Dwadzieścia centymetrów od budki dróżnika, czyli przeznaczona dla dorosłego odbiorcy rzecz o morderstwach w pociągu, braku łączności, a także o tym, że w każdej historii kryje się ziarno prawdy

[środa 3:15 – przejazd kolejowy w Naterkach]

Piotr ściszył radio w samochodzie. Uśmiechnął się na odgłos chrapania dochodzący z tylnej kanapy. Spojrzał w bok, na pogrążonego we śnie synka, który zarzekał się, że wytrwa całą trasę. Wspaniały dzieciak, pomyślał.

W oddali dostrzegł charakterystyczne czerwone światło, sygnalizujące opadanie rogatek. Podjechał do przejazdu i zatrzymał auto.

Upłynęło co najmniej dziesięć minut, ale pociąg nie nadjeżdżał. Mimo włączonego ogrzewania w aucie zrobiło się dość zimno, córeczka, śpiąca w foteliku ulokowanym na tylnej kanapie, zaczęła kaszleć. Synek, jeszcze chwilę wcześniej pogrążony w twardym śnie, nerwowo wiercił się na wszystkie strony.

Wreszcie Piotr dostrzegł zbliżające się po torach światła. Pociąg niespiesznie sunął w kierunku przejazdu, by następnie równie niespiesznie go przejechać i zniknąć w oddali. Uwagę mężczyzny zwrócił niewyraźny kształt, który wyleciał z okna jednego z wagonów, a następnie spadł przy samej budce dróżnika. Rogatki uniosły się, a czerwone światła zgasły, jednak Piotr nie ruszył. Przez dłuższą chwilę walczył z myślami, ale ostatecznie zwyciężyła ciekawość. Wysiadł z pojazdu i chwiejnym krokiem ruszył w kierunku budki. Niemy krzyk wyrwał mu się z gardła, gdy odkrył, co tak naprawdę wypadło z pociągu. Oto miał przed sobą okaleczone zwłoki mężczyzny, przed śmiercią nie mógł mieć więcej niż trzydzieści, może czterdzieści lat. W pustych oczodołach trupa czerniała zakrzepła krew, a ponacinane ręce straszyły widokiem prześwitującej bieli kości.

[wtorek 21:00 – dworzec główny w Krakowie]

Zająłem miejscówkę i bez entuzjazmu obserwowałem, jak pociąg „Żeromski”, relacji Kraków – Olsztyn, powoli zapełniał się pasażerami. Z całego serca nienawidziłem comiesięcznych, kilkugodzinnych podróży w zatłoczonym przedziale. Modernizacja taborów, poza nieznacznym zwiększeniem komfortu jazdy, osiągnęła tyle, że zamiast siedmiu współpasażerów, w przedziale było ich kilkudziesięciu. Jakby tego było mało, bilety na mój pociąg sprzedawano w promocyjnej cenie, więc pomimo późnej pory pociąg był wypełniony po brzegi.

Sięgnąłem po smartfona. Od kilku godzin były jakieś problemy z siecią, więc nie zaskoczyło mnie, że nie miałem zasięgu. Szczęśliwie, byłem na tyle zapobiegliwy, że spakowałem do plecaka książkę, więc istniała nadzieja, że nie umrę z nudy.

W pewnym momencie stanęła obok mnie zgrabna brunetka, na oko dwudziestoparoletnia. Boże, spraw, żeby nie była wariatką, proszę, tylko niech nie okaże się wariatką, pomyślałem.

– Dzień dobry, tu jest moja miejscówka, przy oknie – powiedziała przyjemnym dla ucha głosem.

– Oczywiście, już panią przepuszczam. Może pomóc z bagażem? – zaofiarowałem się.

– O, jaki pan uprzejmy. Dziękuję!

– Nie ma problemu, daleko pani jedzie?

Jestem idiotą, przecież ta informacja wyświetla się nad fotelem.

– Do samego Olsztyna, z tego, co widzę, to pan także?

– Tak, a w ogóle, to Rafał jestem. – Wyciągnąłem rękę.

– Agnieszka, miło mi. – Uśmiechnęła się promiennie.

– Pierwszy raz w Krakowie?

– Nie, mam tutaj rodzinę, więc bywam dość regularnie. A ty?

– Uczę się – odpowiedziałem.

– O proszę, na Jagiellonce?

– Na to jestem już troszkę za stary – zaśmiałem się. – Jestem aplikantem prokuratorskim, mam zjazdy w krajowej szkole sądownictwa i prokuratury.

– Uuu, brzmi groźnie. Ale chyba mnie pan nie aresztuje? – Zrobiła filuterną minę. – Panie władzo…

– Tym razem nie, ale proszę się zachowywać, bo będę musiał to zgłosić! – flirtowałem już w najlepsze.

Następne pół godziny spędziliśmy na rozmowach o niczym. Czułem, że w przyszłości z tej mąki może być chleb.

[wtorek 22:00 – Jędrzejów]

Kątem oka zauważyłem poruszenie. Jeden z pasażerów wykłócał się z konduktorem, ponieważ najwyraźniej pociąg ominął stację Jędrzejów. Mnie także wydało się to dziwne, ale nie miałem ochoty uczestniczyć w wymianie zdań.

– A słyszałeś historię o morderczym duchu dróżnika? – zapytała niespodziewanie Agnieszka.

– Nie, ale zdarzyło mi się zostać uprowadzonym przez kosmitów. – Zrobiłem pauzę. Po chwili nie wytrzymałem i gromko się roześmiałem.

– Ale z ciebie zgrywus. – Wymierzyła mi kuksańca w ramię. – Ja mówię poważnie. Podobno pewien dróżnik, równo o dwudziestej pierwszej w dzień przesilenia jesiennego, zobaczył pociąg widmo sunący po torach. Rogatki nie opadły automatycznie, bo system nie wykrył maszyny… Ale ona tam była!

– I z tego pociągu wyskoczył Czarnobrody, a następnie dokonał abordażu? – Dobry humor mnie nie opuszczał.

– Głupi jesteś… Z pociągu wyleciały zwłoki i wylądowały w odległości dwudziestu centymetrów od budki dróżnika.

– Odległość miała tutaj znaczenie?

– Nie rozumiem…

– Dlaczego to było dwadzieścia centymetrów? A nie, na przykład, czterdzieści, albo trzydzieści pięć?

– Chcesz usłyszeć historię do końca? – Nie chciałem, ale zależało mi na zyskaniu sympatii dziewczyny, więc odpowiedziałem:

– Oczywiście, już nie będę ci przeszkadzał.

– Świetnie, na czym to ja?…

– Dwadzieścia centymetrów…

– Właśnie, więc zwłoki wylądowały równo dwadzieścia centymetrów od budki dróżnika. Kolejarz podszedł, próbował ocucić trupa, ale nic z tego. I nagle lodowate dłonie zacisnęły mu się na szyi, a z ust denata strzelił błękitny płomień. Mroczna siła ukryta w wyrzuconym z okna trupie wtargnęła w duszę dróżnika i przeklęła go. Od tej pory bez wytchnienia przemierza on Polskę nocnymi pociągami i morduje niczego się niespodziewających pasażerów

– I to wszystko? – zapytałem.

– Tak, przerażające, prawda?

– Cóż… – Przez chwilę miałem zamiar uświadomić Agnieszce, że w jej historii jest więcej dziur, niż w szwajcarskim serze, ale ostatecznie zrezygnowałem. Jednak dziewczyna zrozumiała moje wątpliwości bez słów, ponieważ wzruszyła ramionami i powiedziała:

– To tylko zasłyszana opowiastka, nie wszystko musi być w niej prawdziwe.

[wtorek 23:00 – Skarżysko-Kamienna]

Od kilkunastu minut jechaliśmy w milczeniu. Agnieszka najwyraźniej zaczęła przysypiać, z głową opartą na moim ramieniu. Jest dobrze, nie mogę tego schrzanić, pomyślałem. Po chwili dotarło do mnie, że przyczyna leży gdzie indziej. Temperatura w przedziale wyraźnie spadła, więc dziewczyna instynktownie szukała ciepła.

– Przepraszam państwa, czy w przedziale jest jakiś policjant? – Usłyszałem znad głowy głos konduktora.

– Dlaczego tutaj jest tak zimno? – odpowiedział pytaniem jeden z pasażerów.

– Dokładnie, zamarznąć można! – wtórował mu drugi.

– Drodzy państwo, moduł sterowania pociągiem uległ… awarii. Dlatego część systemów, w tym ogrzewanie, przestała działać. Z tego samego powodu nie zatrzymujemy się na stacjach. – Widząc kiwające się bez przekonania głowy, dodał: – Ponadto wystąpił globalny problem z systemem łączności i ogólnie z telefonią.

– To oznacza, że prędzej czy później się rozbijemy? – zapytałem.

– Niech pan nie plecie głupstw, pracujemy już nad rozwiązaniem problemu. A w razie czego lokomotywa ma nowoczesne bufory, wytrzyma lekkie zderzenie. A tymczasem bardzo potrzebujemy kogoś z policji.

– Cóż… Jestem aplikantem prokuratorskim, więc może będę w stanie pomóc. A na czym polega problem? – Postanowiłem wykorzystać nadarzającą się okazję do zaimponowania Agnieszce.

– Miał miejsce pewien… incydent, mogło dojść do przestępstwa. Proszę za mną, pokażę panu. – Konduktor poprowadził mnie w kierunku wagonu restauracyjnego.

