Byliśmy za kulisami festiwalu. Prawdziwe Opole zaczyna się, kiedy gasną kamery

61. Krajowy Festiwal Polskiej Piosenki dobiegł końca. Opole po kilku dniach świętowania wraca ponownie do normalnego życia, a mieszkańcy znowu będą odliczać dni do kolejnej edycji legendarnego wydarzenia. Bo to, co się dzieje na opolskiej scenie, to tylko wisienka torcie tego, czego nie możemy zobaczyć na srebrnym ekranie. Bo najlepsze Opole zaczyna się wtedy, kiedy gasną światła, a operatorzy wyłączają kamery.

"Operatorzy proszeni są na swoje stanowiska, prowadzący w pełnej gotowości, za mniej niż 10 minut wchodzimy na anteny" — mówi chwilę przed 20.00 głos reżysera w opolskim amfiteatrze. Puszczony przez głośniki, tak by każdy dobrze go usłyszał.

Publiczność kupuje jeszcze ostatnie napitki, zajmuje ostatnie wolne krzesełka. W końcu słyszymy charakterystyczny dżingiel i po chwili na scenie pojawiają się Andrzej Piaseczny i Kayah. Gospodarze pierwszego dnia opolskiego festiwalu.

To sygnał dla całej Polski, że rozpoczął się jeden z najbardziej muzycznych weekendów w roku. Kiedyś festiwal uważany za wielkie święto muzyki, dzisiaj korzysta odrobinę z dawnego blichtru.

Kłócą się o niego politycy, internauci mają milion pomysłów na jego rewitalizację, gwiazdy czasami bojkotują, czasami same chcą na nim występować. Jedni powiedzą, że format jest przebrzmiały, a inni stwierdzą, że to najpiękniejsze wydarzenie muzyczne w naszym kraju. Obok Opola nie da się jednak przejść obojętnym.

Wyjątkowa atmosfera wita melomanów już chwilę po przyjeździe do miasta. Turystów, którzy wysiadają na dworcu PKP od razu "atakuje" gigantyczny neon "Witamy w stolicy polskiej muzyki".

Od razu wiemy, że trafiliśmy pod dobry adres. KFPP w Opolu to nie tylko wydarzenia w amfiteatrze, ale także mniejsze koncerty. W końcu nie każdy ma szansę zdobyć bilet. Nic straconego. W tym roku na rynku głównym można było spotkać m.in. Michała Bajora, który rozmawiał z Marią Szabłowską. Umówmy się, przysłuchiwanie im się jest już samo w sobie wyjątkowe, a co dopiero na opolskiej starówce.

W samym sercu miasta stoi też sporych rozmiarów telebim, który gromadzi wieczorami spore tłumy. Po co oglądać festiwal w samotności, kiedy można bawić się z innymi Opolanami i śpiewać ile sił w płucach. Okoliczne restauracje świętują razem z mieszkańcami i przeciągają wieczór tak długo, jak tylko mogą.

Wszędzie są kamery telewizyjne. Tu kręci się "Pytanie na śniadanie", tam lokalna telewizja robi wywiady, a Polskie Radio maszeruje ze swoimi mikrofonami. 10 minut spacerem od centrum znajdziemy się już pod muralem Michała Bajora, który odsłaniał Michał Bajor, a gratulowała mu wieloletnie przyjaciółka. Znacie ją na pewno z przeboju "Odkryjemy miłość nieznaną".

I jeżeli wydawało wam się, że wielkie grupy fanów, chcących sobie zrobić zdjęcie z idolem, znajdziemy tylko na koncertach Taylor Swift, to się mylicie. Polacy kochają polskich muzyków i chcą się z nimi fotografować i rozmawiać. Aż w końcu zdobyć upragniony autograf.

RELACJA Z FESTIWALU:

• Dzień pierwszy
• Dzień drugi
• Dzień trzeci

Kto nigdy nie był na miejscu, ten zapewne nie ma pojęcia o tym, że amfiteatr znajduje się w samym centrum miasta. Zanim jednak festiwalowicze trafią na widownię, mogą odwiedzić Muzeum Polskiej Piosenki.

Archiwalne nagrania, legendarne stroje, publikacje prasowe, czyli wszystko, co musisz wiedzieć o festiwalu w Opolu w jednym miejscu. Muzeum nie jest duże, ale zgrabnie ukazuje ponadczasowość imprezy.

Bo przecież do miasta przyjeżdżali najważniejsi. I tak jest już od ponad sześciu dekad. To na deskach Opola tłumy płakały, tańczyły, śmiały się lub po prostu milczały — tak jak wtedy, kiedy Edyta Geppert wykonała "Jaka róża taki cierń". Wszyscy długo jeszcze nie mogli dojść do siebie.

