Ludzieść

Wszyst­ko po­tra­fi mówić. Cicho gwa­rzą zia­ren­ka pia­sku tkwią­ce mię­dzy pły­ta­mi chod­ni­ko­wy­mi. Źdźbła trawy i ka­wał­ki kory pro­wa­dzą dłu­gie nocne roz­mo­wy. Wie­ko­we fi­li­żan­ki, złusz­czo­na farba na szaf­kach ku­chen­nych i sta­ro­daw­na ka­wiar­ka ga­da­ją jak na­ję­te. Małe miesz­ka­nie, które Do­mi­nik odzie­dzi­czył po babci, drży od szep­tów i śmie­chów.

Sły­szał to, od kiedy pa­mię­ta.

– Masz na bro­dzie pastę do zębów – po­in­for­mo­wa­ła go dziu­ra­wa ce­ra­ta w kratę, kiedy wy­cho­dził z kuch­ni.

Przej­rzał się w lu­strze. Rze­czy­wi­ście, po­ni­żej ust wid­nia­ły białe smugi. Zmył pastę i po­szedł do swo­je­go po­ko­ju.

Wtedy rzu­ci­ła mu się w oczy ko­lej­na dziur­ka.

Była wiel­ko­ści głów­ki od szpil­ki, ale wy­raź­nie się od­ci­na­ła na tle ciem­nej okle­iny. Drżą­cy­mi rę­ka­mi wy­grze­bał z szu­fla­dy taśmę i sta­ran­nie ode­rwa­nym ka­wał­kiem uni­ce­stwił dziur­kę. Wy­pu­ścił wolno po­wie­trze, upew­nia­jąc się, że całe okno jest szczel­nie za­kle­jo­ne.

– Nic już nie tam ma, nie­bez­pie­czeń­stwo mi­nę­ło – za­drwi­ło łóżko.

Usiadł do pracy. Na szczę­ście był pro­gra­mi­stą, pra­co­wał zdal­nie i nie mu­siał cho­dzić do biura. Mijał czwar­ty mie­siąc, odkąd ostat­ni raz opu­ścił miesz­ka­nie. Chyba nigdy nie było tak źle.

Na­uczył się roz­ma­wiać ze wszyst­kim oprócz ludzi. Od nich chciał­by się zna­leźć naj­da­lej, jak to tylko moż­li­we. Naj­le­piej w prze­strze­ni ko­smicz­nej, oto­czo­ny pust­ką, w któ­rej nie ma ni­ko­go wię­cej. Fa­lu­ją­cą cza­so­prze­strze­nią obie­cu­ją­cą do­sko­na­łą ciszę. Pra­gnął prze­mie­rzać ga­lak­ty­kę jak jedna z pla­net po­zba­wio­nych słoń­ca albo jak czar­na dziu­ra, któ­rej żaden te­le­skop ludz­ko­ści nigdy nie wy­kry­je.

Po­dob­no, kiedy ktoś bar­dzo cze­goś pra­gnie, może to do­stać, pod wa­run­kiem, że jego pra­gnie­nie jest wy­star­cza­ją­co silne. Do­mi­nik bar­dzo, bar­dzo mocno pra­gnął. Nigdy nie miał więk­sze­go ma­rze­nia. Chyba nikt na świe­cie nie pra­gnął ni­cze­go moc­niej.

Głód do­świad­cze­nia ko­smicz­nej pust­ki go obez­wład­niał. Go­dzi­na­mi nie był w sta­nie ode­rwać od niej myśli. Są­dził, że jego gor­li­we po­żą­da­nie mo­gło­by ro­ze­rwać Zie­mię od środ­ka. I być może od­ci­snę­ło gdzieś w od­le­głej ga­lak­ty­ce swój ślad. Może tam da­le­ko po­wsta­ła czar­na dziu­ra, spa­li­ła się pla­ne­ta albo zga­sła gwiaz­da.

Cza­sa­mi leżał na łóżku, wy­obra­ża­jąc sobie, jak tkwi w próż­ni ni­czym jedna z gwiazd. Czę­sto oglą­dał filmy i czy­tał ar­ty­ku­ły na temat wszech­świa­ta. Pro­wa­dził z ży­ran­do­lem dłu­gie roz­mo­wy o ko­smo­sie, po­nie­waż ży­ran­dol rów­nież in­te­re­so­wał się te­ma­tem i był świet­nym part­ne­rem fi­lo­zo­ficz­nych dys­put.

Do­mi­nik za­pa­trzył się w miej­sce, które przed chwi­lą za­kle­ił. Nagle przy­po­mniał mu się Seba, zna­jo­my od wódki z cza­sów, kiedy życie było jesz­cze nor­mal­ne. Se­ba­stian po wy­pi­ci trun­ku sta­wał się fi­lo­zo­fem. Dawno temu, w nie­dziel­ny wie­czór, pili na murku za szko­łą. Choć od wielu lat nie byli już jej ucznia­mi, wciąż tu przy­cho­dzi­li. Kiedy pierw­sza flasz­ka się skoń­czy­ła, Seba otwo­rzył ko­lej­ną, wypił łyk i wy­cią­gnął bu­tel­kę w stro­nę Do­mi­ni­ka, ten jed­nak po­krę­cił głową.

– Jutro bę­dziesz ża­ło­wał – po­wie­dział, gdy zo­ba­czył, jak Seba chle­je dalej.

Zna­jo­my wzru­szył ra­mio­na­mi i we­ssał ko­lej­ny łyk, a potem się skrzy­wił.

– Twoje ciało, twoja de­cy­zja – burk­nął Do­mi­nik. – To cie­bie jutro bę­dzie bolał łeb.

Seba nagle wzdry­gnął się kon­wul­syj­nie.

– To strasz­ne, co nie? – za­py­tał ochry­płym gło­sem.

– Kac? No, jasne, dla­te­go ja już nie… – za­czął Do­mi­nik, ale Seba mu prze­rwał.

– Nie to. To strasz­ne, że tylko ja… de­cy­du­ję, co robię. Wiesz, o co cho­dzi? Tylko ja ru­szam moimi rę­ka­mi, no­ga­mi, tylko ja de­cy­du­ję, czy pójdę w lewo, czy w prawo, tylko ja po­sta­no­wi­łem pić dzi­siaj do oporu. To jest strasz­ne.

Do­mi­nik spoj­rzał w prze­krwio­ne oczy zna­jo­me­go. Pod nimi pęcz­nia­ły worki, skóra na po­licz­kach była szara i na­pię­ta. Prze­ra­ził go tro­chę ten widok. Tym­cza­sem Seba gadał dalej:

– To strasz­ne, że de­cy­zja o mnie na­le­ży do kogoś tak nie­kom­pe­tent­ne­go w tej spra­wie, czyli do… mnie. Ja… nie chciał­bym być z tym sam. Sam z moim cia­łem, sam ze mną…

– Co ty ga­dasz? Chciał­byś mieć bliź­nia­ka sy­jam­skie­go? – za­py­tał Do­mi­nik.

– Nie cho­dzi o to… A zresz­tą, nie wiem. Może i tak.

Do­mi­nik po­że­gnał się i od­szedł, tego dnia nie miał ocho­ty na pi­jac­kie wy­nu­rze­nia Seby. Po tej roz­mo­wie jesz­cze tylko czte­ry razy spo­tka­li się na wódce, póź­niej Do­mi­nik za­czął ogra­ni­czać kon­tak­ty mię­dzy­ludz­kie.

W po­ko­ju uno­si­ła się ohyd­na woń. Zmarsz­czył nos i się ro­zej­rzał.

Pod­czas izo­la­cji w miesz­ka­niu brak je­dze­nia czy in­nych rze­czy nie sta­no­wił wiel­kie­go pro­ble­mu – miał za­pa­sy i w każ­dej chwi­li mógł sobie coś jesz­cze za­mó­wić. Naj­więk­szym pro­ble­mem były śmie­ci. Le­ża­ły wszę­dzie – na łóżku, biur­ku i pod­ło­dze, na fo­te­lach, pa­ra­pe­tach, wszyst­kich sto­łach, wy­peł­nia­ły ko­mo­dę, wy­sy­py­wa­ły się z szaf­ki pod zle­wem w kuch­ni, gdzie kosz dawno temu się prze­peł­nił. Za­pach sta­wał się nie do znie­sie­nia. A Do­mi­nik lubił czy­stość. Nie miał może na tym punk­cie ob­se­sji, ale nie mógł już pa­trzeć na to wy­sy­pi­sko.