Po drodze minęliśmy sąsiedni przedział. Był zupełnie pusty, podczas gdy w naszym panował tłok. Dziwne, pomyślałem. Spojrzałem pytająco na kanara, ale nie otrzymałem żadnej odpowiedzi, dostrzegłem za to niepokój kłębiący się w jego oczach. Muszę przyznać, że i mnie dopadło poczucie zaszczucia. Zupełnie, jakby ktoś mnie obserwował, ale… kto?

W przedziale restauracyjnym był trzy osoby: mężczyzna przy stole, kobieta w kącie oraz kucharz. Wyraz przerażenia malował mu się na twarzy. Mężczyzna nie był w stanie wydobyć z siebie choćby jednego słowa, a jedynie wskazywał palcem w kierunku stolika.

Podążyłem we wskazane miejsce i z momentalnie zrozumiałem, co jest źródłem przerażenia wypełniającego pomieszczenie niczym wyjątkowo gęsta mgła. Mężczyzna przy stoliku okazał się trupem przy stoliku. Z pustych oczodołów wyglądały skrzepy krwi, na twarzy zastygł grymas sugerujący ogromne cierpienie. Nie pierwszy raz widziałem zwłoki, na aplikacji miałem już praktyki w prosektorium, ale nigdy tak okaleczone.

– Co tu się stało?! – krzyknął konduktor i spojrzał w stronę kucharza. – Przecież jeszcze przed chwilą ten człowiek miał oczy i żył. Był jedynie lekko poturbowany i majaczył… – Słychać było po głosie, że uchodzi z niego powietrze, a rezygnacja przejmuje kontrolę nad organizmem.

– Nnnie… nie wiem… Wszedłem na chwilę do kuchni, przysięgam… Jak wróciłem, to już tak wyglądał – tłumaczył się kucharz. Gołym okiem można było dostrzec, że jego psychika wisi na włosku.

Przez chwilę obserwowałem, jak kobieta w kącie kuli się ze strachu i szlocha. Można było spodziewać się takiej reakcji. Ostatecznie, nikt normalny nie byłby gotowy na taki widok.

W tym momencie uświadomiłem sobie, że okna są czarne, że nie słychać stukotu kół na szynach, tylko komunikaty z głośników. Zawiesiłem wzrok na najbliższej szybie, była cała usmarowana czarną, kleistą mazią. Usiłowałem ją wytrzeć chusteczką, potem obrusem, w obu przypadkach bezskutecznie. Spojrzałem pytająco w kierunku konduktora. Wzruszył ramionami.

– Musimy powiadomić służby – zawyrokowałem.

– Tylko jak? Komunikacja padła zupełnie – wymamrotał kanar. – Nie możemy się skontaktować nawet z Lokalnym Centrum Sterowania.

– A kabina maszynisty? Tam nie znajdzie się żadna awaryjna radiostacja?

– To jakiś koszmar, to jakiś koszmar – mamrotała kobieta.

– Z tym może być problem – odpowiedział po chwili wahania konduktor.

– Jak to?

– Chodźmy, pokażę panu.

[środa 1:00 – Warszawa Wschodnia]

Przemierzając kolejne przedziały usłyszeliśmy skowyt tak przeraźliwy, że wydać go mogło jedynie udręczone zwierzę. Poczułem szaleńczo bezrozumne pragnienie, by rzucić się pędem w stronę odgłosu. Dźwięk brzmiał jak wyzwanie, jak zagadka, która oczekiwała, bym mógł ją rozwiązać.

Jak się okazało, jego źródłem była młoda kobieta stojąca przed drzwiami toalety.

– Mój tatuś… Mój biedny tatuś… Kto?… Dlaczego?…

Odepchnąłem ją i zajrzałem do środka. Kolejne zwłoki, mężczyzny po pięćdziesiątce. Podobnie, jak w przypadku pasażera z wagonu restauracyjnego, z wyłupionymi oczami i licznymi ranami szarpanymi.

– Widziałaś, kto to zrobił? – zwróciłem się do kobiety.

– Tatusiu… Tatusiu! – lamentowała.

– Ten ktoś może być blisko, czy widziałaś cokolwiek? – W odpowiedzi usłyszałem tylko niezrozumiały bełkot wymieszany z płaczem i zawodzeniem przywodzącym na myśl zwierzę we wnykach u kresu żywota. – Nie rozumiem cię.

Spoliczkowałem dziewczynę, chciałem by oprzytomniała. Tak się jednak nie stało. Jej twarz wykrzywiła się ohydnie, a z gardła wyszedł syk, jakiego nigdy wcześniej nie słyszałem. Na ramieniu błysnęło jej coś, jakby obiektyw aparatu. A może to było jedynie złudzenie, podesłane przez skołatane nerwy? Zanim zdążyłem się upewnić, jej już nie było. Odwróciłem się do konduktora, który stał jak sparaliżowany i zasłaniał twarz dłońmi.

– Pan widział, gdzie zniknęła? – dopytywałem gorączkowo.

– Pomyśleć tylko, że za dwa lata miałem przejść na emeryturę…

Nie zamierzałem stać i patrzeć, jak kanar toczy z góry przegraną walkę z własną bezsilnością. Adrenalina przejęła dowodzenie, wzięła strach w karby.

– Teraz najważniejsze, żebyśmy nawiązali kontakt ze służbami, chodźmy – pospieszyłem mężczyznę.

Coś w moim głosie, prawdopodobnie ton, sprawiło, że konduktor bez słowa przytaknął i ruszył w kierunku kabiny maszynisty. Od celu dzieliły nas dwa wagony. Ruszyliśmy pewnym krokiem, nie oglądając się za siebie. Ponownie uderzyło mnie, że przedziały są puste. Czy raczej, mówiąc bardziej precyzyjnie, nie ma w nich żadnych pasażerów. Zupełnie, jakby wszyscy jednocześnie postanowili zniknąć z powierzchni Ziemi. W lukach bagażowych, na fotelach i przy stolikach pozostały ich rzeczy. Torby, walizki, resztki jedzenia, ubrania i różne inne przedmioty przydatne w podróży.

Wtedy dostrzegłem, że na jednym z foteli siedzi blady, ciemnowłosy chłopiec. Nie mógł mieć więcej, niż osiem lat. Miał na sobie czarną bluzę, czarne dżinsy i równie czarne tenisówki.

– Gdzie są twoi rodzice? – zapytałem.

– Jesteś tutaj sam? – dociekał konduktor.

Nie uzyskaliśmy żadnej odpowiedzi, chłopiec nie zaszczycił nas choćby przelotnym spojrzeniem. Jedynie apatycznie rozglądał się po przedziale, jakby z opóźnieniem rejestrował otoczenie. Było w tym dziecku coś niepokojącego, jakaś niewypowiedziana groza. Wreszcie nasze oczy się spotkały. Nieświadomy swoich ruchów postąpiłem kilka kroków wstecz.

– Chodźmy stąd – szepnął kanar. Usłuchałem go.

Dotarliśmy do początku składu, po drodze mijając nowoczesny brankard. Wejście do kabiny maszynisty, jak się okazało, było zaryglowane na amen. Zapukałem kilkukrotnie w drzwi, następnie uderzyłem, by na koniec walić pięściami jak opętany, bez najmniejszej reakcji ze środka.

– Nie ma metody na otworzenie jej od zewnątrz? – zapytałem.

– Bez szans, nie działa nawet kwadrat, mechanik musiał zablokować drzwi od środka.

– Przecież to nie ma sensu! Ten skład w ogóle przeszedł kontrolę Uteku? A jakby maszynista zasłabł na trasie? Przecież musi istnieć procedura awaryjnego otwierania!

– W normalnych warunkach tak, ale całkowicie siadła łączność, a wejście chyba zostało zablokowane mechanicznie. Poza tym jest jeszcze czuwak. – Widząc moje zmieszanie, dodał: – Taki mechanizm, który sprawdza, czy maszynista jest przytomny. Powinien uruchomić sygnał alarmowy, a w skrajnych przypadkach zatrzymać pociąg. Tylko chyba i on zdechł…

Czułem, jak cegły irytacji piętrzą się nade mną. Niesiony gniewem i bezradnością uderzyłem raz jeszcze w drzwi. Ponownie bez najmniejszego efektu.

Za plecami usłyszeliśmy odgłos kroków, jak na komendę obróciliśmy się w jego kierunku. Kilkoro pasażerów zbliżało się w naszą stronę, twarze mieli wściekle wykrzywione.

[środa 2:00 – Mława]

– Te, konduktor, może zechcesz nam wyjaśnić, co tu właściwie się dzieje? Od kilku godzin pociąg się nie zatrzymywał, ludzie znikają, a przedstawiciel kolei milczy.

– Spokojnie, właśnie próbujemy…

– A ty, czego go bronisz? Jesteście w zmowie, czy co? – rzucił inny pasażer.

– Zostawcie go w spokoju, on jest w porządku, jest jednym z nas. – Usłyszałem znajomy głos Agnieszki. Zwróciłem głowę w jej kierunku, Boże jedyny, udręczona twarz wyrażała ogrom cierpienia, którego była niedawnym świadkiem. Ile czasu jej nie widziałem? Godzinę? Dwie? Tymczasem sprawiała wrażenie, jakby zdążyła się postarzeć o dobre kilkanaście lat.

– Gdzie są moi rodzice? Mamoooo! Tatoooo! – zawodziła dziewczynka stojąca z boku. Boże, ile ona może mieć lat? Najwyżej cztery.

Agnieszka przytuliła małą i powtarzała, że wszystko będzie dobrze. W jej głosie nie słyszałem przekonania.