• Dyrektor artystyczny festiwalu w Opolu, Wojciech Iwański: nie mieszajmy polityki z muzyką [WYWIAD]

Nie zapominajmy też o Annie Jantar, Zbyszku Wodeckim, Adzie Jurksztowicz, Korze, Bajmie, Papa Dance, Lombardzie, Włodzimierzu Korczu i wielu innych. Tak naprawdę trudno jest wymienić nawet garstkę tych, którzy czarowali na tej scenie swoją muzyką. Po prostu musielibyśmy wymieniać w nieskończoność.

Lata mijają, a w Opolu nadal ta sama atmosfera. Zaglądając za kulisy, zaraz po próbach spotykamy Elżbietę Zapendowską. "Nie jest źle, ale debiuty muszą jeszcze popracować. Młodzi nie wiedzą, czym jest dykcja" — mówi nam jurorka tegorocznego konkursu Premiery.

Chwilę później Maria Szabłowska podkreśla, że poziom Premier był naprawdę dobry, a Jacek Cygan czaruje słowem: "Proszę pana — cieszmy się, że wygrała prawdziwa muzyka! Bo o nią zawsze trzeba walczyć". I jak tu nie poczuć opolskiej magii?

Za sceną ustawiona jest ścianka dla reporterów i fotografów. Tutaj artyści chętnie opowiadają o swoich planach i podbojach scenicznych. Oczywiście nie wszyscy, bo niektórzy od razu pakują się z ekipą do busa i opuszczają Opole.

Problemu z medialnymi spotkaniami nie ma za to Alicja Majewska. "Ja kocham tę energię, uwielbiam przyjeżdżać do Opola" — mówi żywa legenda i pozuje do kolejnych fotografii.

Gdzieś w tym całym zamieszaniu łapiemy Michała Bajora i gratulujemy mu Karolinki, najwyższego lauru, ale chwilę później rozmawia z nim już Tatiana Okupnik. Są też gwiazdy, które błyszczą niezwykle ciepłym światłem, w którym każdy chciałby się ogrzać. Żebyście widzieli, jaka atmosfera zapanowała na backstage'u, kiedy po występie na spotkanie z mediami wyszła Sława Przybylska.

Kojarzycie hordy gapiów, którzy spacerują w trakcie innych festiwali? Wszyscy wracają z baru z piwem, a imprezę kończą, ledwo stojąc na nogach. Czasami takiego jednego z drugim łapie soczewka kamery. Ciekawe czy na drugi dzień mają moralniaka, że pół Polski widziało ich w takim stanie.

Opolska publiczność jest jednak inna — oni wiedzą, po co przychodzą na festiwal. Bo w amfiteatrze nikt nie wymachuje świecącymi pałkami i nie ubiera kolorowych rogów. Nie dlatego, że sztywne towarzystwo nie potrafi się bawić, ale dlatego, że mają szacunek do miejsca, w którym narodziły się legendy polskiej muzyki.

Oferta gastronomiczna w obiekcie jest naprawdę uboga — możesz kupić sobie napoje, popcorn, małe frytki i piwo. Mało kto maszeruje jednak w trakcie koncertów "po więcej". Zresztą nie ma też za bardzo kiedy. Bo ze sceny wybrzmiewają kolejne piosenki.

Kilka lat temu organizatorzy zrezygnowali z numerowanych biletów oraz wydzielonych sektorów. Dzisiaj obowiązuje tutaj zasada — kto pierwszy ten lepszy. I wiecie co? Rozwiązanie naprawdę świetnie się sprawdza! Ludzie mieszają się, zawierane są nowe znajomości, a na dodatek nikt nie czuje się lepszy czy gorszy. Brak jakiejkolwiek segregacji sprawił, że obniżono ceny wejściówek i znowu wielbiciele polskich piosenek gnają do amfiteatru drzwiami i oknami.

Kiedy kamery gasną, a publiczność powoli rozchodzi się do domów, to impreza zaczyna się dla opolskich gwiazd. Obowiązkowy przystanek? Restauracja Starka. Podczas naszego spotkania z właścicielem wysłuchaliśmy naprawdę wielu niesamowitych historii, ale nie każdą możemy zdradzić. "Co dzieje się w Starce, zostaje w Starce" — mówi Bartek Cebula, który pilnuje, by żaden nieproszony gość nie wszedł do jego przybytku i nie rozwalił imprezy.

• Tu imprezują gwiazdy Opola. "Co się dzieje w Starce, zostaje w Starce"

Co tam się dzieje? Wyobraźcie sobie muzyków, którzy stoją przy fortepianie i śpiewają do białego rana. Więcej szczegółów wam nie zdradzimy. Może będziecie mieli kiedyś szczęście i sami traficie do tego miejsca?

I tak wyglądają trzy festiwalowe dni. W poniedziałek nie chce się opuszczać Opola. Chce się tam zostać jak najdłużej. Dlatego trzeba tam wrócić w przyszłym roku...