W do­dat­ku śmie­ci upar­cie mil­cza­ły. Mógł po­roz­ma­wiać ze wszyst­ki­mi przed­mio­ta­mi, tylko nie z nimi. Ty­sią­ce razy za­da­wał sobie py­ta­nie „dla­cze­go”, ty­sią­ce razy pró­bo­wał na­wią­zać kon­takt, ale nic to nie dało.

– Coś cię drę­czy – stwier­dzi­ła zmar­twio­na dru­kar­ka.

– Świat – mruk­nął Do­mi­nik.

Na­praw­dę długo my­ślał nad tym, jak się ich po­zby­wać bez kon­tak­tu z ludź­mi. Nie wy­rzu­ci prze­cież przez okno, zresz­tą nie zniósł­by na­głe­go bły­sku pro­mie­ni słoń­ca ani świa­teł nocy, tych la­tar­nia­nych i tych księ­ży­co­wych.

Część śmie­ci pró­bo­wał spusz­czać w to­a­le­cie, część spa­lić w wan­nie, ale na dłuż­szą metę to się nie spraw­dza­ło. Po­wi­nien wyjść. Mó­wi­ły mu to lo­dów­ka, pral­ka, ję­czą­cy kosz w kuch­ni.

Gdy skoń­czył pracę, długo leżał w łóżku, w ob­ję­ciach koł­dry. Tro­chę się zdrzem­nął, a wie­czo­rem wstał. Za­czął zbie­rać śmie­ci ze wszyst­kich po­miesz­czeń i pa­ko­wać je w worki.

Do­cho­dzi­ła druga w nocy, gdy skoń­czył. W przed­po­ko­ju le­ża­ła teraz górka ogrom­nych czar­nych wor­ków, a Do­mi­nik za­sta­na­wiał się, czy kie­dy­kol­wiek opusz­czą to miesz­ka­nie.

***

Pierw­sze wzmian­ki o Lu­dzie­ści po­ja­wi­ły się w me­diach w oko­li­cach Wiel­ka­no­cy. Do­mi­nik nie za­mie­rzał w żaden spo­sób świę­to­wać tego dnia, cie­szył się jed­nak, że bę­dzie miał wię­cej wol­ne­go czasu. Wyj­ście z domu, by wy­rzu­cić śmie­ci, za­pla­no­wał wła­śnie wtedy. W nocy, mię­dzy po­nie­dział­kiem a wtor­kiem. Nie był pe­wien, czy ten wła­śnie ter­min jest naj­lep­szy, ale mu­siał w końcu jakiś wy­brać. 

Kilka dni przed Wiel­ka­no­cą Do­mi­ni­ka obu­dził po­twor­nie za­ci­śnię­ty żo­łą­dek. Leżał przez jakiś czas, za­sta­na­wia­jąc się, czy to ze stra­chu przed tym, że dzień wy­rzu­ce­nia śmie­ci zbli­żał się bez­li­to­śnie, czy też je­dze­nie kon­serw wresz­cie się na nim ze­mści­ło. Zro­bił gorz­ką her­ba­tę za­miast kawy i za­siadł przed ekra­nem kom­pu­te­ra z za­mia­rem prze­czy­ta­nia po­ran­nych wia­do­mo­ści.

Her­ba­ta za­czę­ła się z nim dro­czyć, mó­wiąc, że pije ją tylko, gdy jest chory i wtedy Do­mi­nik po raz pierw­szy zo­ba­czył po­śród new­sów nie­wy­raź­ne zdję­cie Lu­dzie­ści. Przed­sta­wia­ło ulicę du­że­go mia­sta, dziw­nie jed­nak opu­sto­sza­łą, mimo tego, że fo­to­gra­fię zro­bio­no w biały dzień. Nie to jed­nak było naj­bar­dziej nie­po­ko­ją­ce. W od­da­li, po­środ­ku zdję­cia, po ulicy peł­zło coś na­gie­go, prze­dziw­ne­go w swej bez­kształt­no­ści.

„Nie­po­ko­ją­ce zja­wi­sko w Gre­cji” – gło­sił na­głó­wek.

Do­mi­nik nie zwró­cił więk­szej uwagi na newsa i nawet nie klik­nął w link. Za­czy­tał się w dłu­gim ar­ty­ku­le na temat wy­ko­rzy­sty­wa­nia SI przez kor­po­ra­cje w Chi­nach, a potem mu­siał zająć się pracą. Kilka go­dzin póź­niej spo­żył ma­kre­lę z pusz­ki, bo­wiem żo­łą­dek już się roz­luź­nił, a na­stęp­nie obej­rzał film do­ku­men­tal­ny o ko­smo­sie. Do­pie­ro wie­czo­rem po­now­nie przej­rzał wia­do­mo­ści.

Teraz news o Lu­dzie­ści wy­świe­tlał się jako pierw­szy. Dużą czcion­ką na­pi­sa­ne było: „Czy to ko­niec świa­ta? Lu­dzieść wchła­nia coraz wię­cej osób”. Nad ty­tu­łem znów umiesz­czo­no zdję­cie, lecz tym razem zro­bio­ne z bli­ska. Nagie ku­rio­zum pre­zen­to­wa­ło się na nim znacz­nie wy­raź­niej. Do­mi­nik za­uwa­żył wy­sta­ją­ce z po­fał­do­wa­nej skóry dzie­siąt­ki ludz­kich rąk. Były też nogi, głowy, po­ślad­ki a nawet za­sło­nię­te pik­se­la­mi ge­ni­ta­lia. Bez za­sta­no­wie­nia klik­nął w tytuł.

Zo­stał prze­nie­sio­ny na stro­nę z ar­ty­ku­łem, nad któ­rym umiesz­czo­no film. Wideo uru­cho­mi­ło się au­to­ma­tycz­nie. Dzi­wac­two ze zdję­cia to­czy­ło się po­wo­li po ulicy ni­czym kula śnie­go­wa, zaj­mu­jąc pra­wie całą sze­ro­kość dwu­pa­smów­ki. Na na­gra­niu sły­chać było wrza­ski. Lu­dzie ucie­ka­li w po­pło­chu, sa­mo­cho­dy ru­sza­ły z pi­skiem opon.

– Lu­dzieść, bo tak ją po­tocz­nie na­zwa­no, po­ja­wi­ła się dzi­siaj rano w Cha­ida­ri, mia­stecz­ku w Gre­cji po­ło­żo­nym na pół­noc­ny za­chód od Aten – mó­wi­ła dzien­ni­kar­ka. – Nie wia­do­mo, czym jest ani jak po­wsta­ła. Po­chło­nę­ła już około trzy­dzie­stu osób. Dzi­wacz­ny wy­twór wy­glą­da, jakby skła­dał się z… ludzi. Stąd jego nazwa.

Na na­gra­niu Do­mi­nik wi­dział teraz chu­de­go ko­le­sia z bro­daw­ką koło oka. Koleś za­czął mówić po grec­ku, a lek­tor tłu­ma­czył jego słowa.

– Isto­ta naj­wy­raź­niej jest pew­ne­go ro­dza­ju pa­so­ży­tem. Gdy do­tknie ciała czło­wie­ka, wchła­nia go i ro­śnie. Mamy do czy­nie­nia z zu­peł­nie obcą bio­lo­gią. Jest to coś, z czym nigdy się nie mie­rzy­li­śmy. Nie wiemy, co się dzie­je z po­chło­nię­ty­mi ludź­mi, czy są dalej świa­do­mi, czy nie. Dla­te­go nie strze­la­my.