– Drodzy państwo – konduktor zaczerpnął powietrza – dziękujemy za zaufanie i wybór kolei państwowych za waszego przewoźnika obsługującego kolejowe dalekobieżne przewozy pasażerskie. Koleje państwowe stanowią część grupy… – mężczyzna mówił niby w transie, zupełnie jakby zastąpił go automat nadający zapętloną reklamę.

Rozejrzałem się po obecnych w wagonie, wyraz konsternacji malował się na ich twarzach. Niedawna wściekłość momentalnie ustąpiła pola głębokiemu zmieszaniu.

– Czy pan się dobrze czuje? – zapytała z troską kobieta w szarym płaszczu.

– Drodzy państwo, dziękujemy za zaufanie…

– Pan nas w ogóle słyszy? – zapytała Agnieszka.

– …wybór kolei państwowych za waszego przewoźnika obsługującego…

– Proszę się otrząsnąć! – krzyknąłem.

– …kolejowe dalekobieżne przewozy pasażerskie. Koleje państwowe…

– Szkoda na to czasu, musimy radzić sobie sami – powiedział pierwszy z pasażerów.

W tym momencie konduktor dostał ataku drgawek, po czym padł na podłogę i zaczął wydawać spazmatyczne okrzyki.

– On jest jednym z nich! – wrzasnęła Agnieszka. – Uciekajmy!

Zanim się spostrzegłem, zostałem w przedziale sam z konduktorem. Mógłbym dogonić tamtych, gdybym się pospieszył. Nie chciałem jednak zostawić kanara na pewną śmierć. Usiłowałem sobie przypomnieć, jak się udziela pierwszej pomocy w ataku padaczki, gdy zrozumiałem, że już za późno. Zdeformowane zwłoki kanara leżące w pozie przywodzącej na myśl dzieło Szatana, ponuro spoglądały na mnie z podłogi.

Przez pewien czas stałem bez ruchu, spętany otępieniem, i wsłuchiwałem się w turkot kół pociągu toczących się po szynach. Wydarzenia, których byłem mimowolnym uczestnikiem, musiały mieć jakieś racjonalne wytłumaczenie. Przecież nie uwierzę w morderczego ducha dróżnika, szukającego zemsty na… No, na kim właściwie? Na, Bogu ducha winnych, pasażerach? Obsłudze pociągu? Nie, to wszystko było pozbawione sensu.

Byłbym zupełnie pogrążył się w rozważaniach, ale zostałem z nich wyrwany przez nagły trzask. Krótkofalówka zawieszona na pasku konduktora zaczęła wydawać nieprzyjemne dźwięki, przerywane pojedynczymi wyrazami, niczym niedostrojona radiostacja.

– Plan – trzask – zgodnie – trzask – założeniami – trzask – ostatnie – trzask – godziny – znaczna – trzask – ofiar – trzask – zadowoleni… – wypowiadał nieznajomy głos.

Wiedziony impulsem zbliżyłem się do drzwi kabiny maszynisty i nadstawiłem ucha. Pomiędzy turkotem kół, metalicznymi piskami taboru i szumem klimatyzacji usłyszałem coś jeszcze. Niewyraźny, przytłumiony głos mężczyzny. Przeczucie podpowiadało, że właśnie ten głos usłyszałem w krótkofalówce.

– Słyszał to pan? – zapytałem bezmyślnie i spojrzałem w kierunku, w którym przed chwilą leżały zwłoki konduktora. Nie było ich tam.

[środa 3:00 – Olsztynek]

Podbiegłem do bagaży i chwyciłem największą walizkę. Rozpędziłem się i z całych sił uderzyłem w drzwi kabiny maszynisty. Bagaż rozpadł się, ze środka wypadły na podłogę ubrania i kosmetyki. Zdesperowany zacząłem kopać, rzucać kolejnymi walizkami, ale wszystko na nic. Wyzbyty sił padłem na kolana. W nerwach nie mogłem złapać oddechu, a pot zalewał mi oczy, mieszał się ze łzami.

Szurgnięcie otwieranych drzwi poderwało mnie na nogi. Fala mrozu przeniknęła mnie do kości, do głębi duszy. Z kabiny maszynisty wypadł rosły mężczyzna w pomarańczowej kamizelce odblaskowej na sfatygowanym granatowym mundurze. Udręczoną, pozbawioną gałek ocznych, twarz szpeciły liczne blizny. Stałem sparaliżowany, a tamten brnął ku mnie, choć nie poruszał nogami.

Nie byłem w stanie wydać najcichszego dźwięku, gdy widmo dróżnika w najbardziej ohydny sposób otworzyło usta, by wypuścić z nich ciemny, niematerialny kształt, przypominający smolistą maź oblepiającą rozciągniętą pajęczynę. Obserwowałem jedynie, jak raz za razem mnie okrąża, niczym drapieżnik polujący na swoją ofiarę. Nagle znalazłem się pod sufitem, a potworny ból przeszył mi oczy.

Nie mam pewności, czy wydarzyło się to naprawdę, czy jedynie w otchłani mojego umysłu, ale usłyszałem słowa:

– I jak wam się to podoba?!

Nastała ciemność, poczułem, jak nieopisana siła cisnęła mną o sufit, a następnie wyrzuciła przez okno.

[środa 3:30 – dworzec główny w Olsztynie]

Pociąg zbliżał się do peronu, policja była już przygotowana. Nocne zgłoszenie dotyczące makabrycznego znaleziska przy budce dróżnika początkowo zostało odebrane jako wyjątkowo nieśmieszny żart. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności w pobliżu był akurat prokurator, wezwany na nocne zdarzenie. Gdy okazało się, że przy budce dróżnika rzeczywiście leżą okaleczone zwłoki, czym prędzej skierowano wszystkie dostępne jednostki na stację docelową pociągu.

Pociąg wjechał na stację Olsztyn Główny, po czym zahamował z piskiem. Drzwi pierwszego wagonu otworzyły się i wysiadł starszy mężczyzna ubrany w elegancki garnitur. Otaksował wzrokiem policjantów, po czym wyciągnął sfatygowaną legitymację, okazał ją stróżom prawa, a następnie powiedział ostro:

– Możecie się rozejść, wszystko jest pod kontrolą.

– Co to ma znaczyć? W Naterkach przy budce dróżnika znaleziono zmasakrowane zwłoki. Otrzymaliśmy zgłoszenie, że zostały wyrzucone z tego pociągu – odpowiedział najmłodszy policjant.

– To nie wasze zmartwienie. Jak już mówiłem, wszystko jest pod kontrolą.

– Mirek… – kierujący akcją funkcjonariusz protekcjonalnie zwrócił się do młodszego kolegi. – Jesteś jeszcze świeżak, więc masz prawo nie wiedzieć, ale… Cóż, to jest jedna z tych sytuacji, kiedy trzeba odpuścić.

– Właśnie tak – potwierdził mężczyzna w garniturze. – Słuchaj mądrzejszych i gęba na kłódkę.

– Czy to są jakieś żarty? Musimy wejść do środka, przecież nie możemy zignorować zwłok wypadających z pociągu! – nie odpuszczał Mirek.

– Przykro mi, ale ten widok jest zarezerwowany dla specjalnej… widowni, o szczególnym i specyficznym guście. A także odpowiednio zasobnym portfelu. Dlatego obawiam się, że nie mogę na to pozwolić. Jednak zapewniam panów, przemilczenie całej sytuacji będzie dla was niezwykle opłacalne.

– To są jakieś żarty! Jesteśmy stróżami… – Młody funkcjonariusz nie dokończył, ponieważ dowódca chwycił go i spojrzał mu prosto w oczy.

– Trzeba. Odpuścić – syknął. – Jeżeli ci życie miłe.

Mirek wyczytał w jego wzroku, że to nie są żarty. Przez chwilę stał bez słowa, ale ostatecznie pokornie skinął głową i, nie podnosząc wzroku, wycofał się na koniec oddziału.

– Gdyby sytuacja nie była jasna, pozwolę sobie powtórzyć. Zapomnicie o całym zajściu, a jutro, sprawdzając stan kont, doznacie miłego zaskoczenia – powiedział mężczyzna w garniturze.

Następnie, nie czekając na odpowiedź, ruszył przez tłum schodzących mu z drogi funkcjonariuszy. Kiedy ich minął, wyciągnął telefon satelitarny, wybrał numer i nadał wiadomość: “Transmisja zakończona. Dróżnik zamknięty i zabezpieczony. Policja pod kontrolą”. W odpowiedzi otrzymał dane o rekordowo wysokiej liczbie wyświetleń oraz wysokości wpłat.

Wygląda na to, że przemoc, śmierć i zepsucie niezmiennie pozostają w cenie, pomyślał, a następnie zniknął w odmętach nocy.

Koniec

Hej,

wracam z komentarzem po betowym i jako dyżurny :D. To pierwszy horror w Twoim wykonaniu jaki czytałem i przyznaje się, że wyszedł dobrze :). Jest niezłe tempo i groza. Podoba mi się element zaszczucia w wagonach pociągu – wiem, że pewnie dużo tekstów będzie na tym bazować, ale Twój czytam jako pierwszy ;) – wyszedł bardzo dobrze. No i finał z twistem, to wszystko zasługuje na klika :)

Zgłaszam i pozdrawiam :)

"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."

Witaj ponownie, Bardzie! :D

To pierwszy horror w Twoim wykonaniu jaki czytałem i przyznaje się, że wyszedł dobrze :)

Chociaż powstawał w bólach :P

Zgłaszam i pozdrawiam :)

Raz jeszcze dziękuję serdecznie za ogrom włożonej pracy w betę, no i za miły komentarz oraz klika :)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Sprawa i sprawka.

