gameplay.pl RPGi są głupie

Była taka gra która dawala wiecej mozliwosci - Majesty z 2000r., ale to sim wiec nie podchodzi. Tym niemniej podpisuje sie pod artykulem obiema rękami :-)

Pod względem wyborów w grach najciekawszą pozycją (i chyba najbardziej niedocenioną) jest Silent Hill: Shattered Memories. Cała fabuła przedstawiona jest w postaci wspomnień, które nasz bohater opowiada z fotela w gabinecie psychiatry. Rozgrywka co jakiś czas przenosi się do tego gabinetu, a doktor zadaje nam pytania, które określają nasz charakter. W zależności od udzielonych odpowiedzi zmienia się też charakter wydarzeń. Np. postacie niezależne zmieniają swój wygląd i zachowanie. Oczywiście te zmiany są bardziej surrealistyczne, bo cała rozgrywka poza gabinetem przypomina ciągle zmieniający się koszmar senny.

Co więcej - jeśli chodzi o RPG w dosłownym tego skrótu znaczeniu - odgrywaniu roli, charakteru - to mało który klasyczny RPG może startować do SH: SM. Nie do gry, która podaje na końcu uproszczony profil psychologiczny gracza w zależności od tego jak postępuje on w samej grze.

Wg mnie niedoścignionym wzorem w omawianej kwestii c&c jest tak potwornie niedoceniona perełka pt "Alpha Protocol". Tam po prostu wzbito się na wyżyny i właśnie tak wg mnie powinien wyglądać ten system w każdym cRPG.

W porównaniu do niej wszystkie inne "głośne" cRPG oferują co najwyżej jakieś złudzenie wpływania na świat gry.

Osobiście podobało mi się to, jak wybory były rozwiązane w The Walking Dead. Było ich sporo, ale w ostatecznym rozrachunku sama końcówka i tak była taka sama, niezależnie od tego co zrobiliśmy. I dobrze - w końcu graliśmy zwykłym człowiekiem postawionym w bardzo trudnej sytuacji. Mogliśmy wpłynąć na to kto jak nas postrzega, może wpłynąć na to kto, kiedy i czy w ogóle ginie. Decydowaliśmy o tym jak dojść do końca, ale nie mogliśmy zmienić świata, bo czemu mielibyśmy móc, skoro byliśmy tylko jedną, zwykłą osobą?

Podobnie zresztą jak w opisanym w artykule Planescape - jesteśmy trybikiem w maszynie. Możemy zmienić życie paru ludzie z którymi nas złączyło, ale to wszystko. Nie ratujemy świata, nie zmieniamy go, ba - ogromna większość nie ma nawet pojęcia o naszym istnieniu. I dobrze!

"Ważne" wybory są jak dla mnie przereklamowane i służą jako chwyt marketingowy, o wiele bardziej wole rozwiązania na mniejszą skale, w stylu The Walking Dead i Planscape, niż ratowanie/niszczenie światów jak w ME.

Tak jak wyżej wspomniano - Alpha Protocol pod względem związków przyczynowo-skutkowych związanych z podejmowanymi decyzjami jest praktycznie bezkonkurencyjny.

Torment, o którym też była mowa, koncentruje się w szczególności na postaci gracza. To chyba jedyna gra, która w sensowny i wyczerpujący sposób wykorzystuje dziewięciostopniową kategorię charakterów typową dla RPGów. Nie ma to wprawdzie bezpośredniego wpływu na samą grę, ale na rozwój tworzonej przez nas postaci - jak najbardziej. W wielu przypadkach nawet wypowiedziane przez nas to samo zdanie mogło być prawdą lub kłamstwem, co przekładało się na na dalszy rozwój wydarzeń (w skali lokalnej, nie globalnej). W pewnym sensie udało się to przełożyć również na inne tytuły, ukierunkowane na akcję. Np. Spec Ops: The Line, który umożliwia podejmowanie wyborów nie przez dialogi, a przez mechanikę (takich sytuacji jest tylko kilka, ale naprawdę sporo dodają do ogólnego obrazu gry).