Koleś znik­nął, na­gra­nie uka­za­ło mo­ment, kiedy do akcji wkro­czy­ło już woj­sko. Żoł­nie­rze ze strzel­ba­mi w po­go­to­wiu, ce­lu­jąc w zbli­ża­ją­cą się Lu­dzieść. Przed nimi usta­wio­no wy­so­kie ba­rie­ry. Na twa­rzach widać było wa­ha­nie. Bez­kształt­ny twór do­tarł do ba­rier, a wtedy… po pro­stu je po­chło­nął. Na­stęp­nie ele­ment ciała, który naj­wy­raź­niej wła­śnie stra­wił ba­rie­ry, wy­dłu­żył się na kil­ka­na­ście me­trów, ni­czym bły­ska­wicz­nie na­dmu­cha­ny ma­te­rac. Grec­cy żoł­nie­rze, za­miast użyć strzelb, za­czę­li ucie­kać. Do­mi­nik pa­trzył na to z unie­sio­ny­mi brwia­mi. Za­wsze iry­to­wa­ło go nie­zde­cy­do­wa­nie. Dla­cze­go każdy tak się bał pod­jąć de­cy­zję? Dla­cze­go tak trud­no wziąć od­po­wie­dzial­ność za swoje czyny? Prych­nął. Mię­dzy in­ny­mi dla­te­go uni­kał ludzi.

Obej­rzał re­por­taż do końca, potem prze­czy­tał ar­ty­kuł. Nie wie­dział jesz­cze, co my­śleć o Lu­dzie­ści. Chyba nie do końca w nią uwie­rzył. Po­sta­no­wił, że na razie nie bę­dzie za­sta­na­wiał się nad ową oso­bli­wo­ścią.

Mysz kom­pu­te­ro­wa po­sta­no­wi­ła ina­czej.

– Boję się! – za­pisz­cza­ła. – A co, jak to przyj­dzie do nas?

– Gre­cja jest da­le­ko – od­parł Do­mi­nik. – To coś na pewno nie do­trze tutaj.

– Skąd wiesz? – burk­nę­ło biur­ko. – Wi­dzia­łeś, jak szyb­ko ro­śnie?

– Nie chcę zo­stać po­żar­ty – zawył dłu­go­pis.

Śmie­ci mil­cza­ły. Do­mi­nik padł na łóżko i po­tarł twarz.

***

Od dawna nie wi­dział nieba. Dwa dni przed pla­no­wa­nym wy­rzu­ce­niem śmie­ci Do­mi­nik po­sta­no­wił jed­nak ode­rwać mały ka­wa­łek czar­nej okle­iny i spoj­rzeć przez dziur­kę na świat, by przy­go­to­wać się psy­chicz­nie na swoje przed­się­wzię­cie. Całą po­przed­nią noc nie po­tra­fił my­śleć o ni­czym innym, jak tylko o tym małym ka­wał­ku okle­iny, który chciał ode­rwać.

Od rana nie mógł się do tego za­brać. Ponad go­dzi­nę sie­dział z po­chy­lo­ną głową w fo­te­lu ob­ro­to­wym, który co jakiś mówił zda­nia w ro­dza­ju:

– No, wstań wresz­cie i to zrób!

– Nie po­ga­niaj go! – wtrą­ca­ła wtedy po­dusz­ka. – Musi sam być go­to­wy.

Gdy Do­mi­nik w końcu wstał z fo­te­la, długo wpa­try­wał się w czar­ne okno. Czuł, jak serce coraz szyb­ciej mu bije, a ręce sztyw­nie­ją. Lęk ści­skał gar­dło, żo­łą­dek jakby na­peł­niał się wrząt­kiem. Sa­piąc, zmu­sił się w końcu do dzia­ła­nia. Pod­szedł do okna i ode­rwał ka­wa­łek okle­iny.

Buchnął ośle­pia­ją­cy biały blask i choć był na niego przy­go­to­wa­ny, coś go spa­ra­li­żo­wa­ło. Jego ciało po­ru­sza­ło się teraz au­to­ma­tycz­nie, czuł się jak arach­no­fob, któ­re­mu pająk prze­biegł po ra­mie­niu.

Po­cze­kał, aż oczy przy­zwy­cza­ją się do ja­sno­ści, a potem zer­k­nął. Miał wrażenie, że pod­łą­czo­no go do prądu, fale na­pię­cia prze­cho­dzi­ły przez ciało, za­ci­skając się na mię­śniach.

Zro­bił to. Zo­ba­czył świat. A w za­sa­dzie ka­wa­łek nieba. Na wię­cej się nie od­wa­żył. Mylił się, to go wcale nie ośmie­li­ło. Go­dzi­na­mi sie­dział sku­lo­ny pod łóż­kiem. Na po­cząt­ku za­ci­skał po­wie­ki. Potem długo wpa­try­wał się w grubą war­stwę kurzu, zu­peł­nie bez­myśl­nie, jakby zo­stał za­mie­nio­ny w ka­mień i utrwa­lo­ny w tej sku­lo­nej pozie z po­licz­kiem przy­ci­śnię­tym do brud­nej pod­ło­gi i ocza­mi utkwio­ny­mi w jed­nym punk­cie.

***

Pra­gnął zre­zy­gno­wać z wy­rzu­ce­nia śmie­ci, ale nie dzia­ło się naj­le­piej. Newsy o Lu­dzie­ści sta­wa­ły się coraz bar­dziej nie­po­ko­ją­ce. Dzi­wacz­ny twór po­chło­nął już ponad po­ło­wę Gre­cji i wypił część Morza Śród­ziem­ne­go. Nie wydawał żadnych dźwięków, nie reagował na rozkazy i groźby, nie zatrzymywał się. Woj­sko, po wielu pró­bach nawiązania kontaktu, przy­stą­pi­ło wresz­cie do ataku. Ostrzał nic nie dał. Po­ci­ski, bomby, ra­kie­ty i wszystko, co do­tknę­ło Lu­dzie­ści, zo­sta­wa­ło przez nią po­chło­nię­te, a ona rosła i się roz­le­wa­ła.

– No i po wszyst­kim, wresz­cie nad­szedł ten chę­do­żo­ny ko­niec świa­ta – ma­ru­dzi­ło biur­ko.

Mysz cicho łkała. Z kuch­ni do­bie­ga­ło wycie lo­dów­ki i bez­sil­ny la­ment garn­ka na ryż.

Do­mi­nik nie mógł się pod­dać. Być może nie­dłu­go bę­dzie mu­siał ucie­kać, jeśli nic nie za­trzy­ma Lu­dzie­ści. A to ozna­cza­ło, że po­wi­nien się prze­ła­mać i wy­nieść te cho­ler­ne śmie­ci. W ra­mach ćwi­czeń. Jeśli tego nie zrobi, to jakim cudem uda mu się uciec z miesz­ka­nia, w któ­rym się za­ba­ry­ka­do­wał? Wy­obra­ził sobie, jak Lu­dzieść po­wo­li wy­ja­da mia­sto i zbli­ża się do jego bloku, a on nie może uciec, uwię­zio­ny we wła­snym miesz­ka­niu przez sa­me­go sie­bie.

– Dobra, wy­nio­sę!!! – wrza­snął w prze­strzeń.

Śmie­ci wciąż mil­cza­ły.

Nie cze­kał na lany poniedziałek. Po­sta­no­wił wy­nieść je na­tych­miast.. Chwy­cił worki i bez za­kła­da­nia choć­by butów ru­szył w kie­run­ku drzwi wej­ścio­wych. Naj­waż­niej­sze, żeby w tej chwi­li nie my­śleć. Myśli wszyst­ko ze­psu­ją. Wy­cią­gnął rękę w stro­nę kłód­ki… prze­krę­cił… i po chwi­li pa­trzył na szarą, prze­siąk­nię­tą za­pa­chem stę­chli­zny klat­kę scho­do­wą.

Wy­biegł, trza­ska­jąc drzwia­mi. Serce biło tak szyb­ko, że w ogóle go nie czuł. A może cał­kiem się za­trzy­ma­ło? Znów uczu­cie po­ra­że­nia prą­dem. A w mózgu ni­cość, ko­smicz­na pust­ka, którą tak pra­gnął mieć wokół sie­bie.

Nogi same pro­wa­dzi­ły. Zbie­gły po scho­dach i po­nio­sły go do wyj­ścia.

Był na ze­wnątrz. Po­wie­trze wście­kle ude­rzy­ło w twarz. Na ciele po­ja­wi­ła się gęsia skór­ka. Mimo, że zmierz­cha­ło, to i tak Do­mi­ni­k mu­siał mocno zmru­żyć oczy. Ob­ła­do­wa­ny wor­ka­mi, ledwo wi­dząc, ru­szył w stro­nę śmiet­ni­ka. Wolał nie pa­trzeć, nic nie wi­dzieć. Nie sły­szeć.

