Gra Xenoblade Chronicles 3 | Switch

Prawda oczywiście z tą angielską tradycją. W XC2 jest z tym ciekawe, bo tam ludzie wychwytują wszystkie możliwe akcenty, nawet australijski. Ciekawostką jest, że Skye Bennett, dziewczyna podkładająca jednocześnie głos do obu wcieleń towarzyszki Rexa (Pyra i Mythra), mówiąca na co dzień po angielsku, na potrzeby gry z taką przewagą angielskiego, podkładała specjalnie głos amerykański, umie się przełączać pomiędzy, po rodzicach. Tak czy inaczej, przesympatyczna dziewczyna i niezwykły głos, świetnie pasujące do tych wirtualnych postaci. Ale mój absolutny top w serii to oczywiście Nia z jej przezabawnym walijskim akcentem. Ciekawe czy w XC3 będziemy mieli takie legendy. Ale zgadzam się, przyjemnie się słucha.

Co do mechanik, XC2 potrafiła nawet po kilkudziesięciu godzinach wrzucić nowe mechaniki, a ich wymasterowanie, łącznie ze zdobyciem wszystkich blade'ów, wymagało doktoratów z fizyki i rachunku prawdopodobieństwa, oraz coachingu od Enela ;-) Wtedy dzięki min-max, najwięksi superbossowie w wyzwaniach, naprawdę trudni, padali w 1,5 minuty. Trzeba przyznać, że XC3 robi tu naprawdę świetną robotę z wprowadzaniem, tłumaczeniem i ćwiczeniem swoich mechanik, które wydają się rewelacyjne. Tyle warstw dość szybko i człowiek się jakoś nie gubi, choć do min-max jeszcze daleko. Ciekawe jak trudne wyzwania z (super)bossami przed nami?

własnie tak zrobiłem. Zamiast za głownym wątkiem, to pobiegałem w drugiej krainie za "?". Obecnie 44 lvl, a w tunelach do 3 krainy moby na poziomie 27 :). Gram na "hard" i .. jest łatwo :)
Ale nie narzekam, bo wiem, że przy bosach jest trudno :)

A ja właśnie skończyłem podziemia i na sam koniec jaki mindfuck dla każdego weterana XC1 DE ! Warto było ponad 3h się przebijać by dotrzeć do tego miejsca i to zobaczyć ! I nie ukrywam że znalezisko buduje teorię co tutaj się tak naprawdę dzieje...
btw. te podziemia co ja robiłem to tam są mobki na poziomach 40-45 + 2 mega bossów 60-75lvl...

Ciekawe. W Fornis to mówicie o Kolonii Iota, Milio Trick Coverns, czy jeszcze czymś innym? Pewnie tam nie dotarłem, bo tak wolno sobie idę.

Ogólnie to ważne pytanie o eksplorację niektórych obszarów vs aktualnie rekomendowany level dla fabuły i questów.

Level. Przyjąłem zasadę grania na możliwie najniższym levelu, bo słyszałem, że można się niechcący przepakować. Wiadomo, że zawsze się znajdzie wystarczająco trudne wyzwanie, ale tak względem aktualnej średniej obszarowo-rozdziałowej. Dlatego trzymam się w miarę levela rekomendowanego przez grę do rozdziałów i do questów, i jakoś dobrze się z tym czuję, dobry balans. Nie używam Bonus EXP do levelowania dopóki nie muszę, choć i tak na koniec w sumie zużywam. Zapamiętuję sobie, ale omijam albo przebiegam obszary z LV 40+, 60 czy 80 na razie. Zakładam, że będzie można do nich wrócić, nawet jak niektóre mogą być tymczasowo fabularnie blokowane. Nie wiem też, czy w XC3 będzie mechanizm zmiany / obniżenia levela jak kiedyś.

Eksploracja. Mam taką bardzo wkurzającą przypadłość, że jak widzę nieodkrytą mapę, to muszę ją w całości odkryć, najpierw biegając max po brzegach, aby złapać skalę, a potem po wszystkich zakamarkach, lubię też odkryć wszystkich unikalnych / czerwonych przeciwników. Tu konstrukcja XC, ze swoimi zawijasami, poziomami, rozległościami, przejściami, wspinaczkami - to wiadomo, jest co robić. Zwłaszcza jak dają jeszcze złośliwie po samych wschodnich brzegach Fornis latające ryby z LV 3 x większy od mojego, albo odblokowują umiejętność wspinania się po pnączach dopiero na koniec obszaru :-) Więc ogólnie w tym Fornis to jest niezła mieszanka LV 20/40/60/80 i częściowo niedostępnych obszarów. Znowu zakładam, że może lepiej wszystkiego tak od razu nie robić i wrócić na spokojnie jak będziemy mieli właściwy LV i umiejętności, czy jest jakieś niebezpieczeństwo zablokowania?

enrique - a gdzie jest te miejsce o którym piszesz?

Skrzypas

W Fornis, za kolonią Aleksandrii, w tych "podziemiach" - idź na samiutką górę tej lokacji aż znajdziesz coś bardzo znajomego - jak grałeś XC1 to nie ma bata byś nie zajarzył co znalazłeś :)

@ enrique

o to ci chodzi? :)
aż tak nie grałem w 1 - obecnie trochę razi archaiczność, ale po 3 pewnie spróbuje podejść jeszcze raz.

Skrzypas
Tak, to jest 1:1 fragment jednej z lokacji z XC1, bodajże z Mechonisa. Już jak zobaczyłem wspinaczkę do góry to od razu wiedziałem że już to widziałem, a jak się wspiąłem i zobaczyłem tą sieć drabinek to jedyne co mi przychodziło do głowy to "skąd to się tu wzięło ?!"

