Destiny 2: The Final Shape - Review

Ik sprak onlangs met een goede vriend van me over de game Destiny. Met deze beste man was ik ongeveer 11 jaar geleden aanwezig op een achter gesloten deuren evenement van Bungie. Daar werd Destiny voor het eerst aan ons getoond. Op dat moment kon ik nog niet helemaal goed plaatsen wat ik er precies van moest verwachten. Maar wij liepen de deur uit en wisten een ding zeker, deze game gaat heel speciaal worden.

Dat speciale was er zeker toen we met ons fireteam aan onze eerste avonturen begonnen. Ik wilde lange tijd niets anders meer spelen en spendeerde heel wat vrije avonden achter mijn Playstation 4. Nightfall Strikes en andere Endgame activiteiten passeerden maar al te vaak de revue in de hoop dat mijn Hunter dan eindelijk die ene Exotic wist te bemachtigen. Deze simpele, maar zeer effectieve en zelfs tikkeltje verslavende gameplay loop vormt na 10 jaar Destiny pret eigenlijk nog steeds de basis.

Alles eromheen is in de afgelopen 10 jaar best aanzienlijk veranderd. Bungie is blijven sleutelen aan de game en paste bijna traditiegetrouw met elke nieuwe grote uitbreiding een flink aantal ingrijpende vernieuwingen toe aan de game. In sommige gevallen pakte dit heel goed uit en hadden we weer nieuwe gave activiteiten erbij. Maar Bungie sloeg helaas ook weleens flink de plank mis met het sleutelen aan de game waardoor bijvoorbeeld je favoriete loadout precies niks meer deed of die ene activiteit waar je zoveel lol mee had opeens niet meer beschikbaar was.

Met een nieuwe uitbreiding is iedereen dus altijd wel een beetje voorzichtig optimistisch. The Final Shape trailer belooft veel goeds, maar of deze nieuwe toevoegingen dat ook allemaal waarmaken valt uiteraard nog te bezien. Ik mocht alvast aan de slag en wil met deze eerste impressie alvast een en ander voor je verduidelijken.

Eindelijk een conclusie

Na 10 jaar Destiny wist ik voordat ik aan de Final Shape begon nog steeds niet precies waarom mijn Guardian bepaalde dingen moest doen. Vooral in de eerste jaren Destiny was het op zijn minst gezegd een vaag onsamenhangend geheel. Het speelde goed en het was altijd gezellig. Maar de knotsgekke termen die de game op je af slingert en de alom bekende ‘I don’t have time to explain why I don’t have time to explain’ zin zijn best typerend voor de ervaring van het grote verhaal van Destiny.

De Final Shape moet het afsluitende hoofdstuk van de gehele saga bewerkstelligen en tegen mijn verwachting in is het Bungie gelukt om een bevredigend einde neer te zetten. Uiteraard zijn er nog wel wat kleine losse verhaallijnen en blijven bepaalde details misschien intentioneel vaag. Echter kijk ik terug naar een heldere storytelling. De focus ligt op een kleinere groep personages waardoor er iets beter ingegaan kan worden op de emoties. Hierdoor wordt de urgentie duidelijker en voelt het alsof je echt deelgenoot bent. In andere uitbreidingen was dat helaas weleens minder het geval en keek je cutscenes omdat het er fraai uitzag. Ik mag en ga natuurlijk verder niets over het verloop en einde verklappen, maar toen ik de eindstreep bereikte deed dat wel wat met me.

Impactvolle missies

Een groot deel van het verhaal wordt uiteraard aan de speler gepresenteerd middels de bekende story missions. In mijn mening is dit ook wel waar de Final Shape echt zijn extra puntjes pakt. De story missies zijn dit keer verbazingwekkend gaaf! Er zit voor Destiny begrippen enorm veel variatie in deze missies en er worden zelf wat lichte raid mechanics gebruikt om te zorgen dat je op het puntje van je stoel blijft zitten. Dit is dus echt geheel anders dan de filler missies waarbij je van punt A naar B wordt gestuurd terwijl personage X via de coms door blijft kletsen om wat plot details te geven.

De spanning was in The Final Shape juist om te snijden, soms zelfs zo erg dat ik het in mijn eentje echt niet voor elkaar kreeg. Destiny is altijd ouderwets goed in precies niks vertellen waardoor je vaak echt even achter je oren wilt krabben om te kijken wat je precies moet doen om verder te komen. Het probleem is echter dat je tegelijkertijd van ongeveer alle mogelijke richtingen belaagd wordt, waardoor je dus onder de vorm van extreme druk een soort puzzel moet oplossen. Voor een leek klinkt dat natuurlijk een beetje als zelfkastijding, maar kenners weten dat dit de mechanics zijn waar je Destiny voor speelt.