Sprawa, bo poważniejsza. ---> Awaria wszystkiego, z łącznością włącznie. OK, może być. Ale, bo zawsze jest jakieś ale, albo ten pociąg przeszedł pod kontrolę sił nadprzyrodzonych, które “załatwiają” mu wolną drogę, brak kolizji i te de, albo jednak pozostaje pod kontrolą służb ruchu, które to służby zorientowały się, że coś jest nie tak i one zapewniają bezwypadkową jazdę składu. Poza tym, w tym drugim przypadku, zawsze mogą zatrzymać pociąg najprostszym sposobem – wyłączenia zasilania danego zelektryfikowanego odcinka. Są też inne na to sposoby, lecz mniejsza o nie.

Wiem, pamiętam, to jest opowiadanie grozy, ale myślę, że pozostanie wyłącznie przy elementach grozy, pominiecie aspektów technicznych, wyszłoby tekstowi na zdrowie, bo nie wzbudzałoby zaskoczeń próbami wytłumaczenia niewytłumaczalnego.

Sprawka, bo drobna i trochę śmieszna. ---> Jadalnych jest mnóstwo rzeczy, Chlebek, masełko, marchewka, odpowiednio przyrządzona rybka fugu (czy jak jej tam), ale o jadalnych cegłach, wagonach kolejowych i trzonkach do łopat jakoś ani słychu, ani widu.

Aha – ani razu, ani przez moment, nie przestraszyłem się.

Pozdrawiam.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Cześć, Adamie! Dziękuję za wizytę i komentarz!

Wiem, pamiętam, to jest opowiadanie grozy, ale myślę, że pozostanie wyłącznie przy elementach grozy, pominiecie aspektów technicznych, wyszłoby tekstowi na zdrowie, bo nie wzbudzałoby zaskoczeń próbami wytłumaczenia niewytłumaczalnego.

Z drugiej strony brak tłumaczenia czegokolwiek powodowałby zdziwienie w drugą stronę – “to nie mógł zadzwonić?”. Narrator, pasażerowie, a nawet konduktor – oni wszyscy nie rozumieją, co się właściwie dzieje, stąd pojawiają się pytania.

Pozostaje jeszcze osobna kwestia – “awaria” pociągu to jedno, ale grasujący morderczy duch i prowadzony z tego na żywo stream… tutaj staram się możliwie jak najmniej wyjaśniać :P

Sprawka, bo drobna i trochę śmieszna. ---> Jadalnych jest mnóstwo rzeczy, Chlebek, masełko, marchewka, odpowiednio przyrządzona rybka fugu (czy jak jej tam), ale o jadalnych cegłach, wagonach kolejowych i trzonkach do łopat jakoś ani słychu, ani widu.

Okej, wagon jadalny przemianowałem na restauracyjny :)

Aha – ani razu, ani przez moment, nie przestraszyłem się.

Z tym jest ciężka sprawa. W ostatnim czasie (także pod kątem konkursu) nadrabiałem zaległości z Lovecraftem i Mathesonem i też mnie niczym nie przestraszyli. Podobnie horrory w wydaniu filmowym, raczej budzą politowanie, niż faktyczny niepokój, czy grozę. Mam wrażenie, że rzeczywistość bywa tak przerażająca, że nie jest łatwo kogokolwiek przestraszyć literaturą. Chyba, za literaturę uznamy zawiadomienie o planowanej kontroli skarbowej…

Pozdrawiam! :)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Każdy, kto choć raz miał doczynienia z urzędem skarbowym już nie będzie się bał niczego innego ;)

Każdy, kto choć raz miał doczynienia z urzędem skarbowym już nie będzie się bał niczego innego ;)

Mobilny Kolejowy Urząd Skarbowy – to byłby temat na horror… ;D

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Przeczytałem. Powodzenia w konkursie :)

Dzięki, Koalo! Pozdrawiam serdecznie :)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Każdy, kto choć raz miał doczynienia z urzędem skarbowym już nie będzie się bał niczego innego ;)

Mięczak. Pogadaj z ZUSem XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Mięczak. Pogadaj z ZUSem XD

Podbijam stawkę, z mojego doświadczenia najgorzej rozmawia się z RIO xD

No i przy okazji, Tarnino, raz jeszcze dziękuję za betę:)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Nie ma problema XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Hejo

Nie zdążyłem przeczytać w becie po raz drugi bo już wrzuciłeś tekst do poczekalni. Niemniej jednak nagadaliśmy się już odnośnie tekstu więc powiem, że ogólnie mi się podobało a dokonane w ostatnim rzucie zmiany uznaję na plus :)

Pozdrawiam i klikam.

Hej, Edwardzie! Zwyczajowo już dziękuję Ci za cenne rady w becie, komentarz i klika ;)

Nie zdążyłem przeczytać w becie po raz drugi bo już wrzuciłeś tekst do poczekalni.

Bo zawsze musi przyjść ten moment, gdy trzeba już odpuścić dalsze korekty ;)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Bo zawsze musi przyjść ten moment, gdy trzeba już odpuścić dalsze korekty ;)

Niestety…

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Cezary,

Dobre, solidne opowiadanie, ale, gdyby nie końcówka, pozostałoby dobre, więc wyszło lepiej niż dobrze. Niestety wątek miłosny wyleciał wraz z bohaterem przez okno, zanim się rozkręcił. Nie żałuję, zdecydowanie wolę grozę. Przygnębiające jest to, że życie ludzkie staje się rozrywką dla elit. Cieszę się, że to tylko fantazja. Dołączę do grona klikających :)

Cześć, Milis! Tobie także raz jeszcze serdecznie dziękuję za betę:) Dziekuje tez za klika :)

Przygnębiające jest to, że życie ludzkie staje się rozrywką dla elit. Cieszę się, że to tylko fantazja

Tylko, czy aby na pewno jest to wyłącznie fantazja?…

Pozdrawiam! :)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Cezary,

Tylko, czy aby na pewno jest to wyłącznie fantazja?…

Może nie we wszystkich ludzi, ale ogólnie wierzę(albo chcę)w człowieka :)

Pozdrawiam :)

OK, jest jakiś pomysł na horror. Tylko przez sporą część tekstu zastanawiałam się, dlaczego nikt nie pociągnął za hamulec bezpieczeństwa…

Czemu organizatorzy imprezy przekupywali policjantów w końcówce? Wydaje mi się, że to nieekonomiczne, oni i tak nic by nie zrobili. Chyba że w komplecie z kijem musi być marchewka.

Czytałam z zaciekawieniem. Okaleczone zwłoki wylatujące z pociągu mają niezły potencjał.

A co miałeś napisane na bilecie?

Babska logika rządzi!

Tylko, czy aby na pewno jest to wyłącznie fantazja?…

https://www.youtube.com/watch?v=VvMh7YWyY78

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Hej , Finklo! Miło mi Ciebie gościć pod tekstem, super, że przez lekturę przebrnęłaś z zaciekawieniem :) Dzięki też za klika! :)

Tylko przez sporą część tekstu zastanawiałam się, dlaczego nikt nie pociągnął za hamulec bezpieczeństwa…

Przy pierwszej wizycie konduktora wspomina on, że systemy w pociągu padły, w tym ten odpowiedzialny za ogrzewanie. Hamulec bezpieczeństwa najwyraźniej też padł… :)

Czemu organizatorzy imprezy przekupywali policjantów w końcówce? Wydaje mi się, że to nieekonomiczne, oni i tak nic by nie zrobili. Chyba że w komplecie z kijem musi być marchewka.

Tłumaczę to następująco: w momencie przyjęcia łapówki ciężej jest “zmienić zdanie” i uznać, że temat jednak wymaga zgłoszenia, gdzie trzeba :)

A co miałeś napisane na bilecie?

“Dwadzieścia centymetrów od budki dróżnika” :D

Tarnino, jest taki (dość patologiczny w swojej treści) film – “Srpski film“. Pomijając sceny gore, twardą pornografię i ogólnie rzecz ujmując treści urągające zdrowiu psychicznemu, tłem dla całej przedstawionej historii było właśnie przygotowywanie skrajnie złych treści dla spragnionych tego elit.

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Jedne zwłoki to horror. Setki (w jednym pociągu w dodatku) to już tylko statystyka i mazanie cieczami ustrojowymi ubitych pasażerów (krew, oczy itd…) po pociągowych szybach, ścianach i podłodze. Czyli absolutny w dzisiejszych czasach banał. Przykro mi, ale Twoje opko ani mnie nie przestraszyło, ani nie zafrapowało, w warstwie “pozahorrorowej” nie wydało się też wiarygodne (jak na horror rzecz jasna).

No cóż. Zapowiadało się nieźle, ale niestety, z Grabińskim to opko się całkowicie wg mnie rozjechało po drodze. Szkoda, bo ostrzyłem sobie zęby przynajmniej na krwisty komentarz ;). Pozdr.

Już tylko spokój może nas uratować

Rybaku, dzięki za przeczytanie odpowiadania i komentarz.

MaSkrol, witam pierwszego przedstawiciela Jury :)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Zaznaczam, że nie do końca ogarniam, o co chodzi z tą ,,kolejową grozą”, więc, no… Moja opinia może wnieść niewiele.

Zaczyna się ciekawie, jest zagadka, kryminalna w dodatku. Potem brawo za risercz, nie mam pojęcia, co to jest ,,brankard”. ;)

A potem… Cóż, chyba faktycznie ,,najsilniejszym rodzajem strachu jest strach przed nieznanym”, bo im dalej w las, tym bardziej napięcie ulatywało niczym powietrze z przekłutego balonika. A na końcu nie wytrzymało moje zawieszenie niewiary. Może to dziwnie zabrzmi, ale jakoś trudno mi kupić istnienie superpotężnej konspiracji, która trzyma wszystkich w kieszeni, porywa pociągi i kręci w nich snuff (ONI chcą, żebyś tak myślał! – dop. paranoja). Na wszelki wypadek – nigdy więcej jazdy nocą.