Nie ma nawet możliwości, żeby przyrównać obydwa te rozwiązania do bardziej mainstreamowych gier cRPG (właściwie to aRPG, skoro nie opierają się na żadnym systemie) od BioWare czy Bethesdy. Binarność wyborów u pierwszego z tych producentów od dawna jest przedmiotem żartów. Bethesda dodatkowo w roli scenarzystów zatrudnia chyba nieletnich (obstawiam przedział 5-12 lat życia) lub osoby niebędące w pełni władz umysłowych. Wiele dialogów z Fallouta 3 było tak żenujących, że aż wstyd było na nie klikać, a niekiedy nie sposób było rozpoznać, czy mają zawierać w sobie ironię, co kilka razy doprowadziło do tego, że w rezultacie powiedziałem coś dokładnie odwrotnego niż zamierzałem. Może w tym przypadku brak właściwego wpływu na przebieg wydarzeń należałoby liczyć na plus.

Fiuu, tyle komentarzy, że chyba odpowiem w punktach:

1. Częstotliwość tekstów - na końcu artykułu dodałem małą notkę. Generalnie napisanie dobrego artykułu wymaga czasu i specyficznego stanu umysłu. Ostatnio miałem trochę napięty grafik i nie za bardzo dysponowałem tego rodzaju zasobami, więc teksty wychodziły rzadko. Na pewno nie pomaga też to, że jestem leniwym i niezorganizowanym ch****. :|
2. Silent Hill: Shattered Memories - ciekawa i bardzo niedoceniona pozycja, ale moim zdaniem popełnia ten sam błąd co inne gry z decyzjami, uproszczając ich wpływ na świat.

3. Alpha Procotol - też mi się podobał, ale jest zbytnim burdelem od strony designerskiej, by stawiać go jako pozytywny przykład dobrego systemu decyzji. Uwierzcie mi, przeszedłem go tyle razy, że prawdopodobnie widziałem całą zawartość. Masa wątków jest po prostu nie skończona (patrz: Siostrzyczka) i ogólnie ma się wrażenie, że twórcy chcieli zrobić więcej, tylko nie dostali szansy. Ale no cóż, taki urok Obsidianu.
4. Writing w grach Bethesdy - też nie wiem co się z nimi stało po Morrowindzie...

Jak długie jest Alpha Protocol? Słyszałem wiele dobrego o tej grze i może w końcu bym zagrał, ale nie wiem czy będę miał na to czas.

[10]
Pod względem projektowym decyzje z AP wciąż pozostają dobrze rozwiązane. Niedobór zawartości niektórych wątków (w sumie poza motywami z ekipą Albatrosa nic innego nie przychodzi mi teraz na myśl) to osobna kwestia. Inna sprawa, że AP miało być tylko pierwszą częścią serii, a sądząc po tym, jak rozwinęła się końcówka, właśnie Albatros i jego organizacja mogłyby odegrać tam większą rolę.

[11]
Nie pamiętam już dokładnie, ale wydaje mi się, że za pierwszym razem gra starczyła mi na grubo ponad 20 godzin. Może nawet w okolicach 30.
Jeśli weźmiesz się za grę, to obowiązkowo ściągnij ostatniego patcha i nie wierz ludziom, którzy pieprzą o monstrualnej ilości błędów. Grze brakuje paru szlifów, ale nie ma w niej bugów, które faktycznie uniemożliwiałyby rozgrywkę. Miejscami irytuje sterowanie, ale da się przywyknąć.

1. Miło się czytało.

2. Dla mnie dobrym przykładem jest DeusEx - drobne wybory->drobne nagrody/kary, kilka trochę ważniejszych i na koniec wybór "ostateczny".. Ale DeusEx pokazuje też, że trudno zrobić grę o ciekawych i ważnych wyborach - bo chyba nie ma gracza, który gdy dziecko podchodzi i prosi "daj ciastko jestem głodny" nie "czuje pisma nosem" - "dam ciastko - będzie nagroda". Można umieścić setkę głodnych proszących o ciastko ;) Oczywiście to tylko przykład, bo typów "zagrań" jest wiele, ale schemat w zasadzie ten sam - nagroda lub kara, a od czasu do czasu pułapka. Ostatnio zaskoczeniem był chyba Fallout 3 - w którym "uciskane" ghule proszą o pomoc w pokojowym załatwieniu sprawy, a po wszystkim wycinają ludzi w pień - pamiętam, że byłem wkurzony, że nie dali możliwości wycięcia ich po wszystkim W RAMACH fabuły (wyciąć oczywiście można, ale tak jak wszystko inne - bez związku z zadaniem).