Gratulacje i dzięki za wrażenia, dobrze wiedzieć, że gra trzyma tak do samego końca. Wyśpij się teraz porządnie, bo 140h w takim czasie znaczy, ze chyba grałeś 20h dziennie ;-)

Widzę, że Gendzio Ci odpowiedział w komentarzu do swojego wpisu powyżej, więc daję znać na wszelki wypadek, aby nie przepadło. Na pewno wie co mówi, skoro tak wymaksował już grę. Może też odpowie Ci jeszcze ktoś, kto skończył grę samym wątkiem głównym. Od siebie po kilkudziesięciu godzinach mogę podpowiedzieć parę punktów poniżej. Nie skończyłem gry, więc nie biorę pełnej odpowiedzialności, ale nie mam też ambicji robienia 100%, chcę zrobić wszystko co ważne, zostawiając niektóre questy nieistotne dla historii:

* Na pewno znajdziesz swój balans, XC3 to olbrzymia gra, wielki świat, masę zazębiających się mechanizmów, robienie wszystkiego to spory wysiłek, podejrzewam, że można trzymać się samego wątku głównego, jak Cię nie będą kusić nieodkryte obszary i znaki zapytania na mapie, uzupełniając braki w razie potrzeby. Faktycznie pominiesz wtedy parę rzeczy z historii niektórych kolonii, postaci, herosów. Ale jak nie masz na to czasu lub ochoty to sam wątek główny jest mega satysfakcjonujący. Osobiście np. lecąc do przodu pod koniec 3-go Rozdziału wróciłem i przeczesałem dokładniej dwa pierwsze obszary i znalazłem rzeczy, które szkoda by było pominąć, również fabularnie. Dlatego kolejne rozdziały robię dokładniej, choć naprawdę zżera mnie ciekawość co dalej.

* W opcjach gry w razie czego masz dostępny poziom Easy, który pozwala skupić się na historii, nie próbowałem, ale nie polecam, bo minie Cię cały fun walki, którą ta gra stoi obok fabuły. Masz też opcję Auto-Activate Quests On/Off.

* Jeszcze przed samymi questami jedno pytanie jakie możesz mieć to czy "odkurzać" całą mapę dla różnych obszarów, bo tam będziesz znajdował questy opcjonalne. Mapa odkrywa się stopniowo i czasami masz złudzenie, że pewnie większość zwiedziłeś, a tu niespodzianka. Tego nie czuć na początku, ale te krainy są naprawdę ogromne, zawiłe, i jak to w grach XC wielopoziomowe, więc często nie wystarcza postawić sobie znacznik, bo jeszcze trzeba wykumać na którym poziomie i jak dotrzeć do nieodkrytego miejsca. Jest też ułatwiająca opcja prowadzenia. Dalej, oprócz pytania o to, czy zwiedzać całą mapę, ścigać opcjonalne znaki zapytania, robić różne opcjonalne questy będziesz jeszcze miał pytanie czy walczyć z różnymi niefabularnymi przeciwnikami np. unikalnymi spotkanymi po drodze. Wszystko to można pomijać, ale wszystkie te rzeczy dają oczywiście exp, soul points, złoto, nagrody, materiały do gemsów, akcesoria, różne przedmioty kluczowe, noponowe monety itd. Jak za dużo pominiesz, to może się okazać na pewnym etapie, że jesteś za słaby do walk, nawet jak masz LV, to nie masz przydatnych materiałów, gemsów czy akcesoriów do builda, albo środków do ich zakupu. Nie miałem takiego problemu, ale spodziewam, się że przy końcu gry walki mogą wymagać dobrej optymalizacji.

* Co do samych questów - masz różne rodzaje. Main Story czyli kolejne Rozdziały, to wiadomo. Hero Quests wyskakują po drodze głównej historii lub niektóre jako opcjonalne znaki zapytania na mapie. Zakładam, że zdobycie wszystkich Herosów i poznanie ich historii ne jest konieczne do skończenia gry, ale pewnie sam będziesz chciał. Standard Quests - czyli te, które najprędzej można sobie pominąć, choć są ciekawsze niż w poprzednich grach serii. To zwykle jakieś zadania pomocy koloniom, NPC'om, odblokowywanie tzw. hulks (przydatne huby) w świecie, itd. Choć nie są konieczne, to dają exp, soul points do odblokowywania umiejętności Ouroboros, gold i różne nagrody. Ostatni rodzaj to tzw. Collectopaedia Cards czyli zbieractwo na potrzeby NPC'ów w różnych koloniach, to się odbywa przy okazji - jak coś po drodze zgromadzisz, to będziesz mógł automatycznie im dostarczyć. Questy, oprócz exp i nagród, zwiększają Affinity z koloniami, a to z kolei wpływa m.in. na Party Skills, czyli różne umiejętności w terenie związane z eksploracją.

Wiem, że to wszystko może się wydawać skomplikowane, ale w praktyce tak nie jest, a gra to wszystko świetnie tłumaczy. Na pewno znajdziesz swój balans jak nie chcesz robić wszystkich opcjonalnych rzeczy. Może się też okazać, że niektóre opcjonalne questy będziesz robić dla czystej przyjemności, aby posłuchać sobie dialogów, albo pośmiać się z niektórych postaci, choć historia jako całość jest bardzo poważna.

Zadajesz trudne pytania :-)

Czy trzeba zagrać we wcześniejsze części przed XC3? - Nie

Czy warto zagrać we wcześniejsze części przed XC3? - Tak

To jest zresztą oficjalne zdanie Takahashiego, twórcy serii i dyrektora gry. Wszystkie części są oddzielne, mają oddzielne historie i bohaterów, ale jednak się ze sobą wiążą. Najlepsza kanoniczna kolejność grania wg Takahashiego to jak poniżej, choć podejrzewam, że w praktyce mało kto rozbija sobie XC2 dla Torny (DLC do XC2), i robi zwykle Tornę po XC2, bez względu na odwrotną kolejność wydarzeń, co też jest OK, Future Connected to DLC do XC DE:

XC1 => XC2 do Rozdziału 7 => Torna => XC2 do końca => Future Connected => XC3

Z praktycznego punktu widzenia, zależy ile jesteś w stanie poświęcić na to czasu i jak ważna ta seria gier się dla Ciebie może stać. Dla mnie niespodziewanie stała się mega ważna. Jak jesteś takim mistrzem jak kolega Gendzio powyżej, który wymaksował XC3 przez 140h w tydzień, to naprawdę mega wyczyn - wtedy nie ma problemu i możesz sobie zagrać we wszystko. Jak masz ograniczenia czasowe to inna sprawa. Bo jak dla mnie, to każda z gier serii jest na 200h, ale ja jestem 2 x wolniejszy od średniej. Tak czy inaczej, jak się zabierzesz od początku, to do XC3 dotrzesz może w przyszłym roku ;-) Z kolei jak zaczniesz od XC3 i będziesz chciał jednak potem wrócić do wcześniejszych części, to będzie trochę słabo. Czyli to jest mały dylemat.