Show us what you got when the motherf...cking beat drops...

(ONI chcą, żebyś tak myślał! – dop. paranoja)

To, że jesteś paranoikiem, nie oznacza, że ONI nie próbują Cię dopaść…

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Cześć, SNDWLKR!

Zaznaczam, że nie do końca ogarniam, o co chodzi z tą ,,kolejową grozą”, więc, no… Moja opinia może wnieść niewiele.

Spoko, ja też :P

Zaczyna się ciekawie, jest zagadka, kryminalna w dodatku. Potem brawo za risercz, nie mam pojęcia, co to jest ,,brankard”. ;)

Tu akurat pomógł słownik żargonu kolejowego podlinkowany w wątku konkursowym :P

bo im dalej w las, tym bardziej napięcie ulatywało niczym powietrze z przekłutego balonika. A na końcu nie wytrzymało moje zawieszenie niewiary. Może to dziwnie zabrzmi, ale jakoś trudno mi kupić istnienie superpotężnej konspiracji, która trzyma wszystkich w kieszeni, porywa pociągi i kręci w nich snuff

Chciałem dać jakieś namacalne wytłumaczenie wydarzeń, które miały miejsce w pociągu, a jednocześnie nie tłumaczyć samych zjawisk paranormalnych. Cóż, nie zawsze trafia się w gusta czytelników :)

(ONI chcą, żebyś tak myślał! – dop. paranoja). Na wszelki wypadek – nigdy więcej jazdy nocą.

Był taki odcinek Miasteczka South Park, w którym był poruszany wątek teorii spiskowych przy okazji zamachu na WTC, polecam :D

To, że jesteś paranoikiem, nie oznacza, że ONI nie próbują Cię dopaść…

Co im się zresztą, prędzej czy później, uda. W końcu są wszechpotężni, nie?

Pozdrawiam! :)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Groza (niekolejowa), proszę bardzo.

Edward John Moreton Drax Plunkett, 18. baron Dunsany; Pięćdziesiąt i jedna historia (przekład mój)

38. Sfinks w Tebach (w Massachusetts)

Była sobie w stalowym mieście kobieta, która miała wszystko, co tylko można kupić. Miała złoto, miała dywidendy, miała pociągi i miała domy, i zwierzęta, z którymi mogła się bawić, ale nie miała sfinksa.

Więc błagała, żeby jej sprowadzili żywego sfinksa, a oni przepatrzyli menażerie, potem puszcze i pustynie, ale sfinksa nie znaleźli.

A jej wystarczyłoby lwiątko, gdyby nie to, że jej znajoma miała lwiątko. Dlatego musieli przeszukać cały świat i znaleźć sfinksa.

Nie znaleźli.

Ale nie poddawali się łatwo. W końcu natrafili na sfinksa wśród piasków, o wieczorze. Sfinks patrzyła na ruiny świątyni, której bóstwa pożarła dawno temu, gdy była głodna. I spętali ją, nieruchomą jak cisza, łańcuchami, i zabrali na zachód, do domu.

I tak sfinks znalazła się w stalowym mieście.

A kobieta bardzo się ucieszyła, że ma sfinksa, ale któregoś dnia sfinks zajrzała jej głęboko w oczy i cicho zadała zagadkę.

Kobieta nie znała odpowiedzi i umarła.

A sfinks znowu milczy i nikt nie wie, co teraz zrobi.

Ulubiona_emotka_Baila.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dodaję ostatniego klika z przyjemnością. Bardzo dobry tekst, czytało mi się wspaniale. Podobały mi się szczególnie te stricte horrorowe opisy. Bo naprawdę są w stanie budzić grozę, a nie wymowne spojrzenie w sufit ;-)

A, i jeszcze jedno. Mimo że uwielbiam bogate opisy otoczenia (pociąg, widoki zza okna) to tutaj, mimo pewnego subiektywnego niedomiaru, absolutnie nie odniosłam wrażenia, że opowiadaniu czegoś brakuje. Zrobiłeś atmosferę nawet bez pól malowanych zbożem rozmaitem ;-)

Idę nominować, co mi tam.

„‬Człowiek, który potrafi druzgotać iluzje jest zarazem bestią i powodzią. Iluzje są tym dla duszy, czym atmosfera dla planety." - V. Woolf

Cześć, Rossa! Bardzo Ci dziękuję za taki miły komentarz :) Akurat mam trochę gorszy dzień, a Ty mi go znacznie poprawiłaś:)

A, i jeszcze jedno. Mimo że uwielbiam bogate opisy otoczenia (pociąg, widoki zza okna) to tutaj, mimo pewnego subiektywnego niedomiaru, absolutnie nie odniosłam wrażenia, że opowiadaniu czegoś brakuje. Zrobiłeś atmosferę nawet bez pól malowanych zbożem rozmaitem ;-

Barwne opisy świata nie są moją mocną stroną, więc tutaj celowo postawiłem na narrację pierwszoosobową i ukazywanie emocji towarzyszących narratorowi. Fajnie, że znajdują się czytelnicy, którym to odpowiada :)

Dziękuję za dobicie do biblio oraz nominację:)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Dobrze napisany tekst z mrocznym klimatem. Szkoda, że nie jest dłuższy, bo miałam wrażenie, że ledwo się zaczął a już się skończył

Tarnina, o tak, to jest groza. Miałem sobie kiedyś kupić Dunsany’ego, ale drogi był…

Show us what you got when the motherf...cking beat drops...

Mi się podobało. Masz fajny, lekki styl, super poczucie humoru, dzięki któremu w Twoim opowiadaniu grozy nie ma takiej nadętej patetyczności, którymi epatują słabe horrory. Czytało się bardzo przyjemnie, tylko nie wiem, czy tak powinien się czytać horror;). AdamKB napisał, że ani razu się nie wystraszył i przyłączam się do tej opinii. Ale to może kwestia tego, że dziś trudno kogokolwiek naprawdę przestraszyć tekstem.

Od razu rzuciło mi się w oczy też to, co powiedziała Finkla: “Tylko przez sporą część tekstu zastanawiałam się, dlaczego nikt nie pociągnął za hamulec bezpieczeństwa…”. Wyjaśniasz tę kwestię, ale i tak moim zdaniem brakuje takiej sceny – postacie nie mogą tak brać wszystkiego na wiarę. Poza tym panika – ktoś powinien ciągnąć, choćby nieskutecznie (+ zawsze to jeszcze jedna dynamiczna/emocjonująca scena).

Ale czepiam się. Ogólnie fajne.

Poza tym czytałem wczoraj, a dzisiaj mi się to śniło, co prawda bez większych emocji, ale i tak punkt dla Ciebie ;)

Moja powieść: https://marmaxborowski.pl/kwestia-wyboru/

Hej, Pusia!

Dziękuję za wizytę i miłe słowo:) Odnośnie długości, lepiej pozostawić czytelnika z lekkim poczuciem niedosytu niż zanudzić;)

Marcinie_Maksymalnie, Tobie również dziękuję za przeczytanie opowiadania oraz podzielenie się wrażeniami;)

Czytało się bardzo przyjemnie, tylko nie wiem, czy tak powinien się czytać horror;)

cytujac klasyka: "z dwojga złego, lepiej w tę stronę" :)

Wyjaśniasz tę kwestię, ale i tak moim zdaniem brakuje takiej sceny – postacie nie mogą tak brać wszystkiego na wiarę. Poza tym panika – ktoś powinien ciągnąć, choćby nieskutecznie (+ zawsze to jeszcze jedna dynamiczna/emocjonująca scena).

Myślę, że Ty i Finkla możecie mieć rację w tej kwestii. Z drugiej strony, skoro zawiódł czuwak, to pisanie o hamulcu mogłoby być nadprogramowe.

Poza tym czytałem wczoraj, a dzisiaj mi się to śniło, co prawda bez większych emocji, ale i tak punkt dla Ciebie ;)

Czyli zostało w głowie, to najważniejsze;)

Pozdrawiam!

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Tarnina, o tak, to jest groza. Miałem sobie kiedyś kupić Dunsany’ego, ale drogi był…

Internety na ratunek: https://www.gutenberg.org/ebooks/author/2685

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Oto miał przed sobą okaleczone zwłoki mężczyzny, ~~przed śmiercią~~ nie mógł mieć więcej niż trzydzieści, może czterdzieści lat.

Usunąłbym “przed śmiercią”.

Zająłem miejscówkę i bez entuzjazmu obserwowałem, jak pociąg „Żeromski”, relacji Kraków – Olsztyn, powoli zapełniał się pasażerami.

Właściwie “jak” oznacza “w jaki sposób”. Sądzę, że lepiej byłoby coś w rodzaju:

Zająłem miejscówkę i bez entuzjazmu obserwowałem pasażerów powoli wsiadających do pociągu „Żeromski” relacji Kraków – Olsztyn.

Skoro nie wsiadali przez okna ani przez dach, “jak” wydaje się nieuzasadnione.

Jeden z pasażerów wykłócał się z konduktorem, ponieważ najwyraźniej pociąg ominął stację Jędrzejów.

Da się ominąć Jędrzejów – sprawdziłem :-)

Punkt dla autora!

Chciałem się przyczepić do niezadziałania SHP, ale odpuszczam, bo dobry duch może opętać i automatykę. Stwierdzenie, że są stacje, gdzie maszynista musi się pokazać posterunkowemu ruchu i zawiadowcy – pominę.

