|
Cudzys��w to znak interpunkcyjny sk�adaj�cy si� z�dw�ch cz�ci�– otwieraj�cej i�zamykaj�cej. Najcz�ciej stosowany jest cudzys��w� apostrofowy („ ”). W�specyficznych zastosowaniach (np. cudzys��w w�cudzys�owie) pojawia si� cudzys��w ostrok�tny. Cudzys��w s�u�y:
| – | do wyodr�bniania w�tek�cie przytaczanych cudzych s��w, fragment�w utwor�w czy tytu��w, np.
Na �amach "Literatury" ukaza� si� artyku� o��yciu i�tw�rczo�ci A. Asnyka;
Ca�a rodzina dopytywa�a si�: "Kim b�dziesz w�przysz�o�ci?". | – | do wyodr�bniania zwrot�w u�ywanych w�innym znaczeniu�ni� podstawowe. |
Wyrazy, kt�re nie s� cz�ci� cytatu wydziela si� dwoma my�lnikami (stosujemy wtedy jeden cudzys��w) lub przecinkami (wtedy obie cz�ci cytatu ujmujemy w�cudzys�owy), np. "W przysz�ym roku�– powiedzia� nauczyciel�– zorganizujemy wycieczk� w�g�ry".
lub
"W przysz�ym roku", powiedzia� nauczyciel, "zorganizujemy wycieczk� w�g�ry". Cudzys��w stosujemy r�wnie� ze wzgl�d�w znaczeniowo-stylistycznych, dla wyodr�bnienia wyraz�w u�ytych ironicznie, wyraz�w obcych stylistycznie czy niekt�rych nazw w�asnych, np.
Odk�d wyjecha� za granic� stale "modli� si�" do mamony.
Niekt�re dzieci do�� d�ugo maj� sk�onno�� do kaleczenia wyraz�w przez "po�ykanie" ca�ych zg�osek.
W�a�nie kupili�my telewizor marki "Philips". W przypadku kiedy pojawia si� cudzys��w w�cudzys�owie, stosujemy cudzys��w apostrofowy jako g��wny, a�w��rodku zdania wstawiamy ostrok�tny, np.
Julian Krzy�anowski pyta w�swojej ksi��ce: "Gdzie� to w�a�ciwie >>kozy kuj�<<?". (przyk�ad za: "S�ownikiem interpunkcyjnym j�zyka polskiego" PWN) Wsp�cze�nie cz�sto dochodzi do nadu�ywania tego znaku, dlatego warto przypomnie�, �e nie bierzemy w�cudzys��w sta�ych zwi�zk�w frazeologicznych (idiom�w), np. rosn�� jak grzyby po deszczu, nabra� wody w�usta itp. powr�t do pocz�tku strony |