Co do XC3, to zgadzam się, że najlepsza część serii, jak na razie, bo jeszcze nie skończyłem. Mega fabuła i postaci, najlepiej rozwinięte mechaniki i system walki, a przy tym bardzo przystępna i najlepiej wszystko tłumaczy, bo z przystępnością tutoriali we wcześniejszych częściach różnie. Ogólnie wskoczyłbyś w szczytową i najprzyjemniejszą formę całego doświadczenia.

Co do maksowania tytułów, o którym wspominasz. Wymaksowałem XC1 i XC2, do XC3 nie miałem takiego założenia, ale tak się pewnie też powoli skończy. Jeżeli będziesz chciał wymaksować po drodze wcześniejsze tytuły, to oba obok świetnej fabuły i systemu walki mają masę side questów typu zbierz x czegoś lub pokonaj y czegoś. Dodatkowo, ostrzegam, że XC2 ma najbardziej uzależniające mechanizmy maksowania, wymagające nieprawdopodobnego grinding'u. Chodzi o zdobycie wszystkich unikalnych blade'ów > 50, co jest oparte na wyjątkowo perfidnym ;-) mechanizmie losowania rng, emocje jak w kasynie, który można częściowo rozgryźć, dzięki czemu zadanie staje się bardziej realne, a potem wymaksowanie rozbudowanych drzewek rozwoju każdego z tych blade'ów. Jak jesteś podobnym kompleciarzem jak ja, to nie odpuścisz sobie tej przyjemności, ale nigdy się chyba tyle nie napracowałem w grach jak przy wymaksowaniu XC2 :-) W XC3 nie wygląda to tak groźnie, szybko i gładko to wszystko biegnie, a i questy są ciekawsze.

Podsumowując, trochę ciężko coś poradzić, bo sam bym pewnie chciał wskoczyć od razu w XC3. Ale jako fan serii, wiedząc jak bardzo mnie wciągnęły wcześniejsze części, jak mi pomagają w odbiorze i emocjach XC3, to wiadomo. Jak masz czas tylko na jeden tytuł ~150h to wskakuj bez obaw w XC3. Tak radzi wiele kanałów na yt. Dają też streszczenia fabularne i powiązań wcześniejszych części, przed XC3. Ale jak masz czas i/lub jesteś ortodoksem, to wiadomo.

No to fajnie. Tu podobne wrażenia :-) U mnie na razie 88h, LV62, Rozdział 6, dawkuję sobie kawałkami historię główną i poboczne, aby uniknąć zmęczenia materiału, cały czas delektuję się różnymi niespodziankami, interakcjami i dialogami. Mistrzostwo świata pomimo lekkiego patosu. Z walką ciekawa sprawa. Też idę Normalem, a ponieważ robię większość zawartości po drodze, choć nie wszystko, to jestem jakby zawsze trochę przelevelowany. Miałem jeden krótki moment zatrzymania, właśnie w tych okolicach o których wspominasz, nie pamiętam czy dokładnie tam, i potem może jeszcze krótki raz czy dwa, ale ogólnie nie natrafiłem (jeszcze) na ściany wymagające móżdżenia czy specjalnych zabiegów. Pojedyncze mniejsze wyzwania pojawiają się, gdy jest jakaś grupa silnych wrogów na silniejszym levelu i nie da się ich zwabić pojedynczo, wtedy wystarcza zwykle jakiś jeden pomysł taktyczny. Poza tym z pojedynczymi dużymi elitami czy bossami bardziej chodzi nie o to czy, ale jak szybko ich pokonać, aby walka nie toczyła się za długo i tu Chain Attacks, łącznie z mechanikami, które wprowadzane są jeszcze po kilkudziesięciu godzianch, wykręcanie mega dmg, dają spore pole do popisu i sporo frajdy. W sumie podoba mi się to, bo walka jest przyjemnym chilloutem, który pozwala mi się bardziej skupić na historii, ale liczę, że tak jak w XC2 czy nawet w takim DQ XI, w końcu trzeba będzie popisać się jakimś wyrafinowanym geniuszem walki, choćby przy tych przeciwnikach na LV 90, 100 czy 120, lub choćby po to, aby nie walczyć godzinę z jakimś bossem ;-) Ta (pozorna) zadyma walki na ekranie też jakoś dziwnie nie przeszkadza, choć bywa, że z większymi grupami człowiek się zastanawia z kim teraz walczy :-) Mój przepis na walkę do tej pory to zwykłe trzymanie się tego, czego gra uczy po drodze, czyli korzystanie z wszystkich mechanik, rekomendowanych gemsów, rekomendowanych akcesoriów, zbieranie i kupowanie ciekawych rzeczy, które napotykam po drodze, ustawianie z sensem Artsów i Skilli, szerokie i max rozwijanie klas dla postaci, rozwijanie drzewek Ouroboras, korzystanie z Fusion i Chain Attacków, nawet nie martwię się tak bardzo Cancellingiem, nie korzystam z przełączania postaci w trakcie walki, często taktycznie fokusuję zespół na walce z wrogami w stylu wszyscy na jednego i jeden po drugim Trzymam się też zasady, aby zawsze mieć w drużynie 2 atakujących, 2 obrońców i 2 healerów. Jak leveluję aktualnie jakieś klasy na postaciach i nie składa mi się 2A+2D+2H, to uzupełniam brakującą 2-kę Herosem. Mam też akcesoria, które dają możliwość "wskrzeszania" zabitych przyjaciół przez postaci nie będące healerami i umożliwiające przetrwanie fatalnego ataku z 1 HP + 5 sec nietykalności - oba bardzo przydatne na sytuacje "pod ścianą". Poza tym nie musiałem jeszcze się specjalnie optymalizować czy min-maxować w buildzie postaci czy drużyny, przez co mam uczucie, że nie poznałem jeszcze dobrze systemu walki, ale zakładam, że to przyjdzie. Ogólnie przy w miarę dobrym ustawieniu wszystko leci gładko. Sam nie wiem czy pomaga mi to, że zryłem systemy XC2 do podszewki, i niektóre rzeczy weszły w krew, czy to mechanizmy XC3 czynią ją trochę łatwiejszą, czy to lekkie przelevelowanie tak sprawia. Tak czy inaczej, nie narzekam :-) Zobaczymy jak będzie dalej.