[13]
Wciąż to pamiętam. Wspomniana misja z F3 to Tenpenny Tower. Ogólne założenie zasługiwałoby na pochwałę, gdyby nie maksymalnie denne dialogi i prowadzenie historii, znajdujące odzwierciedlenie choćby właśnie w braku możliwości reakcji gracza na zaistniałą sytuację. I tak z potencjalnie dobrego wątku zrobiono głupkowatą akcję, silącą się na głębię, której tam nie było. Jakby tego było mało - taki obrót sytuacji uniemożliwiał ukończenie bodajże trzech innych misji, ze względu na śmierć kluczowych NPCów. Nie wspominając już o tym, że wiarygodność tej sytuacji była żadna, bo zarówno ghoule (poza jednym), jak i ludzie byli do siebie nastawieni raczej przyjacielsko w chwili ukończenia misji.

Ot, kunszt pisarski Bethesdy. Chyba jedynym wątkiem z całej gry, który zasługiwał na uznanie były odwiedziny w Dunwich Building, nawiązującym do Lovecrafta. A to nawet nie wiązało się z linią fabularną, tylko stanowiło taki bardziej rozbudowany easter egg.

dzisiejsze gry role play mniej koncentrują się na pięknym, ale statycznym świecie
To prawda, teraz np. świat obcych (kosmos, sci-fi) nie jest miejscem niezrozumiałym, działajacym na dziwnych dla homo sapiens zasadach. To świat ludzi, działający tak ludzko a kosmici to tak naprawdę przebrani ludzie.
Wystarczy wspomnieć Prey2, gra może i piękna ale to nie jest świat obcych.

bardziej na graczu i kierowanej przez niego postaci.
Słuszna uwaga, szczególnie gdy gra się zarówno w starocie oraz nowości.
Do łowy przychodzi mi podseria Ultima Underworld. Pierwsza część jest zaprzeczeniem tej tezy -
gra nie koncentruje się na naszej postaci, większość odnosi się obojętnie lub wrogo do nas. Mamy misję ale przede wszystkim musimy przetwrać w nieprzyjaznym miejscu. I to czuć.
Za to sequel to już niemal czasy dzisiejsze - wspaniały heros, zbawca etc. nuda i skoncentrowanie się produkcji na graczu.

Dobrze to wyszło w przypadku Fallout 1 i 2, gdzie nasza postać (gdyby jej odebrać możliwość kierowania) bez trudu stała by się NPC jak każdy inny.

My tu gadu gadu a ja lecę grać w Ultima V Lazarus, może będzie odtrutką na te współczesne, nieciekawe cRPGi...

Na koniec - czego szukam? Przygody. Nie wyborów które w większości są na siłę i źle skonstruowane.

Mnie w tak zwanych mainstreamowych c/aRPGach drażni "bohatero-centryczność". Mamy wybór, większy, czy mniejszy (lub żaden), ale i tak zawsze cały świat czeka aż go dokonamy. To samo "atrakcje": możesz zostać szefem gildii magów, nie umiejąc czarować. Zawsze wszystko stoi otworem. Moim zdaniem cierpi na tym "realność" świata przedstawionego.

I niemal nikomu z twórców takich gier nie chce / nie opłaca się zrobić czegoś bardziej przekonywującego.

Mi najbardziej podobał się pod tym względem Dragon Age: Początek. Wyborów było dużo, ale nie sprowadzały się do spotykania postaci w następnej części. Dostawaliśmy zakończenia wszystkich wątków pobocznych tekstowo w epilogu i dzięki temu twórcy mogli dobrze napisać wszystkie konsekwencje, bo nie miały one rzadnego wpływu na przebieg gry.

Tak naprawdę wybór w grach zawęża się do wybrania drogi A, B lub C, które i tak na końcu oferują ten sam finał z niewielkimi zmianami.

A teraz wyobraźcie sobie coś takiego: w pewnym momencie ten główny zły proponuje nam abyśmy do niego dołączyli, a my się zgadzamy. I to jest prawdziwy wybór. Automatycznie "oryginalna" ścieżka zostaje zamknięta a my jako antybohaterowie doprowadzamy do upadku świata.
Albo inaczej - "ślepe" ścieżki - konsekwencje naszych wyborów doprowadzają do tego, że następuje brak progresu (w morku takie coś było jak ubiliśmy postać ważną dla fabuły) i główny wątek zostaje zablokowany, ale nadal możemy podążyć całkowicie innymi ścieżkami - jednym słowem zamiast głównej fabuły i questów pobocznych mamy - kilka czy kilkanaście linii fabularnych, które ciągną się przez całą grę.

