Podszedłem do tej powieści bez oczekiwań, choć z obawą, że tytuł może wskazywać na jakieś młodzieżowe romantasy. Okazało się, że jest to dosyć zgrabna i przyjemna powieść. Niestety, jest także kompletnie nieangażująca i bardzo szybko się o niej zapomina.

Całą fabułę „Nieśmiertelnych pragnień” można sprowadzić do opisu okładkowego. Sednem powieści są igrzyska śmierci rozgrywające się w stolicy imperium Talinu. Wprawdzie nazywa się królestwem, ale w pewnym momencie fabuły główna bohaterka rzuca w twarz swojemu adwersarzowi, że de facto są imperium, złożonym z różnych krain, a nie królestwem. Niestety, nie zostaje to potem jakoś rozwinięte czy pogłębione. Calla Tuoleimi jest księżniczką, która ukrywa się przed aktualnym królem zasiadającym na tronie. Kilka lat wcześniej zamordowała rodziców, aby uwolnić kraj od ich tyranii. Ale sama nie zasiadła na tronie, tylko jej stryj, który jest następny na jej liście do zabicia. Droga do tego wiedzie przez udział we wspomnianych igrzyskach, gdyż to król wita ich zwycięzcę.

Na pierwszy rzut oka w tym rozwiązaniu tkwi pewien trudno usuwalny szkopuł. Aby stanąć przed królem, bohaterka nie tylko musi wygrać igrzyska, ale jeszcze pozostać nierozpoznaną. Trudno uwierzyć, że własny stryjek zapomni jej twarz, zwłaszcza że wie o grożącym mu niebezpieczeństwie. I tu na scenę wkracza „magia”. W tym świecie istnieje możliwość zamieniania się ciałami. To rozwiązuje potencjalny problem i wydaje mi się, że jest to rozwiązanie wprowadzone do tej fabuły tylko po to, aby Calla mogła wypełnić misję, a nie jako specyficzna część rzeczywistości. Oczywiście, nie tylko ona może zamieniać się ciałami. Ale ta szczególna zdolność nie jest mimo to dostępna dla wszystkich.

Poza Callą na scenie wydarzeń obserwujemy dwie inne postaci: Augusta, następcę tronu, który już na początku powieści sprzymierza się z Callą, widząc w niej narzędzie do przyspieszenia swojej sukcesji; jest jeszcze inny gracz, Anton, który też ma cele do osiągnięcia. Jednak w centrum wydarzeń pozostaje Calla; pozostali to postacie fabularnie zależne wobec niej i jej misji. Co nie oznacza, że bezwolne, po prostu narracja Calli dominuje i określa do pewnego momentu ich losy. Wydaje mi się, że gdyby autorka tych dwóch bohaterów obdarzyła większą niezależnością w fabule, wyszłoby to tylko na dobre. Można byłoby uwierzyć w pewną sprawczość, które te postaci okazują tu i ówdzie, a na pewno nie wywoływałaby tak często skojarzeń z wyciąganiem królika z kapelusza. Być może się czepiam, ale wywodzę to przede wszystkim z finałowych rozstrzygnięć, które pozostawiły mnie tylko z obojętnym wzruszeniem ramion. To chyba najważniejsza wada powieści – letniość fabuły, która w ogóle nie angażowała mnie na żadnym poziomie. Powieść nie jest ani trochę skomplikowana, czy to jeśli chodzi o postaci, dynamikę między nimi, czy fabularnie. W zasadzie to, co przeczytacie z opisu okładkowego, pozwoli wam bez żadnych problemów wydedukować resztę, a mianowicie zakończenie. Oczywiście, po drodze będą dwie istotne fabularne przewrotki. I ta najważniejsza nie jest tą finałową, tylko ma miejsce wcześniej. Nie jestem jednak przekonany, czy dla nich warto śledzić fabułę. Choć, powtórzę się, nie jest w żaden sposób inwazyjna.

Wspomniany element „magiczny” uznałem za mocno irytujący i to chyba największy zgrzyt kreacji Chloe Gong. Raz, że jak wspomniałem wcześniej, jest on bardzo wygodny i wydaje się po prostu wymyślony na potrzeby finałowego spotkania Calli z królem i uzasadnienia tego, że nikt jej nie rozpoznaje. Dwa, autorka trochę po macoszemu go potraktowała, co wiąże się z poprzednim zarzutem, ale również z kreacją świata. Powieściowa rzeczywistość to nie żaden pseudośredniowieczny feudalny krajobraz społeczno-polityczny. Jest za to wysoko stechnicyzowana, nowoczesna. I dlatego to „przeskakiwanie” z ciała do ciała nijak do niej nie pasuje. Chyba że ominęło mnie tłumaczenie tego jakąś wysoko rozwiniętą technologią. Zresztą, cały ten świat, choć wydaje się ciekawszy od zasadniczej, przewidywalnej fabuły, jest szkicowany grubą kreską, stanowiąc być może niewykorzystany potencjał.

„Nieśmiertelne pragnienia” to pierwszy tom (chyba) dylogii. Zresztą zakończenie jest tak otwarte, że trudno wyobrazić sobie, że nie powstanie część druga. Mogę tę powieść polecić jako lekturę na lato, przez którą rozumiem powieść, którą się czyta bez bólu, bez emocjonalnego zaangażowania, z odmierzaną przewidywalnością zdarzeń. Po wszystkim można szybko zapomnieć zarówno o fabule, jak i o papierowym egzemplarzu, pozostawiając go gdzieś na plaży, w środkach komunikacji publicznej czy gdziekolwiek indziej. To nie jest złośliwość. Takie powieści też bywają potrzebne; o ile ktoś potrzebuje tego typu czytelniczego relaksu.