Loot, Loot en nog eens Loot

Ook aan nieuwe toffe loot geen gebrek in deze nieuwe uitbreiding. Er zijn weer meer dan genoeg gave armor sets bij elkaar te verzamelen waarmee jouw Guardian natuurlijk de show zal gaan stelen. Want laten we eerlijk zijn, los van dat het allemaal functioneel is wil het oog natuurlijk ook wat. Ik vind het altijd grappig om te zien hoe iedereen tijdens het begin van een uitbreiding alles een beetje bij elkaar raapt omdat je simpelweg de spullen met een hoger power level aan wilt doen. En naarmate de speeluren vorderen, gaan spelers toch links en rechts dingen gaan infusen omdat het beter bij elkaar met die shader erbij.

Naast de fraaie armor sets zijn er natuurlijk ook veel nieuwe wapens. Ik heb nog niet de tijd gehad om met alles te spelen maar mijn nieuwe favoriet is toch wel The Call. Deze compacte Sidearm stelt mijn Guardian in staat om kleine raketten af te vuren op al het ruimte gespuis en voelt gewoon erg fijn aan. Final Shape heeft daarnaast ook nieuwe (of misschien oude bekende) Exotics die ook weer voldoende variatie in het arsenaal van je Guardian introduceren. Zoals altijd voelt de gunplay van Destiny gewoon erg fijn en de nieuwe wapens dragen daar zeker aan bij.

Niet pragmatisch maar prismatisch

Naast al het nieuwe leuke speelgoed introduceert The Final Shape ook een compleet nieuwe subclass. Doordat je Guardian nu in staat is om bepaalde elementen van Light en Darkness te combineren krijgt hij of zij toegang tot de nieuwe subclass Prismatic. Deze nieuwe subclass is wel even iets anders dan de voorgaande toevoegingen. Met Prismatic kun je namelijk bepaalde elementen van andere subclasses combineren. Uiteraard dien je die natuurlijk eerst te verdienen door zogenaamde aspects en fragments vrij te spelen, maar wat een lol heb ik ermee gehad.

Niet alleen de nieuwe Super aanvallen zijn gaaf, ook de mogelijkheid om allerlei elementen uit voorgaande subclasses te combineren zorgt voor verrassende combinaties. De oude subclasses hadden allemaal een duidelijk doel, zo is Stasis bijvoorbeeld meer gericht op het bevriezen en dus vertragen van vijanden. Maar bij Strand ligt veel meer de nadruk op de dynamiek van bewegen op de threads en deze inzetten om je vijanden vast te zetten. Prismatic gooit alles in een blender en geeft jou de mogelijkheid om combinaties te maken die passen bij je speelstijl. Aanvankelijk was het even schakelen, maar na een tijdje spelen met deze nieuwe vrijheid vroeg ik me af waarom Bungie dit niet meteen vanaf het begin geïntroduceerd had. Destiny 2 geeft je als speler namelijk al veel mogelijkheden met buildcraften en deze nieuwe subclass sluit hier erg goed op aan.

Engnekken

De uitbreiding kent dus tal van nieuwe toevoegingen die een frisse wind door de spreekwoordelijke zandbak laten waaien. De gave nieuwe wapens en subclass heb je daarentegen ook hard nodig voor de nieuwe vijandelijke factie die The Final Shape introduceert. The Dread zijn namelijk ook uitgenodigd voor het feestje in The Traveler en maken het leven van jouw Guardian maar al te graag zuur. Ook op dit vlak is er weer sprake van vernieuwing aangezien The Dread het eerste nieuwe type vijand is sinds dat Oryx ons trakteerde met de komst van The Taken. Er zijn in de voorgaande uitbreidingen wel ‘nieuwe’ vijanden gepresenteerd, maar vaak waren dit een beetje remixes van bestaande facties of types waardoor het nooit echt vernieuwend aanvoelde.

The Dread zijn dus compleet nieuw en wisten mij als doorgewinterde speler een paar keer vervelend te verrassen met hun nare aanvallen. Zo zijn er vijanden die op je af komen rennen met twee zwaarden, een welgemikte precision kill met mijn Mida Multi Tool zou voldoende moeten zijn. Echter schoot er na die headshot een achtervolgend projectiel uit de vijand waardoor ik dus even extra moest opletten. Ook kunnen bepaalde Dread vijanden gebruik maken van Stasis of Strand waardoor je dus even op de harde manier leert hoe het is om de ontvangende partij te zijn van dit type aanvallen. In The Final Shape hebben bestaande vijandelijke facties zich ook aangesloten bij The Witness waardoor je Fireteam dus rekening moet houden met combinaties van types vijanden. Dus om nog even een klein bruggetje terug te maken: je moet dus wel gebruik gaan maken van de nieuwe buildcraft mogelijkheden om ook het speelveld vrij te kunnen maken van alle vijanden. Deze balans voelt in deze DLC in ieder geval erg goed aan.