Ciem­na po­stać po­ja­wi­ła się zni­kąd, od­ra­ża­ją­co nagle. Wi­dział tylko nie­wy­raź­ny kształt, ale zdo­łał za­uwa­żyć, że zbli­ża­ się szyb­ko. A on stał jak spa­ra­li­żo­wa­ny. Na­piął mię­śnie, za­ci­snął dło­nie. Nie chciał pa­trzeć, nie chciał my­śleć. Pra­gnął, by ogar­nę­ła go pust­ka, ale w mózgu już jej nie było. Po­wo­li, jak gęstą smołą, mózg Do­mi­ni­ka za­czął wy­peł­niać się lę­kiem.

Kształt zbli­żał się nie­uchron­nie. Do­mi­nik czuł na skó­rze do­tknię­cia wzro­ku, pa­lą­ce ni­czym kro­ple go­rą­ce­go wosku. Od ob­ce­go biła jakaś moc, ja­kieś od­py­cha­ją­ce flu­idy. Ra­zi­ły prą­dem, a potem li­za­ły ciało. A gdy po­stać zrów­na­ła się z Do­mi­ni­kiem, na­tę­że­nie mocy osią­gnę­ło apo­geum i nie­mal zo­stał zmiaż­dżo­ny. Potem od­ra­ża­ją­ca isto­ta mi­nę­ła go i ode­szła, łapy ener­gii ode­rwa­ły się od Do­mi­ni­ka, ale jesz­cze macały za nim tę­sk­nie.

Wciąż się nie po­ru­szył. W mózgu czuł nie­przy­jem­ne ła­sko­ta­nie. Fuj, ble! Ale to było nie­przy­jem­ne, ohydne… Miał ocho­tę krzy­czeć i rzu­cić się w ogień, byle tylko usunąć z sie­bie to, co się wła­śnie wy­da­rzy­ło, to spo­tka­nie, wy­mi­nię­cie się… Nie­wy­obra­żal­na nie­przy­jem­ność.

Mu­siał wziąć się w garść. Mu­siał się spie­szyć, jeśli nie chciał prze­żyć tego po­now­nie. Rzu­cił się w stro­nę kon­te­ne­ra i biegł. Zro­bi­ło mu się zimno. Bose stopy bo­le­śnie sty­ka­ły się z chod­ni­kiem. Biegł bez kurt­ki, bez butów i wła­ści­wie bez ni­cze­go oprócz luź­nych, po­pla­mio­nych bok­se­rek. Nie­do­brze. Po­wi­nien się ubrać.

Pra­wie do­biegł do kosza, ale wtedy, przez przy­mru­żo­ne po­wie­ki, za­uwa­żył kształ­ty krę­cą­ce się gdzieś nie­da­le­ko wiaty. Ciało Do­mi­ni­ka ka­za­ło mu ucie­kać. Chęć uciecz­ki nie­mal go po­wa­li­ła. Nie był w sta­nie do­biec dalej. Rzu­cił worki przed sie­bie z naj­więk­szą siłą, na jaką było go stać. Do­le­cia­ły do kon­te­ne­ra i legły obok.

Wtedy wła­śnie śmie­ci prze­mó­wi­ły po raz pierw­szy. Coś szep­ta­ły chó­rem, po­wie­trze szu­mia­ło od ich ci­chych gło­sów, Do­mi­nik jed­nak nie mógł roz­róż­nić po­szcze­gól­nych słów. Uciekł i nigdy nie do­wie­dział się, co po­wie­dzia­ły.

Po­twor­ne od­gło­sy szyb­ko za­głu­szy­ły szept śmie­ci. Głosy od­ra­ża­ją­cych istot, z któ­ry­mi nie chciał mieć nic wspól­ne­go.

Zmro­zi­ło go, pra­wie się prze­wró­cił. Na oślep, na łeb, na szyję, wbiegł do klat­ki.

Ale coś było nie tak i zdał sobie z tego spra­wę do­pie­ro w środ­ku. Na klat­ce pa­li­ło się świa­tło. Och nie. Och nie, nie, nie.

A potem od­gło­sy… Chyba naj­strasz­niej­sze od­gło­sy świa­ta. Ktoś scho­dził po scho­dach. Dreszcz, jaki prze­szedł Do­mi­ni­ka, gdy usły­szał te dźwię­ki, można było po­rów­nać z tym, co się od­czu­wa w dzią­słach pod­czas picia lo­do­wa­te­go na­po­ju, tyle że uczu­cie roz­le­wa­ło się po każ­dej ko­mór­ce ciała. Po­now­nie przy­szedł pa­ra­liż. Żo­łąd­kiem tar­gnę­ły silne mdło­ści. Szczę­ki za­ci­snę­ły się tak mocno, że Do­mi­nik po­czuł dła­wią­cy ból. 

Nie po­tra­fił się po­ru­szyć, mógł tylko cze­kać. Szczę­ście w nie­szczę­ściu, że to były tylko kroki, bez gło­sów. Gdyby scho­dzi­ło kilka osób, żo­łą­dek Do­mi­ni­ka wy­padł­by przez usta i z pla­śnię­ciem upadł na po­sadz­kę.

Ohyd­na isto­ta mi­nę­ła go bez słowa i wy­szła z klat­ki, ale Do­mi­nik wciąż czuł na sobie spoj­rze­nie, pa­lą­ce i bo­le­sne. Gdy drzwi bloku trza­snę­ły, ze­rwał się do biegu, zu­peł­nie jakby to był jakiś sy­gnał star­to­wy. Pę­dził po scho­dach szyb­ko jak nigdy, potem wpadł do miesz­ka­nia, trzę­są­cy­mi się dłoń­mi za­su­nął zamek i na­tych­miast runął na pod­ło­gę.

***

Leżał długo. Kilka minut, go­dzin, dni, mie­się­cy, lat, stu­le­ci, eonów… Bez ruchu, bez dźwię­ku, bez żad­nej re­ak­cji. Leżał i leżał, nie po­ru­sza­jąc nawet jed­nym pal­cem, wpa­tru­jąc się w brud­ną pod­ło­gę, po­li­czek przy­ci­ska­jąc do szorst­kiej wy­cie­racz­ki. Co jakiś czas tylko mru­gał po­wie­ka­mi bądź na­pi­nał wszyst­kie mię­śnie. Potem fla­czał ni­czym źle za­wią­za­ny balon, po­wo­li ucho­dzi­ło z niego po­wie­trze i sta­wał się tylko po­rzu­co­ną, po­gnie­cio­ną po­wło­ką.

Nie wie­dział, co się w tym cza­sie dzia­ło z Lu­dzie­ścią. Cza­sem na­słu­chi­wał, choć nie wia­do­mo, czego się spo­dzie­wał. Krzy­ków? Wy­strza­łów? Huków? A może pró­bo­wał wy­czuć trzę­sie­nie ziemi bądź pierw­sze ozna­ki za­wa­la­nia się bu­dyn­ku? Nie dzia­ło się jed­nak nic nad­zwy­czaj­ne­go. Sły­szał tylko głu­che łu­pa­nie w sufit, gdy są­sie­dzi z góry prze­cha­dza­li się po miesz­ka­niu, stłu­mio­ne szu­ra­nie gdzieś zza ścia­ny, trza­ska­nie drzwia­mi i, dość czę­sto, kroki na scho­dach, głosy i śmie­chy. Cza­sem klat­ka scho­do­wa roiła się od ludzi i to go prze­ra­ża­ło. Pra­gnął od­su­nąć się od drzwi wej­ścio­wych, jakby w oba­wie, że zo­sta­nie czymś za­ra­żo­ny ­przez samą bli­skość za­tło­czo­ne­go miej­sca. Nie miał jed­nak siły prze­czoł­gać się choć­by o mi­li­metr, ciało było albo bezwładne, albo tak na­pię­te, że nie dało się nim po­ru­szyć.

Nie­kie­dy Do­mi­nik miał wra­że­nie, że klat­ka scho­do­wa jest tak za­tło­czo­na, że tłum na­pie­ra­ na jego drzwi. Nie­mal go wi­dział – szara, wciąż po­ru­sza­ją­ca się masa, w któ­rej błysz­cza­ły setki oczu.

