The Dark Tower - Review

Μετά από μια δεκαετία περίπου που ακούμε ότι το "The Dark Tower" του Stephen King θα μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη, το όνειρο γίνεται επιτέλους πραγματικότητα. Η πολυετής αναμονή για κάτι που έχει αγαπηθεί από το κοινό και έχει ξεχωρίσει στον κόσμο της φαντασίας, ανεβάζει τα στάνταρ, ενώ αυξάνονται και οι απαιτήσεις προς τη δημιουργική ομάδα για την προσαρμογή του υλικού. Ο Nicolaj Arcel ήταν ο τυχερός/άτυχος που τελικά κατάφερε να έχει στα χέρια του μία από τις πιο πολυαναμενόμενες μεταφορές του είδους, με ένα εξαιρετικό cast και όλη την απαραίτητη τεχνολογία και το budget για να ξεχωρίσει η ιδιαίτερη μυθολογία της σειράς.

Κάνοντας μια μίξη διαφόρων στοιχείων από τα βιβλία, το "The Dark Tower" προσπαθεί να φτιάξει μια νέα ιστορία για όσους είναι εξοικειωμένους με το υλικό και να εισάγει νέους θεατές σε αυτόν τον τεράστιο κόσμο. Η ταινία ακολουθεί τον έφηβο Jake Chambers (Tom Taylor) που ανακαλύπτει μέσω των οραμάτων του, έναν άλλο κόσμο από αυτόν της Γης, που ονομάζεται Mid-World. Ξαφνικά θα βρεθεί στο επίκεντρο της μάχης για τον Μαύρο Πύργο που προστατεύει όλα τα σύμπαντα, με σύμμαχό του τον θρυλικό Gunslinger, Roland Deschain (Idris Elba), και αντίπαλό του τον παντοδύναμο μάγο Walter, γνωστό και ως The Man in Black (Matthew McConaughey).

Ο Μαύρος Πύργος διακρίνεται για τη βαθιά, εκτενή του μυθολογία και τους δραματικούς του χαρακτήρες, κάτι που δυστυχώς δεν αναπτύσσεται στην οθόνη και αφήνει, σε σχετικούς και μη με το franchise, ένα αισθητό κενό. Το μ��γαλύτερο πλήγμα του, μάλλον σε μια προσπάθεια να αποφύγει το πολύπλοκο, είναι ότι ποτέ δεν εμβαθύνει ούτε στους κόσμους που βλέπουμε, ούτε στο τι κινεί τους χαρακτήρες και ποιοι πραγματικά είναι. Ενώ είχα μπροστά μου έναν φανταστικό Gunslinger, δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να τον γνωρίσω, ενώ ο Man in Black ήταν ακόμα ένας κακός που θα ξεχάσω σε μια ιστορία φαντασίας. Η ταινία κινείται τόσο γρήγορα, περνώντας από το ένα μέρος στο άλλο και από το ένα γεγονός στο επόμενο, χωρίς να διερευνώνται ποτέ οι μυστήριοι τόποι που βλέπεις ή τουλάχιστον χωρίς να προλάβεις να αισθανθείς το βάρος κάποιων σκηνών.

Το θετικό αυτής της εισαγωγής στον κόσμο του King είναι ότι τα πάντα επί οθόνης είναι μαγευτικά, με τον Μαύρο Πύργο να παρουσιάζεται μεγαλοπρεπής και τεράστιος στο κέντρο του σύμπαντος, ενώ ο Arcel προσφέρει αρμονικές εναλλαγές στο ύφος του κάθε κόσμου χωρίς να ξενίζει τον θεατή. Ο Gunslinger εν δράσει είναι το διαμάντι του "Dark Tower" και πραγματικά απολαμβάνεις τις ικανότητές του που ξεφεύγουν πέρα από το απλό στοχεύω-σκοτώνω. Η φυλή των Low Men είναι ανατριχιαστική από το πρώτο κιόλας λεπτό και μπαίνεις σε μια διαδικασία να θες να μάθεις περισσότερα γι' αυτούς, αλλά συγχρόνως να μην αντέχεις να τους βλέπεις. Είναι τέτοιες μικρές "λεπτομέρειες" που δίνουν ζωή και χαρακτήρα σε μια ταινία που υπό άλλες συνθήκες ίσως είχε περάσει απαρατήρητη.

Όπως ήταν αναμενόμενο, οι Elba και McConaughey όχι μόνο ήταν εξαιρετικές επιλογές για τους ρόλους, αλλά κατάφεραν σε κάθε σκηνή τους να σε "κολλήσουν" στην οθόνη. Ο Elba χειρίζεται εξαιρετικά, όχι μονάχα τα δύο πιστόλια του, αλλά και την αυστηρότητα και το βάρος του παρελθόντος του χαρακτήρα, εκπνέοντας σεβασμό από την πρώτη του εμφάνιση επί οθόνης. Ο McConaughey από την άλλη φέρνει όλη την υπερηφάνεια και το "ψώνιο" ενός διαβολικού μάγου που ξέρει ότι όλος ο κόσμος είναι στα χέρια του, τρομοκρατώντας και εντυπωσιάζοντας με την ψυχρότητά του. Ο Skirting, που έχει μάλιστα το περισσότερο screen time στην ταινία, καταφέρνει να σταθεί δίπλα σε δύο από τους καλύτερους ηθοποιούς της εποχής μας αρκετά σταθερά και χωρίς να κρύβεται ή να χάνεται παντελώς δίπλα τους. Πέρα από αυτούς όμως, δεν δίνεται έμφαση σε άλλους χαρακτήρες που φαίνονται κάπως σημαντικοί για το μέλλον ή απαραίτητοι στην πλοκή για την συναισθηματική πρόοδο των χαρακτήρων, με αποτέλεσμα το βασικό cast να παίζει μπροστά σε ένα σχεδόν "λευκό" καμβά.