Rambus Incorporated – firma założona w 1990 roku; dostarcza technologię bardzo szybkich interfejsów. Najbardziej znanym produktem tej firmy jest technologia pamięci Rambus Direct RAM, którą to zaprojektowano by zastąpić miejsce SDRAM i zakwestionowała używanie DDR RAM jako standardowej pamięci w komputerach[1].

Licencja

edytuj

Jako przedsiębiorstwo bez własnych działów produkcyjnych pamięci, Rambus prowadzi swój biznes poprzez wstawianie patentów, a potem licencjonowanie technologii, np. Nintendo wykupiło licencję na pamięć od Rambus dla swoich konsoli N64. Jednakże najsławniejszym porozumieniem było to zawarte w 1996 r. z Intel Corporation, w którym Intel został zobligowany do używania RDRAM jako głównej technologii pamięci na wszystkich urządzeniach aż do 2002 roku.

W zamian Intelowi zostały dane udziały w zyskach za honoraria autorskie Rambusa. Zarząd Intela oczekiwał, że będzie to dochodowe źródło o wysokich wpływach. W rzeczywistości standard RDRAM nie okazał się popularny, a przedsiębiorstwa produkujące płyty główne kupowały moduły od VIA Technologies, które pracowały używając technologii SDRAM.

Technologia

edytuj

Pierwsze płyty główne w komputerach, które obsługiwały RDRAM, pojawiły się w 1999 roku. Obsługiwały PC 800 RDRAM, które pracowały przy częstotliwości zegara 800 MHz, podczas gdy przepustowość kości wynosiła 1600 MB/s na 16-bitowej magistrali, używającej 184 piny tworzące moduł pamięci RIMM. Były znacznie szybsze niż wcześniejszy standard PC 133 SDRAM, który pracował z częstotliwością 133 MHz i posiadał 64-bitową szerokość szyny danych (używającej 168 pinów tworzących moduł DIMM) i osiągał przepustowość dochodzącą do 1066 MB/s.

Do negatywnych cech technologii RDRAM należy zaliczyć wzrost opóźnień, zwiększenie wytwarzanego ciepła, złożoność produkcji i kosztów. PC 800 RDRAM pracuje z 45 ns opóźnieniem, a w PC 133 SDRAM opóźnienie wynoszą 7,5 ns. Kości pamięci RDRAM wydzielają także znacząco więcej ciepła niż kostki SDRAM. Każda pamięć RDRAM jest wyposażona w kontroler pamięci, co podnosi złożoność produkcji w porównaniu z SDRAM, który wyposażony była tylko w jeden kontroler pamięci, ulokowany na północnym brzegu modułu. Wysokie koszty produkcji i opłat ponoszonych przy kupnie licencji spowodowały, że ceny RDRAM były od 2 do 3 razy wyższe niż PC 133 SDRAM. Wprowadzony w 2000 roku DDR SDRAM pracował na wydajnym zegarze przy częstotliwości 266 MHz, a ponieważ model posiadał 64-bitową szerokość szyny danych (używającej 184 pinów tworzących moduł DIMM) mógł osiągnąć przepustowość dochodzącą do 2100 MB/s.

Z wprowadzeniem modułów i850 Intel postanowił dodatkowo używać podwójnego kanału PC 800 RDRAM, podwajając osiąganą przepustowość do 3200 MB/s poprzez wzrost szerokości magistrali do 32 bitów. W 2002 podążył za tym moduł i850E, który wprowadził PC 1066 RDRAM, poprzez maksymalny wzrost podwojonego kanału (dual-channel) i osiąganej przepustowości do 4200 MB/s. Także w 2002 roku Intel wypuścił na rynek moduł E7205 Granitebay, który umożliwił używanie podwójnego kanału DDR przy maksymalnej osiąganej przepustowości 4200 MB/s, ale z dużo niższym opóźnieniem niż w konkurencyjnym RDRAM. W 2003 Intel rozpowszechnił moduł i875P, a w nim podwójny kanał DDR 400, gdzie maksymalna osiągana przepustowość wynosiła 6400 MB/s i to oznaczało koniec RDRAM jako technologii z konkurencyjnymi osiągami.

Konsole do gier z pamięcią firmy Rambus

edytuj

Nintendo 64 był pierwszą konsolą do gier wideo, która używała pamięć RDRAM. Wyposażona była w 4 MB pamięci, pracujące przy częstotliwości 500 MHz RDRAM. Expansion Pack dał dodatkowe 4 MB RDRAM dając w sumie 8 MB.

32 MB RDRAM było używane w konsolach do gier wideo Sony PlayStation 2. W 2005 Sony i Rambus ogłosiły, że PlayStation 3 będzie pracował z pamięcią XDR Rambus i procesorem Rambusa nazwany FlexIO.