Mógł długo lekceważyć głód, par­cie na pę­cherz i inne po­trze­by, ale nie mógł już dłu­żej znieść tej nie­pew­no­ści. Wstał w końcu, po­szedł do ła­zien­ki.

– Dawno cię nie wi­dzia­łam! – za­wo­ła­ła musz­la klo­ze­to­wa.

Dwie mi­nu­ty póź­niej sie­dział już przed ekra­nem kom­pu­te­ra z pierw­szą lep­szą kon­ser­wą w dłoni. Przy­gry­zał wargę w ocze­ki­wa­niu, aż urzą­dze­nie się uru­cho­mi, a gdy tylko to się stało, wszedł na stro­nę z wia­do­mo­ścia­mi, by po­czy­tać newsy o Lu­dzie­ści.

Twór urósł kil­ku­krot­nie i nie­bez­piecz­nie zbli­żył się do Pol­ski. Po­ja­wi­ły się do­nie­sie­nia o po­wsta­niu cze­goś w ro­dza­ju kultu Lu­dzie­ści. Wielu ludzi z róż­nych re­jo­nów świa­ta de­kla­ro­wa­ło, że nie boi się owego po­twor­ne­go dzi­wa­dła, wręcz prze­ciw­nie, dą­ży­li do tego, by się z nim spo­tkać i z wła­snej woli po­łą­czyć.

– Chciał­bym się spoić z Lu­dzie­ścią – mówił jakiś prze­cho­dzień za­cze­pio­ny przez dzien­ni­kar­kę. – Bo to jest tak. Tylko ja je­stem mną… Ro­zu­mie pani? Tyle ludzi na świe­cie, ale tylko JA je­stem MNĄ. A pani? Tylko pani jest panią. Czy to nie strasz­ne? Niech pani po­my­śli…

– Do­brze, ale jaki to ma zwią­zek z Lu­dzie­ścią? – za­py­ta­ła dzien­ni­kar­ka.

– No, bo, widzi pani, jeśli po­łą­czę się z Lu­dzie­ścią… To nie tylko JA będę MNĄ. Inni też będą mną, a ja będę in­ny­mi.

– Skąd ta pew­ność?

Prze­cho­dzień wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Nie wiem… ale ją mam. Prze­czu­cie. In­tu­icja. Lub wiara.

Do­mi­nik wy­łą­czył film. Znowu przy­po­mniał mu się Seba. On chyba mówił coś po­dob­ne­go. To takie… nie­nor­mal­ne. Nie ro­zu­miał tego.

Lecz wy­glą­da­ło na to, że kult Lu­dzie­ści nie jest do końca na­tu­ral­ny. Stro­ny z wiadomościami informowały, że pa­nu­je zbiorowe sza­leń­stwo, że Lu­dzieść w jakiś spo­sób, nawet z da­le­ka, od­dzia­łu­je na nie­któ­re jed­nost­ki, ma­miąc je i przy­zy­wa­jąc do sie­bie.

Magda od kilku dni jest jakaś dziw­na. Mało je, ca­ły­mi dnia­mi tylko sie­dzi, wpa­tru­jąc się w ścia­nę, albo włó­czy się po oko­li­cy. Kiedy się coś do niej mówi, wy­glą­da, jakby została wy­rwa­na z za­my­śle­nia. Mimo wszyst­ko nie jest nie­szczę­śli­wa. Wy­da­je się jakby… roz­ma­rzo­na – gło­si­ła jedna z re­la­cji.

Bar­tek do­kład­nie mie­siąc temu stał się zu­peł­nie innym czło­wie­kiem. Miał nie­obec­ne spoj­rze­nie, mało mówił. Ale wy­da­wał się szczę­śli­wy. Aż pew­ne­go dnia od­szedł. Zo­sta­wił te­le­fon, klu­cze, ubra­nia i po pro­stu po­szedł. Za­pew­ne w stro­nę Lu­dzie­ści – mó­wi­ła inna.

Jeśli Lu­dzieść od­dzia­ły­wa­ła na nie­któ­re jed­nost­ki, na pewno Seba był wła­śnie jedną z ta­kich jed­no­stek. Do­mi­nik nie chciał pa­trzeć na prze­ra­ża­ją­ce zdję­cie nad ar­ty­ku­łem, zro­bio­ne z bar­dzo bli­ska. Nie chciał pa­trzeć, ale nie mógł się oprzeć. Ol­brzy­mia masa, wiel­ka jak góra, pełna głów i wpa­trzo­nych w niego twa­rzy, w nie­któ­rych miej­scach cie­li­sto­ró­żo­wa, w in­nych zbrą­zo­wia­ła jak nie­świe­ża szyn­ka, przy­cią­ga­ła jego spojrzenie. Prze­wi­nął szyb­ko stro­nę, ale wtedy au­to­ma­tycz­nie uru­cho­mił się film. Nie dało się od niego ode­rwać wzro­ku.

Mro­wie ludz­kich koń­czyn wy­sta­wa­ło z roz­la­złej Lu­dzie­ści, która su­nę­ła przez zruj­no­wa­ne mia­sto. Po­chła­nia­ła sa­mo­cho­dy, au­to­bu­sy, a nawet bu­dyn­ki, cza­sa­mi z prze­ra­żo­ny­mi ludź­mi w środ­ku, po czym rosła w ten ohyd­ny, wy­na­tu­rzo­ny spo­sób. Do­mi­ni­ko­wi wy­da­wa­ło się, że głowy otwie­ra­ją usta i mówią coś bez­gło­śnie.

– Ro­śnie w spo­sób nie­re­gu­lar­ny, trud­no prze­wi­dzieć, o ile zwięk­szy masę w ciągu na­stęp­nych dni – mówił zdy­sza­ny głos zza ka­me­ry.

Obraz za­drżał, ope­ra­tor wsko­czył do sa­mo­cho­du i nka­zał kie­row­cy je­chać. Lu­dzieść, na­gry­wa­na przez tylną szybę, za­czę­ła się od­da­lać.

Ka­me­ra znowu za­drża­ła i nagle tuż przed szybą po­ja­wi­ła się cie­li­sta masa. Do­mi­nik syk­nął – to coś w mniej niż se­kun­dę uro­sło o kil­ka­set me­trów. Usły­szał wrza­ski, a kie­row­ca przy­spie­szył. Potem na­gra­nie się skoń­czy­ło.

Prze­kie­ro­wa­ło go do in­ne­go filmu. Uję­cie z drona. Widać na nim było Lu­dzieść roz­le­wa­ją­cą się na ja­kichś przed­mie­ściach jak je­zio­ro. Z tej od­le­gło­ści nie było widać głów i koń­czyn, można było za to do­strzec, jak na gra­ni­cach tworu co jakiś czas wy­strze­li­wu­ją ko­lej­ne dłu­gie na kil­ka­set me­trów wy­pust­ki, jak po­kry­wa­ją coraz więk­szy ob­szar. Scena zmie­ni­ła się na uję­cie z boku, widać na nim było cią­gną­ce się po ho­ry­zont, bez­wstyd­nie gołe ciel­sko Lu­dzie­ści.

Pusz­ka z kon­ser­wą za­klę­ła, mysz pi­snę­ła. Do­mi­nik ukrył twarz w dło­niach. Mu­siał ucie­kać. Po­wi­nien. Ale jak ma ucie­kać, skoro boi się nawet wy­rzu­cić śmie­ci? Spoj­rzeć przez okno? Wła­śnie w tej chwi­li gi­nę­ły mi­lio­ny ludzi. Gi­nę­ły? Czy można to było na­zwać śmier­cią? Lecz świat krę­cił się dalej. Ci, któ­rzy po­zo­sta­li, pra­gnę­li prze­żyć.

Tak na wszel­ki wy­pa­dek wszedł na stro­nę z bi­le­ta­mi lot­ni­czy­mi. Już po kilku chwi­lach prze­ko­nał się, że to nie ma sensu – bi­le­ty mocno zdro­ża­ły, ale nawet jeśli mógł­by za­pła­cić, to i tak już nie było żad­nych miejsc do ja­kie­go­kol­wiek kraju, któ­re­go nie opa­no­wa­ła jesz­cze Lu­dzieść. Po­dob­nie miały się sprawy z ko­le­ją i pro­ma­mi.

