tani produkt na niewielką skalę z bardzo ograniczonym nakładem; ostatecznie wydawnictwo zdało sobie sprawę, że taki niszowy produkt nie będzie się sprzedawał, więc zdecydowało się na coś bardziej ambitnego^[10].

Sokal i Duquesne zaczęli planować pełnoprawną grę komputerową, którą Sokal postanowił oprzeć na swoim komiksie L'Amerzone^[10]. Miała się składać z prerenderowanych ekranów, powiązanych ze sobą za pomocą silnika Phoenix VR^[11]. Sokal sprawował pełną kontrolę twórczą nad produktem, wykonując samodzielnie całą pracę projektową. Uważał, że praca w pojedynkę będzie sprzyjać kreatywności, podczas gdy współpraca zaowocuje banalnym i standardowym produktem komercyjnym^[12]. Zatrudnił wprawdzie do pomocy przy pisaniu kolegę po fachu, rysownika komiksów Benoîta Peetersa, ale ten wkrótce opuścił projekt^[10].

Sokal chciał, aby gra była przystępna dla niedoświadczonych graczy. Oznaczało to unikanie nagłych skoków poziomu trudności, które mogłyby pozostawić gracza w martwym punkcie; scenariuszy bez możliwości powrotu, w których gracz utknął, ponieważ pominął jakiś przedmiot; oraz stanów porażki, w których postać gracza ginie^[13]. Przyznał, że w rezultacie gra stała się zbyt prosta i obiecał, że „gdybyśmy mieli zrobić sequel, myślę, że byłby bardziej złożony, zwłaszcza w końcówce”^[14].

Sokal napisał scenariusz do gry tak, jak w przypadku swych komiksów: najpierw napisał linearną historię, a następnie przedstawił ją klatka po klatce w formie scenorysu^[15]. Jego naczelną zasadą było stworzenie „takiej przygody, jakiej już się nie spotyka, przygody z początku XX wieku”^[16]. Wyzwaniem dla Sokala było uczynienie tej przygody interaktywną; w tym względzie Sokal uznał wkład Duquesne'a za bardzo cenny^[10]. Za inspirację posłużyły mu gra Myst, a także filmy Wernera Herzoga (Fitzcarraldo) i dzieła literackie Gabriela Garcíi Márqueza^[16]. Wspomniał, że zwłaszcza „Myst był grą, która sprawiła, że chciałem zrobić Amerzone”^[17].

Zespół rozpoczął tworzenie oprawy wizualnej w 1996 roku, używając narzędzia LightWave 3D do modelowania postaci i obiektów oraz Bryce 3D do tworzenia środowiska gry^[10]. Modelowanie postaci na pożądanym przez Sokala poziomie jakości było czasochłonne, więc obsada postaci została ograniczona^[18][19]. Niezaznajomiony z grafiką trójwymiarową Sokal musiał uczyć się w locie, studiując dokumentację oprogramowania i korzystając z pomocy bardziej biegłego technicznie Duquesne'a^[17].

Sokal w końcu zdał sobie sprawę, że projekt był zbyt ambitny dla dwuosobowego zespołu i od 1996 roku zatrudnił absolwentów Supinfocom do pomocy przy grafice^[10]. W 1998 roku Duquesne odszedł z zespołu, aby kontynuować karierę w LightWave w Stanach Zjednoczonych^[16], a Sokal zwrócił się do belgijskiej firmy Grid Animation z prośbą o produkcję przerywników filmowych i dalsze prace graficzne^[17]. Doświadczenie to sprawiło, że Sokal przezwyciężył swoje obawy dotyczące pracy zespołowej^[20].

• DanielD. Ichbiah DanielD., L'Amerzone, Sybex, 1999, ISBN 2-7361-3364-1  (fr.).

Zobacz multimedia związane z tematem: Amerzone