To wszystko jest możliwe ale wymagałoby o wiele większych nakładów na produkcję gry.

Tutaj możecie zagrać i zobaczyć jak powinny być tworzone opcje wyboru w grach rpg:
http://www.kongregate.com/games/Stillmerlin/a-duck-has-an-adventure

Istotny wybór to taki, który wprowadza większe zmiany do świata gry. Większość gier RPG jest tak zbudowana, aby wykorzystać jak najwięcej contentu niezależnie od wyboru gracza. Wykorzystanie miejsc (które są niezmienne), NPCów, drętwe linie dialogowe poskładane z tych samych kawałków niezależnie od wyborów gracza, "fałszywe" wybory. Gdy dialogi są nagrywane przez aktorów nikt nie zrobi specjalnej wersji dla postaci z niską inteligencją ;). Tu i ówdzie można natrafić jak designer opowiadający o grze lub o tworzeniu gier mówi coś w stylu: "nie ma sensu tracić pieniędzy, czasu i sił do stworzenia rzeczy, które zobaczy kilka procent graczy".
Czasem mam wrażenie, że projektanci nie odrobili lekcji, albo wytwarzają produkty gropodobne ;):
http://www.google.pl/books?id=tGePP1Nu_P8C&dq=game+design+theory+and+practice&lr=&hl=pl&source=gbs_navlinks_s

Słabo ludzie, wasz problem to zbytnie ograniczanie się do pecetów, PS3 i X360... Ja osobiście, właśnie na 3DSie spotkałem się z najlepszą produkcją c&c tego roku (przynajmniej póki nie dostaniemy SMT IV w Europie). Fire Emblem Awekening. Ta gra pokazuje, jak powinny wyglądać duże i małe wybory w grach.
Jest tryb z permamentną śmiercią, więc kilka postaci może zginąć "na zawsze", a to bardzo dużo zmienia w historii, bo pojawia się wątek podróży w czasie i kilka postaci mozemy po prostu nie spotkać, bo ich ojciec/matka zginął(ęła) na froncie. Oprócz tego podobało mi się kilka mniejszych szczegółów, takich, jak na przykład kolor włosów potomka, zależny od kolorów bohatera, albo dużo dialogów, które zależą od relacji rodzinnych, bo możliwości jest multum, a gracz za pierwszym podejściem nie pozna nawet 1/3 możliwości. To w końcu nie jest Bioware, gdzie masz wybór, ale większość postaci i tak musi się pojawić.

Akurat dzisiaj nad tym myślałem ;P
Decyzje w Mass Effect:
Dobry Shepard: "Dobrze, zrobię to"
Zły Shepard: "Dobra, kurwa, robi się"
Ale mimo wszystko niektóre wybory w Mass Effectach potrafią zmusić do zastanowienia. Chociaż nie zawsze można postąpić jakby się chciało bo mamy za mało punktów renegata albo paragona... Szkoda też, że nie mają tak wielkiego wpływu jak można by sądzić na początku.
Co do decyzji w RPG to chyba tylko Wiedźminy wychodzą z tego obronną ręką i tam widać naprawdę logiczną konsekwencję naszych poczynań. Zwłaszcza w "jedynce". W Gothikach jak i innych erpegach są raczej mniejsze wybory i mniejsze konsekwencje. Ktoś może nie chcieć z nami gadać albo będzie nas atakował.
Niemniej wybory to dobra rzecz, możemy w ten sposób stworzyć charakter swojej postaci. Jednak mam nadzieję, że w grach będą pojawiać się decyzje, które będą miały zdecydowanie mniejszy wpływ niż "losy całego świata".
Chociaż jeśli tak się zastanowić to w RPG cały czas podejmujemy decyzje, niekoniecznie związane z fabułą. Jak rozwinąć postać? Jak się wyposażyć? Do kogo dołączyć?
Bardzo pozytywnie zaskoczył mnie Fallout 3, gdzie praktycznie zawsze mamy dostępnych ok. 5 różnych odpowiedzi.

Jedne są, jedne nie.