Czyli spra­wa roz­wią­za­na. Nawet jeśli Do­mi­nik prze­ła­mał­by się i spró­bo­wał uciec, i tak nie miał­by szans.

Wszedł na służ­bo­wą pocz­tę, by zmie­rzyć się z tym, co tam za­sta­nie po swo­jej nie­obec­no­ści. Przez kil­ka­na­ście minut prze­bi­jał się przez całą górę e-ma­ili, ale i tak nie było ich tyle, ilu się spo­dzie­wał. Firma nadal dzia­ła­ła, lecz część pra­cow­ni­ków wzię­ła urlo­py bądź ode­szła, szef stra­cił wigor, wia­do­mo­ści od niego stały się suche i au­to­ma­tycz­ne. Do­mi­nik za­marł na widok jed­ne­go z e-ma­ili. Po­zna­wał ten adres. Wia­do­mość była od Se­ba­stia­na.

***

Odkąd Do­mi­nik za­mknął się w miesz­ka­niu, nie roz­ma­wiał z nikim nawet przez te­le­fon czy in­ter­net. Wy­jąt­kiem były kon­tak­ty służ­bo­we, ale te ogra­ni­czał do mi­ni­mum. W fir­mie wie­dzia­no o jego cho­ro­bie, szef przy­sy­łał za­da­nia mailem. Do­mi­nik nie mu­siał od­pi­sy­wać, wy­star­czy­ło, że robił swoje. Po­usu­wał konta na por­ta­lach spo­łecz­no­ścio­wych, te­le­fon wy­łą­czył i scho­wał na dnie szafy. Nikt nie mógł się z nim skon­tak­to­wać – nikt, kto nie znał jego służ­bo­w adres e-ma­il.

Skąd Seba go znał? Nie­waż­ne zresz­tą. Do­mi­nik nie za­mie­rzał otwie­rać tej wia­do­mo­ści.

– Co się tak ga­pisz w ten ekran? – za­py­tał fotel ob­ro­to­wy.

Do­mi­nik nie od­po­wie­dział. Wia­do­mość zo­sta­ła wy­sła­na kilka go­dzin temu. Wy­rzu­cił­by ją do kosza, gdyby nie tytuł: „Siema, mam wolny bilet do Szwe­cji”.

– Mysza, zo­bacz, co tam jest! – za­skrze­czał dywan.

– Nie mam oczu – za­łka­ła mysz.

– Seba do mnie na­pi­sał na maila służ­bo­we­go – mruk­nął Do­mi­nik.

– Co na­pi­sał? – za­in­te­re­so­wał się fotel.

– Że ma wolny bilet do Szwe­cji.

– I chce ci go dać? – za­py­tał dywan.

– Nie wiem, nie otwo­rzy­łem maila.

– Co? Dla­cze­go? – zdzi­wił się dłu­go­pis.

– To może być oszu­stwo…

– Daj spo­kój – za­hu­cza­ła zza jego ple­ców szafa. – Do­brze wiesz, że nie. Otwórz tego maila!

– No, otwórz go!

Rze­czy w po­ko­ju za­czę­ły chó­rem wykrzykiwać na­mo­wy. Do­mi­nik za­ci­snął po­wie­ki.

– Za­mknij­cie się!

– Nie za­mknie­my się, do­pó­ki go nie otwo­rzysz – oznaj­mi­ła lampa.

Inne przed­mio­ty przy­tak­nę­ły.

Do­mi­nik za­klął i klik­nął w wia­do­mość.

Mie­li­śmy z Anitą wy­ku­pio­ną wy­ciecz­kę do Szwe­cji z Ko­ło­brze­gu już dawno, więc teraz mamy bi­le­ty na prom. Chcie­li­śmy tam uciec, ale Ani­cie od­wa­li­ło i chce teraz iść do Lu­dzie­ści. Mnie też coś cią­gnie do tego ścier­wa, ale pró­bu­ję się po­wstrzy­mać. Chcę uciec, ale nie sam. Wo­lał­bym, żeby ktoś dał mi w mordę, jeśli będę pró­bo­wał jed­nak wró­cić i iść do tego cho­ler­stwa. Moi ro­dzi­ce już ucie­kli do Nor­we­gii, a wszy­scy zna­jo­mi zbzi­ko­wa­li na punk­cie Lu­dzie­ści i nie chcą ze mną pły­nąć. Pró­bo­wa­łem do cie­bie dzwo­nić, ale nie od­bie­rasz, więc na­pi­sa­łem do two­je­go szefa, żeby mi podał twój e-ma­il służ­bo­wy, a jemu było chyba wszyst­ko jedno, bo od razu podał. Ty je­steś spoko morda i mam na­dzie­ję, że nie zbzi­ko­wa­łeś na punk­cie tego cho­ler­stwa. Sły­sza­łem, że ci się po­gor­szy­ło i za­mkną­łeś się w miesz­ka­niu, z nikim nie ga­dasz, ale mam na­dzie­ję, że bę­dziesz pró­bo­wał uciec. Mogę cię za­mknąć w wa­liz­ce, żebyś nie mu­siał oglą­dać ludzi. Wy­jeż­dżam do Ko­ło­brze­gu w środę. Jeśli chcesz je­chać ze mną, to od­pisz i pod­ja­dę po cie­bie. Jeśli nie od­pi­szesz, to jadę sam.

– No i co? – za­py­tał fotel, kiedy Do­mi­nik skoń­czył czy­tać i spoj­rzał na swoje ko­la­na.

– Chce mnie za­brać ze sobą w wa­liz­ce do Szwe­cji.

– Coo? To prze­cież super! – wy­krzyk­nę­ła kla­wia­tu­ra.

– Wła­śnie! – po­twier­dził dywan.

– Za­bierz mnie ze sobą! – pi­snę­ła mysz. – Je­stem mała, zmiesz­czę się w kie­sze­ni!

– Nie ma mowy – wark­nął Do­mi­nik. – Ni­ko­go nie biorę, bo wszy­scy zaraz by­ście też chcie­li. A poza tym ni­g­dzie nie jadę.

– Od­bi­ło ci? Jak to: nie je­dziesz? – obu­rzył się dywan.

– Mu­sisz je­chać! – wrzesz­cza­ły inne przed­mio­ty.

Do­mi­nik wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Do­sta­łeś je­dy­ną oka­zję, żeby uciec i być może prze­żyć, a ty nie je­dziesz? – wy­krzyk­nę­ła kla­wia­tu­ra.

– Słu­chaj­cie! – Do­mi­nik pod­niósł głos, by prze­krzy­czeć gwar. – Nie wi­dzie­li­ście, co się dzia­ło po tym, jak po­sze­dłem wy­rzu­cić śmie­ci? Po tym, jak spoj­rza­łem przez okno? Nie mogę prze­cież tak po pro­stu wyjść stąd i po­je­chać do Ko­ło­brze­gu!

– Ależ mo­żesz – oznaj­mi­ło łóżko. – Mo­żesz. Masz ręce i nogi, umiesz się po­ru­szać. Blo­ka­da jest tylko w two­jej gło­wie.

– No wła­śnie! – wy­krzyk­nął Do­mi­nik. – Blo­ka­da! Nie po­tra­fię jej prze­ła­mać!

– Ty uda­jesz – wes­tchnął ży­ran­dol. – Uda­jesz przed nami. Przed samym sobą. Dla­te­go tak trud­no ci ją prze­ła­mać. Oszu­ku­jesz sa­me­go sie­bie.

– Pie­prze­nie – mruk­nął Do­mi­nik.

– Prze­cież weź­mie cię w wa­liz­ce – za­uwa­ży­ła jedna z ksią­żek o wszech­świe­cie. – Nie bę­dziesz wi­dział żad­nych ludzi, a oni nie za­uwa­żą cie­bie.

– A Seba?

– Nic ci nie zrobi – prze­ko­ny­wał dywan. – Nie jest obcy. Lu­bi­łeś go kie­dyś.

– Skończ – wark­nął Do­mi­nik.

Dywan się uci­szył. Inne przed­mio­ty też za­mil­kły. Do­mi­nik wpa­try­wał się w ekran, czy­ta­jąc wia­do­mość po raz ko­lej­ny. Potem długo gapił się w puste pole prze­zna­czo­ne na odpowiedź.