Cóż, standardowy dylemat, co ważniejsze - droga czy szczyt? Mam cichą nadzieję, że pomimo dość długiej i jednostajnej ścieżki zdrowia ostatniego rozdziału, sama końcówka Cię tak nie rozczaruje. Jak dotrzesz do zdjęcia z XC2, to jest bardzo krótki flash, ja go musiałem oglądnąć na pauzie w teatrze po zakończeniu, to daj znać jak je interpretujesz :-o Ciekaw jestem Twojej opinii, bo zawsze tam masz wszystko rozkminione. PS1 Nie wiem czy zrobiłeś wątek Segiri - NieR Automata mi się skojarzyła ;-) PS2 Jak skończysz, to sugeruję rozglądnąć się po post game'owych herosach, miłe niespodzianki się otwierają, w tym do historii :-)

Wczorajsze rozczarowanie po wielkim "objawieniu" na początku finałowego sezonu było tak duże że legalnie wyłączyłem grę; dziś skupię się tylko na questach pobocznych i ascension questach bo te są po prostu lepsze i pozostawiają o wiele lepsze wrażenie.

Jestem trochę w szoku że przy tak fantastycznym dopracowaniu gry w tak wielu elementach - grafika, lokacje, system walki, gameplay itd. tak słabo wyszła im fabuła... będąc szczerym gdyby w tym settingu zapodano fabułę z XC2 to byłaby to prawdopodobnie najlepsza gra jaką grałem w całym swoim życiu.

:-o to Ty jesteś miszcz świata :-) Jak Wy to robicie, 205h?! Ja mam teraz 130h i wydaje mi się, że tak dużo gram, że więcej chyba nie można w takim czasie. Ciekawe co mówicie o fabule i zakończeniu. Szkoda, że gra nie daje efektu WOW przy takim warsztacie, jakości i wykonaniu. Ja się zwykle skupiam w grach na systemach walki i często gubię przez to historię i niuansy fabularne. W XC3 jest jakby inaczej, tak fajnie mi się gra, bo walka na Normalu do zakończenia nie stanowiła specjalnego wyzwania, nie czesałem też wszystkich questów i lokacji po drodze, a skupiłem się na historii i wyszła mi świetna przygoda. Podobało mi się jako całość, w tym zakończenie.Teraz już bez stresu kończę sobie różne historie poboczne i normalnie bym się już nimi nie przejmował, ale są naprawdę fajne i ciekawe, dodają dużo do historii i zrozumienia postaci. Do tego soulhacker daje mi jakby oddzielną grę w grze, albo namiastkę grindingu jak z maksowaniem blade'ów XC2 ;-) , no a wszystkie min max niuanse systemu walki (z czystej ciekawości) i super bossowie przede mną. Czyli mam takie jakby oddzielne ścieżki w tej grze i każda daje mi inną frajdę. Elden Ring mnie chyba tego nauczył, aby jeść takiego wielkiego słonia kawałek po kawałku i na różne sposoby, bardziej niż wszystko naraz bo się wtedy gubię i nużę. Ciekawe co piszesz o Tales of Arise. Przerwałem tę grę w połowie kilka miesięcy temu właśnie dla ER. Ładnie wyglądała i miała ciekawy system walki, ale jakoś mnie tak nie wciągnęła. Nawet kilka dni temu myślałem sobie czy w ogóle warto do niej wracać po XC3. Dobrze wiedzieć, że ma super zakończenie, to może być dobra motywacja do powrotu. Dzięki.

Ja teraz mam 132h a chapter 7 fabularnie jeszcze nietknięty, bo maksuję kolonie i robienie side-stories + ascension quests. Nie sądzę bym się wyrobił poniżej 160h.
Nie ukrywam że questy poboczne podobają mi się o wiele bardziej niż fabuła główna.

Co do Tales... to dość skomplikowany temat bo ona w sumie dzieli się na dwie części - pierwszą którą każdy zna z gameplaya i trailerów, a potem jeszcze jest ta druga, znacznie bardziej Shepardowa ;) Zdecydowanie warto skończyć Talesów i dowiedzieć się o co w tym wszystkim chodzi, ale questy poboczne polecam omijać dalekim łukiem - o ile dobrze pamiętam każdy, ale to DOSŁOWNIE KAŻDY quest poboczny jest Fed'exowy i absolutnie nic nie wnosi do fabuły.

Oi, no to muszę coś jeszcze dorzucić od siebie, nie polemizując, bo rozumiem te wrażenia.

Main story. No właśnie. Shocker, shocker, shocker - od samego początku. Ja gdzieś w połowie gry po tych shockerach zacząłem myśleć: ciekawe jak w takim razie zakończą grę, ale z czasem nie miałem w ogóle oczekiwania na kolejne shockery, czy końcowe super mega shockery, czy wywalanie wszystkiego na druga stronę. Dobrze jest jak jest myślałem, wystarczy przewrotów, wszystko układało się w jakąś całość i zakończenie było tego sensownym dopełnieniem, dla wielu wzruszającym i silnym emocjonalnie. Ja myślę, że ta gra jest tak celowo zrobiona - ciężkie tematy przemieszane z humorem w trakcie, pozwalają sobie stopniowo zbudować obraz świata i tego mechanizmów, a w końcówce po prostu miękko, delikatnie, uczuciowo, emocjonalnie, prawie "kobieco". Przeszliśmy przez mega poważną ścieżkę walki i życia, zrozumieliśmy w jakim świecie tkwimy, końcówka świetnie pokazuje sens wyborów, jest nadzieja, nie ma co robić dodatkowej rozpierduchy na koniec imho. Gra psychologiczna, łącznie z odkryciem kim jest Z + fajne dodatki nawiązujące do poprzednich części gry w post-game. Może dlatego twardzi faceci oczekujący jeb wrażeń są lekko rozczarowani. Ja to rozumiem, ale staram się wczuć w intencje twórców :-) :-) Dla mnie jedną z silniejszych stron głównej historii jest to, że przy całej fantazji i mega pomyśle na konstrukcję tego świata, nie jest to tylko bajka S-F i nie jest paradoksalnie aż tak bardzo oderwana od naszej rzeczywistości.