Podoba mi się!! Wystraszyło mnie!

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Witam na pokładzie, Żonglerko :)

Tarnino, porządny przykład grozy :)

Radku, dziękuję za wizytę i miły komentarz, bardzo mnie cieszy, że opowiadanie Ci się spodobało, a także wystraszyło;)

Dzięki za sugestie językowe, przemyślę temat i jak przysiądę do komputera to ewentualnie naniosę poprawki :)

Chciałem się przyczepić do niezadziałania SHP, ale odpuszczam, bo dobry duch może opętać i automatykę. Stwierdzenie, że są stacje, gdzie maszynista musi się pokazać posterunkowemu ruchu i zawiadowcy – pominę.

A tutaj działa nie tylko duch, ale też organizacja, która na tym duchu i jego mordach zarabia potężny pieniądz…

Punkt dla autora!

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Dunsany rządzi.

Da się ominąć Jędrzejów – sprawdziłem :-)

Da się też przejechać z Warszawy do Gdańska w osiem godzin – sprawdziłam XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Swego czasu dało się też dojechać z Warszawy do Olsztyna w 15 godzin. Z objazdem przez Białystok, ale co tam… xD

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Podobno kiedyś kursował pociąg z Gdańska w Bieszczady, który pod koniec robił się osobowy, a nie pośpieszny. Zdaje się, że cała trasa to coś koło doby. Moi koledzy mówili na niego “masturbator”. Nie sprawdzałam, tylko mi opowiadali.

Babska logika rządzi!

@Tarnina:

Dunsany rządzi.

Nie zrozumiałem :-(

Chodzi o tego kumpla Kiplinga?

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

No, przecież, że nie o jego prawnuka – zielonego metalowca XD (really)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Podobno kiedyś kursował pociąg z Gdańska w Bieszczady, który pod koniec robił się osobowy, a nie pośpieszny. Zdaje się, że cała trasa to coś koło doby. Moi koledzy mówili na niego “masturbator”. Nie sprawdzałam, tylko mi opowiadali.

To budzi wiele pytań, ale chyba nie czuję się na siłach, żeby je zadać… :D

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Pierwsze konkursowe opowiadanie. Gratuluję.

Opowiadanie jest już w bibliotece, więc czuję się zwolniony z uzasadniania swojej potencjalnej nominacji. Humor, ładne, gładkie zdania, trup ściele się gęsto.

Pozdrawiam!

Niedługo tytuły Twoich opowiadań będą długości drabble’a.

Cześć, AP! Dzięki za pozytywny odbiór opka ;)

Niedługo tytuły Twoich opowiadań będą długości drabble’a.

Niestety, ale to jest niemalże maksimum, na co pozwala portal :( Musiałem trochę skrócić tytuł żeby się zmieścił…

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Cezary_Kwadracie, zawsze możesz dać trzy kropki na końcu tego, co się zmieści, a resztę tytułu wrzucić na samym początku tekstu. Stali bywalcy zrozumieją, co chciałeś przekazać i dlaczego musiałeś tak. ;-)

Babska logika rządzi!

Nie, to by był wyłącznie półśrodek… :(

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

http://www.sixwordstories.net/ ^^

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Historia na tyle niesamowita, bym nie oderwała się od lektury przed ujrzeniem kropki po ostatnim zdaniu. A ponieważ cały czas miały miejsce sytuacje wymykające się zdrowemu rozsądkowi, znakomicie wieńczy je zakończenie, które niczego nie wyjaśnia – i to jest horror, co się zowie! ;)

– Na to jestem już troszkę za stary. – Zaśmiałem się. → Zbędna kropka po wypowiedzi, didaskalia małą literą.

Widząc kiwające bez przekonania głowy, dodał – Ponadto wystąpił… -> Widząc kiwające się bez przekonania głowy, dodał: – Ponadto wystąpił…

Mężczyzna nie był w stanie wykrzesać z siebie choćby jednego słowa… → Słów się nie krzesze.

Proponuję: Mężczyzna nie był w stanie wydobyć z siebie choćby jednego słowa…

…zawodzeniem przywodzącym na myśl zwierzę we wnykach u progu żywota. → Chyba miało być: …zawodzeniem przywodzącym na myśl zwierzę we wnykach u kresu żywota.

Do celu zostały dwa wagony. → A może: Od celu dzieliły nas dwa wagony.

…padł na podłogę i zaczął wydawać z siebie spazmatyczne okrzyki. → Zbędny zaimek.

…zwłoki kanara, ułożone w bezbożnej pozie… → Bezbożna poza to jaka?

…wsłuchiwałem się w turkot kół pociągu sunących po szynach. → Koła pociągu nie suną po szynach, więc: …wsłuchiwałem się w turkot kół pociągu toczących się po szynach.

…jedna z tych sytuacji, gdzie trzeba odpuścić. → A może: …jedna z tych sytuacji, kiedy trzeba odpuścić.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Cześć, Regulatorzy! :)

Bardzo Ci dziękuję za taką miłą opinię o tekście :) Przed przystąpieniem do pisania miałem obawy czy uda mi się napisać horror (poprzednia próba, przy okazji konkursu złodziejskiego wyszła… tak sobie :P), dlatego naprawdę cieszą mnie takie recenzje :)

Dziękuję również za łapankę, niemalże wszystkie wskazane babolki poprawiłem zgodnie z Twoimi sugestiami. Została tylko nieszczęsna, “bezbożna poza”.

Bezbożna poza to jaka?

Zła, plugawa, wodząca na myśl Szatana i jego dzieła :) Przy okazji jednego z komentarzy wspominałem już, że nadrabiałem ostatnio zaległości m.in. z Lovecraftem, a tam aż roi się od podobnych metafor… :P Na marginesie, Tarnina podczas bety także zwracała uwagę na ten fragment, ale w tym przypadku niczym Rejtan muszę zaprotestować przeciw jakiejkolwiek zmianie :)

Raz jeszcze dziękuję i pozdrawiam serdecznie :)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Bardzo proszę, Cezary. Miło mi, że mogłam się przydać. :)

Została tylko nieszczęsna, “bezbożna poza”.

Dziękuję za próbę wyjaśnienia mi tego pojęcia, ale cóż, nadal jest ono dla mnie nieczytelne, bo w tekście nie widzę pozy złej, pozy plugawej, pozy wodzącej na myśl Szatana i jego dzieła…

Gdybym gdzieś przeczytała, że w kościele ktoś ściągną spodnie i obnażoną sempiternę wypiął w stronę ołtarza, to owszem, byłaby to poza ze wszech miar bezbożna, bo Bogu mocno urągająca. Natomiast wzmianka, że zwłoki kanara leżą ułożone w bezbożnej pozie, nic mi nie mówi. :(

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Właściwie odpowiadając na Twoje wątpliwości, Regulatorzy, nieświadomie wymyśliłem mniej niejasną metaforę, tak myślę…

Niniejszym, bezbożna poza została przemianowana na pozę wodzącą na myśl Szatana i jego dzieła :)

Miło mi, że mogłam się przydać. :)

Jak zawsze :)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Makabryczny ten brak oczu, ale opowiadanie super.

Podoba mi się pomieszanie zwyczajności podroży (z precyzyjną trasą) i szaleństwa dokoła.

Przeszkadzało mi słowo kanar, bo kojarzy mi się z kontrolerami biletów w tramwajach, a nie z poczciwym konduktorem.

W zakończeniu nie zrozumiałam, czy to narrator był tym urzędnikiem?

W dół urwiska, w stronę przepaści, na samym jej brzegu...

Hej, Ambush! Dziękuję za wizytę, super, że opowiadanie Ci się spodobało;)

Przeszkadzało mi słowo kanar, bo kojarzy mi się z kontrolerami biletów w tramwajach, a nie z poczciwym konduktorem.

Też nie jestem fanem tego określenia, ale jest zgodne ze słownikiem żargonu kolejowego podlinkowanym w wątku konkursowym…

W zakończeniu nie zrozumiałam, czy to narrator był tym urzędnikiem?

Narrator był zwłokami, które Piotr odnalazł na samym początku opowiadania. Urzędnik (we wcześniejszej wersji opowiadania był to Prowadzący) to inna postać, którą narrator podsłuchał w krótkofalówce konduktora ;)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Właściwie odpowiadając na Twoje wątpliwości, Regulatorzy, nieświadomie wymyśliłem mniej niejasną metaforę, tak myślę…

Niniejszym, bezbożna poza została przemianowana na pozę wodzącą na myśl Szatana i jego dzieła :)

Cóż, Cezary, mimo Twoich wysiłków przybliżenia mi sprawy, nadal nie wiem, jak wyglada poza wodząca na myśl Szatana i jego dzieła.

Poza to określone ułożenie ciała, a ja nadal nie umiem sobie imaginować, w jaki sposób leżący trup konduktora może wodzić na myśl Szatana i jego dzieła, i czy ktoś martwy, może w ogóle kogoś wodzić.

Proponuję: Zdeformowane zwłoki kanara leżące w pozie przywodzącej na myśl dzieło Szatana, ponuro spoglądały na mnie z podłogi.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dziękuję za próbę wyjaśnienia mi tego pojęcia, ale cóż, nadal jest ono dla mnie nieczytelne, bo w tekście nie widzę pozy złej, pozy plugawej, pozy wodzącej na myśl Szatana i jego dzieła…

Albo dlatego, że łączność frazeologiczna tak się nie układa…

bezbożna poza została przemianowana na pozę wodzącą na myśl Szatana i jego dzieła :)

Pokaż mi to w księdze słowa Bożego, znaczy, u Lovecrafta XD

Poza to określone ułożenie ciała, a ja nadal nie umiem sobie imaginować, w jaki sposób leżący trup konduktora może wodzić na myśl Szatana i jego dzieła, i czy ktoś martwy, może w ogóle kogoś wodzić.