W końcu opu­ścił palec na kla­wia­tu­rę. Przed­mio­ty mil­cza­ły, jakby nie chcia­ły go spło­szyć. Palec za­drżał. Potem, po­wo­li, do­tknął kla­wi­sza.

Ok.

***

Był już spakowany. Ostat­nie do­nie­sie­nia mó­wi­ły, że Lu­dzieść za­ję­ła już część Sło­wa­cji, we­dług pro­gnoz do Pol­ski miała do­trzeć jutro.

Do­mi­nik tym­cza­sem sie­dział na pod­ło­dze w kuch­ni. Ogar­nia­ło go dziw­ne odrę­twie­nie, przy­tła­cza­ją­ce, a jed­nak nieco ła­god­niej­sze od pa­ra­li­żu. Praw­do­po­dob­nie już nigdy nie wróci do tego miesz­ka­nia, które lada dzień zo­sta­nie znisz­czo­ne.

Usły­szał pu­ka­nie. Wes­tchnął prze­cią­gle i po­wo­li się pod­niósł. Sta­rał się wy­łą­czyć umysł, żeby nie wie­dzieć, co się wokół niego dzie­je. Wy­obra­żał sobie, że go tu nie ma, że w ogóle nie ist­nie­je, a jego cia­łem ste­ru­je ktoś obcy.

Po­wo­li pod­szedł do drzwi wej­ścio­wych. Przed­mio­ty mil­cza­ły, tylko gdy prze­cho­dził obok szaf­ki na buty, miał wra­że­nie, że cicho wy­mam­ro­ta­ła „Po­wo­dze­nia!”.

Po raz drugi od kilku mie­się­cy otwo­rzył drzwi. Seba stał tam z rę­ka­mi w kie­sze­niach, żując gumę. Niski i chudy, w blu­zie i czap­ce z dasz­kiem wy­glą­dał tro­chę jak dzie­ciak, ale twarz, z kil­ku­dnio­wym za­ro­stem, zmarszcz­ka­mi na czole i głę­bo­ki­mi cie­nia­mi pod ocza­mi, zdra­dza­ła doj­rza­ły wiek. Bar­dzo się zmie­nił, odkąd Do­mi­nik wi­dział go po raz ostat­ni, twarz mu po­sza­rza­ła, a oczy stra­ci­ły barwę. Za nim stała duża brą­zo­wa wa­liz­ka.

– Jezu, Do­mi­nik – po­wie­dział i na chwi­lę za­marł z otwar­ty­mi usta­mi. – Wy­glą­dasz jak trup! Po­trze­bu­jesz wię­cej wi­ta­mi­ny D.

Pa­ra­liż wresz­cie nad­szedł. Do­mi­nik wpa­try­wał się w zna­jo­me­go, za­ci­ska­jąc zęby na ję­zy­ku.

– Eee, dobra, nic nie po­wiesz? – za­py­tał Seba.

Do­mi­nik po­trzą­snął głową.

– A, okej… No, to… eee… idzie­my?

Do­mi­nik drżą­cą ręką wska­zał wa­liz­kę. Potem ge­stem za­pro­sił Sebę do środ­ka. Gdy ten wszedł, szyb­ko za­trza­snął drzwi. Ci­snął klu­cze na pod­ło­gę i roz­piął wa­liz­kę. Zmie­ścił się bez trudu. Seba za­piął zamek i Do­mi­nik, cały drżąc, po­grą­żył się w objęciach ciem­no­ści.

***

Mrok był przy­jem­ny. Do­mi­nik sta­rał się nie zwra­cać uwagi na drże­nie i prze­su­wa­nie się wa­liz­ki, na pod­no­sze­nie jej i to­cze­nie po nie­rów­nym chod­ni­ku, na dźwię­ki mia­sta i głosy ludzi. Usil­nie sta­rał się od­ciąć od świata. Jak zwy­kle w pu­stych chwi­lach, ta­kich jak ta, przy­wo­ły­wał my­śla­mi swoje naj­więk­sze ma­rze­nie. Wy­obra­żał je sobie tak mocno, że nie­mal czuł, jak unosi się gdzieś w próż­ni, a ta ciem­ność, która go ogar­nia, to nie jest zwy­kła ciem­ność, to ciem­ność ko­smicz­na.

Za­sta­na­wiał się, dla­cze­go Seba tak sku­tecz­nie opie­ra się Lu­dzie­ści. Był pe­wien, że bę­dzie jed­nym z pierw­szych, któ­rych ten twór omami.

Cza­sem wpa­dał w pa­ni­kę na myśl, że zo­sta­wił swoje miesz­ka­nie, że jest tak da­le­ko od je­dy­nej na świe­cie bez­piecz­nej ostoi i że po­peł­nił wiel­kie głup­stwo. Potem zaraz jed­nak wi­dział ocza­mi wy­obraź­ni, jak Lu­dzieść wchła­nia jego blok.

Pró­bo­wał roz­ma­wiać z myszą, którą wziął ze sobą, bo wie­dział, że lę­ka­ła się naj­bar­dziej, ale upar­cie mil­cza­ła, nawet nie szlo­cha­ła.

Bał się końca po­dró­ży, po­twor­ne­go, bo­le­sne­go świa­tła, które we­drze się do wa­liz­ki, bał się Seby, bał się ko­lej­nych new­sów o Lu­dzie­ści.

Wła­ści­wie mógł­by zo­stać w tej wa­liz­ce. Aż do końca.

***

Nie­ste­ty, wa­liz­ka zo­sta­ła otwar­ta, i to wcze­śniej, niż Do­mi­nik się spo­dzie­wał. Nie mogli być jesz­cze w Ko­ło­brze­gu, je­cha­li zde­cy­do­wa­nie za krót­ko. Zo­ba­czył nad sobą po­sza­rza­łą twarz Seby, spo­co­ną i prze­ra­żo­ną.

– Do­mi­nik… wiem, że się boisz, ale ja… po­trze­bu­ję po­mo­cy. Bła­gam. Ona mnie wzywa. Coraz trud­niej mi się opie­rać. Nie chcę… się pod­dać.

Do­mi­nik pró­bo­wał nie pa­trzeć na Sebę ani nie wy­obra­żać sobie, gdzie są i ile osób krąży wokół nich, roz­ma­wia, może nawet na niego pa­trzy.

– Jakby co, to je­ste­śmy na kom­plet­nym za­du­piu. Ni­ko­go tu nie ma.

Do­mi­nik przy­jął do wia­do­mo­ści te słowa, ale nie roz­luź­nił się.

– Do­mi­nik, ja… – za­czął Seba i na chwi­lę za­milkł. – Odkąd pierw­szy raz usły­sza­łem o Lu­dzie­ści i o tym, że wchła­nia in­nych ludzi, chcia­łem do nich do­łą­czyć – wy­znał wresz­cie. – Ale to nie przez jakąś durną ma­gicz­ną siłę, którą Lu­dzieść przy­zy­wa ofia­ry, tylko tak po pro­stu. Bo chcia­łem tego ja i nikt mnie do tego nie zmu­szał. Potem jak zo­ba­czy­łem, że wszy­scy lecą do Lu­dzie­ści jak idio­ci, ode­chcia­ło mi się do niej iść. Bo wiesz, za­wsze mnie prze­ra­ża­ło, że tylko JA je­stem MNĄ i to wszyst­ko jest takie… trud­ne. – Mówił coraz ci­szej. – Sam muszę o wszyst­kim de­cy­do­wać i sam po­no­sić kon­se­kwen­cje. Sam de­cy­du­ję o swoim życiu! – Głos Seby stał się ochry­pły. – No i wiele razy my­śla­łem, że ja tak nie chcę. Przy­tła­cza­ła mnie ta od­po­wie­dzial­ność.