Questy. Konstrukcja gry jest tym razem taka, że nie zarzuca nas od razu wielką ilością questów w twarz, ale wprowadza je stopniowo w różny sposób np. przez (informacje), bardzo mi się to podoba, bo mogę sobie dawkować i decydować ile, co i kiedy robić bez stresującej listy 100 questów czy niekończących się znaczników questów na mapie. Questów jest masa, ale gra udaje, że nie ma ich tak dużo ;-) Inna rzecz to jest rodzaj questów. Są te moim zdaniem bardzo ciekawe questy herosów lub odblokowujące poziomy poszczególnych klas. Generalnie wszystkie questy postaci mi się podobają, często są to ciekawe portrety psychologiczne np. Seny, lub widać jak niejednoznaczne mogą być oceny różnych negatywnych postaci i pobudek nimi kierujących, doświadczeń z dzieciństwa, lub po prostu historie kolonii, ich specjalizacji, dziwnych przypadków w tym dziwnym świecie, tzn. różnych odchyleń od reguł tego świata, i całej perfidnej gry w jakiej uczestniczą itp. Dobry okazuje się złym, a potem znowu dobrym, i na odwrót. To jest super, nawet jak pewne schematy typu postać-moebious-zaskoczenie-konsul-zegar się z czasem powtarzają. Ogólnie questy historii pobocznych są świetne. Jak się spieszyłem z ciekawości do końca to je trochę traktowałem po macoszemu, ale te co mi zostały robię teraz w post gamie dokładnie, z dużą ciekawością, przyjemnością i bez pośpiechu. Potem jest masa questów utrzymania kolonii, ulepszających, itp. na koniec trochę też typowych FED'exów. Może z czasem zrobię wszystkie, ale od początku nie miałem takiego założenia, aby się nie zakopać i nie psuć sobie historii.

Sposób przechodzenia gry. To bardzo indywidualna sprawa i każdy sobie przechodzi jak lubi. Przy Elden Ring i ogromie tamtej gry widziałem jak wielu ludzi próbuje zrobić wszystko w jednym przejściu i się wypala w drugiej połowie, zwykle przy śnieżnej krainie, potem kończą grę na oparach i narzekają na końcówkę, bossów, świat, znużenie, powtarzalność itp. Ja w ER najpierw czesałem wszystko dokładnie, jak to zwykle robię, potem od śnieżnej krainy pobiegłem do końcowego bossa i zrobiłem zakończenie, które mnie interesowało. A potem... kończyłem grę jeszcze kilkanaście razy na różne sposoby, i do dziś się nią nie znudziłem i nie odkryłem wszystkiego, i to jest najpiękniejsze. Nauczony tym doświadczeniem tak też podszedłem do XC3. Szczerze, gdybym miał robić wszystkie rzeczy w tej grze po drodze w tak ogromnym świecie to bym jej chyba nie skończył, a historią bym się znużył w połowie. To już wiedziałem rozglądając się po Aetii. Do zakończenia zrobiłem wszystkich herosów bez jednego, i oceniam około 50% ważnych questów, a ze statusu soulhackera na tamten moment 30% unikalnych bossów. Konstrukcja gry jest taka, że skończenie historii głównej nie zaburzyło powrotu do tych wszystkich otwartych rzeczy. I teraz mam jak w ER. Myślę, że dzięki temu będę grał w to jeszcze długo, bez znużenia, ale i bez żadnej presji na zrobienie wszystkiego. to chyba cecha otwartych światów. Codziennie tam wpadam, coś nowego odkrywam, pogłębiam historię, a zwłaszcza teraz post gamingowi herosi dają mi dużo radości :-) Mam czas, odpalam grę, robię sobie jakąś historię poboczną, odkrywam coś na mapie, dodaję kolejny element do mojego zamyślonego super builda soulhackerowego, i tak mijają godzinne sesje bez presji. Nie mówię już o superbossach, do których wciąż nie doszedłem, a tam pewnie nie spocznę jak nie wykręcę min czasów :-) :-) Pewnie nie spędzę w XC3 tyle czasu co w XC2, bo nie planuję na razie NG+, przy tej konstrukcji post game starczy mi na długo.

Mix77

Mnie ilość questów pobocznych nie przytłoczyła bo zrobiłem je wszystkie zarówno w XC1 i XC2, a te w XC3 są o niebo lepsze - tam był Fed-Ex i jeden wielki grind, a tutaj kryją się za nimi w miarę ciekawe historie. Jeśli chodzi o fabułę XC3 - chapter 1 i 5 absolutny top, ale chapter 6 (szczególnie finał) ogromnie mnie rozczarował.

xandon

Ja aż tak wielu shockerów w tej historii nie odczułem (może poza 5-tym chapterem bo tam był opad szczeny), ale wątek główny nie bardzo mi się podoba bo jest dziwnie napisany i strasznie nierówny. Najgorszy jednak w całej tej historii jest wątek antagonisty/antagonistów - jestem już w finałowym chapterze a głównego złego widziałem jedynie kilka razy w cutscenkach i koleś jest mi totalnie obojętny podobnie jak jego motywy. O konsulach nawet nie zamierzam się rozpisywać bo to jakiś absurd - Ci wszyscy S, Z, K, L, J czy U totalnie mnie wiszą i powiewają - tak idiotycznego motywu "tych złych" ja się seryjnie po serii XC nie spodziewałem. Zarówno XC1 jak i XC2 miały świetnych antagonistów jak i wiele odcieni szarości wśród postaci drugiego planu - tutaj nie ma nic takiego i jest to ogromny minus biorąc pod uwagę opowiadaną historię i jej skalę. Co ciekawe o wiele bardziej interesujące są dla mnie side-stories i ascension stories, bo są zwyczajnie ciekawe i dobrze napisane. Jestem też zawiedziony motywem wykorzystania dwóch takich postaci z poprzednich gier - na chwilę obecną wygląda mi to na straconą szansę, w sumie te dwie postacie mogłyby zostać zastąpione kimkolwiek innym i nie miałoby to żadnego większego znaczenia podobnie jak w przypadku antagonistów. Straszny zawód i tyle.