Rambus w sądach

edytuj

We wczesnych latach 90. Rambus został zaproszony żeby dołączyć do JEDEC. Rambus próbował zainteresować przedsiębiorstwa produkujące moduły pamięci, kupnem licencji na swoje prawnie zastrzeżone interfejsy pamięci, a wszystkie przedsiębiorstwa podpisały tajne porozumienie, by pokazać techniczne dane Rambusa. Podczas późniejszej rozprawy sądowej pomiędzy Infineon i Rambus, notatki Infineonu ze spotkania z przedstawicielami innych przedsiębiorstw wyszły na jaw. To w nich znalazło się jedno ze sławniejszych zdań „Pewnego dnia wszystkie komputery będą budowane w ten sposób, ale miejmy nadzieję, że bez płacenia Rambusowi honorariów autorskich”. W dalszej części notatki można było przeczytać o planach i możliwościach zakupienia, a później pogrzebania technologii Rambus. Podczas gdy Rambus nadal należał do JEDEC, stawał się coraz bardziej oczywistym fakt, iż pomysł na wprowadzenie standardu nigdy nie zostanie przedstawiony do głosowania, wobec czego w 1995 roku Rambus wycofał się z tej organizacji.

W 2000 roku Rambus rozpoczął wnosić pozwy do sądu przeciwko największym przedsiębiorstwom produkującym moduły pamięci twierdząc, że przywłaszczyli sobie SDRAM i technologię DDR. Siedem przedsiębiorstw, w tym Samsung, szybko podpisały ugodę z Rambusem, zgadzając się zapłacić honoraria autorskie za pamięć SDRAM i DDR. Kiedy Rambus zaskarżył Infineon Technologies, Micron i Hynix połączyło swe siły z Infineon, by walczyć w sądzie, zaskarżając Rambus o oszustwo. W maju 2001 roku Rambus został uznany za winnego oszustwa na utrzymywaniu, że oni przywłaszczyli sobie SDRAM i DDR i wszystkie pogwałcające zażalenia przeciwko przedsiębiorstwom zostały oddalone. W styczniu 2003 Federalny Sąd Apelacyjny obalił werdykt oszustwa ławy przysięgłych z rozprawy w Virginii, ukazując nowe zażalenie strukturalne i odsyłając sprawę z powrotem do Virginii na ponowne rozprawę, dotyczącą pogwałcenia praw. W październiku 2003 sąd Najwyższy w Stanach Zjednoczonych odmówił wysłuchania sprawy i w rezultacie sprawa ponownie wróciła do Virginii przyjmując orzeczenie Federalnego Sądu Apelacyjnego.

W styczniu 2005 Rambus wniósł cztery kolejne pozwy przeciwko wytwórcom kości pamięci: Hynix Semiconductor, Nanya Technology, Inotera Memories i Infineon Technology, twierdząc że kości DDR2, GDDR 2 i GDD 3 zawierają technologie Rambus. W marcu 2005 odrzucono zarzut Rambus na pogwałcenie patentu przez Infineon. Rambus został oskarżony o strzępienie kluczowych dokumentów poprzedzając przesłuchanie sądowe, sędzia zgodził się z tym i odrzucił pozew Rambusa przeciwko Infineon. Taki rozwój sprawy zmusił Rambusa do uregulowania spraw z Infineon. Infineon zgodził się zapłacić Rambusowi 1/4 opłat licencyjnych za zakup licencji, tj. 5,9 mln dolarów i w końcu obie firmy zaprzestały wnoszenia procesów sądowych przeciwko sobie. Umowa ma trwać od listopada 2005 do listopada 2007. Po tej dacie, jeśli Rambus będzie miał dobre układy z innymi, Infineon może przyznać dodatkowe opłaty aż do 100 mln dolarów. Obecnie sprawy dotyczące Micron i Hynix pozostają w sądzie. W czerwcu 2005 Rambus zaskarżył także Samsung, pierwsze co do wielkości przedsiębiorstwo produkcyjne na świecie i wypowiedział im licencje. Samsung promował RDRAM Rambusa i obecnie ma zakupioną licencję na pamięć XDR Rambus.

W maju 2002 Federalna Komisja do Spraw Handlu w USA wniosła pozew przeciw Rambusowi za pogwałcenie braku zaufania. Latem 2003 roku sprawa trafiła do sądu. W 2004 sędzia odrzucił pozew przeciwko Rambus twierdząc, że przemysł produkcji pamięci nie posiada rozsądnych alternatyw do technologii Rambus i jest świadomy potencjalnego zakresu praw patentowych Rambusa wobec przedsiębiorstw. Wkrótce po tym Komisja do Spraw Handlu wniosła odwołanie przeciwko temu orzeczeniu.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. New Patent cases involving Rambus [online], docketalarm.com [dostęp 2024-02-06].

Linki zewnętrzne

edytuj