Seba prze­rwał na chwi­lę, naj­wy­raź­niej zdła­wio­ny emo­cja­mi. Do­mi­nik za­czął się za­sta­na­wiać, czy zna­jo­my nie wypił cza­sem cze­goś przed jazdą. Od razu sta­nę­ła mu przed ocza­mi wizja samochodu wjeż­dża­jącego z dużą pręd­ko­ścią w ja­kieś drze­wo. Po­tęż­ny huk, ogień i śmierć…

– No, ale – kon­ty­nu­ował Seba – gdy ta Lu­dzieść za­czę­ła dzia­łać na ludzi, to tak pa­trzy­łem, jak lecą do niej, oma­mie­ni, ośle­pie­ni i było to tak bez­sen­sow­ne, jak nie wiem! No i po­my­śla­łem, że oni nie mają krę­go­słu­pa, że ktoś nimi ste­ru­je i nie mają wła­dzy nad sobą samym i nor­mal­nie po­ra­zi­ła mnie ta myśl. Wtedy uznałem, że moż­li­wość de­cy­do­wa­nia o sobie samym i o wła­snym życiu jest naj­lep­szym, co może mnie spo­tkać! Już nie prze­ra­ża­ło mnie, że tylko JA je­stem MNĄ. Więc kiedy Lu­dzieść mnie też za­czę­ła wzy­wać, my­śla­łem o tym, że le­piej sa­me­mu o sobie de­cy­do­wać i odtąd ro­bi­łem tak za każ­dym razem, kiedy pró­bo­wa­ła mnie zwa­bić. Dzię­ki temu jakoś się wciąż opie­ra­łem. Ale wie­dzia­łem, że to nie po­trwa długo. Mój opór słabł. A teraz jest już bar­dzo słaby. Bo, wiesz, po­ja­wi­ły się wąt­pli­wo­ści. Pomóż mi, Do­mi­nik.

Do­mi­nik od­wa­żył się prze­lot­nie spoj­rzeć na zna­jo­me­go. Wargi Se­ba­stia­na drża­ły, oczy, obłą­kań­czo roz­sze­rzo­ne, pa­trzy­ły w prze­strzeń. W ja­kimś dzi­wacz­nym tiku bar­dzo szyb­ko giął i pro­sto­wał blade palce dłoni.

– Po­wiedz mi, czy mam rację! Czy le­piej sa­me­mu de­cy­do­wać o sobie, czy po­zwo­lić komuś? No, po­wiedz, po­wiedz! Jeśli my­ślisz to, co ja… moje wąt­pli­wo­ści znik­ną!

Do­mi­nik mil­czał. W jego gło­wie pa­no­wał chaos.

***

Stał nad brze­giem morza, czując spokój i roz­ko­sz. Ota­cza­ła go tylko i wy­łącz­nie na­tu­ra. Szu­mią­ce fale, li­ście, pia­sek i drze­wa. Żad­nych ludzi, żad­nych za­bu­do­wań. Do­mi­nik czuł się tu do­brze, mimo tak wiel­kiej otwar­tej prze­strze­ni. W za­sa­dzie wresz­cie ode­tchnął.

Nie miał po­ję­cia, jakim cudem zdo­łał się wy­grze­bać z wa­liz­ki, gdy Seba od­szedł w stro­nę Lu­dzie­ści, nie miał po­ję­cia, jak do­je­chał do Ko­ło­brze­gu, jak po­ka­zał bilet, wje­chał na prom i jak spę­dził na nim dłu­gie go­dzi­ny. W gło­wie od­bi­ja­ły mu się słowa łóżka „Mo­żesz. Masz ręce i nogi, umiesz się po­ru­szać”. Ledwo pa­mię­tał ota­cza­ją­cych go wtedy ludzi. Byli cich­si, niż za­pa­mię­tał z cza­sów przed za­mknię­ciem się w miesz­ka­niu, więc tro­chę mu to po­mo­gło, po­mo­gło też za­sło­nię­cie ko­ca­mi i ubra­nia­mi wszyst­kich szyb w aucie na czas po­dró­ży pro­mem. Po do­bi­ciu do brze­gu, gdy wresz­cie wy­do­stał się z korka, wy­ru­szył w głąb nie­zna­ne­go lądu. Nie miał po­ję­cia, dokąd jedzie, wy­bie­rał jak naj­mniej za­tło­czo­ne drogi. Nie było to łatwe, wszę­dzie roiło się od ucie­ki­nie­rów. W końcu jed­nak zna­lazł jakiś od­le­gły od ludz­kich sie­dzib las, wy­siadł z sa­mo­cho­du, ru­szył pie­szo i do­tarł na tę plażę.

Czy­sty ho­ry­zont, po­zba­wio­ny ja­kich­kol­wiek śla­dów ludz­kiej bytności, był czymś, co pragnął ujrzeć. Przed Do­mi­ni­kiem ko­ły­sa­ło się roz­le­głe morze, po bo­kach mie­ni­ło się w słoń­cu po­szar­pa­ne wy­brze­że, a za ple­ca­mi szu­miał las, mieniący się zimną zie­le­nią. Dzie­wi­cza przy­ro­da i rześ­kie skan­dy­naw­skie po­wie­trze – tak nie­wie­le było trze­ba, by po­czuć euforię.

Gdy jakiś nie­pro­szo­ny ele­ment zbez­cze­ścił kra­jo­braz, Do­mi­nik od razu go do­strzegł, bo było to tak iry­tu­ją­co wy­raź­ne i kłu­ją­ce w oczy, jak plama krwi na nowej bia­łej ko­szul­ce. Zmru­żył oczy.

Wy­glą­da­ło to tak, jakby zbli­ża­ła się ol­brzy­mia fala. Za­ci­snął po­wie­ki w na­dziei, że gdy otwo­rzy oczy, fala znik­nie, ale tak się nie stało.

Lu­dzieść zbli­ża­ła się szyb­ko. Do­mi­nik już wy­raź­nie wi­dział cie­li­stą masę po­ru­sza­ją­cą się jak kłę­bo­wi­sko dzi­kich zwie­rząt. Spoj­rzał za sie­bie i do­strzegł, że od tyłu rów­nież się zbli­ża­, ra­mio­na Lu­dzie­ści za­my­ka­ły się także po jego bo­kach.

Po prze­ra­ża­ją­co krót­kim cza­sie Do­mi­nik stał w niewielkim okrę­gu, z każ­dej stro­ny oto­czo­ny przez Lu­dzieść.

Cze­kał. Okrąg malał. Mi­lio­ny rąk wy­cią­ga­ło się w jego stro­nę, twa­rze wy­krzy­wia­ły się w gry­ma­sach, oczy mru­ga­ły ża­ło­śnie po­wo­li. Do­mi­nik wy­cią­gnął rękę i do­tknął jed­nej z dłoni. Wtedy cie­li­sta masa wy­strze­li­ła i za­peł­nio­na zo­sta­ła ostat­nia luka na Ziemi.

Umysł Do­mi­ni­ka zna­lazł się w ogrom­nym cha­osie myśli, chęci, pla­nów i ma­rzeń. Za­le­wa­ły go cudze wspo­mnie­nia i emo­cje. Pę­dził ko­ry­ta­rza­mi po­wią­zań, obi­ja­jąc się o mi­ja­ją­ce go im­pul­sy. Nie wie­dział, kim jest, pra­gnął gdzieś się skryć, lecz nie było gdzie. Bo gdzie­kol­wiek by się nie udał, tra­fiał na sa­me­go sie­bie.

Błą­dził po wła­snym wnę­trzu, a strach po­wo­li mijał, chaos malał. Im­pul­sy zwal­nia­ły, przy­cho­dził spo­kój. Ode­tchnął, cho­ciaż nie po­trze­bo­wał tlenu. Jego umysł za­le­wa­ły cudze myśli, lecz już umiał je upo­rząd­ko­wać. Po chwi­li pojął, że one nie są cudze.

Teraz nie tylko Do­mi­nik był Do­mi­ni­kiem. Teraz każdy nim był. Ale to nie szko­dzi. Może to nawet le­piej. Zaraz wszy­scy będą szczę­śli­wi.

Zajął się po­że­ra­niem Ziemi. Żarł i żarł, po­chła­niał sko­ru­pę ziem­ską, płaszcz górny i płaszcz dolny, aż w końcu do­tarł do jądra, które też po­chło­nął. Wtedy za­peł­ni­ła się ostat­nia luka w Do­mi­ni­ku.

Po­dob­no jeśli się o czymś marzy do­sta­tecz­nie mocno, to może się to speł­nić, nawet jeśli nie do końca jest moż­li­we.

Do­mi­nik uno­sił się teraz w ko­smo­sie, oto­czo­ny pust­ką, czy­stą pust­ką.