No ciekawy byłem Twojej oceny. Po wcześniejszych komentarzach w sumie jest lepiej niż się spodziewałem ;-) Ewidentnie widać, że fabuła Ci nie podeszła. Masz sporo racji co do końcowej ścieżki zdrowia. No i balans jest dość ciekawym tematem, który u mnie ostatecznie fajnie wypalił. Ciekawe, że tak dobrze oceniasz system walki. Dodam od siebie jeszcze parę słów w oddzielnym wpisie o wrażeniach w tych tematach po prawie 200h. Fajnie, że XC2 Ci tak przypasowało, co jest raczej rzadkością. Coś kojarzyłem z jakichś dawnych komentarzy gdzieś, że bardziej wolałeś XC1, a XC2 też, ale jakby trochę mniej, może coś mi się pomyliło. No to super, bo u mnie XC2 to jest ten główny punkt referencyjny w serii i ma miejsce w serduchu na zawsze. Szkoda, że XC3 jednak nie pogodzi fanów i obok dyskusji szkoła falenicka czy otwocka, czyli XC1 czy XC2, mamy teraz jeszcze vs XC3, nie mówiąc o XCX. Czyli dla każdego coś dobrego :-) Zobaczymy jak będzie z DLC.

xandon
XC2 jest zdecydowanie moim faworytem jeśli chodzi o serię XC - przede wszystkim rewelacyjna fabuła główna, świetne postacie drugoplanowe i mnóstwo zwrotów fabularnych (a finałowy chapter to jedno wielkie WOW) + bohaterowie do których się przywiązałem. XC1 na drugim miejscu za naprawdę fajną, wielowątkową fabułę i niesamowitą przygodę. Plusem obu tych historii jest to że niesamowicie się ze sobą łączą. XC3 niestety trafia na sam koniec - cały koncept fabularny na tą grę jest sztuczny, naciągany i siłowo przypisany pod wydarzenia po XC1/XC2. Tam wydarzenia poprzedził konkretny i bardzo sensowny prolog, tutaj zaś "pewnego dnia coś się pojawiło znikąd"; tam historie były wielowątkowe i miały świetnych antagonistów; tutaj zaś jeden wątek ciągnięty przez całą grę i antagoniści rodem z jakiejś parodii... mógłbym tak wymieniać i wymieniać.

XC1 i XC2 przeszedłem dwukrotnie i bawiłem się naprawdę fajnie; XC3 już raczej drugi raz nie ruszę, jedynie poczekam na DLC.

Widzisz różnica między nami jest taka że u Ciebie wpierw gameplay potem fabuła a u mnie odwrotnie - wpierw fabuła potem gameplay :)

Ekspertem żadnym nie jestem ale zazwyczaj każdą grę staram się przejść jak to mówią - na setkę - i mówię tu zarówno o fabule głównej jak i questach pobocznych/eksploracji. Co ciekawsze tytuły przechodzę nieraz po 2-3 razy dzięki czemu jestem lepiej w stanie zrozumieć pewne niuanse czy znaleźć to co mogłem przypadkowo przegapić przy pierwszym przejściu.

XC3 to specyficzna gra i trzymam się tego że fabuła główna jest jednym z jej najsłabszych elementów. Sam zamysł był bardzo dobry, aczkolwiek jego podstawy dość kruche. Ta gra mogłaby być lepsza jako kompletnie samodzielna historia, bez sztucznego wrzucania jej w ramy uniwersum XC. Poprzednie części, mimo iż opowiadały dwie zupełnie inne historie, tworzyły razem jedną wielką całość. Tutaj próbowano się pod to podpiąć ale nie bardzo to wyszło, pomimo wrzucenia kilku znanych z wcześniejszych odsłon postaci i miejsc które już widzieliśmy wcześniej. Zabrakło też odpowiedniego balansu w tej historii - w XC2 mieliśmy dość wolny początek w chapterach 1-2, potem w zależności od upodobań mogliśmy lubić lub nie sporo elementów które widzieliśmy w chapterach 3-6, ale potem od 7-ego chapteru już do samego końca to była jazda bez trzymanki z mega dobrym finałowym chapterem. Tutaj zupełnie inaczej - bardzo dobry i mocny chapter 1, potem historia bardzo zwolniła w chapterach 2-4 aż w końcu trafiło na rewelacyjny chapter 5... by potem uraczyć nas wysoce rozczarowującym chapterem 6 i jeszcze gorszym finałem (pomijam cutscenki bo te były naprawdę fajne). Ale w tym momencie muszę podkreślić jak dobry był ten chapter 5 - to był jeden z lepszych chapterów jakie widziałem w całej serii. Fabuła, dialogi, cutscenki, emocje i dramatyczny zwrot akcji - czuć było że finał tego rozdziału pisał człowiek z pasją, prawdziwy artysta, człowiek który wiedział jaki efekt chce osiągnąć - i to mu się udało jak to mówią "na dyszkę". Niestety, później ma się wrażenie że kolejne dwa rozdziały pisał jakiś bardzo przeciętny rzemieślnik, który nie do końca zrozumiał w jakim punkcie zostawiła nas gra po finale 5-ego chapteru i jak powinno to wyglądać dalej. Czar prysł. Może zabrakło jakieś większej burzy mózgów, jakiegoś większego pomysłu - trudno powiedzieć.

Ograłem w tym roku kilka różnych jrpg'ów i finały które mam w pamięci były o wiele lepsze, bardziej emocjonalne, o wiele ciekawsze i ładnie sklepiające całą historię w jedną całość - a tutaj tego zabrakło. I naprawdę nie potrafię zrozumieć kto w Monolith wpadł na pomysł umieszczenia konsulów jako antagonistów w formie w jakiej to zrobili - aż wierzyć mi się nie chce że w fazie ogrywania/testowania nikt nie zwrócił scenarzystom uwagi że to jedni z najbardziej absurdalnych i beznadziejnych złych w historii gier.

