Miki

grupa minerałów z gromady krzemianów

Miki, łyszczyki – grupa minerałów zaliczana do gromady krzemianów. Nazwa „mika” pochodzi od łac. mica (ziarno) lub micare (błyszczeć).

Biotyt
Muskowit
Płatki miki z kopalni w USA

Właściwości

edytuj

Tworzą skupienia zbite, ziarniste, blaszkowe, czasami rozetowe. Tworzą kryształy wrosłe i narosłe w druzachszczotki krystaliczne. Są giętkie, elastyczne i sprężyste. Tylko niewiele wśród nich jest wyraźnie kruchych oraz łamliwych (są to: margaryt, clintonit, ksantofyllit).

Występowanie

edytuj

Łyszczyki występują powszechnie w wielu skałach, najobficiej w Indiach, Rosji, Kanadzie (w Polsce są spotykane w pegmatytach na Dolnym Śląsku). Należą do głównych minerałów skał magmowych. Są ważnymi składnikami skał metamorficznych i często występują w skałach osadowych. Dzięki doskonałej łupliwości często spotykane w postaci cienkich, elastycznych blaszek o różnym zabarwieniu (tzw. kocie złoto).

Zastosowanie

edytuj
  • jako dielektryk w kondensatorach o małej pojemności
  • do izolowania wycinków komutatorów
  • jako izolacja żłobkowa
  • do odizolowywania elementów elektronicznych (np. tranzystorów od radiatorów)
  • do produkcji gumy, papieru przemysłowego, tapet ściennych, tworzyw sztucznych, lakierów, ceramiki, przezroczystych okienek wziernikowych do pieców
  • do wyrobu okienek w licznikach Geigera, mogących przepuszczać cząstki alfa (które nie są w stanie przeniknąć kartki papieru ani kilku centymetrów powietrza)[1]
  • jako posypka do papy
  • jako połyskujący dodatek do ozdobnych szlachetnych tynków
  • wypełniacz do środków ochrony roślin
  • źródło otrzymywania litu
  • są poszukiwane i cenione przez kolekcjonerów
  • muskowit chromowy (fuchsyt) jest wykorzystywany jako kamień ozdobny oraz surowiec rzeźbiarski
  • jako składnik kosmetyków mineralnych (podkładów, pudrów itp.)

Odmiany miki

edytuj

Wyroby z miki

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Ryszard Jan Barczyński: Liczniki promieniowania jonizującego. [dostęp 2014-09-19].
  2. Aleksy Brodowski, Jerzy Chabłowski, Jerzy Auerbach: Radio i Telewizja. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1971, s. 332.