Nie może wodzić, bo nie jest matką gąską (zwłaszcza martwy). Na myśl może przywodzić ^^

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Regulatorzy, Tarnino

Oczywiście macie rację, poprawilem zgodnie z sugestią. Poprawna pisownia jest wazniejsza niz wyobrazenia autora ;)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Cezary, wyobraźnia twórcy jest niezmiernie ważna, ale uważam, że fakt, iż się jej kurczowo nie trzyma, bardzo dobrze świadczy o autorze. :D

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Cezary, wyobraźnia twórcy jest niezmiernie ważna, ale uważam, że fakt, iż się jej kurczowo nie trzyma, bardzo dobrze świadczy o autorze. :D

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Cześć,

Opowiadanie nieźle przemyślane, fajnie napisane (język) i ciekawe. Jest trochę grozy i zagadka, w sumie kryminalno-fantastyczna.

Nie jest to do końca w stylu Grabińskiego, bo jednak u niego “trup nie ściele się gęsto”, a dominuje tajemnica, dość powolne budowanie akcji, elementy makabry/ morderstwa itp. występują raczej sporadycznie.

Natomiast mi osobiście końcówka nie przypadła zbyt mocno do gustu, ale być może dlatego, że spodziewałem się czegoś innego, sam nie wiem do końca czego:)

Powodzenia w konkursie, pozdrawiam.

Cześć, JPolsky! Dziękuję za wizytę I podzielenie się wrażeniami z lektury;)

Nie jest to do końca w stylu Grabińskiego, bo jednak u niego “trup nie ściele się gęsto”, a dominuje tajemnica, dość powolne budowanie akcji, elementy makabry/ morderstwa itp. występują raczej sporadycznie.

Pełna zgoda. Przeczytalem podlinkowane w wątku konkursowym opowiadania Grabińskiego i prawdę mówiąc niezbyt mi podeszło. Dlatego postanowiłem podejść do zagadnienia konkursowego po swojemu ;)

Natomiast mi osobiście końcówka nie przypadła zbyt mocno do gustu, ale być może dlatego, że spodziewałem się czegoś innego, sam nie wiem do końca czego:)

Oryginalnie była nieco bardziej odjechana, ale Betujący (słusznie) zwrócili uwagę na zbyt groteskowy wydźwięk:)

Raz jeszcze dziękuję i pozdrawiam;)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Kurczę, lubię Twoje opka, ale przyznam, że to mi nie do końca podeszło. Językowo nie mam się do czego przyczepić, historia się klei (choć przyznam, że wysłanie do pociągu jedynie dwóch gliniarzy i ich szybciutka rejterada średnio mnie przekonują), jest dobrze opowiedziana. Brakuje mi Twojego charakterystycznego poczucia humoru i absurdu. Kto powiedział, że w grozie nie można? ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Cześć, Irko! :) Szkoda, że tym razem opko nie trafiło w Twój gust, ale fajnie, że dostrzegasz też pozytywy ;)

(choć przyznam, że wysłanie do pociągu jedynie dwóch gliniarzy i ich szybciutka rejterada średnio mnie przekonują)

Tam jest więcej policjantów, ale odzywają się tylko dwaj :P W jednej z wcześniejszych wersji opowiadania było to bardziej czytelne ;)

Kto powiedział, że w grozie nie można? ;)

Przy okazji opowiadania na konkurs złodziejski średnio co drugi czytelnik wyrażał niezadowolenie z pomieszania stylów ;P

Brakuje mi Twojego charakterystycznego poczucia humoru i absurdu.

Prawdę powiedziawszy także wolę pisać teksty przepełnione absurdem, ale w tym konkursie mi nie pasowała taka koncepcja… W ramach zadośćuczynienia mogę Ci polecić mój poprzedni tekst, w którym absurd wylewa się każdym otworem :P – https://www.fantastyka.pl/opowiadania/pokaz/31862

Pozdrawiam i dziękuję za komentarz :)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Kto powiedział, że w grozie nie można? ;)

Eeee… ja bym powiedziała, ale Lafferty się nie zgadza, tak, że…

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Hej, cezary_cezary.

Opowiadanie poprawne językowo, na początku czułem grozę, potem coraz mniej, ciekawe podejście. Może gdyby nie wyjaśniać, o co w tym wszystkim chodzi, byłoby jeszcze ciekawiej?:)

Pozdrawiam, feniks103.

audaces fortuna iuvat

Cześć, Feniksie! Dziękuję za odwiedziny i komentarz;)

Może gdyby nie wyjaśniać, o co w tym wszystkim chodzi, byłoby jeszcze ciekawiej?:)

Myślałem o tym, ale nauczony doświadczeniami z innymi tekstami uznałem, że jednak trochę wyjaśnię;)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Chyba bardziej “Nocny pociąg z mięsem” niż Grabiński, ale zdecydowanie groza kolejowa :) Fajny zabieg z podawaniem czasu, czuć napięcie, gdy zbliżamy się do do finału, do tego ładnie to współgra z tematyką podróży pociągiem; podróżą w ustalonym przedziale czasu.

Podobałoby mi się trochę bardziej, gdyby początek był nieco dłuższy, mamy niby dwie scenki z bohaterami, ale to niemal same dialogi i mijają szybko, a potem fabuła nabiera pędu bardzo nagle. To niezwykle osobisty zarzut, bo ja w horrorach najbardziej lubię początki, gdy groza jest niejasna (wiadomo, potwór jest najstraszniejszy, dopóki go nie zobaczymy :)

Dzięki za wizytę I komentarz, Reinee :)

Chyba bardziej “Nocny pociąg z mięsem” niż Grabiński, ale zdecydowanie groza kolejowa :)

Grunt, że groza ;)

Z tym początkiem, rozumiem Twój punkt widzenia. Z tym, że moim założeniem była dynamika wydarzeń, więc przeciąganie tych spokojniejszych fragmentów nie wchodziło w grę;)

Pozdrawiam serdecznie;)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Cześć, Cezary!

Zaczynam przygodę z tym konkursem – nie leży w moich sferach zainteresowań, ale że również zamierzam wziąć udział, to trochę poczytam i pokomentuję ;) Natomiast zaznaczam, że rzadko mnie groza w tekstach rusza.

Wejście ciekawe, może trochę szkoda, że później już się postacie ze wstępu nie pojawiają, ale to nic takiego.

Przejście do pociągu, przedstawienie głównego bohatera i zawiązanie akcji idzie dobrze i przyjemnie. Potem zaczynasz wrzucać pierwsze niepokojące znaki, w międzyczasie dorzucając historię o morderczym dróżniku i to mi się wszystko bardzo podoba.

Natomiast późniejsza makabra już mnie niezbyt ruszyła. Z jednej strony to moja horroro-odporność, z drugiej wydaje mi się, że powybijałeś postacie nic nieznaczące. Myślę, że trochę zabrakło miejsca i wysiłków na zbudowanie lepszej atmosfery zagrożenia dla głównego bohatera.

Natomiast końcówka mi nie podeszła. Chyba wolałbym niewyjaśnione, a tu jest takie trochę wyjaśnione, a trochę jednak nie. Jakaś ponura korpo, która jednak musi operować siłami nadprzyrodzonymi. Konkretny mix!

Natomiast czytało się bardzo przyjemnie – dobrze napisane, to i czas dobrze spędzony.

Pozdrówka i powodzenia w krokusie!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Hej, Krokusie!

Dzięki za wizytę i rozbudowany komentarz, super, że lektura była przyjemna :)

Natomiast późniejsza makabra już mnie niezbyt ruszyła. Z jednej strony to moja horroro-odporność, z drugiej wydaje mi się, że powybijałeś postacie nic nieznaczące

Tak technicznie, to wprost jest mowa o czterech trupach, w tym narratora (ale w dwóch ujęciach, bo to jego zwłoki napotyka Piotr) i konduktora. Także połowa morderstw dotyczy postaci istotnych :P Ale może rzeczywiście, nie było potrzeby mordowania. Na przyszłość będę miał to na uwadze :)

Chyba wolałbym niewyjaśnione, a tu jest takie trochę wyjaśnione, a trochę jednak nie. Jakaś ponura korpo, która jednak musi operować siłami nadprzyrodzonymi. Konkretny mix!

W pierwszej wersji tekstu wyjaśniłem wszystko wręcz łopatologicznie, ale za namową Betujących trochę to zmieniłem. Z drugiej strony, zbyt duże niedopowiedzenie też mogłoby stanowić zarzut. Stąd ostatecznie uznałem, że zastosuję półśrodek :)

Dziękuję i również pozdrawiam! :)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Podobało mi się, zwłaszcza klamra ze zwłokami wypadającymi z pociągu. W opowiadaniu w zasadzie od samego początku aż do końca nic nie jest nieoczywiste, nie wiedziałam nigdy, co się wydarzy w następnym akapicie, dlatego czytałam z zaciekawieniem. Tekst jest baaardzo kolejowy, ma też ciekawy klimat. No i z pewnością nosi cechy kryminału, a choć nie przepadam za kryminałami, to tu podczas czytania mi się nie nudziło. Mimo, że tekst jest o morderstwach, to odniosłam wrażenie, że całość jest w dość lekkim tonie, ale jednak udało się osiągnąć taki efekt, że nie gryzie się to ze sobą. Końcówka z przymrużeniem oka – ona akurat jakoś mi nie podeszła, czułam się nieco rozczarowana, że to wszystko było dla wyświetleń. Myślałam też, że Agnieszka odegra ważniejszą rolę w tekście, skoro tak dużo miejsca zostało jej poświęcone. Ogółem jednak tekst jest zgrabny, wciągający i myślę, że bardzo pasuje do tego konkursu.

