Dune II: Battle for Arrakis

gra komputerowa z 1992 roku

Dune II: Battle for Arrakis (również jako Dune II: The Building of a Dynasty) – strategiczna gra czasu rzeczywistego wydana w 1992 roku, będąca sequelem gry strategiczno-przygodowej Dune. Jedna z pierwszych gier typu RTS. Gra osadzona jest w fikcyjnym świecie stworzonym przez Franka Herberta w cyklu powieści, otwieranym przez Diunę.

Dune II: Battle for Arrakis
Producent

Westwood Studios

Wydawca

Virgin Interactive

Dystrybutor

PL: IPS Computer Group[1]

Seria gier

Dune

Projektant

Joseph Bostic, Aaron E. Powell

Wersja

1.07
(Brak daty wydania) [±]

Data wydania

DOS: 1992
Amiga: 1993

Gatunek

RTS

Tryby gry

gra jednoosobowa

Wymagania sprzętowe
Platforma

Amiga, DOS, RISC OS, Mega Drive/Genesis

Nośniki

dyskietka, CD, kartridż

Kontrolery

klawiatura, mysz

Strona internetowa
 Odbiór gry
Recenzje
Publikacja Ocena
Secret Service 95%[2]


Fabuła

edytuj

Osią gry jest pustynna planeta Diuna. Jest ona celem trzech rodów: Atrydów, Harkonnenów i Ordosów. Walczą one o panowanie nad Diuną, gdyż jest ona jedynym źródłem najcenniejszego surowca we wszechświecie – "przyprawy" czy "melanżu". Władca wszechświata, Imperator Padyszach IV, oferuje oddanie jej temu rodowi, który będzie dostarczał najwięcej "przyprawy". W rezultacie wybucha wojna pomiędzy zwaśnionymi już wcześniej rodami, zwłaszcza Atrydów i Harkonnenów, tocząca się wyłącznie na tej planecie.

Rozgrywka

edytuj

Gra zaczyna się od wyboru rodu, którym kieruje gracz. Wtedy rozpoczyna się kampania składająca się z dziewięciu misji. Każda z nich ma typowy dla większości gier strategicznych przebieg. Zadaniem gracza jest rozbudowa własnej bazy, wybudowanie odpowiedniej liczby jednostek i przeprowadzenie ataku na przeciwnika bądź przeciwników. Gracz musi bronić swoją bazę przed zniszczeniem ze strony wroga. W ósmej misji gracz ma do pokonania dwóch przeciwników (dwa pozostałe rody), a w ostatniej trzech (razem z wojskami Imperatora – Sardaukarami). Taki przebieg kampanii występuje niezależnie od początkowo wybranego rodu.

Poszczególne rody różnią się nieznacznie pomiędzy sobą w grze. Trzon jednostek i budynków jest identyczny dla wszystkich, ale występują unikatowe: dla Atrydów (kolor niebieski): Sonic Tank i Ornithopter; dla Harkonnenów (kolor czerwony): Devastator, Heavy Troopers; dla Ordosów (kolor zielony): Raider Trike, Deviator, Ornithopter i Heavy Troopers.

Dodatkowo każdy z rodów ma możliwość wybudowania w dwóch ostatnich misjach budynku Palace, który produkuje bezpłatnie, pojawiające się w określonych odstępach czasu jednostki: dla Atrydów: Fremen (odpowiednik Heavy Troopers, będący poza kontrolą gracza); dla Harkonnenów: Death Hand (rakieta naprowadzana nieskończonego zasięgu); dla Ordosów: Saboteur (wykonuje sabotaże pojedynczych budynków lub jednostek).

W grze występują także jednostki Imperatora – Sardaukarzy. Pojawiają się one epizodycznie w poszczególnych misjach – Sardaukar Troopers oraz w ostatniej misji, gdzie w rozbudowanej bazie stanowią dodatkową, wrogą w stosunku do gracza stronę konfliktu. Ich budynek Palace produkuje jednostkę Death Hand.

Walutą umożliwiającą konstrukcję nowych jednostek i budynków są kredyty, które uzyskuje się ze zbiorów i sprzedaży melanżu, przechowywanego w silosach.

Sztuczna inteligencja

edytuj

Dune II zawiera jedne z pierwszych algorytmów sztucznej inteligencji, czyli mechanizmów kierujących wrogimi dla gracza siłami. Zawiera ona błędy, poprawiane w następnych grach w mniejszym lub większym stopniu:

  • atak punktowy w linii prostej między swoją bazą a bazą gracza
  • atak małą liczbą jednostek w krótkich odstępach czasu, jak tylko zostaną wybudowane (brak skomasowanych ataków)
  • brak rozbudowy bazy czy tworzenia nowych baz
  • brak pełnej odbudowy bazy po zniszczeniu istotnych budynków
  • podczas obrony bazy jednostki nie zważają na to, czy atakują własne budynki, będące na linii ognia

Wpływ na rozwój gier RTS

edytuj

Dune II miała istotny wpływ na charakter i interfejs później powstałych komputerowych gier strategicznych, często nawet nazywana ich prekursorem. Jest jedną z pierwszych gier tego typu i wiele jej cech pozostało w najnowszych produkcjach, takich jak:

  • kontrola nad jednostkami i budynkami przy użyciu myszki
  • zbieranie surowców, umożliwiających rozbudowę
  • drzewo technologiczne (hierarchiczna rozbudowa bazy)
  • mapa terenu zawierająca tylko odwiedzone regiony (później zmodyfikowane przy użyciu mgły wojennej)
  • różne rody/frakcje posiadające unikatowe jednostki
  • strategia gry oparta na zajmowaniu terenów wybieranych z mapy całej krainy/planety

Szczególny wpływ gra wywarła na serię gier Westwood Studios z cyklu Command & Conquer.

Przypisy

edytuj
  1. Dune – przeplatana strategia. „Gambler”. 05/1994, s. 22–25. Lupus. 
  2. Andrzej Miły. Dune 2 The Building of a Dynasty. „Secret Service”, s. 12, 13, styczeń 1994. Warszawa: ProScript Sp. z o.o.. ISSN 1230-7726. (pol.).