X

Masz rację, ani wzmianki, ani oddzielnej strony. A jakby nie było to poważny dodatek fabularny do jednej z najlepszych gier 2022. Prawdę mówiąc o wadze oddzielnej gry. Tak sobie właśnie przeglądałem ostatnio GOL'a i pomyślałem, że piszą o jakichś statystykach przeklinania w Gothicu (nic nie mam do tej gry), ale o takim Future Redeemed ani słowa. Szkoda.

No, ale ja tymczasem skończyłem już dodatek, wysmarowałem jak zwykle elaborat poniżej i teraz ciekawy jestem jak tam Ci podeszło fabularnie ;-)

P.S. nie wiem czy ktoś cię tu nie lubi, ale jak dałem plusika do wpisu, to widziałem, że byłeś już zminusowany, tutaj?, i wyszło na zero?

W większości tematów związanych z grami JRPG moje teksty, jakie by one nie były, są przez kogoś tam minusowane. Tak jest też w innych miejscach w których czasem piszę. Niestety, ale kogoś bardzo boli jak fajne i dobrze zoptymalizowane gry JRPG wychodzą w czasach, kiedy wielkie produkcje AAA wychodzą w takim stanie technicznym że szkoda tracić kasę.

Dobre pytanie. Aby tutaj nie rozwijać za długo tematu - możesz rzucić okiem na nasze odpowiedzi powyżej dla Albanoid z 10.08.2022, do identycznego pytania. Tam szczegółowo wyjaśniamy jak do tego podejść, jakie są skutki i jaki jest kanoniczny porządek przechodzenia zalecany też przez twórców. W skrócie, czy trzeba grać w poprzednie części przed XC3 - nie. Czy warto - tak. Jak nie masz czasu na wszystko to możesz grać w XC3. Natomiast na pewno nie graj w Future Redeemed bez XC3 i poprzednich części. Nie będziesz zresztą za bardzo mógł, bo twórcy celowo nie wypuścili tego oddzielnie w pudełku jak np. Tornę.

Jako osoba, która ukończyła wszystko w temacie XC i jest blisko finału tego dodatku, odnośnie zadanego pytania odpowiem tak:

- Czy można ograć ten dodatek po ograniu jedynie XC? Tak.
- Czy polecałbym takie rozwiązanie? ABSOLUTNIE NIE.

Dlaczego ? Z wielu powodów.

A) Bo powracają postacie z poprzednich części, postacie z którymi wedle założeń twórców powinieneś mieć zbudowaną jakąś więź emocjonalną. Te postacie przynoszą ze sobą swoją historię, co jakiś czas odnoszą się do jakichś faktów z przeszłości (choć nie bezpośrednio) które zrozumie tylko ten, kto ich doznał. Ten dodatek jest kontynuacją i epilogiem ich historii, które zostały zapoczątkowane w XC1 i XC2.

B) Bo powracają miejsca, które miałeś okazję poznać w poprzednich grach. Jest jeden taki moment w dodatku, że wkraczasz na taką jedną polanę i wchodzi muzyka... oczy mi się zaszkliły jak ją usłyszałem, od razu wiedziałem gdzie jestem i co na mnie czeka po drugiej stronie polany. A czemu wiedziałem? Bo grałem w XC1...

C) Bo efekt emocjonalny to jedna z części składowych wszystkich gier z serii XC. Nie znając XC1 i XC2, pozbawisz się tego efektu. Nie zrozumiesz połączeń, nie zrozumiesz pewnych dialogów, inne nie będą miały dla Ciebie żadnego znaczenia. Jak zobaczysz pewne "epilogi" które u fana wywołają uśmiech albo łzy, dla Ciebie będą one bez znaczenia bo nie będziesz miał pojęcia kim te postacie w ogóle są.

Future Redeemed to dodatek kończący 3 gry - pamiętaj że XC3 to "efekt" tego co wydarzyło się zarówno w XC1 i XC2. Poznaj całą tą historię, a nie tylko jej ostatni rozdział - uwierz, warto.

To prawda. A to miejsce z B) to niezły myk i to do samego końca :-)

Jakby ktoś był takim wariatem jak ja i chciał zrobić Future Redeemed na 100%, co nie jest wcale takie trudne i przerażające, a wręcz bardzo przyjemne (czytaj uzależniające), to mam małą wskazówkę praktyczną. Generalnie ta gra, aż się prosi, aby zrobić wszystkie Affinity Goals, bo z jednej strony daje cudne i przejrzyste narzędzia do tego, aby sobie śledzić różne cele i odkrycia, z drugiej te pętle tak się genialnie zazębiają, że wszystko się tu opłaca i daje AP do rozwoju, a z trzeciej pod niektórymi reliktami, dialogami z Community czy zadaniami znajdują się oczywiście fajne nawiązania do przeszłości. Dzięki temu mam już zwymaksowany Affinity Growth dla wszystkich postaci. Teraz wskazówki:

1) Jak uzupełniacie Enemypaedię, to nie musicie tam cały czas zaglądać. Biegając po świecie z daleka widać nad głowami przeciwników czy a) mamy ich już odhaczonych w Enemypaedii (zielony znacznik), b) mamy ich już w Enemypaedii, ale nie zabiliśmy jeszcze wymaganej liczby (żółty znacznik), c) jeszcze ich nie spotkaliśmy i nie zabiliśmy (brak znacznika). Niby proste i oczywiste, ale ja dopiero po jakimś czasie zacząłem z tego korzystać.