Hej, Sonato :)

Fajnie, że wpadłaś;) super, że znajdujesz w tekście tyle pozytywów, to miłe;)

Końcówka z przymrużeniem oka – ona akurat jakoś mi nie podeszła, czułam się nieco rozczarowana, że to wszystko było dla wyświetleń.

W tym temacie zdania ekspertów są podzielone, części czytelników się podobała, innym nie. Mi osobiście bardzo zależało żeby ten wątek się znalazł (oryginalnie w innej wersji, ale beta pozwoliła dopracować koncepcję). Taki element krytyki społecznej na sam koniec tekstu ;) Kończąc inaczej w zasadzie pozostałby slasher bez większego przesłania;)

Z drugiej strony, doskonale rozumiem, że nie każdemu takie zakończenie musi odpowiadać. Serdecznie dziękuję Ci za Twoją opinie :)

Ps. Mam w planach zajrzeć do Twojego tekstu w najbliższym czasie, więc… do zobaczenia;)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Rzeczywiście, całkiem wartki tekst ;)

Podobała mi się konstrukcja – na początku haczyk, później dopiero pełnoprawny początek opowieści.

Fabularnie klasyka. Grozy ja akurat nie uświadczyłem (choć zdania są chyba w tej kwestii rozbieżne), ale trup ściele się gęsto, więc niech będzie, że horror.

Mnie również Agnieszka zdała się nazbyt epizodyczna – właściwie istnieje tylko po to, by Rafał usłyszał legendę o dróżniku. Równie dobrze mógł ją zasłyszeć od kogoś obcego przy okazji, wyszłoby na jedno.

Pzdr, powodzenia w konkursie :)

"Tam, gdzie nie ma echa, nie ma też opisu przestrzeni ani miłości. Jest tylko cisza."

Hej, CountPrimagen!

Dzięki za lekturę i komentarz ;)

Grozy ja akurat nie uświadczyłem (choć zdania są chyba w tej kwestii rozbieżne)

Ano właśnie. Trochę jak w starym powiedzeniu, że jeden rabin powie tak, drugi rabin powie nie ;)

Mnie również Agnieszka zdała się nazbyt epizodyczna – właściwie istnieje tylko po to, by Rafał usłyszał legendę o dróżniku. Równie dobrze mógł ją zasłyszeć od kogoś obcego przy okazji, wyszłoby na jedno.

Jeszcze pojawiła się w scenie przy kabinie maszynisty, ale rzeczywiście, mogłem poświęcić jej więcej znaków zważywszy na szerokie wprowadzenie postaci. Z drugiej strony, legenda o dróżnika była na tyle nieprawdopodobna, że powinna ją opowiedzieć osoba z jakiegoś względu istotna dla narratora. Jakby ją opowiedział przypadkowy pasażer, to pewnie narrator by jej do końca nie wysłuchał. Niemniej, dziękuje za opinię w tej kwestii, będę wyciągał wnioski na przyszłość;)

Pozdrówka! :)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

Hej!

Brakowało mi tych tytułów. :)

W pierwszej części trochę gryzie mi się ta ciekawość z zostawieniem dzieci, hm… :D No bo wiesz, tu coś wylatuje z pociągu, a Piotr zostawia dzieci same w aucie? Ale poza tym klimatyczne.

jedzie? Jestem idiotą, przecież ta informacja wyświetla się nad fotelem.

Ja bym dała od osobnej linijki to od „Jestem idiotą”, bo skoro myśli to nie mówi.

Mamy pociąg, są pasażerowie, którzy flirtują (ach, brak zasięgu pomaga), czyta się dobrze, gdzieś tam słyszymy historię, dość prostą, ale nieźle wplecioną.

Moja towarzyszka najwyraźniej zaczęła przysypiać, z głową opartą na moim ramieniu

Powtórzenie rzuca się w oczy, może dać Agnieszka, a dalej jak masz imię to je zastąpić dziewczyną, albo zostawić, bo imię to imię. ;)

dodał – Ponadto wystąpił globalny problem z systemem łączności i ogólnie z telefonią.

Tutaj powinno być:

dodał: – Ponadto

panu – Konduktor

Tu najpierw mamy wypowiedź, później prowadzi, więc zrobiłabym kropkę po „panu”.

Można było spodziewać się takiej reakcji. Ostatecznie, nikt normalny nie byłby gotowy na taki widok.

Hm, tu za bardzo tłumaczysz. Rafał sam ledwo co zobaczył zwłoki, a zamiast jego odczuć, mamy na chłodno wyjaśnienie reakcji kobiety.

postanowili zniknąć z powierzchni Ziemi

Trochę na wyrost, bo przecież znikają z pociągu.

Scena z dziewczyną – robi się ciekawie, demon widocznie opętał kolejną osobę. Zaintrygowało mnie, jak to rozwiążesz, co wyjdzie na końcu. Mam mocne skojarzenie z „Morderstwem w Orient Expressie”, nie wiem czemu, bo inne realia, ale też ktoś w rodzaju detektywa, który musi rozwiązać zagadkę. Lubię zagadki w pociągach, mimo że motyw dość znany. ;)

Trochę w opisach za dużo tłumaczysz, np. jak spoliczkował to dopisek, że chciał, aby oprzytomniała (a można się tego domyślić), podobnie jak wtrącenie, że coś w tonie głosu sprawiło, że konduktor za nim poszedł. No chyba bohater mający znaleźć mordercę nie myśli, czemu ktoś za nim idzie. Ten drugi opis to bardziej z narracji trzecioosobowej.

Scena z chłopcem bardzo klimatyczna, podoba mi się, jest tak jak u Grabińskiego, coś się dzieje, widać, że z chłopcem coś jest nie tak, ale nie wiemy co, uchwyciłeś ten moment grozy, aż go poczułam.

Zbliżający się pasażerowie jak zombie.

Spokojnie, właśnie próbujemy… – usiłowałem wytłumaczyć.

Kurczę, no wiemy, że on próbuje tłumaczyć i powstaje nam takie powtórzenie. Można by nawet dać bez nikogo, tak naprawdę informacja, czy mówi to Rafał czy konduktor, nie ma większego znaczenia, bo linijkę dalej ktoś zadaje pytanie i wiadomo, że to Rafał usiłował tłumaczyć.

dziękujemy za zaufanie i wybór kolei państwowych za waszego przewoźnika obsługującego kolejowe dalekobieżne przewozy pasażerskie.

Na tym parsknęłam. To miało być w zamierzeniu zabawne czy tylko ja mam taki spaczony humor? XD

Bohater nie wie, dlaczego to się dzieje i stawia dobre pytania – czemu ktoś robi coś niewinnym pasażerom? Tak nie można, to bez sensu, aż pojawia się demon i jego też zabija. Rafał wypada i już wiemy, kto był tym, co wyleciał na początku, zgrabnie połączone.

Oo, czyli na koniec mamy takiego „wiedźmina” albo łowcę. :) Albo przekupione służby, oczywiście.

Fajnie zakończone, podobało mi się, bo jest tu pole do interpretacji.

Trochę zabrakło mi większego elementu grozy albo zaskoczenia, tak jak w momencie pokazania tego chłopca, szkoda, że ten wątek się urwał i nic z tego nie wynikło. Zdziwiło mnie też, że nie ma tu Twoich absurdalnych pomysłów, bo przemycenie drobnego smaczku byłoby ciekawe. Ale to nie zarzut, po prostu w takim opowiadaniu nietypowa akcja też by pasowała. :)

Pozdrawiam serdecznie,

Ananke

Hej, Ananke! Dzięki za wizytę i rozbudowany komentarz :) Babolki poprawiłem :D

No bo wiesz, tu coś wylatuje z pociągu, a Piotr zostawia dzieci same w aucie?

Bo ciekawość to pierwszy stopień… :)

Trochę na wyrost, bo przecież znikają z pociągu

Coś w tym jest, ale nie mam lepszego pomysłu, więc tutaj zostawię, jak jest :)

Na tym parsknęłam. To miało być w zamierzeniu zabawne czy tylko ja mam taki spaczony humor? XD

To miało być takie absurdalno – niepokojące, więc parsknięcie ma sens :D Druga sprawa, że osobiście uwielbiam czarny humor, więc możliwe, że nasze spaczenie się tutaj spotkało :P

Fajnie zakończone, podobało mi się, bo jest tu pole do interpretacji.

I liczba czytelników usatysfakcjonowanych zakończeniem ponownie dobiła do tych rozczarowanych :D

Trochę zabrakło mi większego elementu grozy albo zaskoczenia, tak jak w momencie pokazania tego chłopca, szkoda, że ten wątek się urwał i nic z tego nie wynikło.

Chłopiec był tylko, z braku lepszego określenia, rekwizytem do budowania napięcia.

Zdziwiło mnie też, że nie ma tu Twoich absurdalnych pomysłów, bo przemycenie drobnego smaczku byłoby ciekawe. Ale to nie zarzut, po prostu w takim opowiadaniu nietypowa akcja też by pasowała. :)

Po opowiadaniu na konkurs złodziejski zaprzestałem takich eksperymentów. Poza tym, Tarnina by na mnie nakrzyczała :P Natomiast, jeżeli brakuje Ci takich klimatów to zapraszam do tekstu o zakupoholizmie :P

Pozdrówka! :)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”