2) Jak już będziecie mieli uzupełnioną prawie całą Enemypaedię i brakuje wam tych kilku mobów, to pamiętajcie, że paru przeciwników (niewielu) pojawia się np. tylko w nocy lub w określonych warunkach pogodowych np. burza. Można się domyślić którzy. A jeżeli spotka was to co mnie, czyli zostanie wam już tylko jeden jedyny nieznany mob w The Ragmos Desolation i Black Mountains, których szukałem przez kilka godzin czesząc wielokrotnie te obszary - to hint za 100 pktów: małe zwierzaczki, które pojawiają się tylko przy śnieżnej pogodzie, wyskakują na chwilę z ziemi, biegną kawałek, trzeba je wtedy szybko dogonić i ubić, bo za chwilę zakopują się znowu w ziemi i trzeba odczekać swoje. Aj, aj. Miejsc nie podam, ale w otwartym terenie łatwo znaleźć. Trzeciego takiego spotkacie na pewnym moście i nie będziecie mogli przegapić. Niby mała rzecz, ale to mi dopiero dało 100% :-)

3) Jak wam brakuje jakichś składników do ulepszeń - to możecie sprawdzić w Enemypaedii, którzy przeciwnicy je dropują. Przy czym uwaga!, do ulepszeń oprócz samej nazwy składnika trzeba też zwrócić uwagę na jego klasę (zwykły, rzadki, unikalny). Dlatego Enemypaedia podaje też klasę przedmiotów upuszczanych przez danego przeciwnika. Trzeba sprawdzić czy to klasa potrzebna do ulepszenia czy trzeba poszukać w innym miejscu u innego przeciwnika, czasem wyższej klasy, a czasem niższej.

No to teraz zostało mi już tylko kilku bossów LV 80+ :-)

Hahaha mów mi jeszcze, mam już 41h w FR i 64 level, w tabelce affinity wszystko powyżej 91%, dwa wymaksowane :) Nie sądzę jednak bym robił setkę, nie bardzo będzie mi się chciało grindować wysoki level dla kilku ostatnich bossów.

Dzisiaj będę kończył, reckę walnę późnym wieczorem.

Kurde ale ze mnie kiep, dopiero teraz czytając dokładnie wpisy wpadłem na to czyimi dziećmi są Linka i Panacea

No to super i trochę zazdroszczę, że masz te wszystkie emocje przed sobą :-) Trzymam kciuki aby podeszło na dłużej i pozostała ochota na całość. Bo to niezły maraton tak przejść sobie wszystkie części. Pewnie w 1 i 2 można sobie podarować trochę fedexowych questów pobocznych, aby się nie zmęczyć. No a jakby Ci się udało skończyć 1 i 2 - to pytanie do którego obozu wpadniesz. Z obserwacji gracze są często podzieleni na tych co wolą część pierwszą i tych co drugą. Osobiście lubię obie, dzięki 1-ce zakochałem się w tej serii, ale 2-ka to jest to oczko w głowie :-)

"Cheers to old Klaus... His gifts just keep on giving...!" Rex :-)

Memorial Hall odwiedziłem zaraz po napisach końcowych - niezłe :-)

Linka i Panacea ;-) Jak tylko zobaczyłem Linkę to od razu coś zaczęło dzwonić w tyle głowy, ale też mi chwilkę zajęło zanim zajarzyłem. Fajnie doprowadzić do końca ich questy i dialogi w community.

Z wszystkim się zgadzam co napisałeś, trudno aby było inaczej. No wyszedł im po prostu ten dodatek idealnie jak należy. Na XC3 wszyscy czekali, był hype, rozbudowana i ambitna gra, ale był ten lekki niedosyt niedopowiedzenia i niedomknięcia. FR wpadło sobie znienacka, zrobiło co trzeba, rozbiło bank i postawiło kropkę nad i :-) Nie wiem tylko czemu wciąż nie można Ci dać +1.

Wiesz, poza tym wszystkim co widzimy na pierwszym planie, oraz nawiązaniami i powiązaniami, to fabularnie ogromne wrażenie zrobiło na mnie rozwinięcie wątku N. Genialne. Niby go mało na ekranie, ale doskonałe rozwinięcie postaci, jego istotnej roli, zrozumienia ważnego motywu, niejednoznaczności decyzji, czy może nawet braku wyboru, delikatnych przebłysków emocji, ale zatwardziałości w wyborze i samousprawiedliwieniu, ogólnego dramatu postaci i bardziej skomplikowanej oceny w stosunku do tego co widzieliśmy w XC3. Plus ostatnie zdanie od Matthew. Zmagania Na'el też im fajnie wyszły w tle gwiazdorzenia Matthew ;-)

Ja tam idę na 100%. Levelowanie z ostatnimi bossami szybko idzie z każdą walką, jakby bardziej przy okazji optymalizacji podejścia do bossa niż czystego grindowania, a progresja jest ciekawie pomyślana. No i oczywiście dropy z bossów do ulepszenia broni do X (10). Spoko. W XC 2 zrobiłem wszystko wszystko łącznie z NG+, a tam zdobycie wszystkich blade'ów i wymaksowanie ich drzewek to był potężny hak rng i grind rodem z kasyna, to tutaj wstyd nie zakończyć takiego miłego FR jak należy ;-)

Niestety ale ktoś notorycznie minusuje moje wypowiedzi, dlatego nie można dać mi plusa :)
Dodatek był świetny, klasa sama w sobie, diament pośród niedopracowanych gier wydawanych w ostatnich miesiącach.

Jednak nie dałem rady, pograłem w Xenosaga 1 całe 10 minut i miałem dość.
Sorry, ale tam są rozwiązania gameplayowe rodem sprzed 25 lat...

Powiem Ci że powoli zastanawiam się czy nie wejść w Xenosagę, którą BARDZO mi polecano.
Oczywiście to bardzo stara saga i trzeba by iść na wiele ustępstw, ale dostępny jest fanowski remaster całej trylogii który poprawia to i owo -
https://gbatemp.net/threads/xenosaga-trilogy-usa-hd-remaster.612395/

Ha! Luxin się postarał. Wyjaśnia znaczenie i implikacje zdanie po zdaniu z początku Rozdziału 5 Future Redeemed i kadr po kadrze po napisach końcowych. Spoiler na spoilerze do innych serii. Jak ktoś sobie nie chce nic popsuć to powinien chyba zagrać w całą Xenosagę, Xenogears i jeszcze z boku Xenoblade Chronicles X, aby zrozumieć co słyszymy w Rozdziale 5, widzimy po napisach końcowych i jakie mogą być implikacje. Czacha dymi ;-) Teraz wypada czekać aż Nintendo / MonolithSoft załatwi sprawę praw i zaserwuje nam remastery, i ewentualną kontynuację :-)

https://www.youtube.com/watch?v=lc-3KrXyaAs

No nic, robię kolejne podejście i jeszcze raz spróbuję z Xenosagą :)